Τη ΙΘ΄ (19η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Αγίου νέου Ιερομάρτυρος ΝΙΚΗΤΑ του Αγιορείτου.

Νικήτας ο νέος ούτος Ιερομάρτυς κατήγετο εκ της Ηπείρου, τρωθείς δε από αγάπην Χριστού διάπυρον απηρνήθη τα εγκόσμια και κατέφυγεν εις το Άγιον Όρος και δη εις την Σκήτην της Αγίας Άννης, ένθα και εκάρη Μοναχός.  Ενθέως δε πολιτευόμενος, προεκρίθη υπό των πατέρων και δια το αξίωμα της Ιερωσύνης, διό και εχειροτονήθη Ιεροδιάκονος και είτα Ιερεύς εν τη Ιερά Μονή του Αγίου Παντελεήμονος (Ρωσικού). Επειδή όμως εβασανίζετο δεινώς ο μακάριος υπό των λογισμών, ότι κατήγετο εκ προγόνων Χριστιανών μεν εν τω κρυπτώ, φανερώς όμως υποκρινομένων τους Οθωμανούς, απεφάσισε να μαρτυρήση υπέρ Χριστού. Απελθών λοιπόν ούτος εις τα πέριξ των Σερρών και της Δράμας χωρία, παρώξυνε τους ματαιόφρονας Οθωμανούς, κηρύττων την εις Χριστόν πίστιν και εξουθενών την του επαράτου Μωάμεθ ψευδή θρησκείαν. Προς τούτοις εκήρυττε και όλον το Μυστήριον της ενσάρκου οικονομίας και όλην την πονηρίαν του ψευδοπροφήτου Μωάμεθ. Ταύτα διδάσκων ο μακάριος φυλακίζεται, φλογίζεται την όσφρησιν δια πυρός, στέφεται την κεφαλήν με ακάνθινον στέφανον, εμπήγονται κάλαμοι εις τους όνυχάς του, κρεμάται κατά κεφαλής και φλογίζεται εις τα κρύφια μέλη. Είτα ωδηγήθη δερόμενος και κολαφιζόμενος μέχρι του τόπου της καταδίκης, όπου και απηγχονίσθη τελειωθείς κατά την ιθ΄ (19^ην) Φεβρουαρίου του έτους  αωθ΄ (1809). Ενώ δε το ιερόν αυτού Λείψανον εκρέματο επί σχοινίου, φως κατήρχετο εκ των ουρανών και το εφώτιζε, μετά δε τον ενταφιασμόν του πλείστα θαύματα εγένοντο έτι δε και μέχρι σήμερον ενεργεί επί των μετά πίστεως επικαλουμένων αυτόν, ου ταις αγίαις πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.