Τη ΚΘ΄ (29η) του αυτού μηνός Φεβρουαρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΑΣΣΙΑΝΟΥ του Ρωμαίου.

Κασσιανός ο Όσιος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της παλαιάς Ρώμης, υιός ων γονέων ευσεβών και ενδόξων, υπό των οποίων παρεδόθη εις διδάσκαλον και εξεπαιδεύθη εις το άκρον την εξωτερικήν φιλοσοφίαν. Διότι εκτός του ότι είχεν ευφυϊαν οξυτάτην, είχε και φιλομάθειαν θερμοτάτην και επιμέλειαν. Είτα επεδόθη εις τα ιερά και θεία μαθήματα της Παλαιάς και Νέας Γραφής· όθεν και εις την πατρίδα του Ρώμην έτι ευρισκόμενος έφθασεν εις το άκρον της θείας γνώσεως και εστόλισε την ζωήν του με αγνείαν και καθαρότητα. Αναχωρήσας είτα εκ της πατρίδος του και αφήσας γένος και στρατείαν, διότι ήτο πρότερον συγκατηριθμένος εις τους στρατιωτικούς καταλόγους, ως και πάσαν υπερηφάνειαν της ζωής ταύτης, έλαβε τον σταυρόν εις τους ώμους του και ηκολούθησε τον Χριστόν· διότι, εισελθών εν τινι Μοναστηρίω της Βηθλεέμ, έγινε Μοναχός και έδωκεν εαυτόν εις πάσαν υπακοήν και σκληραγωγίαν του σώματος, προσέχων πάντοτε εις τον Θεόν δια της προσευχής. Φθάσας δε εις άκραν υπακοήν και ταπείνωσιν και εις το άκρον της διακρίσεως, επήγεν εις την ησυχίαν και ηγωνίζετο κατά μόνας. Μετά ταύτα επήγεν ο Όσιος εις διαφόρους τόπους, όπου συνήντησε γνωστικωτάτους Οσίους και τας αρετάς όλων συνήθροισεν εις τον εαυτόν του, ως άλλη φιλόπονος μέλισσα, ώστε να καταστή δια τους άλλους τύπος και παράδειγμα παντός είδους αρετής εν λόγω τε και έργω, παρακινών εκείνους να μιμηθώσι τον ιδικόν του ζήλον. Διότι πάντα τα Μοναστήρια και Ασκητήρια περιήλθεν ο αοίδιμος, όσα ευρίσκοντο εις άπασαν την Αίγυπτον, την Θηβαϊδα, την Νιτρίαν, την Ασίαν, τον Πόντον και την Καππαδοκίαν. Όθεν, ανώτερος των παθών γενόμενος και τον νουν καθαρίσας, εγνώρισεν ακριβώς, τόσον δια της πείρας, όσον και δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, την της Μοναδικής Πολιτείας ακρίβειαν και την τελείαν κατά των παθών νίκην· δια τούτο, σαφώς άγαν και υψηλώς, συνέγραψε περί των οκτώ λογισμών και περί της τάξεως των εν Αιγύπτω και Ασία Κοινοβίων, δια των οποίων συγγραμμάτων προσέφερε και προσφέρει μεγάλην ωφέλειαν και εις τους Ησυχαστάς και εις τους Κοινοβιάτας. Ήτο δε ο μακάριος ούτος, από μόνην την θεωρίαν του, πρόξενος πολλής ωφελείας και πνευματικής ηδονής, απλώς δε ειπείν, ή σιωπών ή λαλών, ήτο διδασκαλία και συμβουλή. Αλλά και απλούστατος και διακριτικώτατος ήτο, μέχρι σημείου, ώστε ο τρισμακάριος Ιωάννης της Κλίμακος επαινεί τούτον εις τον «Περί Υπακοής» λόγον του. Απελθών μετά ταύτα ο Άγιος εις Κωνσταντινούπολιν, εν έτει υδ΄ (404), εγνωρίσθη με τον θείον Χρυσόστομον Πατριάρχην τότε Κωνσταντινουπόλεως. Εκείθεν επέστρεψεν εις Ρώμην, όπου εχειροτονήθη Πρεσβύτερος από τον τότε Πάπαν Ιννοκέντιον Α΄ . Μετά δύο έτη μετέβη εις Μασσαλίαν της Γαλλίας όπου έκτισεν ανδρικήν Μονήν επ’ ονόματι του Αγίου Μάρτυρος Βίκτωρος. Ακολούθως έκτισε και γυναικείαν Μονήν, και εντός ολίγου κατέστη ο εισηγητής και αρχηγός του μοναχικού βίου εις Γαλλίαν αρχικώς και εις την Ισπανίαν κατόπιν. Τοιουτοτρόπως λοιπόν βιώσας οσίως, και φθάσας εις το άκρον της απαθείας, με προφητικόν δε χάρισμα διαλάμψας και μέγας αναφανείς πανταχού, εξεδήμησεν εν ειρήνη προς Κύριον, περί το έτος υλε΄ (435), Φεβρουαρίου κθ΄ (29^η), το τίμιον δε τούτου λείψανον χορηγεί πλουσιοπαρόχως ποκίλας ιατρείας εις τους μετά πίστεως προσερχομένους εις αυτό και επικαλουμένους την Χάριν του. Τούτου του εν Οσίοις Πατρός ημών Κασσιανού πρεσβείαις, Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ο Θεός, ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.