Τη ΙΘ΄ (19η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΔΙΟΥ.

Δίος ο Όσιος πατήρ ημών ήκμασε κατά τους χρόνους του Μεγάλου Θεοδοσίου, εν έτει τοθ΄ (379), καταγόμενος εξ Αντιοχείας της Συρίας· μεταχειρισθείς δε πολλήν άσκησιν και φθάσας εις υψηλόν βαθμόν αρετής, μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν, παρακινηθείς δια θείας αποκαλύψεως. Φθάσας δε εις τον τόπον ένθα ευρίσκεται το Μοναστήριον, το οποίον αυτός ο ίδιος έκτισε, και καθαρίσας αυτόν, ενέπηξεν εκεί την ξηράν και άνικμον ράβδον του και, ω του θαύματος! Ευθύς ερριζώθη δια της επικλήσεως της Αγίας Τριάδος και έγινε μέγα δένδρον, το οποίον μέχρι της σήμερον δίδει τους καρπούς του τελείους. Τούτου του Οσίου την φήμην ακούσας και ο βασιλεύς Θεοδόσιος ήλθεν ο ίδιος προς αυτόν, επειδή δεν ήτο δυνατόν να μείνη εντελώς κεκαλυμμένη η μεγάλη αυτού αρετή· θαυμάσας δε ο βασιλεύς τον Όσιον, έδωκεν εις αυτόν αρκετά χρήματα, με τα οποία συνέστησε το Μοναστήριόν του. Τούτον τον Όσιον βιάσας πολύ ο μακάριος Αττικός, ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, εχειροτόνησεν αυτόν Ιερέα.

Πολλά δε θαύματα ενήργησεν ο αοίδιμος δια της δυνάμεως και επικλήσεως του Χριστού, διότι εκ των εγκάτων της γης ανέβλυσεν ύδωρ ως ο Μέγας Μωϋσής, και τον εν τω ύδατι πνιγέντα ανέστησεν. Ότε δε έμελλε να αποθάνη ο Όσιος, έκειτο άπνους και ακίνητος, οι δε περί αυτόν ιστάμενοι έκλαιον και ωδύροντο και ητοίμαζον τα προς ταφήν επιτήδεια, μεταξύ των οποίων ήσαν ο τε αγιώτατος Πατριάρχης Αττικός και ο Πατριάρχης Αντιοχείας Αλέξανδρος· αίφνης δε, ενώ ταύτα εγίνοντο, ω του θαύματος! Εξηγέρθη ως εξ ύπνου ο Όσιος και είπεν, ότι εχάρισεν εις αυτόν ο Κύριος προσθήκην ζωής ετών δεκαπέντε. Όθεν, αφ’ ου διήνυσε και τα προστεθέντα ταύτα έτη, απήλθε προς Κύριον.