Τη ΚΣΤ΄ (26η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου ΚΑΡΠΟΥ ενός των Εβδομήκοντα Αποστόλων.

Κάρπος, ο του Κυρίου Απόστολος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη νδ΄ - ξη΄ (54-68) μ. Χ. συνηριθμείτο δε μετά των Εβδομήκοντα Μαθητών και Αποστόλων του Κυρίου, διακονών τον Απόστολον Παύλον εν τω κηρύγματι του Ευαγγελίου και κομίζων τας επιστολάς του Αποστόλου προς εκείνους προς τους οποίους απέστελλε ταύτας. Πολλούς δε ειδωλολάτρας διδάξας να σέβωνται τον Χριστόν, εγένετο κατόπιν Επίσκοπος εν τη Βεροία της Θράκης και φωτισθείς κατά την διάνοιαν δια του φωτισμού του Αγίου Πνεύματος, εφάνη ως αστήρ αβασίλευτος, ανατέλλων εξ Ανατολών και πάσαν την οικουμένην φωτίζων δια των θείων διδασκαλιών του.
Καθ’ εκάστην δε ο μακάριος ούτος ετέλει μέγιστα θαύματα και πονηρά πνεύματα εδίωκεν από των ανθρώπων. Επειδή δε πολλάς πόλεις και λαούς προσείλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού και δια του αγίου Βαπτίσματος εχώριζε τους πιστούς από των απίστων, δια τούτο πολλούς πειρασμούς και θλίψεις υπό των απίστων υπέμεινε γενναίως και καρτερικώς, διότι προθύμως σπεύδων προς τους πόνους και τας κακοπαθείας της αθλήσεως, δεν εφοβείτο τον θυμόν και την οργήν των τυράννων. Όθεν καθώς εδόξαζε τον Θεόν ούτως εδόξασε και αυτόν ο Θεός. Δια τούτο καίτοι ανεπαύθη εν Κυρίω τον γλυκύτατον και πρέποντα εις τους Αγίους ύπνον, θαυματουργεί όμως καθ’ εκάστην και μετά θάνατον δια των αγίων αυτού λειψάνων, πάθη και ασθενείας θεραπεύων, αποδιώκων δε και τα της πονηρίας ακάθαρτα πνεύματα.