Τη ΙΣΤ΄ (16η) Σεπτεμβρίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΜΕΛΙΤΙΝΗΣ.

Μελιτινή η Αγία Μάρτυς κατήγετο από την Μαρκιανούπολιν της Θράκης, ήτο δε κατά τους χρόνους Αντωνίνου βασιλέως και Αντιόχου ηγεμόνος, εν έτει ρξ΄ (160). Αφού λοιπόν η αοίδιμος πολλάς υπέμεινε βασάνους δια προσταγής του Αντιόχου, επειδή δεν επείθετο να αρνηθή την του Χριστού πίστιν, δια τούτο παρεδόθη εις την γυναίκα του ηγεμόνος, ίνα δια των κολακειών και περιποιήσεων εκείνης μεταστραφή προς την γνώμην αυτών.
Πλην όχι μόνον δεν ηπατήθη τελείως, ούτε εμαλάχθη η αρρενόφρων, αλλά και την γυναίκα του ηγεμόνος Χριστιανήν εποίησεν. Έπειτα δια προσευχής της κατεκρήμνισεν εις την γην τα είδωλα του Απόλλωνος και του Ηρακλέους, και ως κόνιν ταύτα ελέπτυνε· πολλά δε και άλλα ποιήσασα θαυμάσια, πολλούς απίστους έφερεν εις την πίστιν του Χριστού. Όθεν δια την αιτίαν ταύτην απεκεφαλίσθη και έλαβεν η μακαρία τον στέφανον της αθλήσεως. Επειδή δε το ιερόν αυτής λείψανον έμεινεν άταφον, δια τούτο Χριστιανός τις, Ακάκιος ονόματι και εκ της Μακεδονίας καταγόμενος, διερχόμενος εκείθεν δια να υπάγη εις την πατρίδα του, εζήτησε το λείψανον από τον ηγεμόνα. Ο δε ηγεμών, χωρίς να υποπτεύση τον θεοφιλή εκείνου σκοπόν, εχάρισε το λείψανον εις αυτόν. Όθεν λαβών αυτό ο Ακάκιος και εις κιβώτιον περικλείσας, εσπούδαζε να φθάση εις την πατρίδα του· εις το ταξίδιον δε της θαλάσσης αρρωστήσας, απέθανεν. Επειδή δε το πλοιάριον προσωρμίσθη εις εν ακρωτήριον της νήσου Λήμνου, εις αυτό ενεταφιάσθη το της Αγίας λείψανον· και πλησίον εις τον τάφον της Μάρτυρος ενεταφιάσθη και ο φιλομάρτυς Ακάκιος.