Θεόδωρος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά
τους χρόνους του αποστάτου βασιλέως Ιουλιανού εν έτει τξα΄ (361), συνελήφθη δε
αρπαγείς εις το μέσον της αγοράς υπό του επάρχου Σαλουστίου δια την αιτίαν
ταύτην: Όταν ο ασεβής Ιουλιανός προσέταξε να μετακομισθώσιν από την Δάφνην,
ήτοι από το της Αντιοχείας προάστιον, τα λείψανα των Αγίων Μαρτύρων Βαβύλα και
των συν αυτώ, οι βαστάζοντες αυτά Χριστιανοί έψαλλον ένα ψαλμόν του Δαβίδ, και
εις πάσαν περικοπήν έλεγον τον στίχον τούτον:
«Αισχυνθήτωσαν πάντες οι προσκυνούντες τοις γλυπτοίς», επειδή ενόμιζον οι ειδωλολάτραι ήτταν και αδυναμίαν του εν τη Δάφνη Απόλλωνος την των Αγίων λειψάνων μετάθεσιν. Τούτον δε τον στίχον ακούσας ο Ιουλιανός ωργίσθη. Όθεν κατά προσταγήν αυτού συνελήφθη ο Άγιος Θεόδωρος ούτος διότι ήτο ζηλωτής της ευσεβείας και εις των ψαλλόντων τον ρηθέντα στίχον· και λοιπόν κρεμασθείς επί ξύλου ο του Χριστού Αθλητής, κατεξεσχίσθη με βούνευρα εις τας ωμοπλάτας και ετρυπήθη εις τα πλευρά με όνυχας, ούτω τιμωρούμενος ο Άγιος από πρωϊας μέχρις εσπέρας. Έπειτα δεθείς με αλυσίδας ερρίφθη εις την φυλακήν. Την δε ερχομένην ημέραν, μαθών ο Ιουλιανός την ανδρείαν, την οποίαν έδειξεν ο νέος, και ηξεύρων, ότι όταν οι Χριστιανοί υπομείνωσι μέχρι τέλους το Μαρτύριον και θανατωθώσιν, ο θάνατος αυτός εις μεν τους τιμωρούντας τυράννους λογίζεται ήττα και καταισχύνη, εις δε τους τιμωρουμένους Μάρτυρας λογίζεται νίκη και δόξα και χαρά, τούτο, λέγω, ηξεύρων ο παραβάτης, προσέταξε να απολύσωσι τον Άγιον από της φυλακής. Μετά ταύτα ηρώτησαν τινές τον Μάρτυρα τούτον αν ησθάνετο πόνους, όταν εδοκίμαζε τας πικράς εκείνας βασάνους, προς τους οποίους απεκρίθη, ότι κατ’ αρχάς μεν ησθάνετο ολίγον τινά πόνον, είτα δε εφάνη εις αυτόν Άγιος Άγγελος εν σχήματι ανθρώπου κρατών εις τας χείρας μανδήλιον απαλόν και ψυχρόν, με το οποίον εσπόγγιζε τον ιδρώτα του προσώπου του και παρεκίνει αυτόν να έχη θάρρος και γενναιοκαρδίαν. Δια τούτο και όταν οι δήμιοι έπαυσαν και δεν ετιμώρουν τον Άγιον, δεν εχάρη δια το πέρας, αλλά μάλλον ελυπήθη, επειδή με την παύσιν των βασάνων έλειψε και ο φαινόμενος εκείνος ουράνιος Άγγελος και δεν επροξένει πλέον εις αυτόν το θάρρος εκείνο και την ουράνιον παρηγορίαν. Τοιαύτα ποιήσας ο παραβάτης Ιουλιανός, αυτός μεν με πικρόν και επονείδιστον θάνατον απώλεσε την μιαράν ψυχήν του εις την χώραν των Περσών, ο δε Άγιος Θεόδωρος τοιαύτα παθών παρ’ αυτού, αγάλλεται εν Κυρίω και αναπαύεται εις τα ουράνια.
«Αισχυνθήτωσαν πάντες οι προσκυνούντες τοις γλυπτοίς», επειδή ενόμιζον οι ειδωλολάτραι ήτταν και αδυναμίαν του εν τη Δάφνη Απόλλωνος την των Αγίων λειψάνων μετάθεσιν. Τούτον δε τον στίχον ακούσας ο Ιουλιανός ωργίσθη. Όθεν κατά προσταγήν αυτού συνελήφθη ο Άγιος Θεόδωρος ούτος διότι ήτο ζηλωτής της ευσεβείας και εις των ψαλλόντων τον ρηθέντα στίχον· και λοιπόν κρεμασθείς επί ξύλου ο του Χριστού Αθλητής, κατεξεσχίσθη με βούνευρα εις τας ωμοπλάτας και ετρυπήθη εις τα πλευρά με όνυχας, ούτω τιμωρούμενος ο Άγιος από πρωϊας μέχρις εσπέρας. Έπειτα δεθείς με αλυσίδας ερρίφθη εις την φυλακήν. Την δε ερχομένην ημέραν, μαθών ο Ιουλιανός την ανδρείαν, την οποίαν έδειξεν ο νέος, και ηξεύρων, ότι όταν οι Χριστιανοί υπομείνωσι μέχρι τέλους το Μαρτύριον και θανατωθώσιν, ο θάνατος αυτός εις μεν τους τιμωρούντας τυράννους λογίζεται ήττα και καταισχύνη, εις δε τους τιμωρουμένους Μάρτυρας λογίζεται νίκη και δόξα και χαρά, τούτο, λέγω, ηξεύρων ο παραβάτης, προσέταξε να απολύσωσι τον Άγιον από της φυλακής. Μετά ταύτα ηρώτησαν τινές τον Μάρτυρα τούτον αν ησθάνετο πόνους, όταν εδοκίμαζε τας πικράς εκείνας βασάνους, προς τους οποίους απεκρίθη, ότι κατ’ αρχάς μεν ησθάνετο ολίγον τινά πόνον, είτα δε εφάνη εις αυτόν Άγιος Άγγελος εν σχήματι ανθρώπου κρατών εις τας χείρας μανδήλιον απαλόν και ψυχρόν, με το οποίον εσπόγγιζε τον ιδρώτα του προσώπου του και παρεκίνει αυτόν να έχη θάρρος και γενναιοκαρδίαν. Δια τούτο και όταν οι δήμιοι έπαυσαν και δεν ετιμώρουν τον Άγιον, δεν εχάρη δια το πέρας, αλλά μάλλον ελυπήθη, επειδή με την παύσιν των βασάνων έλειψε και ο φαινόμενος εκείνος ουράνιος Άγγελος και δεν επροξένει πλέον εις αυτόν το θάρρος εκείνο και την ουράνιον παρηγορίαν. Τοιαύτα ποιήσας ο παραβάτης Ιουλιανός, αυτός μεν με πικρόν και επονείδιστον θάνατον απώλεσε την μιαράν ψυχήν του εις την χώραν των Περσών, ο δε Άγιος Θεόδωρος τοιαύτα παθών παρ’ αυτού, αγάλλεται εν Κυρίω και αναπαύεται εις τα ουράνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου