Ιωάννης ο φιλόχριστος βασιλεύς, ο επιλεγόμενος Βατάτζης, ο βασιλεύσας
κατάτα έτη ασκβ΄ - ασνδ΄ (1222 -1254), πατρίδα μεν είχε την μεγαλόπολιν
Αδριανούπολιν, προγόνους δε τους πρώτους της βασιλικής συγκλήτου· διότι ο
πάππος αυτού Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήτο στρατοπεδάρχης του
βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού, του εν έτει αρμγ΄ (1143) βασιλεύσαντος. Αφού δε
απέθανον οι γονείς τού μακαρίου τούτου Ιωάννου, έμεινε πολύς πλούτος εις αυτόν,
τον οποίον διένειμεν εις πτωχούς και εξώδευσεν εις αφιερώματα θείων Ναών και
Εκκλησιών.
Έπειτα επορεύθη εις το εν Βιθυνία Νύμφαιον, όπου ήτο τότε το παλάτιον και η καθέδρα των βασιλέων της Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί δε εύρε τον εκ πατρός θείον του, κληρικόν όντα και Ιερέα των ανακτόρων του βασιλέως Θεοδώρου του Λασκάρεως, του εν έτει ασδ΄ (1204) βασιλεύσαντος. Δια μέσου λοιπόν του θείου του έγινε φίλος του βασιλέως· δεν υπερηφανεύετο όμως δια την φιλίαν ταύτην, αλλ’ εφέρετο εις όλους ταπεινώς· όθεν και από όλους ηγαπάτο, ήθος έχων σεμνόν, ζωήν σώφρονα, όμμα ιλαρόν. Ήτο ευπρόσιτος εις όλους, πράος, άκακος, γαληνιαίος και διαλεγόμενος εις όλους με πρόσωπον ήμερον. Δια τας αρετάς του ταύτας έλαβεν εις γάμον την θυγατέρα του βασιλέως, Ειρήνην ονομαζομένην, αφού πρότερον εμονομάχησε με τον Λατίνον Κόραδον, τον καυχώμενον εις την δύναμίν του, και αφού ενίκησεν αυτόν, ειπών· «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι». Aφού δε ο πενθερός του βασιλεύς Θεόδωρος απέθανεν, έλαβε την βασιλείαν ο χαριτώνυμος ούτος Ιωάννης, εν έτει ασκβ΄ (1222). Ήτο λοιπόν εις όλους τους αδικουμένους προστάτης θερμότατος, εδείκνυτο στάθμη της δικαιοσύνης, μάλιστα δε ανεγνωρίζετο παρά πάντων μία πηγή της ελεημοσύνης· διο και κατ’ εξοχήν επωνομάζετο Ελεήμων. Ομοίως εγνωρίζετο ζηλωτής της ευσεβείας και Ορθοδόξου πίστεως, διότι ούτος ο αοίδιμος έγινεν αίτιος να βαπτισθή επίτης βασιλείας του το γένος των Ιουδαίων και ζήλον έλαβεν εις την καρδίαν του δια την ένωσιν της Ανατολικής Εκκλησίας μετά της Δυτικής, δια την οποίαν εστάλησαν πρέσβεις από τον Γρηγόριον Θ΄ τον Πάπαν Ρώμης και συνεκροτήθη διάλογος μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών εξάρχου όντος του διαλόγου του τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού του νέου και θα έφερε τότε εις τέλος την τοιαύτην ποθητήν ειρήνην, εάν οι Δυτικοί ήθελον στέρξει να αφαιρέσωσιν από το Σύμβολον της Πίστεως την προσθήκην (δηλαδή το «και εκ του Υιού εκπορευόμενον). Ούτος ο ελεήμων βασιλεύς ήκουσενοερώς και θείαν φωνήν ενεχθείσαν εις αυτόν και λέγουσαν: «Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται». Εκ της φωνής ταύτης ενδυναμωθείς κατετρόπωσε και κατέσφαξε δια μονομαχίας τον σουλτάνον, Αζατίνην ονόματι, ο οποίος εξερχόμενος του Ικονίου ελεηλάτει τας πόλεις τας κειμένας πλησίον του ποταμού Μαιάνδρου. Κυβερνήσας λοιπόν θεοφιλώς το σκάφος της εγκοσμίου βασιλείας ο τρισμακάριστος, παρέδωκεν εν ειρήνη την ψυχήν του εις χείρας Θεού εν έτει ασνδ΄ (1254), ων εβδομήκοντα δύο ετών. Το δε τίμιον αυτού σώμα ενεταφιάσθη εις το Μοναστήριον του Σωτήρος Χριστού, το οποίον έκτισεν ο ίδιος αυτός βασιλεύς και επωνόμασεν αυτό Σώσανδρα· ύστερον δε δι’ αποκαλύψεως του ιδίου βασιλέως μετεκομίσθη το άγιον τούτου σώμα εις την πόλιν της Μαγνησίας. Θαύμα δε μέγα εφάνη, όταν ανεκομίσθη εκ του τάφου το άγιον τούτου λείψανον και μετεκομίσθη εις την Μαγνησίαν· διότι όταν ο τάφος ηνοίχθη, δεν εξήλθεν ουδεμία δυσώδης αποφορά, αλλά μία ευωδία και Χάρις μεμιγμένη με ηδονήν και γλυκύτητα, ως να ήθελεν ανοιχθή κήπος τις αρωματικός και ευώδης. Ο δε νεκρός εφάνη ως να εκάθητο επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να είναι λελυμένος ουδείς των αρμών του, χωρίς να έχη καμμίαν μελανότητα και χωρίς τινα δυσωδίαν ή σημείον άλλο νεκρότητος· αλλ’ ο προ επτά ετών ενταφιασθείς εφαίνετο ωσανεί ζων, έχων μεν εις τα μέλη του το φυσικόν αυτών κίνημα, φέρων δε εις τας παρειάς του το φυσικόν αυτών ερύθημα. Αλλά και αυτά τα βασιλικά στρώματα του λειψάνου διετηρήθησαν αδιάφθορα, ως να ερράφησαν την ιδίαν εκείνην ημέραν. Ούτως οίδε δοξάζειν ο Θεός τους αυτόν δοξάζοντας. Έκτοτε δε ενήργει το τίμιον αυτού λείψανον εν τη Μαγνησία θαύματα πάμπολλα, ιατρεύον ασθενείας, διώκον δαίμονας και άλλα πάθη θεραπεύον, δια της εν αυτώ ενοικούσης θείας Χάριτος, πάντων των μετά πίστεως εις αυτόν προστρεχόντων, καθώς τινά εξ αυτών αναφέρει ο μετ’ εγκωμίων Βίος του. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Έπειτα επορεύθη εις το εν Βιθυνία Νύμφαιον, όπου ήτο τότε το παλάτιον και η καθέδρα των βασιλέων της Κωνσταντινουπόλεως. Εκεί δε εύρε τον εκ πατρός θείον του, κληρικόν όντα και Ιερέα των ανακτόρων του βασιλέως Θεοδώρου του Λασκάρεως, του εν έτει ασδ΄ (1204) βασιλεύσαντος. Δια μέσου λοιπόν του θείου του έγινε φίλος του βασιλέως· δεν υπερηφανεύετο όμως δια την φιλίαν ταύτην, αλλ’ εφέρετο εις όλους ταπεινώς· όθεν και από όλους ηγαπάτο, ήθος έχων σεμνόν, ζωήν σώφρονα, όμμα ιλαρόν. Ήτο ευπρόσιτος εις όλους, πράος, άκακος, γαληνιαίος και διαλεγόμενος εις όλους με πρόσωπον ήμερον. Δια τας αρετάς του ταύτας έλαβεν εις γάμον την θυγατέρα του βασιλέως, Ειρήνην ονομαζομένην, αφού πρότερον εμονομάχησε με τον Λατίνον Κόραδον, τον καυχώμενον εις την δύναμίν του, και αφού ενίκησεν αυτόν, ειπών· «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι». Aφού δε ο πενθερός του βασιλεύς Θεόδωρος απέθανεν, έλαβε την βασιλείαν ο χαριτώνυμος ούτος Ιωάννης, εν έτει ασκβ΄ (1222). Ήτο λοιπόν εις όλους τους αδικουμένους προστάτης θερμότατος, εδείκνυτο στάθμη της δικαιοσύνης, μάλιστα δε ανεγνωρίζετο παρά πάντων μία πηγή της ελεημοσύνης· διο και κατ’ εξοχήν επωνομάζετο Ελεήμων. Ομοίως εγνωρίζετο ζηλωτής της ευσεβείας και Ορθοδόξου πίστεως, διότι ούτος ο αοίδιμος έγινεν αίτιος να βαπτισθή επίτης βασιλείας του το γένος των Ιουδαίων και ζήλον έλαβεν εις την καρδίαν του δια την ένωσιν της Ανατολικής Εκκλησίας μετά της Δυτικής, δια την οποίαν εστάλησαν πρέσβεις από τον Γρηγόριον Θ΄ τον Πάπαν Ρώμης και συνεκροτήθη διάλογος μεταξύ Ανατολικών και Δυτικών εξάρχου όντος του διαλόγου του τότε Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Γερμανού του νέου και θα έφερε τότε εις τέλος την τοιαύτην ποθητήν ειρήνην, εάν οι Δυτικοί ήθελον στέρξει να αφαιρέσωσιν από το Σύμβολον της Πίστεως την προσθήκην (δηλαδή το «και εκ του Υιού εκπορευόμενον). Ούτος ο ελεήμων βασιλεύς ήκουσενοερώς και θείαν φωνήν ενεχθείσαν εις αυτόν και λέγουσαν: «Ο σταυρωθείς εγήγερται, ο μεγάλαυχος πέπτωκεν, ο καταπεσών και συντριβείς ανώρθωται». Εκ της φωνής ταύτης ενδυναμωθείς κατετρόπωσε και κατέσφαξε δια μονομαχίας τον σουλτάνον, Αζατίνην ονόματι, ο οποίος εξερχόμενος του Ικονίου ελεηλάτει τας πόλεις τας κειμένας πλησίον του ποταμού Μαιάνδρου. Κυβερνήσας λοιπόν θεοφιλώς το σκάφος της εγκοσμίου βασιλείας ο τρισμακάριστος, παρέδωκεν εν ειρήνη την ψυχήν του εις χείρας Θεού εν έτει ασνδ΄ (1254), ων εβδομήκοντα δύο ετών. Το δε τίμιον αυτού σώμα ενεταφιάσθη εις το Μοναστήριον του Σωτήρος Χριστού, το οποίον έκτισεν ο ίδιος αυτός βασιλεύς και επωνόμασεν αυτό Σώσανδρα· ύστερον δε δι’ αποκαλύψεως του ιδίου βασιλέως μετεκομίσθη το άγιον τούτου σώμα εις την πόλιν της Μαγνησίας. Θαύμα δε μέγα εφάνη, όταν ανεκομίσθη εκ του τάφου το άγιον τούτου λείψανον και μετεκομίσθη εις την Μαγνησίαν· διότι όταν ο τάφος ηνοίχθη, δεν εξήλθεν ουδεμία δυσώδης αποφορά, αλλά μία ευωδία και Χάρις μεμιγμένη με ηδονήν και γλυκύτητα, ως να ήθελεν ανοιχθή κήπος τις αρωματικός και ευώδης. Ο δε νεκρός εφάνη ως να εκάθητο επί βασιλικού θρόνου, χωρίς να είναι λελυμένος ουδείς των αρμών του, χωρίς να έχη καμμίαν μελανότητα και χωρίς τινα δυσωδίαν ή σημείον άλλο νεκρότητος· αλλ’ ο προ επτά ετών ενταφιασθείς εφαίνετο ωσανεί ζων, έχων μεν εις τα μέλη του το φυσικόν αυτών κίνημα, φέρων δε εις τας παρειάς του το φυσικόν αυτών ερύθημα. Αλλά και αυτά τα βασιλικά στρώματα του λειψάνου διετηρήθησαν αδιάφθορα, ως να ερράφησαν την ιδίαν εκείνην ημέραν. Ούτως οίδε δοξάζειν ο Θεός τους αυτόν δοξάζοντας. Έκτοτε δε ενήργει το τίμιον αυτού λείψανον εν τη Μαγνησία θαύματα πάμπολλα, ιατρεύον ασθενείας, διώκον δαίμονας και άλλα πάθη θεραπεύον, δια της εν αυτώ ενοικούσης θείας Χάριτος, πάντων των μετά πίστεως εις αυτόν προστρεχόντων, καθώς τινά εξ αυτών αναφέρει ο μετ’ εγκωμίων Βίος του. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου