Τη ΚΖ’ (27η) Δεκεμβρίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Γραπτού, αδελφού Θεοφάνους του Ποιητού και Γραπτού.

Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Γραπτός, ομού με τον αδελφόν του Θεοφάνη (τον εορταζόμενον ιδίως κατά την ενδεκάτην Οκτωβρίου), ήσαν κατά τους χρόνους Θεοφίλου του εικονομάχου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ωκθ΄ - ωμβ΄(829 – 842), ότε μεγάλως ηγωνίσθησαν αμφότεροι δια την τιμήν και προσκύνησιν των αγίων Εικόνων· όθεν εδάρησαν ασπλάγχνως και κατά προσταγήν του Θεοφίλου εγράφησαν εις το μέτωπόν των με σίδηρον πεπυρωμένον οι ιαμβικοί στίχοι ούτοι.
                                                                                     

Πάντων ποθούντων προστρέχειν προς την πόλιν                                                                    

Όπου πάναγνοι του Θεού Λόγου πόδες                                                                                Έστησαν εις σύστασιν της οικουμένης,                                                                                   

Ώφθησαν ούτοι τω σεβασμίω τόπω                                                                                             

Σκεύη πονηρά δεισιδαίμονος πλάνης,                                                                               
Εκείσε πολλά λοιπόν εξ απιστίας                                                                                                 

Πράξαντες δεινά αισχρά δυσσεβοφρόνως,                                                                        
Εκείθεν ηλάθησαν ως αποστάται·                                                                                          
Προς την Πόλιν δε του Κράτους πεφευγότες                                                                         

Ουκ εξαφήκαν τας αθέσμους μωρίας.                                                                                         

Όθεν γραφέντες ως κακούργοι την θέαν                                                                           Κατακρίνονται και διώκονται πάλιν.                                                                                            

Αφ’ ου δε εστιγματίσθησαν με τους στίχους τούτους, επέμφθησαν εις την εξορίαν, όπου ο μέγας αριστεύς και νικητής ούτος Θεόδωρος προς Κύριον εξεδήμησε. Λέγεται δε ότι, όταν ο Άγιος ούτος εκοιμήθη, επήγεν εις αυτόν μέγας τις Γέρων και ήκουεν Αγίους Αγγέλους, οίτινες έψαλλον πνευματικά άσματα, συνέψαλλε δε και αυτός μετ’ αυτών. Δια των τοιούτων ασμάτων έδειξεν ο Θεός πόσον ετίμα τον εαυτού θεράποντα Θεόδωρον.