Τη ΙΗ΄ (18η) Φεβρουαρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΛΕΟΝΤΟΣ και ΠΑΡΗΓΟΡΙΟΥ, αθλησάντων εν Πατάροις της Λυκίας.

Λέων και Παρηγόριος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν εις τα Πάταρα της Λυκίας κατά τον καιρόν των τυράννων ειδωλολατρών. Επειδή δε ωμολόγουν παρρησία τον Χριστόν συνελήφθησαν υπ’ αυτών και ο μεν μακάριος Παρηγόριος τιμωρηθείς με πολλά είδη βασάνων, έλαβε τον του Μαρτυρίου άφθαρτον στέφανον, τελειωθείς εν Χριστώ· ο δε αοίδιμος Λέων, μείνας μόνος, δεν υπέφερε τον χωρισμόν του Μάρτυρος Παρηγορίου και επειδή αυτός δεν επέτυχε τον αυτόν του Μαρτυρίου στέφανον, πικρώς ανεστέναζε και εθρήνει· ελθών δε εις τον τόπον, όπου ήτο ενταφιασμένον το λείψανον του Αγίου Παρηγορίου, εδάκρυε και εγκαρδίως εφλέγετο υπό του πόθου του Μαρτυρίου.
Έπειτα, απελθών εκείθεν, επορεύθη αλλαχού, ένθα εγίνετο πανήγυρις των ειδωλολατρών· βλέπων δε εκεί λύχνους και κηρία, τα οποία έδιδον πολύ φως, έλαβεν αυτά δια των ιδίων χειρών του και τα συνέτριψε και ρίψας κατά γης τα κατεπάτησε. Κρατηθείς λοιπόν παρέστη εις τον άρχοντα της πόλεως και ερωτηθείς, ανεκήρυξε τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· διο εδάρη δυνατά με βούνευρα· ο δε του Χριστού Αθλητής υπέφερε ταύτα μετά τοσαύτης χαράς, ως αν έπασχεν άλλος και όχι αυτός. Έπειτα δερόμενος εσύρθη βιαίως επί κρημνώδους και δυσβάτου ξηροποτάμου, λαβών δε άδειαν προσηυχήθη και ούτω παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού και έλαβε τον ποθούμενον στέφανον του Μαρτυρίου. Οι δε δήμιοι έρριψαν το λείψανόν του εις την φάραγγα και ανεχώρησαν.