Τη Β΄ (2α) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων και αυταδέλφων ΑΜΦΙΑΝΟΥ και ΑΙΔΕΣΙΟΥ.

Αμφιανός και Αιδέσιος οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286-305), αυτάδελφοι μεν όντες εκ μητρός, καταγόμενοι δε εκ της Λυδίας. Πορευθέντες δε ούτοι εις την Βηρυττόν, καθωδηγήθησαν εις την Πίστιν του Χριστού υπό του Αγίου Μάρτυρος Παμφίλου. Συλληφθέντες είτα ως Χριστιανοί ωδηγήθησαν εις τον άρχοντα Ουρβανόν, προ του οποίου πρώτος ο Αμφιανός εκήρυξε παρρησία τον Χριστόν. Δια τούτο έδειραν αυτόν οι στρατιώται εις το πρόσωπον και τον ελάκτισαν.
Είτα αλείψαντες τους πόδας του Αγίου με έλαιον, έκαυσαν αυτούς δια πυρός και ύστερον τον εκρέμασαν. Κρεμάμενος δε εφαίνετο, ο αοίδιμος, όλος εξογκωθείς, εσχισμένα μεν έχων τα πλευρά εκ των πολλών λακτισμάτων, κατακεκαυμένας δε φέρων τας σάρκας των ποδών του. Επιμένων λοιπόν εις την του Χριστού ομολογίαν, ερρίφθη εις τον βυθόν της θαλάσσης και ούτως ετελειώθη και έλαβε παρά Κυρίου τον του Μαρτυρίου στέφανον. Ο δε Άγιος Αιδέσιος, ο αδελφός του Αμφιανού, κατεδικάσθη να ταλαιπωρήται εις τα μεταλλεία του χαλκού, τα εις την Αίγυπτον ευρισκόμενα· βλέπων δε τον άρχοντα Ιεροκλέα τιμωρούντα τους Χριστιανούς, κατεφρόνησε την ζωήν του και εκτύπησεν αυτόν δια της ιδίας αυτού χειρός. Όθεν ετιμωρήθη με διαφόρους βασάνους. Κατόπιν δε ερρίφθη και αυτός εις την θάλασσαν και ούτως έλαβεν ο μακάριος τον αμάραντον της αθλήσεως στέφανον.