Φλωρέντιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο από τη Θεσσαλονίκην. Επειδή δε ήτο Χριστιανός και ζηλωτής της ευσεβείας και της αρετής, εξουθένει μεν και κατηγόρει έμπροσθεν εις όλους τους θεούς των Ελλήνων, εστήριζε δε τους Χριστιανούς εις την του Χριστού πίστιν και με κάθε τρόπον ωδήγει αυτούς εις την εργασίαν της αρετής και των του Θεού εντολών. Ταύτα δε πράττων και μεταχειριζόμενος συνελήφθη από τον ηγεμόνα της Θεσσαλονίκης, και ερωτηθείς παρ’ αυτού, τον μεν Χριστόν παρρησία ωμολόγησεν έμπροσθεν πάντων, ότι είναι Θεός προαιώνιος και ποιητής του παντός, τους δε θεούς των Ελλήνων περιεγέλασεν, ότι είναι ξύλα και λίθοι, αργύριον και χρυσίον, χάλκωμα και σίδηρος και είδωλα άψυχα και αναίσθητα. Όθεν, επειδή ταύτα είπε, δέρεται δυνατά. Έπειτα κρεμάται επάνω εις ξύλον και καταξεσχίζεται. Είτα ρίπτεται εντός ανημμένης πυράς. Και ούτω χαίρων και προσευχόμενος και ευχαριστών τον Θεόν ετελειώθη ο μακάριος εντός αυτής και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου