Τη ΚΔ΄ (24η) Μαΐου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΜΕΛΕΤΙΟΥ του Στρατηλάτου και των συν αυτώ ΙΩΑΝΝΟΥ και ΣΤΕΦΑΝΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ του Αιγυπτίου, ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ του Μάγου, ΚΟΜΗΤΩΝ και ΤΡΙΒΟΥΝΩΝ δώδεκα, Γυναικών τριών ΜΑΡΚΙΑΝΗΣ, ΠΑΛΛΑΔΙΑΣ και ΣΩΣΣΑΝΗΣ, Νηπίων δύο ΚΥΡΙΑΚΟΥ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ και του λοιπού ΠΛΗΘΟΥΣ των συν αυτοίς μαρτυρησάντων χιλιάδων Ένδεκα και Διακοσίων Οκτώ.

Μελέτιος ο ένδοξος του Χριστού στρατηλάτης και Μάρτυς και οι συν αυτώ και μετ’ αυτόν αθλήσαντες Άγιοι Μάρτυρες ήκμασαν εν Ρώμη κατά τους χρόνους του βασιλέως Αντωνίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ - ρξα΄ (138 – 161) ηγεμονεύοντος της Ρώμης του Μαξίμου. Εμαρτύρησαν δε ως εξής: Ο Άγιος Μάρτυς Μελέτιος, παραλαβών μεθ’ εαυτού στρατιώτας Χριστιανούς, έχων δε και συνεργούς τους Αγίους Αγγέλους, μετέβη εις τον ναόν των ειδωλολατρών, όπου, δια της προσευχής του, κατεκρήμνισε και εις κόνιν μετέβαλε τα εν αυτώ είδωλα. Τούτο πληροφορηθείς ο ηγεμών Μάξιμος έστειλε στρατιώτας, οίτινες συνέλαβον τον Μελέτιον και τους συντρόφους του. Οδηγηθέντες οι Άγιοι προ του ηγεμόνος παρακινήθησαν υπ’ αυτού να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Επειδή όμως δεν εθυσίαζον, πρώτον έδειραν αυτούς επί πολλάς ώρας δια ξύλων ξηρών, έπειτα δε επλήγωσαν αυτούς εις τους αστραγάλους δια σιδηρών σφυρίων και εκάρφωσαν τους πόδας των δια ξυλίνων καρφίων. Όμως οι Άγιοι, έχοντες τον νουν αυτών εστραμμένον προς τον Κύριον, δεν ησθάνοντο τας πληγάς.

Κατόπιν έσκαψαν τα πλευρά των δια σιδηρών αγκίστρων και εκτύπων τα μέτωπά των, επί των οποίων δια των πληγών απετύπωνον το σημείον του Σταυρού. Αλλά και άλλας πολλάς βασάνους υπέμειναν οι μακάριοι, προξενούσας θάνατον εις τον βασανιζόμενον. Τελευταίον τον μεν Άγιον Μελέτιον εκρέμασαν εκ μιας πεύκης και ούτως ο μακάριος έλαβε το τέλος του Μαρτυρίου, προς ατελεύτητον εν Χριστώ δόξαν αυτού και ανάπαυσιν, τους δε Αγίους Στέφανον και Ιωάννην απεκεφάλισαν. Μετά ταύτα ήλθεν εξ Αιγύπτου ο Σεραπίων, όστις, λόγω των θαυμάτων τα οποία είδε τελούμενα παρά των ρηθέντων Αγίων Μαρτύρων, επίστευσεν εις τον Χριστόν και βαπτισθείς εδέχθη υπό θείου Αγγέλου την χειροτονίαν του Επισκόπου. Ομοίως επίστευσεν εις τον Χριστόν και ο μάγος Καλλίνικος, διότι έδωκε μεν θανατηφόρον δηλητήριον εις τον Άγιον Μελέτιον, δεν ηδυνήθη όμως να τον θανατώση. Όθεν δια ταύτα ο ηγεμών διέταξε και απεκεφάλισαν τον τε Άγιον Σεραπίωνα και τον Άγιον Καλλίνικον. Οι δε Άγιοι Μάρτυρες Φήστος, Φαύστος, Μάρκελλος, Θεόδωρος, Μελέτιος, Σέργιος, Μαρκελλίνος, Φήλιξ, Φωτεινός, Θεοδωρίσκος, Μερκούριος και Δίδυμος, εξ ων τινές μεν ήσαν κόμητες, άλλοι δε τριβούνοι και άλλοι πρίγκηπες, ιδόντες τα υπό του Αγίου Μελετίου τελούμενα θαύματα, επίστευσαν εις τον Χριστόν. Δια τούτο, ριφθέντες τη προσταγή του ηγεμόνος εντός ανημμένης καμίνου, έλαβον, οι αοίδιμοι, τους στεφάνους του Μαρτυρίου. Αι δε Σωσσάνα, Μαρκιανή και Παλλαδία ήσαν σύζυγοι τινών εκ των ως άνω Αγίων Μαρτύρων, τας οποίας ο ηγεμών διέταξε και κατέκοψαν δια ξύλων, μετά των νηπίων αυτών. Οι στρατιώται δε οι θανατώσαντες τας αγίας ταύτας Μάρτυρας, ω του θαύματος! ευθύς μετά τον φόνον κακήν κακώς ετελεύτησαν. Τότε και δύο νήπια, Κυριακός και Χριστιανός ονομαζόμενα, εις μικροτάτην ηλικίαν, ηρωτήθησαν υπό του ηγεμόνος· «Ποίος είναι ο μεγαλύτερος θεός; Ο Ζεύς ή ο Χριστός»; Εκείνα δε τα θεοχαρίτωτα νήπια θεοσόφως απεκρίθησαν, ότι είναι ο Χριστός. Δια τούτο ευθύς απεκεφαλίσθησαν, λαβόντα τους της αθλήσεως στεφάνους. Η δε Σύναξις και εορτή πάντων τούτων των Αγίων Μαρτύρων τελείται κατά την σήμερον εις τον Ναόν του Αγίου Μάρτυρος Πλάτωνος, τον ευρισκόμενον εις τα προαύλια τα ονομαζόμενα του Δομνίνου εν Κωνσταντινουπόλει.