Τη Ι΄ (10η) Ιουλίου, μνήμη των αγίων ΜΥΡΙΩΝ (ήτοι δέκα χιλιάδων) ΟΣΙΩΝ, των εν σπηλαίοις και σκήταις της Νιτρίας κατοικούντων, ους θανάτω πικρώ παρέδωκεν εν πυρί και καπνώ Θεόφιλος ο Αλεξανδρείας Επίσκοπος, δια Ισίδωρον τον Πρεσβύτερον.

Ούτοι οι Άγιοι Ασκηταί και Μάρτυρες του Χριστού ήσαν Μοναχοί και κατώκουν εντός σπηλαίων και καλυβών ασκητικών· καταγινόμενοι δε εις την τήρησιν των εντολών του Χριστού, έζων πάντοτε με νηστείας, αγρυπνίας και προσευχάς, όντες τον αριθμόν δέκα ως έγγιστα χιλιάδες. Επειδή δε ο Άγιος Ισίδωρος, ο πρώτος εξ αυτών εφιλονίκει με τον Επίσκοπον Αλεξανδρείας Θεόφιλον περί τινων εκκλησιαστικών ζητημάτων εις τα οποία ο Θεόφιλος ανθίστατο, δια τούτο ο θείος Ισίδωρος, θαρρών εις το πλήθος των Μοναχών, ήλεγχεν αυτόν. Όθεν ο Θεόφιλος απροκαλύπτως μεν συνεστέλλετο και εφοβείτο να εκδικηθή τον Ισίδωρον, φίλον όντα των πολλών, αποστείλας δε κρυφίως τους ομόφρονάς του, κατέκαυσεν όλους τους άνω ειρημένους Πατέρας της Σκήτεως, και θανάτω παρέπεμψεν.