Τη Ζ΄ (7η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του εξ Ατταλείας μεν όντος, εν Σμύρνη δε μαρτυρήσαντος κατά το αψ΄ (1700) έτος.

Αθανάσιος ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από την Αττάλειαν. Εν τη Σμύρνη δε ευρισκόμενος πάντοτε, συνανεστρέφετο μετά των Οθωμανών, οι οποίοι συνεχώς τον ηνώχλουν, περιγελώντες την των Χριστιανών πίστιν· εκείνος δε ο μακάριος, μολονότι ήτο αγράμματος, τους απεκρίνετο εις όλα με λόγον και σύνεσιν, ώστε πολλάκις τους καθίστα αναπολογήτους. Μη δυνάμενοι δε να αποστομώσωσι τούτον, αλλά και μάλιστα εντρεπόμενοι δια τα σαθρά δόγματα της θρησκείας των, τα οποία προέβαλλαν, εστοχάσθησαν να τον συκοφαντήσουν· και εμηχανεύοντο πως να παγιδεύσωσιν αυτόν.

Εν μια λοιπόν των ημερών, δεν ηξεύρω πως, έτυχε και εξεφώνησεν ο Αθανάσιος το λαϊ λαλά, κατά την πάτριον αυτών διάλεκτον, το οποίον είναι δοξολογία Θεού, αυτοί δε παρευθύς περιεκύκλωσαν αυτόν, τον ήρπασαν και τον ωδήγησαν εις το κριτήριον, ψευδομαρτυρήσαντες, ότι ησπάσθη δημοσίως την θρησκείαν των· ο δε Μάρτυς απεκρίθη, ότι ο λόγος τον οποίον είπε δεν είναι ίδιος μόνον της πίστεως των Τούρκων, αλλά απλώς δοξολογία προς τον Θεόν, και δια τούτο είναι εις καθ’ ένα συγκεχωρημένον να τον λέγη. Εκείνοι όμως επέμενον λέγοντες, ότι εδέχθη τον μωαμεθανισμόν και ηρνήθη τον Χριστόν· αυτός δε ο μακάριος έλεγεν ότι ψεύδονται, και ότι προτιμά καλλίτερα να λάβη μυρίους θανάτους, παρά να αρνηθή την πίστιν του. Δια τούτο τον έκλεισαν εις φυλακήν, τον έφεραν εις εξέτασιν, και μίαν και δύο και τρεις φοράς και σφοδρώς τον ερράβδιζον, και με κολακείας και υποσχέσεις πολλών δωρεών ηγωνίζοντο να τον μεταβάλουν, και με απειλάς άλλων πολλών και φρικτών βασάνων, αλλ’ ο αθλητής του Χριστού ελογίζετο όλα ταύτα παίγνια. Τέλος πάντων, βλέπων ο κριτής το στερρόν και αμετάθετον της εκείνου γνώμης, έδωκε κατ’ αυτού την απόφασιν της σφαγής, και αποκεφαλίζεται ο μακάριος και λαμβάνει του μαρτυρίου τον στέφανον. Το δε άγιον αυτού λείψανον ήτο ασκεπές επί τρεις ημέρας και απερριμμένον εκεί όπου ήτο πολλών σκύλων καταφύγιον, κανείς δε από τους κύνας δεν επλησίασεν εις αυτό. Έτυχε δε κατά την εσπέραν της αυτής ημέρας να αποκεφαλίσουν και δύο καταδίκους Οθωμανούς, μη έχοντες δε καιρόν να ενταφιάσουν τα σώματά των, τα άφησαν έως το πρωϊ, αλλά την αυτήν νύκτα κατέσχισαν αυτά και τα κατέφαγον οι κύνες. Οι δε Τούρκοι έλεγον, ότι του μεν Μάρτυρος το σώμα αποστρεφόμενοι οι σκύλοι δεν το έφαγον, των δε Τούρκων τα σώματα ως γλυκέα και νόστιμα κατέφαγον. Μετά δε την τρίτην ημέραν αδεία του κριτού επήραν οι Χριστιανοί το λείψανον του Αγίου και το ενεταφίασαν εντίμως εις την Αγίαν Παρασκευήν. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.