Τη Ζ΄ (7η) Μαρτίου, ο Άγιος ΕΦΡΑΙΜ ο Πατριάρχης Αντιοχείας εν ειρήνη τελειούται.

Εφραίμ ο εν Αγίοις Πατήρ ημών κατήγετο εκ της πόλεως Άμιδα έχων το αξίωμα του κόμητος επί της βασιλείας Ιουστίνου του Θρακός, βασιλεύσαντος κατά τα έτη φιη΄ - φκζ΄ (518 – 527). Πορευθείς δε όπως ανοικοδομήση την Αντιόχειαν, η οποία είχε κρημνισθή από τους σεισμούς, προεχειρίσθη, κατά νεύσιν βασιλικήν, υπό του λαού της Αντιοχείας Επίσκοπος, εν έτει φκζ΄ (527), ως γράφει ο Μελέτιος (τομ. Β΄ σελ. 115). Κατά τον ίδιον δηλαδή τρόπον, κατά τον οποίον προεχειρίσθη και ο Μεδιολάνων Αμβρόσιος και ο Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριος.

Ήτο δε ο Άγιος Εφραίμ ούτος άσπονδος εχθρός των Μονοφυσιτών και έγραψε κατ’ αυτών εντόνως, ως λέγει ο θείος Φώτιος (Μυριόβιβλος σελ. 228 – 229). Ούτως ήκουσεν, ότι εν τη Ιεραπόλει ήτο Μοναχός τις στυλίτης, οπαδός του μονοφυσίτου Σεβήρου, Θείω λοιπόν ζήλω κινούμενος μετέβη προς εκείνον και ήρχισε να τον διδάσκη την Ορθοδοξίαν της Πίστεως· εκείνος όμως ουδόλως πειθόμενος εις τους λόγους του Πατριάρχου, απήντησεν· «Ας εισέλθωμεν εις την πυράν αμφότεροι· εκείνος δε θα είναι Ορθόδοξος και θα έχη τα νικητήρια, όστις δεν θέλει βλαβή υπό της φλογός». Έλεγε δε ταύτα επί τω σκοπώ να φοβηθή ο Πατριάρχης. Αλλ’ ο Εφραίμ, πίστεως και ζήλου θείου πλησθείς, είπε· «Φέρετε εδώ ξύλα και πυρ και εγώ εισέρχομαι εντός αυτού, στηρίζων όλον το θάρρος μου εις τον παντοδύναμον Θεόν· κατάβηθι δε και συ εκ του στύλου». Εκείνος όμως δεν απετόλμησε να καταβή. Τότε ο Πατριάρχης εκδυθείς τον επενδύτην του και προσευχηθείς, έρριψεν εαυτόν ως και το επανωφόριόν του εις την πυράν· και ω του θαύματος! πάραυτα τα μεν ξύλα εσβέσθησαν, αυτός δε και το επανωφόριόν του έμειναν αβλαβή και άκαυστα. Το θαύμα τούτο βλέπων ο στυλίτης κατήλθεν εκ του στύλου και ανεθεμάτισε την αίρεσιν του Σεβήρου, ούτω δε ηνώθη με την Αγίαν Ορθόδοξον και Καθολικήν Εκκλησίαν. Ταύτα δε διηγείται ο Ιεροσολύμων Σωφρόνιος. Επειδή δε εκρημνίσθη πολλάκις η Αντιόχεια υπό σεισμών, ως είπομεν, δια τούτο πάντες οι Χριστιανοί επέγραψαν επί της θύρας του οίκου των τας λέξεις· «Χριστός μεθ’ ημών στήτω». Όθεν εκ της αιτίας ταύτης ωνομάσθη Θεούπολις η Αντιόχεια, ως ιστορεί ο Νικηφόρος εις το ιζ΄ (17) βιβλίον της Ιστορίας του, πολλούς δε θρήνους εποίησε δια την κατακρήμνισιν ταύτης ο ρηθείς βασιλεύς Ιουστίνος. Ο δε Άγιος Εφραίμ καλώς και θεαρέστως ποιμάνας το ποίμνιόν του επί δεκαοκτώ έτη, ως λέγει ο Μελέτιος (τόμ. Β΄ 115), απήλθε προς Κύριον.