Τη ΙΔ΄ (14η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΙΟΥΣΤΟΥ.

Ιούστος ο Άγιος, Ρωμαίος ων, ήτο στρατιώτης τεταγμένος εν τοις Νουμέροις υπό τον Κλαύδιον Τριβούνον, επανερχόμενος δε ποτε εκ του κατά των βαρβάρων πολέμου, τους οποίους επολέμησε μετά των συστρατιωτών του, και ελθών εις έκστασιν, βλέπει ένα σταυρόν κρυσταλλοειδή, εκ του οποίου εξήλθε φωνή, διδάξασα αυτόν το της ευσεβείας Μυστήριον. Όθεν μεταβάς εις Ρώμην, διεμοίρασε την περιουσίαν του εις τους πτωχούς, κατ’ ιδίαν δε ευρισκόμενος ηυφραίνετο δια την απόκτησιν της πίστεως του Χριστού. Αφού δε έγινε γνωστόν εις τον Τριβούνον Κλαύδιον, ότι ο Άγιος επίστευσεν εις τον Χριστόν, έλαβεν αυτόν εκείνος και τον συνεβούλευε να λυπηθή την νεότητά του και να αρνηθή την πίστιν του Χριστού· επειδή όμως δεν ηδυνήθη να τον πείση, έστειλεν αυτόν με γράμματα εις τον ηγεμόνα Μαγνέντιον.

Ο δε ηγεμών, ερωτήσας τον Μάρτυρα και ευρών αυτόν επιμένοντα εις τον Χριστιανισμόν, προσέταξε να τον δείρωσιν ισχυρώς με ωμά βούνευρα, έπειτα να βάλωσιν εις μεν την κεφαλήν του περικεφαλαίαν σιδηράν πεπυρακτωμένην, εις δε τας μασχάλας του σφαίρας σιδηράς διαπύρους και εις τας χείρας του να προσαρμόσωσιν άλλας χείρας σιδηράς και ούτω να απλώσωσιν αυτόν επί πεπυρακτωμένης εσχάρας. Ταύτα πάντα υπέμεινε γενναίως ο Άγιος δοξάζων και ευχαριστών τον Θεόν· ύστερον δε ριφθείς εις κάμινον, εκεί παρέδωκε την ψυχήν του εις χείρας Θεού, χωρίς να καή ούτε μία των τριχών του. Τελείται δε η αυτού σύναξις και εορτή εν τω Ορφανοτροφείω.