Τη ΙΕ΄ (15η) του αυτού μηνός Ιουλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΗΡΥΚΟΥ και ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ της μητρός αυτού.

Ιουλίττα η Αγία Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκληριανού εν έτει 296 και κατήγετο μεν εξ Ικονίου, φεύγουσα δε τον τότε επικρατούντα διωγμόν κατά των Χριστιανών κατέφυγε μετά του υιού της Κηρύκου εις την Σελεύκειαν, ένθα ευρούσα τον αυτόν διωγμόν, μετέβη εις την Ταρσόν της Κιλικίας, εις την οποίαν ήτο ηγεμών θηριώδης τις και απάνθρωπος, Αλέξανδρος ονομαζόμενος, ο οποίος ετιμώρει τους Χριστιανούς. Ούτος συλλαβών την Αγίαν έδειρεν αυτήν, τον δε Άγιον Κήρυκον, νήπιον όντα, χωρίσας από της μητρός του, προσεπάθει δια θωπειών να τον ελκύση εις εαυτόν, αλλά δε ηδύνατο, επειδή το νήπιον, ενατενίζον ακλινώς εις την μητέρα του, με φωνήν υποψελλίζουσαν επεκαλείτο το όνομα του Χριστού.

Ο δε Άγιος Κήρυκος, παρά την νηπιακήν ηλικίαν του, εκ Θεού βεβαίως κινούμενος, ελάκτισεν όσον ηδύνατο την κοιλίαν του ηγεμόνος τόσον, ώστε τον έκαμε να πονέση, είπε δε εις αυτόν· «Εγώ τον Χριστόν αγαπώ». Τούτου ένεκα ο ηγεμών θυμωθείς έρριψε το νήπιον από των βαθμίδων του κριτηρίου· όθεν κτυπηθέν εις την κεφαλήν, παρέδωκε το μακάριον την αγίαν του ψυχήν εις τον Δεσπότην Χριστόν, παρ’ ου και εστεφανώθη με αθλητικόν στέφανον. Η δε μακαρία Ιουλίττα, δοκιμάσασα πολλούς βασάνους και μη πεισθείσα να αρνηθή τον Χριστόν, απεκεφαλίσθη και έλαβεν η αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Τελείται δε η αυτών σύναξις και εορτή εις τον ευκτήριον Ναόν του Αρχαγγέλου Μιχαήλ, εις τόπον λεγόμενον Αδδώ.