Αθανάσιος και
Κύριλλος οι αγιώτατοι Αρχιεπίσκοποι Αλεξανδρείας και θείοι ημών Πατέρες ήσαν
και οι δύο από την Αλεξάνδρειαν και ο μεν Μέγας Αθανάσιος ήτο κατά τους χρόνους
του Μεγάλου Κωνσταντίνου εν έτει τιη΄ (318), παρευρέθη δε και εις την εν Νικαία
γενομένην Πρώτην και Οικουμενικήν Σύνοδον εν έτει τκε΄ (325), Διάκονος τότε ων
και αντικαθιστών τον Αλεξανδρείας Αλέξανδρον. Κατήσχυνε δε εκεί τον δυσσεβή
Άρειον δια σοφών λόγων και δι’ αποδείξεων εκ των θείων Γραφών. Κοιμηθέντος του
μακαρίου Αλεξάνδρου, έγινε της Αλεξανδρείας Αρχιεπίσκοπος· και επειδή ο Κωνστάντιος,
ο υιός του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ήτο Αρειανός, εξωρίσθη εις διαφόρους τόπους ο
Μέγας ούτος Αθανάσιος, όστις επί τεσσαράκοντα έτη τους διωγμούς υφιστάμενος
εξεδήμησε προς Κύριον.
Ο δε Άγιος Κύριλλος ήκμασε επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει υιε΄ (415), ανεψιός ων Θεοφίλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας και του θρόνου αυτού γενόμενος διάδοχος. Ούτος εχρημάτισεν έξαρχος και προστάτης της εν Εφέσω Αγίας και Οικουμενικής Τρίτης Συνόδου, της εν έτει υλα΄ (431) συγκροτηθείσης, ήτις τον δυσσεβή καθείλε Νεστόριον, ο οποίος βλάσφημα πολλά κατά της Αγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ο κακόδοξος, εδογμάτισε. Με πολλά δε κατορθώματα και αρετάς ο Άγιος Κύριλλος διαλάμψας, προς Κύριον εξεδήμησεν. Αμφότεροι οι Άγιοι ούτοι κατέλιπον πολλά σοφά και άξια πλείστου λόγου θρησκευτικά συγγράμματα. Ήσαν δε κατά τον χαρακτήρα του σώματος, ο μεν Μέγας Αθανάσιος μέτριος μεν το μέγεθος και την ηλικίαν, ολίγον πλατύς, κυρτός, χαρίεις εις το πρόσωπον, φαλακρός εις την κεφαλήν, ωραίον χρώμα έχων, την δε ρίνα κυρτήν ως του ιέρακος· είχε δε το πρόσωπον όχι επίμηκες, τας σιαγόνας πλατείας, το γένειον μέτριον, και το στόμα μικρόν, δεν ήτο δε ούτε πολύ λευκός, αλλ’ ελαμπρύνετο δια χρώματος υποξάνθου. Ο δε Άγιος Κύριλλος είχεν ολίγον τι ωραιότερον το χρώμα του προσώπου, τας οφρύς δασείας και μεγάλας και στρογγυλάς μετ’ ευαρμοστίας, την ρίνα και τας παρειάς μικράς, τα χείλη παχέα, το μέτωπον μικρόν και το γένειον δασύ και μακρόν· ήτο φαλακρός, την δε κόμην είχε συνεστραμμένην και βοστρυχοειδή, ων ολίγον ξανθός και έχων τας τρίχας μεμιγμένας, ήτοι λευκάς με μαύρας. Τελείται δε η σύναξις αυτών εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία.
Ο δε Άγιος Κύριλλος ήκμασε επί της βασιλείας Θεοδοσίου του Μικρού εν έτει υιε΄ (415), ανεψιός ων Θεοφίλου Αρχιεπισκόπου Αλεξανδρείας και του θρόνου αυτού γενόμενος διάδοχος. Ούτος εχρημάτισεν έξαρχος και προστάτης της εν Εφέσω Αγίας και Οικουμενικής Τρίτης Συνόδου, της εν έτει υλα΄ (431) συγκροτηθείσης, ήτις τον δυσσεβή καθείλε Νεστόριον, ο οποίος βλάσφημα πολλά κατά της Αγίας Δεσποίνης ημών Θεοτόκου, ο κακόδοξος, εδογμάτισε. Με πολλά δε κατορθώματα και αρετάς ο Άγιος Κύριλλος διαλάμψας, προς Κύριον εξεδήμησεν. Αμφότεροι οι Άγιοι ούτοι κατέλιπον πολλά σοφά και άξια πλείστου λόγου θρησκευτικά συγγράμματα. Ήσαν δε κατά τον χαρακτήρα του σώματος, ο μεν Μέγας Αθανάσιος μέτριος μεν το μέγεθος και την ηλικίαν, ολίγον πλατύς, κυρτός, χαρίεις εις το πρόσωπον, φαλακρός εις την κεφαλήν, ωραίον χρώμα έχων, την δε ρίνα κυρτήν ως του ιέρακος· είχε δε το πρόσωπον όχι επίμηκες, τας σιαγόνας πλατείας, το γένειον μέτριον, και το στόμα μικρόν, δεν ήτο δε ούτε πολύ λευκός, αλλ’ ελαμπρύνετο δια χρώματος υποξάνθου. Ο δε Άγιος Κύριλλος είχεν ολίγον τι ωραιότερον το χρώμα του προσώπου, τας οφρύς δασείας και μεγάλας και στρογγυλάς μετ’ ευαρμοστίας, την ρίνα και τας παρειάς μικράς, τα χείλη παχέα, το μέτωπον μικρόν και το γένειον δασύ και μακρόν· ήτο φαλακρός, την δε κόμην είχε συνεστραμμένην και βοστρυχοειδή, ων ολίγον ξανθός και έχων τας τρίχας μεμιγμένας, ήτοι λευκάς με μαύρας. Τελείται δε η σύναξις αυτών εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου