Συμεών ο νέος του Χριστού Μάρτυς ήθλησεν εν Κωνσταντινουπόλει κατά το
αχνγ΄ (1653) έτος, τα δε κατά το μαρτύριον αυτού έλαβον χώραν ως ακολούθως.
Τρεις Χριστιανοί εν τη βασιλίδι των πόλεων έτυχε να κατέρχωνται οδόν τινά
μεταβαίνοντες εις τας οικίας των πέραν εις τον Γαλατάν. Διερχόμενοι δε εκ της
εβαϊκής συνοικίας, συνήντησαν Εβραίον τινά εξαιρετικώς μεγαλόσωμον, ο δε εις
των Χριστιανών, όστις ήτο μικρόσωμος, εθεώρει τον Εβραίον όστις ίστατο όμοιος
με τέρας.
Ο δε Εβραίος δυσαρεστηθείς, διότι τον έβλεπεν ο Χριστιανός περιγελαστικώς, τον έλαβεν από την ζώνην και τον εσήκωσεν εις τον ώμον του, και περιεπάτησεν ολίγον, ο δε Χριστιανός δεινοπαθήσας ανέσπασε το μαχαίριόν του, και τον εκτύπησεν εις την ράχιν· ο δε Εβραίος, ων ολίγον μεθυσμένος, δεν τον ηννόησεν· όθεν τον άφησε και διέβη· το δε αίμα ήρχισε να τρέχη και η πληγή να τον πονή. Τότε όλοι οι άλλοι Εβραίοι, όσοι έτυχον εκεί, έδραμον να συλλάβουν τον Χριστιανόν, αλλά δεν τον εύρον· ενώ δε έκαμνον ταραχήν και θόρυβον οι Εβραίοι, κατά τύχην διέβαινον εκείθεν άλλοι Χριστιανοί, οίτινες εστάθησαν δια να μάθουν τι το αίτιον της πολλής ταραχής των χριστοκτόνων· ένας δε απ’ αυτούς, Συμεών το όνομα, γινώσκων το μίσος που έχουν οι Εβραίοι κατά των Χριστιανών, είπε· «Και τι το σπουδαίον αν αποθάνη εις Εβραίος»; Οι δε Εβραίοι, ως ήκουσαν τούτον τον λόγον, ήρπασαν τον Συμεών, βοώντες και κράζοντες, ότι «ούτος είναι όστις τον εκτύπησεν». Ούτω παρέδωκαν τον ευλογημένον Συμεών εις τον βεζίρην, και εμαρτύρησαν ψευδώς τινές Εβραιότουρκοι, ότι είδον τον Συμεών, ότι εκτύπησε τον Εβραίον. Έγινε λοιπόν απόφασις παρά του κριτού, να φυλάττεται ο Συμεών εις την φυλακήν τεσσαράκοντα ημέρας και αν μεν αποθάνη ο Εβραίος να θανατώσουν και τον Συμεών, εάν δε ζήση, να πληρώνη τα ιατρικά και να ελευθερώνεται. Έζησε λοιπόν ο Εβραίος πλέον των τεσσαράκοντα ημερών, και συνεβιβάσθη δια γρόσια διακόσια εβδομήκοντα χάριν των ιατρικών, είτα, μετά τας πεντήκοντα ημέρας απέθανεν ο Εβραίος, ποιήσαντες δε οι μισόχριστοι συμβούλιον, έπεισαν δια χρημάτων τους δικαστάς να θανατώσουν τον Συμεών. Οι δε δικασταί έλεγον εις τον Συμεών, ότι αν γίνη Τούρκος λυτρώνεται από τον θάνατον, εάν δε και δεν γίνη Τούρκος, βεβαίως θα τον θανατώσουν· ο δε Μάρτυς είπε· «Και μυρίους θανάτους αν μου δώσετε, δεν θα δυνηθήτε να με μετασαλεύσητε από την πίστιν και αγάπην του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Θεού μου». Όθεν καταδικάσαντες αυτόν εις θάνατον, τον παρέδωκαν εις τον έπαρχον· εκείνος δε φέρων αυτόν ένδοθεν του λεγομένου Παχτζέ Καπί, τον εκρέμασεν εις τον εκεί πλάτανον, κάμνων χάριν των Εβραίων, ούτω δε τελεσθέντος του μαρτυρίου ετάφη το άγιον του Συμεώνος και σεβάσμιον λείψανον, εν έτει αχνγ΄ (1653) Αυγούστου ιδ΄ (14) εις το λεγόμενον Μπέγογλου (Σταυροδρόμι) και ούτως ηξιώθη της Βασιλείας των Ουρανών. Ήτο δε Τραπεζούντιος, την τέχνην χρυσοχόος.
Ο δε Εβραίος δυσαρεστηθείς, διότι τον έβλεπεν ο Χριστιανός περιγελαστικώς, τον έλαβεν από την ζώνην και τον εσήκωσεν εις τον ώμον του, και περιεπάτησεν ολίγον, ο δε Χριστιανός δεινοπαθήσας ανέσπασε το μαχαίριόν του, και τον εκτύπησεν εις την ράχιν· ο δε Εβραίος, ων ολίγον μεθυσμένος, δεν τον ηννόησεν· όθεν τον άφησε και διέβη· το δε αίμα ήρχισε να τρέχη και η πληγή να τον πονή. Τότε όλοι οι άλλοι Εβραίοι, όσοι έτυχον εκεί, έδραμον να συλλάβουν τον Χριστιανόν, αλλά δεν τον εύρον· ενώ δε έκαμνον ταραχήν και θόρυβον οι Εβραίοι, κατά τύχην διέβαινον εκείθεν άλλοι Χριστιανοί, οίτινες εστάθησαν δια να μάθουν τι το αίτιον της πολλής ταραχής των χριστοκτόνων· ένας δε απ’ αυτούς, Συμεών το όνομα, γινώσκων το μίσος που έχουν οι Εβραίοι κατά των Χριστιανών, είπε· «Και τι το σπουδαίον αν αποθάνη εις Εβραίος»; Οι δε Εβραίοι, ως ήκουσαν τούτον τον λόγον, ήρπασαν τον Συμεών, βοώντες και κράζοντες, ότι «ούτος είναι όστις τον εκτύπησεν». Ούτω παρέδωκαν τον ευλογημένον Συμεών εις τον βεζίρην, και εμαρτύρησαν ψευδώς τινές Εβραιότουρκοι, ότι είδον τον Συμεών, ότι εκτύπησε τον Εβραίον. Έγινε λοιπόν απόφασις παρά του κριτού, να φυλάττεται ο Συμεών εις την φυλακήν τεσσαράκοντα ημέρας και αν μεν αποθάνη ο Εβραίος να θανατώσουν και τον Συμεών, εάν δε ζήση, να πληρώνη τα ιατρικά και να ελευθερώνεται. Έζησε λοιπόν ο Εβραίος πλέον των τεσσαράκοντα ημερών, και συνεβιβάσθη δια γρόσια διακόσια εβδομήκοντα χάριν των ιατρικών, είτα, μετά τας πεντήκοντα ημέρας απέθανεν ο Εβραίος, ποιήσαντες δε οι μισόχριστοι συμβούλιον, έπεισαν δια χρημάτων τους δικαστάς να θανατώσουν τον Συμεών. Οι δε δικασταί έλεγον εις τον Συμεών, ότι αν γίνη Τούρκος λυτρώνεται από τον θάνατον, εάν δε και δεν γίνη Τούρκος, βεβαίως θα τον θανατώσουν· ο δε Μάρτυς είπε· «Και μυρίους θανάτους αν μου δώσετε, δεν θα δυνηθήτε να με μετασαλεύσητε από την πίστιν και αγάπην του Ιησού Χριστού, του Κυρίου και Θεού μου». Όθεν καταδικάσαντες αυτόν εις θάνατον, τον παρέδωκαν εις τον έπαρχον· εκείνος δε φέρων αυτόν ένδοθεν του λεγομένου Παχτζέ Καπί, τον εκρέμασεν εις τον εκεί πλάτανον, κάμνων χάριν των Εβραίων, ούτω δε τελεσθέντος του μαρτυρίου ετάφη το άγιον του Συμεώνος και σεβάσμιον λείψανον, εν έτει αχνγ΄ (1653) Αυγούστου ιδ΄ (14) εις το λεγόμενον Μπέγογλου (Σταυροδρόμι) και ούτως ηξιώθη της Βασιλείας των Ουρανών. Ήτο δε Τραπεζούντιος, την τέχνην χρυσοχόος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου