Τη ΙΔ΄ (14η) του Αυγούστου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΟΥΡΣΙΚΙΟΥ.

Ουρσίκιος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τ΄ (300) καταγόμενος εκ της πόλεως Σιβεντού, της εν τη Άνω Ιλλυρία (ήτοι Σλαβονία), στρατιώτης ων το επάγγελμα. Επομένως, καθό Χριστιανός, διεβλήθη εις τον βασιλέα Μαξιμιανόν, ο οποίος παρέδωκεν αυτόν εις τον έπαρχον Αριστείδην, ίνα τον κρίνη.
Ούτος έδειρεν αυτόν εις την ράχιν με βούνευρα, και τας πλευράς του επλήγωσεν ισχυρώς, είτα ετύλιξε τας χείρας του με λινάρια βεβρεγμένα με έλαιον, επ’ αυτών δε επέπασε θείον και ρητίνην, και ούτως έδωκε πυρ εις αυτά. Πάσχων δε τας τιμωρίας ταύτας ο Άγιος, έλεγεν ότι δικαίως πάσχουσιν αι χείρες του, διότι ελύτρωσαν τον τύραννον, ο οποίος έμελλε κακώς να απολεσθή. Όθεν ο τύραννος Μαξιμιανός, επειδή κατηγορήθη υπό τινος Τερτυλλιανού εκεί παρευρισκομένου, ότι λυτρωθείς υπό του Αγίου εφάνη αχάριστος εις τον ευεργέτην του, τούτου ένεκα εντραπείς προσέταξε να χύσωσιν  ύδωρ επί των χειρών του Μάρτυρος και να σβέσωσι το πυρ. Βλέπων δε τούτο Έλλην τις, Ολβιανός ονομαζόμενος, εταράχθη υπό οργής και εξήλθε του Πραιτωρίου· πορευόμενος δε εις τον οίκον του, εδήχθη υπό σκορπίου και με πόνους μεγάλους κακώς ο κακός την ψυχήν του απώλεσεν. Ο δε Άγιος Μάρτυς Ουρσίκιος, δεχθείς την τελευταίαν απόφασιν, απεκεφαλίσθη υπό τίνος Ουάλεντος, ο οποίος διέβαλε τον Άγιον πρότερον· τρις δε εκτύπησεν ο απάνθρωπος εις τον λαιμόν του Αγίου με το ξίφος, και ούτως έλαβεν ο μακάριος του μαρτυρίου τον στέφανον.