Τη Θ΄ (9η) του μηνός Οκτωβρίου, η Οσία ΠΟΠΛΙΑ, η Ομολογήτρια, εν ειρήνη τελειούται.

Ποπλία η Οσία Μήτηρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξα΄ (361). Υπανδρευθείσα δε πρότερον και μείνασα έγγαμος ολίγον καιρόν, εγέννησεν υιόν τον μακάριον Ιωάννην, και προσέφερεν αυτόν εις τον Θεόν, ως καρπόν άξιον, όστις πολλάκις μεν εψηφίσθη Επίσκοπος της Αντιοχείας, φεύγων δε πάντοτε την επισκοπικήν αξίαν δια την άκραν του ταπείνωσιν έμεινεν εις τον κατώτερον βαθμόν της Ιερωσύνης· εστάθη δε μόνον Πρεσβύτερος και των Πρεσβυτέρων πρώτος.
Η Αγία αύτη Μήτηρ του Ποπλία ήτο Ηγουμένη εις άλλας Μοναχάς και παρθένους. Επειδή δε ο Ιουλιανός επήγε τότε εις την Αντιόχειαν και εδείκνυεν εις τα είδωλα πολλήν δεισιδαιμονίαν, προσκαλών όλους να προσφέρωσι σέβας και λατρείαν εις τους δαίμονας, τούτου ένεκα η τιμία αύτη γραία Πιπλία, εν ω εκείνος διέβαινε κάτωθεν του Παρθενώνος, ήρχισε να ψάλλη δυνατώτερα μαζί με τας άλλας παρθένους το δαβιτικόν εκείνο· «τα είδωλα των εθνών αργύριον και χρυσίον έργα χειρών ανθρώπων» (Ψαλμ. ριγ΄ 12). Ταύτα δε ακούσας ο Ιουλιανός, προσέταξε και έσυρον αυτήν εις το μέσον της οδού και την εκτύπων εις το πρόσωπον δυνατά, ούτως ώστε η γη εκοκκίνισεν από το αίμα της. Και τότε μεν δεν εθανάτωσαν αυτήν, διότι έμελλε να υπάγη εις την Περσίαν, αλλ’ επεφυλάχθη να την θανατώση, όταν επανέλθη εκείθεν. Επειδή όμως εκείνος εφονεύθη και δεν επέστρεψε, δια τούτο η γία αύτη έμεινεν ελευθέρα. Από τότε δε ζήσασα ολίγον καιρόν, ετελείωσεν η μακαρία εν ειρήνη την ζωήν της.