Τη ΚΒ΄ (22α) Νοεμβρίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΑΒΒΑΣ εν ειρήνη τελειούται.

Αββάς ο Άγιος πατήρ ημών κατήγετο εκ του γένους των Ισμαηλιτών. Παραιτήσας δε γονείς, πατρίδα και πλούτον, ηκολούθησε Μοναχόν τινά· και ενδυθείς το Μοναχικόν Σχήμα, συνέζη μετ’ αυτού επί τινα έτη. Έπειτα πορεύονται και οι δύο προς τον μέγαν Ευσέβιον τον Όσιον αγωνιστήν δια να γίνωσι μαθηταί του· επειδή δε ο συν αυτώ Μοναχός απέθανεν, έμεινεν ο μακάριος ούτος Αββάς εις τον τόπον του μεγάλου Ευσεβίου.
Διελθών δε εκεί τριάκοντα οκτώ έτη, πάντοτε προήγεν εαυτόν εις την αρετήν, ως να είχεν αρχίσει τότε την μοναχικήν πολιτείαν· διότι τους μεν πόδας του δεν εσκέπασε ποτέ με υποδήματα, έτρωγε δε τόσον ολίγον φαγητόν, όσον να δίδη ολίγην δύναμιν εις το σώμα του, περιττήν νομίζων ακόμη και αυτήν την πόσιν του ύδατος. Ων δε με βαρύν σίδηρον εζωσμένος, σπανίως μεν εκάθητο, το δε πλείστον της ημέρας και της νυκτός διήρχετο ιστάμενος όρθιος και εν προσευχή ή και επί των γονάτων κείμενος προσέφερε τας δεήσεις του εις τον Κύριον· ηρνείτο δε παντελώς το να πλαγιάζη εις κλίνην, και ουδείς είδεν αυτόν ποτέ πλαγιασμένον. Αλλά και όταν έγινεν Ηγούμενος και Προεστώς των εκεί όντων Μοναχών, προέβαλλεν εαυτόν εις τους αδελφούς πρότυπον και παράδειγμα φιλοσοφίας και αρετής. Ούτω λοιπόν πολιτευσάμενος και πλήρης ημερών γενόμενος ανεπαύθη εν Κυρίω.