Μελάσιππος
και Κασσίνα οι Άγιοι Μάρτυρες, ομόζυγοι όντες, και ο υιός αυτών Αντώνιος,
εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους Ιουλιανού του Παραβάτου εν έτει τξα΄ (361) εις την πόλιν Άγκυραν· ήσαν δε
Χριστιανοί εκ προγόνων. Και ο μεν Αντώνιος ερρίφθη εις την φυλακήν, ο δε
Μελάσιππος και η Κασσίνα, κρεμασθέντες, κατεξεσχίσθησαν και δια πυρός
κατεφλέχθησαν. Έπειτα του μεν Αγίου Μελασίππου έκοψαν τους πόδας από των γονάτων,
της δε Αγίας Κασσίνης έκοψαν τους μαστούς.
Τον δε μακάριον Αντώνιον κρεμάσαντες κατεξέσχισαν, επειδή αυτός έπτυσε μεν εις το πρόσωπον τον Ιουλιανόν, εμακάρισε δε τους ιδικούς του γονείς, ήτοι τον Άγιον Μελάσιππον και την Αγίαν Κασσίναν, οίτινες κρεμάμενοι επί του βασανιστικού ξύλου, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού. Έπειτα ετρύπησαν με περόνην τους αστραγάλους του αυτού Αντωνίου και εκρέμασαν εκ των ποδών του πέτρας βαρείας. Ύστερον καθίζουσιν αυτόν επί σιδηρού και πεπυρωμένου θρόνου, ξυρίζουσι την κεφαλήν αυτού και κρεμώσιν από τον λαιμόν του λίθον, περιφέροντες ούτως αυτόν εις την πόλιν δια καταισχύνην και όνειδος. Είτα πάλιν κρεμώσιν αυτόν και καταξεσχίζουσι. Μετά ταύτα στέλλουσι τον Άγιον εις τον δούκα Αγριππίνον, ο οποίος έβαλεν αυτόν εντός κλιβάνου ανημμένου, και ύστερον τον έρριψεν εις τα θηρία δια να τον φάγωσιν. Επειδή δε εξ όλων τούτων εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής δια της θείας Χάριτος, είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τεσσαράκοντα παιδία, τα οποία ευθύς απεκεφάλισαν οι υπηρέται του βασιλέως. Απλώσαντες έπειτα τον Άγιον επάνω εις κλίνην πεπυρωμένην, τον έδειραν με ραβδία· είτα δε κόψαντες τας χείρας του, τον έρριψαν εις την κάμινον. Αβλαβής δε φυλαχθείς, δια του θαύματος τούτου πολλούς ωδήγησεν εις την πίστιν του Χριστού. Τελευταίον απετμήθη την κεφαλήν και έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.
Τον δε μακάριον Αντώνιον κρεμάσαντες κατεξέσχισαν, επειδή αυτός έπτυσε μεν εις το πρόσωπον τον Ιουλιανόν, εμακάρισε δε τους ιδικούς του γονείς, ήτοι τον Άγιον Μελάσιππον και την Αγίαν Κασσίναν, οίτινες κρεμάμενοι επί του βασανιστικού ξύλου, παρέδωκαν τας ψυχάς των εις χείρας Θεού. Έπειτα ετρύπησαν με περόνην τους αστραγάλους του αυτού Αντωνίου και εκρέμασαν εκ των ποδών του πέτρας βαρείας. Ύστερον καθίζουσιν αυτόν επί σιδηρού και πεπυρωμένου θρόνου, ξυρίζουσι την κεφαλήν αυτού και κρεμώσιν από τον λαιμόν του λίθον, περιφέροντες ούτως αυτόν εις την πόλιν δια καταισχύνην και όνειδος. Είτα πάλιν κρεμώσιν αυτόν και καταξεσχίζουσι. Μετά ταύτα στέλλουσι τον Άγιον εις τον δούκα Αγριππίνον, ο οποίος έβαλεν αυτόν εντός κλιβάνου ανημμένου, και ύστερον τον έρριψεν εις τα θηρία δια να τον φάγωσιν. Επειδή δε εξ όλων τούτων εφυλάχθη ο Άγιος αβλαβής δια της θείας Χάριτος, είλκυσεν εις την πίστιν του Χριστού τεσσαράκοντα παιδία, τα οποία ευθύς απεκεφάλισαν οι υπηρέται του βασιλέως. Απλώσαντες έπειτα τον Άγιον επάνω εις κλίνην πεπυρωμένην, τον έδειραν με ραβδία· είτα δε κόψαντες τας χείρας του, τον έρριψαν εις την κάμινον. Αβλαβής δε φυλαχθείς, δια του θαύματος τούτου πολλούς ωδήγησεν εις την πίστιν του Χριστού. Τελευταίον απετμήθη την κεφαλήν και έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου