Τη Ζ΄ (7η) Νοεμβρίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΑΥΚΤΟΥ, ΤΑΥΡΙΩΝΟΣ και ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ.

Αύκτος, Ταυρίων και Θεσσαλονίκη οι Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν εις την Αμφίπολιν της Μακεδονίας, ήτις είναι πόλις μεσόγειος παρά την Καβάλαν, Επισκοπήν μεν πρότερον ούσα των Φιλίππων και Δράμας, ύστερον δε τιμηθείσα εις Μητρόπολιν. Και η μεν Θεσσαλονίκη ήτο θυγάτηρ ενός ιερέως των ειδώλων, Κλέωνος ονομαζομένου, πλουσίου και περιφανούς· αλλ’ όμως ούτε ο πλούτος ούτε η της ζωής περιφάνεια του πατρός της ηδυνήθησαν να ελκύσωσι την Αγίαν και να αποσπάσωσιν αυτήν από την πίστιν του Χριστού.
Όθεν και ο πατήρ της, ενθέρμως παρακαλέσας αυτήν να αρνηθή τον Χριστόν, δεν ηδυνήθη. Δια τούτο γυμνωθείσα η μακαρία, δέρεται υπό τεσσάρων ανδρών με ωμά δέρματα· είτα συνέτριψαν τας πλευράς της και αφού της αφήρεσαν την περιουσίαν της, εξώρισαν αυτήν. Εις την εξορίαν λοιπόν ευρισκομένη η Αγία και τον Χριστόν μη παύουσα να ομολογή, παρέδωκε την ψυχήν της εις χείρας Αυτού. Ο δε Αύκτος και ο Ταυρίων, αφού κατηγόρησαν σφόδρα τον βάρβαρον και ωμότατον εκείνον φονέα της Θεσσαλονίκης, διεβλήθησανυπ’ αυτού ως Χριστιανοί εις τον Θορύβιον τον υπατικόν· όθεν ευθύς εκδύονται τους χιτώνας των, λιθοβολούνται και ρίπτονται εντός φλογισμένης καμίνου. Φυλαχθέντες δε αβλαβείς, κτυπώνται με βέλη πολλά, και άτρωτοι μείναντες, ερρίφθησαν εις την εκεί παρακειμένην λίμνην, αλλά πάλιν υπό της θείας Χάριτος εξήλθον αβλαβείς εις την στερεάν. Όθεν ο τύραννος εκπλαγείς και απορών περί του πρακτέου, επρόσταξε και απέκοψαν τας αγίας αυτών κεφαλάς, και ούτως έλαβον οι αοίδιμοι τους στεφάνους του Μαρτυρίου.