Τη αυτή ημέρα 26η Δεκεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νέου Ιερομάρτυρος ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΟΥ του Ρώσου, αθλήσαντος εν Κωνσταντινουπόλει κατά το αψμγ΄(1743) έτος.

Κωνστάντιος ο τρισμακάριος Ιερομάρτυς ήτο από το Χριστιανικώτατον βασίλειον των Ρώσων, είχε δε έλθει εις την Κωνσταντινούπολιν ως Ιερεύς του πρέσβεως της Ρωσίας, λόγω όμως του γενομένου τότε Ρωσοτουρκικού πολέμου οι μεν άλλοι έφυγον, αυτός δε έμεινεν εις τα μέρη της Τουρκίας και ελθών εις το Άγιον Όρος, επήγε και έμεινεν ολίγον καιρόν εις την Μεγίστην Λαύραν, από εκεί δε απήλθεν εις τα Ιεροσόλυμα και εις άλλους σεβασμίους τόπους και πάλιν επέστρεψεν εις το Άγιον Όρος, έμεινε δε και πάλιν εις την Μεγίστην Λαύραν, αναμένων να ποιήσωσιν ειρήνην τα βασίλεια.
Εκεί και εγώ (λέγει ο Ιερομόναχος Ιωνάς, όστις και το υπόμνημα τούτο συνέγραψε) συνήθης αυτώ και γνώριμος, επειδή ούτος ελειτούργει εν τη Λαύρα εις την Εκκλησίαν τού εν μακαρία τη λήξει γενομένου Νεοφύτου πρώην Άρτης, όστις τον ηγάπα πολύ, διότι ήτο σοφός και ενάρετος άνθρωπος, με τον οποίον έχων και εγώ συναναστροφήν συνεχώς ωμίλουν μετ΄ αυτού περί τε της βασιλείας των Ρώσων και μάλιστα περί εκκλησιαστικών ζητημάτων. Γενομένης δε ειρήνης, απήλθε πάλιν εις Κωνσταντινούπολιν και ευρών εκεί τον πρώην πρέσβυν, εις τον οποίον ήτο εφημέριος, και ο οποίος είχεν έλθει εκ Ρωσίας, διωρίσθη πάλιν υπ΄ αυτού εφημέριος εις τον νέον πρέσβυν. Με τον νέον όμως τούτον πρέσβυν δεν γνωρίζω πως (λέγουν ότι έγραψαν αμφότεροι εναντία μεταξύ των εις την βασίλισσαν) ήλθον εις διχονοίας, συνεπεία των οποίων παρουσιασθείς ενώπιον του σουλτάνου, ή από φόβον ή από θυμόν ηρνήσατο, φευ! την των Χριστιανών άμωμον Πίστιν και έλαβε μεγάλας τιμάς από αυτόν. Δεν παρήλθον όμως ολίγαι ημέραι και ελθών εις εαυτόν και ανανήψας ως από μέθην και μετανοήσας, έκλαιεν εκ καρδίας μετά πικρών δακρύων δια το μέγα κακόν το οποίον έπαθεν, ώσπερ ο μέγας Απόστολος Πέτρος. Εις μεγάλην λοιπόν κατάνυξιν ελθών, καταφρονεί την παρούσαν ζωήν και ποθεί όλως να μαρτυρήση και ρίψας το σχήμα των Αγαρηνών εις την γην και καταπατήσας αυτό, εφόρεσε ξεσχισμένον ράσον και με μαύρον μανδήλιον δέσας την κεφαλήν του, επήγε πάλιν εκεί όπου ηρνήθη τον Χριστόν και τον ωμολόγησε παρρησία ενώπιον του σουλτάνου Θεόν αληθινόν, την δε θρησκείαν των Αγαρηνών και τον τούτων προφήτην εξεφαύλισε λαύρως. Ταύτα οι Τούρκοι ακούσαντες και καταισχυνθέντες, ευθύς απέτεμον την αγίαν αυτού κεφαλήν έμπροσθεν του βασιλικού παλατίου και τοιουτοτρόπως έλαβε χαίρων τον στέφανον του Μαρτυρίου· ου ταις πρεσβείαις και ημείς αξιωθείημεν των αιωνίων αγαθών. Αμήν.