Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΒΑ του Στρατηλάτου, του Γότθου.

Σάββας ο Άγιος Μάρτυς, ο Γότθος, ήκμασε κατά τους χρόνους των βασιλέων Ουαλεντιανού του μεγάλου (364 – 375) και Ουάλεντος (364 – 378), των αυταδέλφων, διέτριβε δε  εις την Γοτθίαν, την κατά Κριμαίαν, πκησίον του Καφά. Μικρόν δε παιδίον ακόμη προετίμησε την Πίστιν του Χριστού και εχλεύαζε τους λατρεύοντας τα είδωλα, όχι δε μόνον δεν εδέχετο να φάγη από τα σφάγια, τα οποία προσέφερον εις τα είδωλα, αλλά προς τούτοις ημπόδιζε και τους θέλοντας να τρώγωσι ταύτα ειδωλολάτρας, διδάσκων αυτούς την εις Χριστόν Πίστιν.
Επειδή δε έγινεν εις πολλούς πρόξενος σωτηρίας, δια τούτο ώρμησαν κατ’ αυτού οι των ειδώλων λατρευταί και εξεδίωξαν αυτόν εκ της πόλεώς των. Μετά τινα δε χρόνον, εν ω ηρεύνων οι ειδωλολάτραι να εύρωσι Χριστιανούς, ο Άγιος Σάββας προσήλθεν αυτόκλητος εις αυτούς και απεκάλυψεν ότι είναι Χριστιανός. Οι δε ειδωλολάτραι, αφού ενέπαιξαν αυτόν, τον άφησαν ανενόχλητον. Αργότερον δε, όταν ήλθεν εις τον τόπον αυτών ο αρχηγός των Γότθων Αθανάριχος, συνέλαβον τον Άγιον και αφού έδειραν αυτόν με φραγγέλιον, ήτοι με σχοινίον πλεκτόν, τον εξήπλωσαν επί άξονος· έπειτα εκρέμασαν αυτόν εκ της δοκού της στέγης και τον ηνάγκαζον να γευθή εκ των σφαγίων των προσφερθεισών εις τα είδωλα θυσιών. Μη δεχθέντος δε του Αγίου, έφερον αυτόν εις τον ποταμόν Μουσαίον, κρεμάσαντες δε εκεί εις τον λαιμόν του ξύλον βαρύ, έπνιξαν αυτόν, άγοντα το τριακοστόν όγδοον έτος της ηλικίας του και ούτως έλαβεν ο αοίδιμος τον στέφανον του Μαρτυρίου.