Μακεδόνιος
ο εν Αγίοις Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του κακοδόξου βασιλέως
Αναστασίου, του καλουμένου Δικόρου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 491 –
518.Είχε δε ούτος δώσει πρότερον ιδιόχειρον ενυπόγραφον υπόσχεσιν, ότι θέλει
φυλάξει απαρασαλεύτως τα της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεως δόγματα.
Κατόπιν όμως, γενόμενος υπερασπιστής της κακοδοξίας του Ευτυχούς, εζήτει παρά του τότε Πατριάρχου Ευφημίου (489-495) να του επιστρέψη την έγγραφον εκείνην ομολογίαν του. Επειδή όμως ο Ευφήμιος ηρνείτο, εξώρισε μεν αυτόν ο βασιλεύς, έκαμε δε Πατριάρχην τον Μακεδόνιον τούτον εν έτει 495, Πρεσβύτερον μέχρι τότε όντα της Εκκλησίας και εφάμιλλον του Ευφημίου κατά την αρετήν και την οσιότητα. Αποχωρών δε ο Ευφήμιος του θρόνου παρέδωσε την έγγραφον ομολογίαν του βασιλέως εις τον Μακεδόνιον τούτον, όστις προ της εκλογής του ως Πατριάρχου ήτο Σκευοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, εμπεπιστευμένος δηλαδή εις την φύλαξιν των κειμηλίων αυτής. Αφ’ ου λοιπόν έγινε Πατριάρχης ο Μακεδόνιος και έμαθεν ο βασιλεύς ότι έχει εις χείρας του την έγγραφον ομολογίαν του, εζήτει ταύτην παρ’ αυτού. Αλλ’ ο Μακεδόνιος ηναντιούτο σφοδρώς και δεν την παρέδιδεν. Όθεν θυμωθείς και κατ’ αυτού ο βασιλεύς, καθήρεσε τον Άγιον εν έτει φια΄ (511) και τον εξώρισε πρώτον μεν εις την Χαλκηδόνα, ύστερον δε εις τα Ευχάϊτα. Τόσην δε πολλήν σύγχυσιν επροξένησεν η καθαίρεσις και εξορία του Αγίου τούτου Μακεδονίου, ώστε ο λαός, συν γυναιξί και τέκνοις και οι Ηγούμενοι μετά των Μοναχών εκραύγαζον εν τω μέσω της πόλεως· «Καιρός είναι, Χριστιανοί, δια Μαρτύριον· ας μη αφήσωμεν απροστάτευτον τον Πατέρα μας, τον Πατριάρχην μας». Ύβριζον δε και τον βασιλέα, αποκαλούντες αυτόν Μανιχαίον, και της βασιλείας ανάξιον.
Κατόπιν όμως, γενόμενος υπερασπιστής της κακοδοξίας του Ευτυχούς, εζήτει παρά του τότε Πατριάρχου Ευφημίου (489-495) να του επιστρέψη την έγγραφον εκείνην ομολογίαν του. Επειδή όμως ο Ευφήμιος ηρνείτο, εξώρισε μεν αυτόν ο βασιλεύς, έκαμε δε Πατριάρχην τον Μακεδόνιον τούτον εν έτει 495, Πρεσβύτερον μέχρι τότε όντα της Εκκλησίας και εφάμιλλον του Ευφημίου κατά την αρετήν και την οσιότητα. Αποχωρών δε ο Ευφήμιος του θρόνου παρέδωσε την έγγραφον ομολογίαν του βασιλέως εις τον Μακεδόνιον τούτον, όστις προ της εκλογής του ως Πατριάρχου ήτο Σκευοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, εμπεπιστευμένος δηλαδή εις την φύλαξιν των κειμηλίων αυτής. Αφ’ ου λοιπόν έγινε Πατριάρχης ο Μακεδόνιος και έμαθεν ο βασιλεύς ότι έχει εις χείρας του την έγγραφον ομολογίαν του, εζήτει ταύτην παρ’ αυτού. Αλλ’ ο Μακεδόνιος ηναντιούτο σφοδρώς και δεν την παρέδιδεν. Όθεν θυμωθείς και κατ’ αυτού ο βασιλεύς, καθήρεσε τον Άγιον εν έτει φια΄ (511) και τον εξώρισε πρώτον μεν εις την Χαλκηδόνα, ύστερον δε εις τα Ευχάϊτα. Τόσην δε πολλήν σύγχυσιν επροξένησεν η καθαίρεσις και εξορία του Αγίου τούτου Μακεδονίου, ώστε ο λαός, συν γυναιξί και τέκνοις και οι Ηγούμενοι μετά των Μοναχών εκραύγαζον εν τω μέσω της πόλεως· «Καιρός είναι, Χριστιανοί, δια Μαρτύριον· ας μη αφήσωμεν απροστάτευτον τον Πατέρα μας, τον Πατριάρχην μας». Ύβριζον δε και τον βασιλέα, αποκαλούντες αυτόν Μανιχαίον, και της βασιλείας ανάξιον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου