Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Θεσσαλονίκη.

Θεοδώρα η Οσία Μήτηρ ημών, αγαπήσασα τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, ηρνήθη τον κόσμον και τα εν κόσμω και εισελθούσα εις Κοινόβιον έγινε Μοναχή· εκεί δε αγωνισθείσα απέκτησεν όλας τας αρετάς. Τόσην δε υπερβολικήν υπακοήν και τιμήν προσέφερεν η μακαρία εις όλας τας αδελφάς και μάλιστα εις την Προεστώσαν και Ηγουμένην, ώστε και μετά θάνατον εφέρθη ως να ήτο ζώσα. Επειδή λοιπόν εφύλαξε την ζωήν της καθαράν και ακηλίδωτον, αφήκεν εαυτήν στήλην ζώσαν και παράδειγμα έμψυχον αρετής δια τας λοιπάς αδελφάς του Μοναστηρίου.
Μετά τον θάνατον της Θεοδώρας απέθανε και η Ηγουμένη, ήτις και αυτή έζησε με καθαράν και πνευματικήν ζωήν· δια τούτο κατά τον ενταφιασμόν της συνέρρευσε πλήθος λαού άπειρον, ως και ονομαστοί άρχοντες. Όταν λοιπόν συνήχθη πλήθος Μοναχών και επισήμων ανδρών, ηνεώχθη ο τάφος, εντός του οποίου από αρκετών ετών έκειτο το Λείψανον της Οσίας ταύτης Θεοδώρας, ίνα εντός αυτού τεθή και το Λείψανον της Ηγουμένης. Τότε όμως έγινε θαύμα εξαίσιον, το οποίον προεκάλεσε μεγάλην έκπληξιν και θαυμασμόν εις τους ιδόντας, κατάνυξιν δε φέρει εις τους ακούοντας. Ότε ετοποθέτησαν το Λείψανον της Ηγουμένης εντός του τάφου, ω του θαύματος! είδον όλοι οι παρεστώτες (διότι ο τόπος εις τον οποίον ευρίσκετο ο τάφος της Οσίας ήτο εις θέσιν τοιαύτην, ώστε ηδύναντο να βλέπωσιν όλοι εντός του τάφου), ότι η προ πολλού νεκρά Θεοδώρα, ωσάν να ήτο ζώσα, συνέσφιγξε και περιέστειλεν εαυτήν εις εν μέρος του τάφου, παραχωρήσασα τόπον, όπως ενταφιασθή η Πνευματική της Μήτηρ. Τούτο το εξαίσιον θαύμα βλέποντες άπαντες οι παρευρεθέντες εφώναζον ομοφώνως: «Κύριε, ελέησον». Από της εποχής λοιπόν εκείνης και μέχρι σήμερον πολλά σημεία εποίησε και ποιεί ο Θεός δια της Οσίας ταύτης Θεοδώρας, δαιμονισμένους ελευθερώνων, εις τυφλούς επαναδωρίζων την όρασίν των και ασθενείς αναριθμήτους θεραπεύων, διο και πρεπόντως οι πιστοί, μετά πάσης ευλαβείας επιτελούσι κατά την σήμερον την ετήσιον μνήμην αυτής, ης ταις αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ελέησον και σώσον ημάς. Αμήν.