Παυσίκακος, ο Όσιος Πατήρ ημών, ήκμασε κατά τους χρόνους Μαυρικίου του
βασιλέως, του κατά τα έτη φπβ΄ - χβ΄ (582 – 602) βασιλεύσαντος, πατρίδα έχων
την εν τω Ευξείνω Πόντω Απάμειαν, οι δε γονείς του ήσαν ευγενείς, ονομαστοί και
αφωσιωμένοι εις την αληθή Πίστιν των Χριστιανών. Νέος δε έτι ων κατεδάμαζεν
εαυτόν δι’ υπερβολικής νηστείας και προσευχής και δια πάσης άλλης σκληραγωγίας και
ασκήσεως. Ακολούθως εγένετο Μοναχός και έκτοτε ετρέφετο με ολίγον άρτον και
ύδωρ.
Μετήρχετο δε και την ιατρικήν και ιάτρευε τα τε σώματα και τας ψυχάς. Διότι εδίωκε τα δαιμόνια από τους δαιμονιζομένους, εθεράπευε τα παιδία εκείνα, τα οποία εγεννώντο ανάπηρα και παραμορφωμένα, ανώρθωνε τους κυφούς (καμπούρηδες), ως και άλλα τοιαύτα εποίει θαυμάσια. Λόγω λοιπόν της μεγάλης του φήμης κατέστη γνωστός εις τον τότε Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ούτος δε ήτο ο επί Μαυρικίου θαυμάσιος Κυριακός, όστις έγινε Πατριάρχης μετά τον Νηστευτήν Ιωάννην (585 – 595), πατριαρχεύσας έτη ένδεκα (595- 606), ο οποίος και εχειροτόνησε τον Όσιον Επίσκοπον των Συνάδων. Αφού δε ο Άγιος μετέβη εις την επαρχίαν του, τα Σύναδα, εδίωξεν εκείθεν τους νοητούς λύκους, ήτοι τους αιρετικούς, δια δε της σφενδόνης των λόγων του και δια της κοπτεράς μαχαίρας της διδασκαλίας του απέκοψεν αυτούς από του υγιούς σώματος των Χριστιανών, ως σεσηπότα μέλη και έρριψεν αυτούς έξω της Εκκλησίας, ίνα μη προξενήσωσι βλάβην εις τα λοιπά υγιαίνοντα μέλη. Με τοιούτον τρόπον λοιπόν εχάρισεν εις το ποίμνιόν του την ασφάλειαν ως και την σωτηρίαν. Έπειτα μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν και ιάτρευσε νόσον τινά του βασιλέως Μαυρικίου. Ένεκα τούτου ο βασιλεύς, δια χρυσοβούλλου, διώρισε να δίδεται κατ’ έτος εις τα Σύναδα μία λίτρα, ήτοι δώδεκα ουγγίαι χρυσού. Επανελθών εις τα Σύναδα και πορευθείς εις τόπον καλούμενον Σόλωνα, επειδή οι συνοδοιπόροι του εκινδύνευον εκ της δίψης, τούτου ένεκα, δια προσευχής του, ανέβλυσεν εκεί ύδωρ και έσβεσε την δίψαν των. Εν τοιαύταις λοιπόν αρεταίς διελθών την ζωήν του ο Άγιος και γενόμενος εις πολλούς αίτιος σωτηρίας, ανεχώρησεν εκ της παρούσης ζωής και μετέβη εις την μέλλουσαν και αιώνιον, συναγαλλόμενος μετά των Αγίων, ου ταις πρεσβείας ρυσθείημεν παντός κακού, εις δόξαν Θεού.
Μετήρχετο δε και την ιατρικήν και ιάτρευε τα τε σώματα και τας ψυχάς. Διότι εδίωκε τα δαιμόνια από τους δαιμονιζομένους, εθεράπευε τα παιδία εκείνα, τα οποία εγεννώντο ανάπηρα και παραμορφωμένα, ανώρθωνε τους κυφούς (καμπούρηδες), ως και άλλα τοιαύτα εποίει θαυμάσια. Λόγω λοιπόν της μεγάλης του φήμης κατέστη γνωστός εις τον τότε Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ούτος δε ήτο ο επί Μαυρικίου θαυμάσιος Κυριακός, όστις έγινε Πατριάρχης μετά τον Νηστευτήν Ιωάννην (585 – 595), πατριαρχεύσας έτη ένδεκα (595- 606), ο οποίος και εχειροτόνησε τον Όσιον Επίσκοπον των Συνάδων. Αφού δε ο Άγιος μετέβη εις την επαρχίαν του, τα Σύναδα, εδίωξεν εκείθεν τους νοητούς λύκους, ήτοι τους αιρετικούς, δια δε της σφενδόνης των λόγων του και δια της κοπτεράς μαχαίρας της διδασκαλίας του απέκοψεν αυτούς από του υγιούς σώματος των Χριστιανών, ως σεσηπότα μέλη και έρριψεν αυτούς έξω της Εκκλησίας, ίνα μη προξενήσωσι βλάβην εις τα λοιπά υγιαίνοντα μέλη. Με τοιούτον τρόπον λοιπόν εχάρισεν εις το ποίμνιόν του την ασφάλειαν ως και την σωτηρίαν. Έπειτα μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν και ιάτρευσε νόσον τινά του βασιλέως Μαυρικίου. Ένεκα τούτου ο βασιλεύς, δια χρυσοβούλλου, διώρισε να δίδεται κατ’ έτος εις τα Σύναδα μία λίτρα, ήτοι δώδεκα ουγγίαι χρυσού. Επανελθών εις τα Σύναδα και πορευθείς εις τόπον καλούμενον Σόλωνα, επειδή οι συνοδοιπόροι του εκινδύνευον εκ της δίψης, τούτου ένεκα, δια προσευχής του, ανέβλυσεν εκεί ύδωρ και έσβεσε την δίψαν των. Εν τοιαύταις λοιπόν αρεταίς διελθών την ζωήν του ο Άγιος και γενόμενος εις πολλούς αίτιος σωτηρίας, ανεχώρησεν εκ της παρούσης ζωής και μετέβη εις την μέλλουσαν και αιώνιον, συναγαλλόμενος μετά των Αγίων, ου ταις πρεσβείας ρυσθείημεν παντός κακού, εις δόξαν Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου