Στυλιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών εγεννήθη εν Παφλαγονία, ηγιασμένος ως άλλος Σαμουήλ εκ κοιλίας μητρός αυτού και ηύξανε και εκραταιούτο εν τη Χάριτι του Χριστού, κατοικητήριον γενόμενος του Παναγίου Πνεύματος. Σάρκα φορών και αυτός ο μακάριος και τον κόσμον οικών, ούτε υπό των επιθυμιών της σαρκός ειλκύσθη, ούτε υπό της ματαιότητος του κόσμου.
Κατανοήσας το φθαρτόν της σαρκός και του κόσμου το εφήμερον, δεν ηθέλησε να δουλεύση αυτά ίνα θερίση φθοράν και απώλειαν, αλλά συνετάχθη μετά του κρείττονος, ήτοι της αθανάτου ψυχής και ταύτης απεφάσισε να επιμεληθή εις τον βίον του ίνα κληρονομήση ζωήν αιώνιον. Όθεν ευθύς εξ αρχής «εσκόρπισε, κατά το γεγραμμένον, έδωκε τοις πένησιν, η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα» (Ψαλμ. ρια: 9). Άπαντα τον πλούτον αυτού, τον οποίον εκληρονόμησε παρά των γονέων, διεμοίρασεν εις τους πτωχούς, θεωρών έγκλημα να πένωνται μεν άλλοι, αυτός δε να πλουτή. Ούτω δε εκ της γης ανεβίβασε τους θησαυρούς αυτού εις τον ουρανόν προς αιωνίαν περίθαλψιν, δεσποτικόν εκπληρών πρόσταγμα, όπερ λέγει· «Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι· θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε σης, ούτε βρώσις αφανίζει και όπου κλέπται ου διορύσσουσι ουδέ κλέπτουσι· όπου γαρ εστιν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθ. στ: 19-21). Και όντως, ευθύς ως διεμοίρασεν ο μακάριος τον πλούτον αυτού και μετεβίβασεν αυτόν δια της μεθόδου ταύτης εις τον ουρανόν, απεσπάσθη των γηϊνων και πάντων των ματαίων, και εξ όλης καρδίας αυτού αφωσιώθη εις την λατρείαν του Θεού εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών. Όθεν και περιεβλήθη το Μοναχικόν Σχήμα, ίνα ευσχημόνως πάντοτε υπηρετή τον Κύριον, ουδέν άλλο φροντίζων και ζητών ή, κατά την αποστολικήν παραγγελίαν, «τι ευάρεστον τω Κυρίω» (Εφες. ε: 10), ίνα ποιή αυτό και ουδέποτε εξετάζων τι αρέσει εις εαυτόν. Δια τούτο και υπέρτερος ανεδείχθη πάντων των Μοναχών, τους πάντας υπερβάς εις τας δι’ επιπόνων ασκήσεων αρετάς, αίτινες είναι ο αληθής του ανθρώπου κόσμος ο ελκύων την αγάπην του Θεού. Προαγόμενος δε επί μάλλον εις τον θείον έρωτα, ήθελε τρόπον τινά, αποφεύγων παν πρόσκομμα, μόνος με μόνον τον Θεόν να συνομιλή. Αναχωρεί λοιπόν εις την έρημον και εισέρχεται εις σπήλαιόν τι και κατακλείεται εις αυτό. Αλλ’ ω πανάγαθε Κύριε, οποίας χάριτας επιδαψιλεύεις εις τους εξ όλης ψυχής ζητούντάς Σε! Αφωσιώθη εν τω σπηλαίω ο Άγιος. Απέσπασε την διάνοιαν αυτού από παντός ματαίου λογισμού και ουδέν άλλο εμελέτα ή την τρισυπόστατον Θεότητα και την δια Χριστού σωτηρίαν. Ούτω δε ηγάπησε τον Θεόν εξ όλης της διανοίας αυτού, κατά την θείαν εντολήν. Απέσπασε προσέτι και την καρδίαν αυτού από παντός σαρκικού και κοσμικού, θεωρών το υπέρκαλον κάλλος της Τρισηλίου Θεότητος και του παγκάλου Λόγου και Σωτήρος ημών ερώμενος. Ούτω δε ηγάπησε τον Θεόν και εξ όλης καρδίας συμφώνως προς αυτήν την εντολήν. Αλλά και εξ όλης της δυνάμεως ηγάπησεν Αυτόν, ουδέν άλλο πράττων ή τα έργα του Θεού, έργα δηλαδή ευσεβείας και αρετής. Ούτω δε απεξεδύθη «τον παλαιόν άνθρωπον συν ταις πράξεσιν αυτού» (Κολ. γ:9) και ταις επιθυμίαις αυτού και εγένετο καινός άνθρωπος εν Χριστώ εις δόξαν Θεού Πατρός Αμήν, τον οποίον ηγάπησε και εξ όλης της διανοίας και εξ όλης της καρδίας και εξ όλης της ισχύος και εξ όλης της ψυχής αυτού και εντελώς αντηγαπήθη υπό της Παναγίας Τριάδος, ήτις και εποίησε «μονήν παρ’ αυτώ» (Ιωάν. ιδ:23). Επειδή δε και τον πλησίον ο Άγιος ηγάπα, δια τούτο, ίνα εις πολλούς φανή ωφέλιμος, διετήρει ο Κύριος αυτόν εν τη ζωή τρέφων δι’ Αγγέλου. Καθώς δε ο Σωτήρ ημών είπεν· «Ουδείς ανάπτει λύχνον και τίθησιν αυτόν υπό τον μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία» (Ματθ. ε:15), ούτω και ο μακάριος Στυλιανός, ως λαμπάς ετοιμασθείς έπρεπε να διαχύση το ιλαρόν αυτού φως εις δόξαν Θεού, ίνα ίδωσιν οι άνθρωποι πως ο Θεός δοξάζει τους δοξάζοντας Αυτόν. Όθεν η φήμη της αγιωσύνης του Οσίου Στυλιανού διεδόθη πανταχού και πάντες πάντοθεν συνέρρεον μετ’ ευλαβείας προς τον Άγιον και απεκόμιζον ψυχικά τε και σωματικά αγαθά, επιστρέφοντες και κρατυνόμενοι εις την ευσέβειαν και αγάπην του Θεού και του πλησίον και λαμβάνοντες πολλάς ιάσεις σωματικάς παθών ανιάτων. Ούτω δε βιώσας επί της γης ως επίγειος Άγγελος, επιστάσης της ώρας, ίνα τύχη του διαρκώς ποθουμένου, ίνα εκδημήση του σώματος και απέλθη προς Κύριον, ίνα αναλύση κατά τον θείον Παύλον, «και συν Χριστώ είναι» (Φιλιπ. α:23), έλαβεν είδησιν ότι το τέλος του βίου τούτου ήγγικεν. Όθεν δοξολογήσας τον Θεόν απήλθε προς Κύριον, λάμψαντος του προσώπου αυτού ως ηλίου· παρευθύς δε χορός Αγίων Αγγέλων παρέλαβε την παναγίαν αυτού ψυχήν. Αλλά και μετά θάνατον αυτού ουδόλως επαύσατο παρέχων τας ιάσεις αφθόνως. Διότι, όταν θανατηφόρος επήρχετο εις τα παιδία ασθένεια και οι γονείς έμενον άτεκνοι, όσοι εις τας ασθενείας των τέκνων των μετά πίστεως επεκαλούντο τον Άγιον Στυλιανόν και μετ’ ευλαβείας εζωγράφιζον την πανσέβαστον και αγίαν αυτού εικόνα και την ίασιν των τέκνων παρευθύς ελάμβανον και άλλα εγέννων δια της χάριτος του Θεού και της μεσιτείας του Αγίου. Και σήμερον δε πάντας τους μετά πίστεως επικαλουμένους αυτόν ομοίως βοηθεί. Τοιούτος ήτο ο Άγιος Στυλιανός, όστις έστω παράδειγμα μιμήσεως εις ημάς, διότι και αυτός άνθρωπος ήτο, καθώς και ημείς, αλλ’ αποφασίσας έτυχε της χάριτος του Θεού, ετελειώθη εν Χριστώ και εγένετο μακάριος. Ίνα δε και ημείς των αυτών τύχωμεν αγαθών, μιμηθώμεν την πίστιν και αφοσίωσιν του Αγίου, εργασθώμεν έργα ευσεβείας και σωφροσύνης, δικαιοσύνης και ελεημοσύνης εις τον κύκλον ημών, ο δε δια την ημετέραν σωτηρίαν σταυρωθείς και αναστάς Χριστός ο αληθινός Θεός ημών, ταις του Οσίου αυτού και Αγίου Στυλιανού πρεσβείαις ελεήσαι και σώσαι ημάς. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου