Τη ΚΓ΄ (23η) Ιανουαρίου, ο Όσιος πατήρ ημών ΜΑΫΣΙΜΑΣ ο Σύρος, εν ειρήνη τελειούται.

Μαϋσιμάς ο Όσιος εχρημάτισεν εις την Κύρον, την εν Αντιοχεία ευρισκομένην. Ούτος Συριακήν γλώσσαν λαλών, αγροίκως μεν και χωρικώς ανετράφη κατά την ζωήν, διέλαμψεν όμως εις τας αρετάς. Είχεν εν μόνον ένδυμα και όταν αυτό επαλαιούτο δεν το απέρριπτεν, αλλ’ επάνω εις τα σχισμένα μέρη του παλαιού συνέρραπτεν άλλα εμβαλώματα και δι’ αυτών εσκέπαζε την γύμνωσιν του σώματός του. Τόσον δε πολλά επεμελείτο και εφιλοξένει ο αοίδιμος τους ξένους και πτωχούς, ώστε ήνοιγεν εις όλους την θύραν του κελλίου του.

Λέγουσι δε, ότι είχε δύο πίθους, τον μεν ένα γεμάτον σίτον, τον δε άλλον γεμάτον έλαιον, εκ των οποίων έδιδε μεν εις όλους τους χρειαζομένους, ανέβλυζον δε αυτά πάντοτε και ποτέ δεν εκενούντο, διότι ο Θεός «πλουτών εις πάντας τους επικαλουμένους αυτόν»,κατά τον Παύλον (Ρωμ. ι: 12), αυτός καθώς προσέταξε την υδρίαν και αποθήκην, και το ελαιοδοχείον της Σαραφθίας χήρας, να αναβλύζωσιν άλευρον και έλαιον, δίδων εις αυτήν πλούσιον καρπόν των σπερμάτων τής προς τον Ηλίαν φιλοξενίας της, ούτω, λέγω, ο αυτός εχάρισε και εις τον θαυμάσιον τούτον και φιλόξενον Μαϋσιμάν την δόσιν των αγαθών, ισόμετρον με την προθυμίαν του. Ούτος ο Όσιος Μαϋσιμάς είχε λάβει παρά Θεού την χάριν των θαυμάτων· όθεν και ένα υιόν κατά πολλά νέον μιας γυναικός, ασθενήσαντα, δια προσευχής του ιάτρευσεν. Αλλά και ο του χωρίου εκείνου αυθέντης Λητώϊος, επειδή τυραννικώς και υποχρεωτικώς εζήτει από τους γεωργούς τούς καρπούς, δια τούτο εδίδασκεν αυτόν ο Όσιος να είναι φιλάνθρωπος και ελεήμων εις τους αδελφούς· εκείνος δε έγινε σκληρός και αμετάθετος· όθεν εδέησε να γνωρίση της απειθείας και σκληρότητός του την βλάβην, διότι ότε αυτός έμελλε να αναχωρήση, εστάθησαν ακίνητοι οι τροχοί της αμάξης του, και οι ημίονοι δεν κατώρθωναν να την σύρωσι. Τότε εις από τους φίλους του είπεν εις αυτόν, ότι τούτο συνέβη εις αυτόν διότι καταράται αυτόν ο Όσιος. Όθεν πηδήσας από την άμαξαν επήγεν εις τον Όσιον και πεσών εις τους πόδας του και καταφιλών τα ρυπαρά ιμάτιά του, παρεκάλει αυτόν να καταπραϋνη τον θυμόν. Ο δε Όσιος την παράκλησιν δεχθείς, έλυσε τους αοράτους δεσμούς των τροχών της αμάξης, και ούτω πάλιν ήρχισε τον δρόμον της. Καλώς λοιπόν ούτος και οσίως διανύσας τον της ζωής του καιρόν, προς Κύριον εξεδήμησεν.