Τη Θ΄ (9η) Νοεμβρίου, οι Όσιοι και Θεοφόροι Πατέρες ημών ΕΥΘΥΜΙΟΣ και ΝΕΟΦΥΤΟΣ, οι κτίτορες της Ιεράς και Σεβασμίας Μονής του Δοχειαρίου, εν ειρήνη τελειούνται.

Ευθύμιος ο Όσιος Πατήρ ημών ήτο θείος μεν κατά σάρκα, Πατήρ δε κατά πνεύμα, του Οσίου και θεοφόρου Πατρός ημών Νεοφύτου του κτίτορος της Μονής Δοχειαρίου. Ούτος λοιπόν εκ της Κωνσταντινουπόλεως καταγόμενος ήτο γνώριμος και φίλος του Αγίου Αθανασίου του της Μεγίστης Λαύρας πρώτου. Οικοδομήσας δε πρότερον Μονύδριον επ’ ονόματι του Μεγάλου Νικολάου, εις τόπον καλούμενον Δάφνη, εκεί ειργάζετο το μέλι της αρετής και της ησυχίας, με άλλους ομού αδελφούς. Επειδή όμως ήλθον Σαρακηνοί εις το Όρος και άλλα μεν πράγματα του Μονυδρίου διήρπασαν, άλλα δε κατηδάφισαν, ο Όσιος μόλις και μετά βίας ελυτρώθη της μαχαίρας εκείνων, κρυφθείς μετά των αδελφών εις τον λόγγον.

Δια ταύτην λοιπόν την αιτίαν δεν έκρινεν εύλογον να κάθηται εις τοιούτον κινδυνώδη τόπον εις το εξής. Όθεν απάρας εκείθεν μετά των συν αυτώ Μοναχών έρχεται εις τον τόπον ένθα ευρίσκεται νυν το Μοναστήριον του Δοχειαρίου, ο οποίος ήτο μεν τότε τραχύς και εις κατοικίαν ανώμαλος, εις ησυχίαν όμως πολλά επιτήδειος. Αγοράσας λοιπόν τον τόπον παρά του τότε πρώτου Ισαάκ και καθαρίσας αυτόν από την ύλην και ομαλίσας, οικοδομεί πάλιν εκεί Ναόν, επ’ ονόματι του Μεγάλου Νικολάου, ομού και κελλία, με απείρους ιδρώτας και πόνους, εις κατοικίαν αυτού και των συν αυτώ και ηγωνίζετο επιμελώς εις το της ασκήσεως στάδιον. Αφ’ ου δε μετά ταύτα ήλθεν ο ανεψιός του, έκειρεν αυτόν Μοναχόν· και εγχειρίσας εις αυτόν την προστασία και επιμέλειαν της Μονής, αυτός διήγε του λοιπού εν ησυχία, εις την οποίαν και παρέθετο το πνεύμα εις τον Θεόν, γέρων εκατονταετής γενόμενος. Ο δε Νεόφυτος, περί του οποίου προείπομεν άνωθεν, ήτο υιός δουκός, επί του βασιλέως Νικηφόρου του Φωκά και Ιωάννου του Τσιμισκή (963 – 976), δια δε το χάρισμα το οποίον είχε της έξω σοφίας και μάλιστα δια τας αρετάς αυτού και το ταπεινόν τού φρονήματος, ηγαπάτο παρά πάντων· όθεν και υπό του βασιλέως κατεστάθη πρώτος γραμματεύς των βασιλικών υπομνημάτων. Επειδή δε είχε θείον εις το Όρος τον ανωτέρω Ευθύμιον, ηγουμενεύοντα της Μονής Δοχειαρίου, ηγάπησε να έλθη προς αυτόν να γίνη Μοναχός. Και δη καταλιπών κόσμον και τα εν κόσμω ήλθεν εις την άνωθεν Μονήν και έγινε Μοναχός, αφιερώσας εις αυτήν και όσα χρήματα και υποστατικά είχεν ο αοίδιμος· κατασταθείς δε Ηγούμενος της αυτής Μονής παρά του θείου του δια την αξιότητά του, έκτισεν άλλην Εκκλησίαν μεγάλην και πύργον και φρούριον εις το Μοναστήριον δια να ασφαλίζωνται εις αυτόν από τας επιδρομάς των πειρατών και κατ’ αλήθειαν εφάνη νέος κτίτωρ αυτού, ότε και δια προσευχής αυτού εφανέρωσαν οι θείοι Αρχάγγελοι τον κεκρυμμένον θησαυρόν, ύστερον δε έγινε και πρώτος του Αγίου Όρους. Μετά ταύτα παραιτηθείς της ηγουμενίας και ησυχάσας, εν ειρήνη εκοιμήθη.