Τη ΚΔ΄ (24η) Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΒΥΛΑ του εν Σικελία και ΑΓΑΠΙΟΥ και ΤΙΜΟΘΕΟΥ των μαθητών αυτού.

Βαβύλας ο εν Αγίοις πατήρ ημών κατήγετο μεν εκ της Ανατολής, εγεννήθη δε εξ ευγενών και φιλοθέων γονέων εις την επίσημον Θεούπολιν (Η Αντιόχεια καταστραφείσα επανειλημμένως υπό σεισμών, ανωκοδομήθη πολλάκις. Κατά την ανοικοδόμησίν της υπό του Ιουστινιανού ωνομάσθη υπό τούτου Θεούπολις). Ούτος λοιπόν επαιδεύθη εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου και έμαθε τα ιερά γράμματα, το οποία φέρουσι τον άνθρωπον ταχύτερον εις τον Θεόν. Αγαπήσας δε τον Θεόν εκ νεαράς του ηλικίας, εμίσησε τον κόσμον. Όθεν, αφού οι γονείς του απέθανον, διεμοίρασε τον πλούτον του εις πτωχούς και χήρας και ορφανά και απαλλάξας ούτω τον εαυτόν του πάσης βιοτικής ταραχής και φροντίδος, ανέβη εις το όρος και ησύχαζεν, έχων μεθ’ εαυτού και δύο μαθητάς, Αγάπιον και Τιμόθεον.

Έγινε δε και Ιερεύς και ετίμησεν αξίως το της ιερωσύνης αξίωμα· ύστερον δε αναχωρήσας, επήγεν εις Ρώμην. Επειδή δε οι εκεί αιμοβόροι Έλληνες (=ειδωλολάτρες) προσεπάθουν να παραδώσωσιν αυτόν εις τους άρχοντας, τούτου ένεκα, αφήσας την Ρώμην ο Άγιος, επήγεν εις την Σικελίαν ομού με τους δύο μαθητάς του και εκεί διατρίψας αρκετόν χρόνον, πολλούς απίστους ωδήγησεν εις την θεογνωσίαν δια της εις αυτόν ενοικούσης χάριτος του πνεύματος. Επειδή όμως δεν δύναται να κρυβή πόλις επάνω όρους κειμένη, κατά τον λόγιον του Ευαγγελίου, δια τούτο ουδέ ο μακάριος ούτος ηδυνήθη να κρυβή από τον άρχοντα της Σικελίας· όθεν κρατήσας ο άρχων αυτόν τε και τους δύο μαθητάς του, όταν είδεν ότι με παρρησίαν ωμολόγησαν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, πρώτον μεν τους έδειρε τοσούτον, ώστε κατεκοκκίνισαν τα σώματά των, έπειτα δε διέταξε τους στρατιώτας να τους περιάγωσιν εις την πόλιν και συγχρόνως να τους τιμωρώσιν απανθρώπως με διαφόρους τιμωρίας, αφ΄ενός μεν ίνα τιμωρών αυτούς εκφοβίση τους κατοίκους των πόλεων της Σικελίας, αφ’ ετέρου δε να κορέση το πάθος και την οργήν την οποίαν έτρεφε κατά των Αγίων. Οι δε Άγιοι Μάρτυρες ενεδυναμούντο εις τα βασανιστήρια, ελπίζοντες όλως και αποβλέποντες εις τα αιώνια αγαθά. Την επιούσαν δε κατέσφαξε τους Αγίους δια μαχαιρών και τα σώματα αυτών έρριψεν εις πυράν· δεν έβλαψεν όμως ταύτα παντελώς το πυρ, αλλά σώα και αβλαβή διεφυλάχθησαν και λαβόντες αυτά τινές Χριστιανοί τα ενεταφίασαν τιμίως εν τη ιδία νήσω της Σικελίας.