Τη Ε΄ (5η) Ιανουαρίου, μνήμη του Οσίου πατρός ημών ΦΩΣΤΗΡΙΟΥ.

Φωστήριος ο εν Αγίοις πατήρ ημών, λάμψας εξ Ανατολών ως ήλιος, μετέβη εις τα μέρη της Δύσεως. Αναβαίνων δε εφ’ υψηλού και ησύχου όρους, αϋλως εις τον άϋλον Θεόν προσηύχετο, υπερκοπιάζων και δουλαγωγών εαυτόν με νηστείας, με αγρυπνίας, με χαμευνίας, και πάσαν άλλην κακοπάθειαν· όθεν εκ τούτων έγινεν αληθώς φωστήρ συμφώνως με το όνομά του, λάμπων εις την οικουμένην, διότι φυλάττων το σώμα αυτού αγνόν και την ψυχήν καθαράν, και τηρών το κατ’ εικόνα αμόλυντον όσον ήτο δυνατόν, εγένετο οικητήριον του Αγίου Πνεύματος, και ως εκ τούτου επλούτησεν ο αοίδιμος την χάριν των θαυμάτων, ιατρεύων πάσαν πολυχρόνιον ή ολιγοχρόνιον ασθένειαν πάντων των ασθενών εκείνων όσοι προσήρχοντο προς αυτόν μετά πίστεως.

Όχι δε μόνον ταύτα, αλλά και άρτον εδέχετο εκ των ουρανών ο μακάριος Φωστήριος, καθώς και ο Προφήτης Ηλίας, ο οποίος όμως ελάμβανε τον άρτον δια του κόρακος, ο δε μέγας ούτος Φωστήριος τον ελάμβανε δια θείου Αγγέλου, καίτοι δεν έβλεπεν αυτόν κατά θείαν τινά οικονομίαν· διότι φέρων καθ’ εκάστηντον άρτον ο Άγγελος, έθετεν αυτόν εις τινα ιδιαίτερον τόπον χωρίς να γίνεται ορατός από τον Άγιον. Εάν δε ήρχοντο προς αυτόν δύο και τρεις και περισσότεροι αδελφοί ξένοι, όσος ήτο ο αριθμός των αδελφών τόσοι ευρίσκοντο και οι άρτοι εις τον διωρισμένον τόπον. Ποίος ποτέ είδε τοιούτον θαύμα εξαίσιον ή ήκουσε τοιούτον παράδοξον; Διότι σπανίως και εις πολύ ολίγους Αγίους τούτο συνέβη Πλην δεν ηξιώθη ο μακάριος Φωστήριος το τοιούτον θαυμάσιον έως τέλους της ζωής του, διότι άλλως έδοξε τη Θεία Προνοία· εν όσω γαρ έζη κατά μόνας, ησυχάζων και σχολάζων εις μόνον τον Θεόν, έφερεν εις αυτόν τον άρτον ο Άγγελος· όταν δε συνέστησε Μοναστήριον με την χάριν του Θεού και συνήθροισε πολλούς Μοναχούς, τότε δεν ελάμβανε πλέον τον άρτον παρά Θεού, αλλά εκ του εργοχείρου του επορίζετο όχι μόνον τα προς ιδίαν αυτού συντήρησιν αναγκαία, αλλά πολλά εχορήγει προς συντήρησιν και πολλών άλλων. Τούτο δε εγίνετο όχι διότι ηδυνάτησεν ο Θεός, άπαγε της βλασφημίας! Διότι πως ήθελεν αδυνατήσει να δίδη εις ένα τα χρειώδη εκείνος, όστις έθρεψεν εν τη ερήμω τόσας χιλιάδας των αχαρίστων Εβραίων; Αλλ’ ουδέ τούτο εγίνετο, διότι ο Θεός απεστράφη την προσευχήν του δούλου του, μη γένοιτο! Επειδή ο Οσιος ουδέποτε προσηυχήθη ίνα δώση ο Θεός εις αυτόν φαγητά απολλύμενα. Διότι ήκουε «την δικαιοσύνην αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν» (Ματθ. στ:33). Αλλά τούτο εγίνετο, επειδή πρότερον μεν προσείχεν ο Όσιος όλως εις τον Θεόν, και ουδόλως εφρόντιζεν ούτε δι’ αυτήν την αναγκαίαν τροφήν, εν ω προς τούτοις δεν είχεν ουδέ υπηρέτην τινά, όστις να φροντίζη περί του άρτου του· όθεν εξ ανάγκης εχρειάζετο εις τούτο την παρά του Θεού συνεργίαν. Μετά δε ταύτα, επειδή εστοχάσθη να οδηγήση και άλλους εις την κατά Θεόν πολιτείαν και άσκησιν, δια τούτο ειργάζετο δια των χειρών του, και έδιδεν εις τους αδελφούς παράδειγμα του να εργοχειρώσι και αυτοί, προ παντός άλλου το να μη είμεθα αργοί και να τρώγωμεν δωρεάν τον άρτον μας, αλλά να εργαζώμεθα, και εκ του ιδίου έργου και κόπου μας να δίδωμεν και εις τους άλλους τα προς την χρείαν. Δια τούτο λοιπόν, πρότερον μεν ο Άγιος ούτος ελάμβανε δι’ Αγγέλου τροφήν· ύστερον δε όχι μόνον υστερήθη αλλά και επροστάχθη υπό του Θεού να μη λαμβάνη παρά τινος τα χρειώδη του βίου, αλλά εκ του εργοχείρου του να πορίζηται τα προς το ζην, ίνα διδάσκη τους μαθητάς του όχι μόνον με λόγους, αλλά και με το έργον, και να υποδεικνύη εις αυτούς το να καταγίνωνται εις την εργασίαν των και εις την ιεράν προσευχήν. Επειδή δε τότε ανεφύη αίρεσις εις την του Θεού Εκκλησίαν, και πολλοί Πατέρες συνήχθησαν όπως συγκροτήσωσι Σύνοδον περί αυτής, προσκληθείς και ο μακάριος ούτος Φωστήριος εις την Σύνοδον, δεν παρητήθη, αλλά παρέστη και αυτός εις αυτήν και ποιήσας ανδραγαθίαν, εθαυμάστωσε το όνομά του· διότι πολλοί μεν αιρετικοί υπό των λόγων του παρακινηθέντες επέστρεψαν εκ των αιρέσεών των εις την Ορθοδοξίαν, και οι περισσότεροι, πειθόμενοι εις τας διδασκαλίας του, έγιναν Μοναχοί. Και απλώς ειπείν πολλαί θαυματουργίαι δια του Αγίου τούτου εγίνοντο, όχι μόνον όταν έζη, αλλά και μετά την αποβίωσίν του, ήτις συνέβη κατά την εσπέραν της πέμπτης ταύτης ημέρας του Ιανουαρίου.