Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος κατήγετο εκ του Βυζαντίου, ήτοι την
περιφανή Κωνσταντινούπολιν, εις την οποίαν και εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΓ΄
(13ου) αιώνος, εκ τούτου δε και απεκαλείτο Βυζάντιος. Ποθήσας δε ο
μακάριος την κατά Χριστόν ζωήν και δη την αγγελομίμητον τοιαύτην, αφήκε τον
κόσμον και τα εν τω κόσμω τερπνά και μεταβάς εις το Αγιώνυμον Όρος, εγκατεστάθη
εις τα όρια της Μεγίστης Λαύρας, όπου και τον άπαντα αυτού ασκητικόν διήλθε
δίαυλον διάγων εν άκρα ησυχία, συντόνω νηστεία και αδιαλείπτω νοερά προσευχή,
της οποίας μάλιστα ανεδείχθη μύστης θερμότατος.
Ως εκ τούτου εις τόσον ύψος αρετής ανήλθεν ο μακάριος, ώστε ηξιώθη και τροφήν να λαμβάνη δια θείου Αγγέλου. Εκ της τοιαύτης λοιπόν πολιτείας του κατέστη περιβόητος όχι μόνονεις ολόκληρον το Άγιον Όρος, αλλά και πολύ πέρα αυτού και πολλούς δια της θείας του διδασκαλίας καθωδήγησεν εις την οδόν της τελειότητος. Όθεν και οι κατά τον καιρόν εκείνον θερμοί της ευσεβείας ζηλωταί προσέτρεχον εις αυτόν, ίνα αρυσθώσιν εκ των ζωηρρύτων ναμάτων της γλυκυτάτης διδασκαλίας του και γευθώσιν εκ των αγλαών καρπών της νηπτικής φιλοσοφίας του, την οποίαν εδίδασκε. Μεταξύ των μαθητών του δε τούτων υπήρξε και ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς, περί του οποίου πάντες γνωρίζομεν εις οποίον ύψος αρετής και γνώσεως έφθασε μετά ταύτα. Τούτο δε και μόνον το γεγονός, το ότι δηλαδή εχρημάτισε διδάσκαλος του μεγάλου εκείνου Πατρός, είναι αρκετόν να καταδείξη οπόσον μέγας υπήρξεν ο θείος ούτος Γρηγόριος. Ούτω λοιπόν θεαρέστως έως τέλους πολιτευόμενος απήλθεν προς Ον επόθησε Κύριον κατά την στ΄ (6ην) του μηνός Απριλίου, καθ’ ην και την μνήμην αυτού ευγνωμόνως επιτελούμεν, ολοψύχως προς τούτον ευχόμενοι, ίνα πρέσβυς και υπέρ ημών των αναξίων προς Κύριον γένηται και δια των ευχών αυτού της εκ δεξιών του Κυρίου στάσεως και ημείς οι ελάχιστοι καταξιωθώμεν. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Ως εκ τούτου εις τόσον ύψος αρετής ανήλθεν ο μακάριος, ώστε ηξιώθη και τροφήν να λαμβάνη δια θείου Αγγέλου. Εκ της τοιαύτης λοιπόν πολιτείας του κατέστη περιβόητος όχι μόνονεις ολόκληρον το Άγιον Όρος, αλλά και πολύ πέρα αυτού και πολλούς δια της θείας του διδασκαλίας καθωδήγησεν εις την οδόν της τελειότητος. Όθεν και οι κατά τον καιρόν εκείνον θερμοί της ευσεβείας ζηλωταί προσέτρεχον εις αυτόν, ίνα αρυσθώσιν εκ των ζωηρρύτων ναμάτων της γλυκυτάτης διδασκαλίας του και γευθώσιν εκ των αγλαών καρπών της νηπτικής φιλοσοφίας του, την οποίαν εδίδασκε. Μεταξύ των μαθητών του δε τούτων υπήρξε και ο μέγας Γρηγόριος ο Παλαμάς, περί του οποίου πάντες γνωρίζομεν εις οποίον ύψος αρετής και γνώσεως έφθασε μετά ταύτα. Τούτο δε και μόνον το γεγονός, το ότι δηλαδή εχρημάτισε διδάσκαλος του μεγάλου εκείνου Πατρός, είναι αρκετόν να καταδείξη οπόσον μέγας υπήρξεν ο θείος ούτος Γρηγόριος. Ούτω λοιπόν θεαρέστως έως τέλους πολιτευόμενος απήλθεν προς Ον επόθησε Κύριον κατά την στ΄ (6ην) του μηνός Απριλίου, καθ’ ην και την μνήμην αυτού ευγνωμόνως επιτελούμεν, ολοψύχως προς τούτον ευχόμενοι, ίνα πρέσβυς και υπέρ ημών των αναξίων προς Κύριον γένηται και δια των ευχών αυτού της εκ δεξιών του Κυρίου στάσεως και ημείς οι ελάχιστοι καταξιωθώμεν. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου