Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Παρθένων και αυταδέλφων ΑΓΑΠΗΣ, ΕΙΡΗΝΗΣ και ΧΙΟΝΙΑΣ.

Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία αι Άγιαι του Χριστού Παρθενομάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού του κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305) βασιλεύσαντος. Ήσαν δε και αι τρεις αδελφαί κατά σάρκα, εκ Θεσσαλονίκης καταγόμεναι, τέκνα υπάρχουσαι ευγενών και πλουσίων γονέων.
Επειδή δε εσέβοντο τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, αναχωρήσασαι εκ της πατρίδος αυτών, όταν εκηρύχθη ο κατά των Χριστιανών διωγμός, κατέφυγον εις το όρος και εκρύπτοντο πλησίον λίμνης τινός. Κατά την εποχήν εκείνην συλληφθείς ο Άγιος Μάρτυς Χρυσόγονος απεκεφαλίσθη υπό του Διοκλητιανού εν έτει 295 δια την εις Χριστόν Πίστιν και ομολογίαν, παρά την λίμνην εκείνην, πλησίον της οποίας έμενον, ως είπομεν, αι τρεις αύται αδελφαί, η Αγάπη, η Ειρήνη και η Χιονία, μετά του δούλου του Θεού Ζωϊλου. Τότε εφάνη κατ’ όναρ ο ρηθείς Άγιος Χρυσόγονος εις τον αναφερθέντα Ζώϊλον λέγων προς αυτόν, ότι η Αγία Αναστασία η Φαρμακολύτρια μέλλει να συναγωνισθή με τας τρεις ταύτας Αγίας αδελφάς εις τον αγώνα του Μαρτυρίου. Τούτο  μαθούσα η Αγία Αναστασία μετέβη προς τας Αγίας ταύτας και αφού εγνωρίσθη μετ’ αυτών έμεινε πλησίον των και τας υπηρέτει. Ακούσας δε τούτο ο Διοκλητιανός συνέλαβε αυτάς και τας παρέδωκεν εις τον άρχοντα της χώρας, υπό του οποίου εβασανίσθησαν· έπειτα παρεδόθησαν εις άλλον άρχοντα Σισίνιον ονομαζόμενον και αυτός μεν ο ίδιος έρριψεν εις το πυρ τας Αγίας Αγάπην και Χιονίαν, στρατιώτης δε τις τανύσας το τόξον του και ρίψας το βέλος κατά της Αγίας Ειρήνης ετόξευσεν αυτήν και ούτως αι μακάριαι τρεις αδελφαί ανήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.