Παύλος, Παυσίριος και Θεοδοτίων οι Άγιοι Μάρτυρες υπήρξαν κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλέων, Αρειανού ηγεμονεύοντος εις Κλεοπατρίδα, την εν Αιγύπτω ευρισκομένην (την νυν Σουέζ), εν έτει 290, ήσαν δε και οι τρεις αυτάδελφοι. Και ο μεν Παύλος και Παυσίριος έγιναν Μοναχοί εκ νεαράς ηλικίας, ο δε Θεοδοτίων ήτο εις τα όρη μετά κλεπτών· συλληφθέντες δε από τον ηγεμόνα, ο μεν Παύλος τριακονταετής, ο δε Παυσίριος εικοσιπενταετής, ωμολόγησαν παρρησία την του Χριστού πίστιν. Τότε ο αδελφός αυτών Θεοδοτίων, μαθών ότι συνελήφθησαν, αφήκε τα όρη και τους κλέπτας και επήγεν ίνα τους ίδη και τους αποχαιρετήση. Βλέπων δε αυτούς, ότι εκρίνοντο από τον ηγεμόνα, να πλησιάση μεν δεν ετόλμησεν, αλλ’ ελθών εις απόκεντρον τινά τόπον, εσυλλογίζετο ποίαν άραγε κληρονομίαν και δόξαν θα απολαύσωσιν οι αδελφοί του.
Όθεν θερμανθείς την καρδίαν υπό της θείας χάριτος, επέστρεψε και παρασταθείς ενώπιον του ηγεμόνος, ωμολόγησε και αυτός τον εαυτόν του Χριστιανόν· είτα ορμήσας κατ’ αυτού, τον εκρήμνισεν από τον θρόνον του. Ευθύς λοιπόν διαπερώσι πεπυρωμένα καρφία εις τας πλευράς του και την κοιλίαν του, έπειτα αποκεφαλίζουσιν αυτόν και ούτω λαμβάνει ο αοίδιμος του μαρτυρίου τον στέφανον. Ο δε Παύλος και Παυσίριος ριφθέντες εις τον ποταμόν, έλαβον τέλος του μαρτυρίου των.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου