Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Κυριακή 31 Αυγούστου 2014

Ο Πρωτοπρεσβ. π. Θεόδωρος Ζήση, παρατηρεί σχετικά με την αίρεση του οικουμενισμού ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές.

«ο κίνδυνος αυτός (εκ του Οικουμενισμού) αποβαίνει μεγαλύτερος εκ του γεγονότος, ότι η απειλή δεν είναι μόνον εξωτερική. Δεν προέρχεται δηλαδή μόνον από τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό οι οποίοι αντιμετωπιζόμενοι παλαιότερα  ως αιρέσεις, είχαν ελάχιστες, σχεδόν μηδαμινές δυνατότητες να ασκήσουν επιρροή στους Ορθοδόξους πιστούς.Ο κίνδυνος τώρα είναι πολλαπλασίως μεγαλύτερος, διότι δρά εκ των έσω. Πολλοί ποιμένες, των οποίων βασική αποστολή είναι να διώκουν τους λύκους των αιρέσεων και των πλανών, όχι μόνον δεν βλέπουν να υπάρχουν λύκοι, για να τους εκδιώξουν, αφού θεωρούν, ότι ο Παπισμός και ο Προτεσταντισμός δεν είναι αιρέσεις, αλλά “σεβάσμιες εκκλησίες”, «αδελφές εκκλησίες» συνδιαχειρίστριες του αγιασμού και της σωτηρίας των πιστών, αλλά μεταβάλλονται και οι ίδιοι σε λύκους. Κατασπαράσσουν και αυτοί, επειρεασμένοι από τις αιρέσεις, τα υγιή δόγματα και μετ’ αυτών τα ανύποπτα ποίμνια, που δύσκολα, χωρίς επαρκή πληροφόρηση, μπορούν να καταλάβουν, ότι οι φύλακες και φρουροί έχουν μεταμορφωθή σε κλέπτες και ληστές» 

Σάββατο 30 Αυγούστου 2014

Ορθόδοξος Τύπος (αριθ. φύλλου: 2027)

Ἔχουμε ἀγανακτήσει ἀπὸ τὶς οἰκουμενιστικὲς πρωτοβουλίες τοῦ Πατριάρχου καὶ ἰδίως ἀπὸ τὶς συμπροσευχές του μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλόθρησκους. Γι᾽ αὐτὸν πιὰ οἱ Ἱεροὶ Κανόνες, ποὺ ἀπαγορεύουν τὶς συμπροσευχὲς δὲν ἰσχύουν. Τοὺς κατήργησε μὲ τὴν πρακτική του. Ὅμως τοὺς Κανόνες, ποὺ ἀναφέρονται στὶς δικαιοδοσίες του καὶ τὰ προνόμιά του τοὺς τηρεῖ μὲ κάθε σχολαστικότητα καὶ ὅποιος τοὺς παραβαίνει τιμωρεῖται αὐστηρῶς. Ἀλήθεια, ἀκούστηκε ποτὲ ἀντιοικουμενιστικὸς λόγος στὴν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης, στὰ Δωδεκάνησα καὶ στὴ διασπορά; Οὔτε ἀκούστηκε οὔτε θὰ ἀκουστεῖ. Ἀλλὰ μήπως καὶ στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος τὰ πράγματα εἶναι διαφορετικά; Ἀκούστηκε ποτὲ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος νὰ πεῖ τὸ παραμικρό; Οὔτε πρόκειται νὰ ἀκουστεῖ. Τὸ ἀντίθετο γίνεται. Ἀφήνει τοὺς δυὸ τρεῖς οἰκουμενιστὲς μητροπολίτες νὰ θορυβοῦν καὶ νὰ σκανδαλίζουν τὸν πιστὸ λαό. Ὁ ἴδιος μένει προκλητικὰ ἀπαθὴς μπροστὰ στὸ μέγιστο κίνδυνο τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ.

Παρασκευή 29 Αυγούστου 2014

Ομιλία εις τον σεισμόν. Του αγ. Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Απόδειξις της δυνάμεως και φιλανθρωπίας του Θεού. Τα αίτια του σεισμού.


Είδετε Θεού δύναμιν, είδετε Θεού φιλανθρωπίαν; Δύναμιν, διότι ετίναξε δια σεισμού την οικουμένην· φιλανθρωπίαν, διότι ενώ έπιπτε την εστερέωσε· μάλλον δε και εις το εν και εις το άλλο δύναμιν και φιλανθρωπίαν. Διότι και το ότι την εστερέωσε μαρτυρεί δύναμιν, και το ότι την έσεισε φιλανθρωπίαν· Διότι έσεισε την γην, και (δια φόβου) εστήριξε την οικουμένην, διότι ενώ έμελλε να πίπτη (εκ φιλανθρωπίας), την ανήγειρεν. Αλλ΄ ο μεν σεισμός παρήλθεν, ο δε φόβος ας μένη· ο σάλος εκείνος εξέλιπε ταχέως, η δε ευσέβεια ας μη παρέλθη· τρεις ημέρας εκάμαμεν λιτανείας, αλλ΄ ας μη καταλύσωμεν κατόπιν την ιεράν προθυμίαν μας· ερραθυμήσαμεν, και εκαλέσαμεν εναντίον μας τον σεισμόν· εδείξαμεν δραστηριότητα και ενδιαφέρον και απεκρούσαμεν την οργήν· Ας μη ραθυμήσωμεν πάλιν, δια να μη επισύρωμεν πάλιν την οργήν και την τιμωρίαν. Διότι «δεν θέλει ο Θεός τον θάνατον του αμαρτωλού, όσον το να επιστρέψη αυτός και να ζη» (Ιεζεκ. 33: 11). Είδετε το φθαρτόν του ανθρωπίνου γένους; Όταν έγινεν ο σεισμός διελογιζόμην κατ΄ εμαυτόν λέγων· που είναι αι αρπαγαί; Που αι πλεονεξίαι; Που αι κατατυραννήσεις; Που αι αλαζονείαι; Που αι δυναστείαι; που αι καταπιέσεις, που αι λεηλασίαι των φτωχών; Που αι υπερηφάνειαι των πλουσίων; Που των αρχόντων αι δυναστείαι; Που αι απειλαί; που οι φόβοι; Μία στιγμή χρονική και ευκολώτερον από αράχνης ιστόν διεσπώντο όλα· όλα εκείνα παρελύοντο, και θρήνος πολύς ήτο, και όλοι εις την εκκλησίαν έτρεχον. Αναλογισθήτε, αν απεφάσιζεν ο Θεός, όλα να καταρρίψη, τι ηθέλομεν πάθει. Ταύτα δε λέγω, δια να διατηρήται ακμαίος εντός σας ο φόβος των όσα έγιναν, και την διάνοιαν όλων να στηρίζη. Έκαμε τον σεισμόν, αλλά δεν εκρήμνισε· διότι εάν ήθελε να κρημνίση, δεν θα έκαμε σεισμόν· αλλ΄ επειδή δεν ήθελε, προέλαβεν ως κήρυξ ο σεισμός, προαναγγέλων εις όλους την οργήν του Θεού, ώστε βελτιούμενοι δια του φόβου να αποκρούσωμεν την δια των πραγμάτων τιμωρίαν… Την εσπέραν εκείνην του σεισμού όλοι μεν οι άλλοι δια τον σεισμόν εφοβούντο, εγώ δια την αιτίαν του σεισμού. Εννοήσατε τι είπον; Οι μεν άλλοι εφοβούντο μήπως κρημνισθή η πόλις, και αποθάνωσιν· εγώ δε φοβούμαι, διότι ο Δεσπότης οργίζεται εναντίον ημών· διότι δεν είναι κακόν το να αποθάνη τις, αλλά κακόν είναι το να ερεθίση τον Δεσπότην. Ώστε δεν εφοβούμην δια τον σεισμόν, αλλά δια την αιτίαν του σεισμού, διότι αιτία του σεισμού είναι η οργή του Θεού, της δε οργής αίτιον αι αμαρτίαι ημών. Ποτέ μη φοβήσαι κόλασιν, αλλά την αμαρτίαν, την μητέρα της κολάσεως. Σείεται η πόλις; Και τι σημαίνει τούτο; Αλλ΄ η διάνοιά σου ας μη σαλευθή. Επειδή και εις τα νοσήματα και τα τραύματα δεν θρηνούμεν εκείνους, οι οποίοι δύνανται να θεραπευθώσιν, αλλά τους πάσχοντας ανιάτους νόσους. Ό,τι δε είναι νόσος και τραύμα, το αυτό είναι και αμαρτία· ό,τι είναι τομή και φάρμακον, το αυτό είναι και τιμωρία… 


(Εκ του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Άπαντα» τομ. β΄ σελ 209, 213 Μιχαήλ και Νικολάου Γαλανού Αθήναι 1900).

Μερικές σκέψεις του αδελφού μας Ιουστίνου, πάνω στην αποτομή της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου


Γράφω , αγαπητέ Silver,  και παρακαλώ την αγάπη σας να με συγχωρέση , αν σας στενοχωρήσω ή σκανδαλήσω με τα λεγόμενά μου. 

Όλοι μας βέβαια ξέρουμε, ότι της φρικτής αποτομής της ιεράς κεφαλής του Τιμίου Προδρόμου προηγήθηκε ένας πορνικός χορός της Σαλώμης, κόρης της φονικής Ηρωδιάδας και μοιχαλίδας του Ηρώδου. 

Και όπως είναι σε όλους μας γνωστό, ο άνομος αυτός χορός «ήρεσεν» σε όλους τους παρευρισκομένους άρχοντες, πλουσίους, αξιωματούχους, υψηλά ισταμένους στο πλέγμα κοσμικής εξουσίας, και περισσότερο από όλους βεβαίως στον βασιλέα Ηρώδη, εραστή της μητέρας τού κατάλληλα δασκαλεμένου πορνικού κορασίου. 

Μάλιστα τόσο πολύ «ήρεσεν» η λικνιζομένη και εκκολαπτόμενη πόρνη, ώστε ο μοιχός Ηρώδης πάνω στο ηδονικό του παραλήρημα, ξεχνάει την Ηρωδιάδα και υπόσχεται στη κόρη της μέχρι και το μισό του βασίλειο, όλοι μας υποψιαζόμαστε για πια συνέχεια

Η πόρνη θυγατέρα της μοιχαλίδας τα χάνει απο την «επιτυχία» της, δεν ξέρει τι να ζητήση από τον βασιληά και τρέχει στη μητέρα της να ζητήση συμβουλή. Παρακαλώ να προσέξετε έναν φανταστικό διάλογο: 

Mητέρα, ο εραστής σου μου προσφέρει μέχρι και το μισό του βασίλειο. Τι να του ζητήσω; 
To κεφάλι του Προδρόμου. 
- Μα γιατί να του κόψουμε το κεφάλι; Δεν μας φθάνει το μισό βασίλειο; 
- Αν του κόψουμε το κεφάλι , τότε θα έχουμε όλο το βασίλειο μικρή μου. Ο Ηρώδης τότε θα είναι δικός μας. Εμείς από το κρεββάτι του , θα κυβερνάμε το βασίλειο. Όλα θα είναι στα πόδια μας. Μόνο , για να μην μας γελάσει ο Ηρώδης και αποκεφαλίσει κάποιον άλλον, επειδή σέβεται τον Ιωάννη, να ζητήσης το κεφάλι του σε πινάκιο, και να μου το φέρης φρέσκο με τα αίματα, να το δώ με τα μάτια μου.... 

Άραγε είνα μακριά απο την αλήθεια ο διάλογος αυτός; 

Είναι άραγε φανταστική η άμεση σχέση πορνείας, μοιχείας με τον φόνο; 

Και είναι άσχετος ο φόνος με το μίσος που γεννάει στην πορνεύουσα ψυχή ο έλεγχος της συνειδήσεως απο την τιμία φωνή του Προδρόμου; 

Πόση κακία και φόβο και πάθος κρύβει μέσα της η αποτρόπαια φωνή της Ηρωδιάδας, αλλά και κάθε πόρνης ή μοιχαλίδας που καταλήγει μέχρι και το παιδί της να οδηγήση στην πορνεία ή και το σπλάγχνο της να σκοτώση με την έκτρωση! 

Ας πάρουμε την σημερινή αποτρόπαια πραγματικότητα της Ελλάδας. 

Πόσες Ηρωδιάδες και Σαλώμες κυκλοφορούν στον κάθε έναν δίπλα μας; 

Ποιά είναι η φυσική κατάληξη της πορνείας και της μοιχείας τους; 

Ο φόνος.... Και μάλιστα τριπλός. 

Γιατί πριν από τον φόνο του Βαπτιστού προηγήθηκε ο φόνος της ψυχής του Ηρώδη και της ψυχής της Σαλώμης. Ο πρώτος φονεύθηκε με την μοιχεία, η δεύτερη με την εξώθησή της στην πορνεία και μάλιστα, από την ίδια της την μάνα. Και γίνονται όλοι τους στο τέλος φονιάδες... 

Έτσι και σήμερα, το αποτρόπαιο έγκλημα συνεχίζεται στην «ορθόδοξη» Ελλάδα μας. Οι Σαλώμες γυμνώνονται και μοιχεύουν και σκοτώνουν. Από την κούνια τους ακόμη, οι μάνες Ηρωδιάδες τις εκπαιδεύουν. Περιοδικά, τηλεόραση, σχολείο, βιβλία, ίντερνετ, μόδα φίλοι, συγγενείς, δάσκαλοι, καθηγητές, όλοι τιμούν την πορνεία και την μοιχεία, τις σύγχρονες θεότητες της σαρκολατρείας. 
Και αν βρεθεί κάποιος χριστιανός να καταγγείλη την γυμνότητα, ξεσηκώνονται οι πορνεύοντες «φιλελεύθεροι ορθόδοξοι» και τον κατηγορούν ότι προσπαθεί να επιβάλη την «μπούργκα».... 

Πόσα όμως ελληνόπουλα αβάπτιστα κάθε χρόνο στέλνει στην μηχανή του κιμά η ακόρεστη πορνεία και η μοιχεία μας; 

Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι η πορνεία και η μοιχεία είναι οι φυσικές μητέρες των φόνων αυτών; 

Πόσες άραγε πυρκαϊές και πόσους καρκίνους δικαίως πρέπει να στείλη ο πανάγαθος Θεός για να ξεπλήνουμε την αμαρτία μας ; 
Kύριε Ιησού Χριστέ δια των πρεσβειών του Τιμίου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου ελέησον και σώσον ημάς τους πόρνους, και μοιχούς αναξίους Έλληνες!

Πέμπτη 28 Αυγούστου 2014

Αγάπη και αλήθεια

(Παρατηρήσεις επί της επιστολής του π. Επιφανίου Θεοδωροπούλου)


Σεβαστοί Πατέρες,
Εν τω υμετέρω εγκρίτω οργάνω της αγωνιζομένης και αγωνιώσης Ορθοδοξίας,  «Ορθόδοξος Τύπος» (αρ. φύλ.  109/10-10-1969) δημοσιεύεται μακροσκελεστάτη επιστολή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου κ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου προς τον Οικουμενικόν Πατριάρχην. Καίτοι στερούμαι προσόντων, εφαμίλλων προς τον σεβαστόν και εξαίρετον επιστολογράφον, όντα σύμβουλον εξ απορρήτων επισήμων Εκκλησιαστικών ανδρών και πλειστάκις προβληθέντα δια το επισκοπικόν αξίωμα, εν τούτοις αποτολμώ να παρακαλέσω Υμάς, όπως φιλοξενήσητε πενιχράς τινας σκέψεις μου· τούτο δε ουχί προς προβολήν ασήμου και ασημάντου τινός λαϊκού, μη αξιωθέντος παρά του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας ουδέ θέσεως διδασκάλου εν εκπαιδευτικοίς Αυτής Ιδρύμασιν, ως αθεραπεύτου συντηρητικού, αναδίδοντος την οσμήν του λιβάνου, και της κανδήλας των παραδόσεων, αλλά χάριν αυτής ταύτης της Ορθοδοξίας, του προσφιλούς εντρυφήματος των καρδιών μας και της αποκλειστικής ελπίδος σωτηρίας. Συνεταί, πράγματι, αι παραινέσεις, συμπλέκουσαι αριστουργηματικόν δοκίμιον επιστολιμαίας ρητορικής διατριβής. Συνεταί, αλλά άσκοποι και … επικίνδυνοι! Άραγε αγνοεί ο προς ον η επιστολή όσα εν τη επιστολή αναφέρονται; Έχει την γνώμην ο συμπαθής συντάκτης, ότι είναι ο πρώτος, όστις ανακαλεί εις την τάξιν τον προ πολλού ατακτήσαντα; Δεν είναι ο εκλεκτός π. Επιφάνιος εκ των αφελών ή των βραδέως πληροφορουμένων! Γνωρίζει επομένως, ότι πλειστάκις εγράφησαν τοιαύται παραινέσεις υπό τε μετριωτέρων, αλλά και ικανωτέρων τω λόγω. Πλην ο Γέρων του Φαναρίου «ουκ ηβουλήθη συνιέναι». Αι τοιαύται λοιπόν παραινέσεις ου μόνον πίπτουσιν εις το κενόν αλλά και βαρύτατα τραυματίζουν την Ορθόδοξον συνείδησιν. Και ιδού πως! Κατέστη πανορθοδόξως γνωστόν, ότι ο κρίμασιν οις οίδεν Κύριος προκαθήμενος του Φαναρίου και ο τούτου ομόφρων, ο Αμερικής Ιάκωβος π ρ ο  π ο λ λ ο ύ  έπαυσαν να θεωρούν, ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία είναι η μόνη κιβωτός σωτηρίας. Έργω δε και λόγω ε υ ρ ί σ κ ο ν τ α ι  εκτός εδάφους Ορθοδοξίας, ως τούτο άλλωστε ομολογεί και ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος. Δια των αιρετικών και πεπλανημένων αυτών δοξασιών α σ φ α λ ώ ς  κρημνίζουν συνειδήσεις και βλασφημούν κατά του Παναγίου Πνεύματος, συστήσαντος και συντηρούντος την Ορθόδοξον Εκκλησίαν! Ερωτώμεν λοιπόν τον επαϊοντα π. Επιφάνιον πως οι Πατέρες συμβουλεύουν να συμπεριφερώμεθα κατά των γυμνή πλέον τη κεφαλή διδασκόντων αιρέσεις; Πως θα ωμίλουν οι Βασίλειοι, οι Αθανάσιοι κατά των αιρετικών; Τι συνιστούν οι θείοι και Ιεροί Κανόνες; Ασφαλώς όχι ρητορικάς επιθέσεις, καλολογίας και παραινέσεις! Μία γλώσσα μόνον απομένει· η γλώσσα των επιτιμίων της Εκκλησίας. Τοιαύται συνεταί παραινέσεις, ενώ υπεγείρουν την θυμηδίαν και τον οίκτον του προς ον αι παραινέσεις, συγκλονίζουν τας συνειδήσεις των πιστών τέκνων της Ορθοδοξίας, τα οποία, επί τέλους, δεν κατανοούν διατί υ π ο χ ρ ε ο ύ ν τ α ι  να αναμένουν «άχρι καιρού» και να μη καταδικάσουν, ως πρέπει, τας διαδιδομένας αιρέσεις, τας πασών των αιρέσεων αιρετικωτέρας! Ερωτούν δε τον επιστολογράφον: Μόνον η ανηθικότης αποκόπτει τον οιουδήποτε βαθμού κληρικόν εκ της Εκκλησίας, ουχί δε και η κατεγνωσμένη και γυμνή τη κεφαλή διακηρυσσομένη αίρεσις; Μόνον ο ηθικός καθαρμός του κλήρου πρέπει να αποτελή πόνον και μέλημα των τέκνων της Ορθοδόξου Εκκλησίας ουχί δε και η πλάνη και αίρεσις; Δύναται να ίδη Θεού πρόσωπον ενάρετος τις και των αγγέλων αγνότερος κληρικός, εφ΄ όσον είναι αιρετικός; Οι θείοι και ιεροί κανόνες μόνον το ήθος ελέγχουν, ουχί δε και την πίστιν; Κρημνίζουν λοιπόν αι παραινέσεις του π. Επιφανίου και τας συνειδήσεις και την Ορθοδοξίαν. Τον παταγώδη δε αυτόν κρημνισμόν δεν επανορθώνει η απειλή «Αν τελικώς προχωρήσητε ακόμη, αν προβήτε εις «ενώσεις», τότε θα ίδητε ποίαν στάσιν θα τηρήση έναντι Υμών η Εκκλησία της Ελλάδος», διότι δεν γνωρίζομεν κατά πόσον ομιλεί ο γράφων, κατ΄ εξουσιοδότησιν της Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά και διότι γεννάται η απορία: δικαιολογείται ανεκτικότης να προχωρήση έτι περαιτέρω, όταν ήδη εφήρμοσε και αυτό το κοινόν ποτήριον της Θείας Ευχαριστίας, ώστε να μεταλαμβάνουν, τη συστάσει του, από ορθοδόξους ιερείς αιρετικοί χωρίς προηγουμένην ομολογίαν ορθοδόξου πίστεως; Και έπειτα αμφιβάλλει ο π. Επιφάνιος, θιασώτης αυτός της διοικητικής εννοίας της Εκκλησίας, ότι τα πάντα δύνανται να αποτολμηθώσι και να περιβληθώσι με συνοδικόν κύρος, οπόταν ουδείς θα δύναται να διαμαρτυρηθή, διότι όλοι θα «κήδωνται της ειρήνης της Εκκλησίας» και θα «σκέπτωνται τας εξελίξεις και καταλήξεις των σχισμάτων, ως γράφει, δια να δικαιολογήση τους συμπαθείς «αχρικαιρισμούς» του; Καθ΄ ημάς η Αίρεσις αποκόπτει τον τε κληρικόν και πιστόν εκ της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Επιβάλλεται λοιπόν μόνον συνοδικός έλεγχος και καταδίκη των θιασωτών και κηρύκων της Αιρέσεως του Οικουμενισμού Οικουμενικού Πατριάρχου και Αμερικής Ιακώβου, Θυατείρων Αθηναγόρου κλπ. Μέχρι δε της τοιαύτης επισήμου εκκλησιαστικής ενεργείας, οι πιστοί, κληρικοί τε και λαϊκοί, δύνανται να κάμωσιν χρήσιν έναντι του Πατριάρχου και των ομοφρόνων Αυτώ, του δικαιώματος, όπερ αναγνωρίζει αυτοίς ο ΙΕ΄ Κανών της Πρωτοδευτέρας Συνόδου, της αποκοπής δηλονότι του Μνημοσύνου και προ Συνοδικής διαγνώμης. Αυτό επιβάλλει η Ορθόδοξος συνείδησις, η ευθύτης και η συνέπεια. Δεν δύναμαι να λέγω: «Παναγιώτατε, είσαι αιρετικός, το οικουμενικόν πνεύμά σου σείει, τον Οίκον, ου εσμέν καθήμενοι, την Ορθόδοξον του Χριστού Εκκλησίαν, αλλά εγώ δεν κόπτω τον Μνημόσυνόν σου άχρι καιρού»! Εάν προσήρχετο εις τον π. Επιφάνιον λαϊκός τις και του έλεγε, ότι φρονεί όσα ο Πατριάρχης διακηρύσσει περί Οικουμενισμού και πανθρησκευτισμού, θα του επέτρεπε να μεταλάβη, εάν δεν ηρνείτο τας πλάνας αυτάς; Η τοιαύτη δε ενέργειά του δεν θα ήτο επιτίμιον, μικρός αφορισμός, α κ ο ι ν ω ν η σ ί α;  Πρόσχωμεν! Πριν ο λαός της Ορθοδοξίας λιθοβολήση κληρικούς και λαϊκούς δια την χλιαράν στάσιν ή διαρρεύση αλλού, λόγω των περιέργων κοκτεϊλισμών μας, ας είπωμεν γυμνήν την αλήθειαν, χωρίς ρητορισμούς. Και η αλήθεια είναι Μία: Πας όστις ευαγγελίζηται ημάς, παρ΄ ο παρελάβομεν, καν Άγγελος εξ ουρανού η, ανάθεμα έστω. Αυτάς τας σκέψεις γεννά εν εμοί η επιστολή του εκλεκτού Αρχιμανδρίτου. Ίσως να μυρίζουν λάδι κανδήλας και λιβάνι! Ίσως να είναι αναχρονιστικά! Δεν γνωρίζω! Ένα μόνον γνωρίζω, ότι η εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία Αλήθεια σταθμίζεται μόνον με την Παράδοσιν και τους Κανόνας και ουχί με ασαφείς ρευστότητας.

Διονύσιος Μπατιστάτος. 
(ήτο νεοημερολογίτης).

Τετάρτη 27 Αυγούστου 2014

Η Κοίμησις της Θεοτόκου -- του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου.

«Σήμερον η Θεοτόκος, ως νοερή και θεοφώτιστη σελήνη, εισέρχεται μαζί με τον ήλιον της δικαιοσύνης εις τον πνευματικόν ουρανόν και χάνεται μεν από την πρόσκαιρη αυτήν ζωή, αλλά συγχρόνως ανατέλλει και γίνεται ολόλαμπρη από το αξίωμα της αθανασίας που αποκτά. Σήμερον η χρυσοφτιαγμένη από τον Θεόν κιβωτός του αγιάσματος, αναχωρεί από τα επίγεια σκηνώματά Της και μετακομίζεται στην άνω Ιερουσαλή προς ανάπαυσιν αιωνίαν… Τώρα λοιπόν η Θεοτόκος, αφού έκλεισε τα αισθητά μάτια Της, ανυψώνει ωσάν αστέρια μεγάλα και λαμπερά, που δεν έδυσαν ακόμα, τους νοητούς για μας οφθαλμούς Της και τους έχει άγρυπνους, για να εξευμενίζη το πρόσωπον του Θεού, χάριν της προστασίας του κόσμου. Τώρα, με την κοίμησίν Της, αφού έκλεισε με την σιωπή τα θεοκίνητα χείλη Της, ανοίγει το στόμα Της δια να πρεσβεύη αδιάκοπα υπέρ όλου του ανθρωπίνου γένους. Τώρα, αφού τα σωματικά και θεοφόρα χέρια Της τα κατέβασε κι΄ αφού απέκτησε την αφθαρσία, τα υψώνει προς τον Δεσπότην Κύριον ικετευτικώς υπέρ ολοκλήρου της ανθρωπότητος».



(Από τον Ε΄ Λόγον του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, απόδοσις εις την νεοελληνικήν υπό Παναγιώτου Θεογνώστου).

Τρίτη 26 Αυγούστου 2014

Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις! Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.

Από όλες τις πλάνες που περιλαμβάνει ο ονομαζόμενος  «οικουμενισμός» η πλέον βασική και εμβριθής είναι η πλάνη του, όσον αφορά αυτήν ταύτην την φύσιν της Εκκλησίας. Είναι εκκλησιολογική αίρεσις. Αντίκειται στην ομολογιακή πίστι του συμβόλου της Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως, διότι ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχει Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία.

Το ονομαζόμενο  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών», ήδη αυτό τούτο το όνομά του, περιλαμβάνει αυτή την αντιλογία του Ορθοδόξου Χριστιανικού Δόγματος όσον αφορά την Μία Εκκλησία. Στην δε Θεωρία των Κλάδων (ο Οικουμενισμός) ολοκληρωτικά απορρίπτει αυτό το Δόγμα της Μίας Εκκλησίας. Το  «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών» προσπαθεί να εκπληρώση αυτή τη βασική απόρριψη δια της πολεμικής τακτικής του «Θρησκευτικού πλουραλισμού».
Η «Ορθόδοξος Εκκλησία» λαμβάνοντας μέρος στις δραστηριότητες του ως άνω αναφερομένου  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» διακηρύσσει την συμφωνία της με όλες τις διδασκαλίες και δραστηριότητές του. Δι αυτού τούτου του τρόπου γίνεται (η Ορθόδοξος Εκκλησία) μέρος των ψευδών και πλανών του Π.Σ. «Εκκλησιών»  Γίνεται αιρετική στο βαθμό που είναι αυτό τούτο το «Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών».

Η αίρεσις του Οικουμενισμού εισάγεται ακόμη βαθύτερα εις το σώμα της «Εκκλησίας» δια της συμμετοχής των Ιεραρχών Της, δια των διαφόρων μορφών των λειτουργικών συνεορτασμών, που πραγματοποιούνται υπό των ιδρυμάτων του  «Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών» εις την πορεία των συνηθησμένων δραστηριοτήτων.

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2014

ΕΙΝΑΙ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ;

Εις το φύλλον της 1ης Ιανουαρίου ε.ε. εδημοσιεύσαμεν το χριστουγεννιάτικον άρθρον του π. Ιουστίνου Πόποβιτς, εις το τέλος του οποίου υπάρχει και η έκφρασις «Αναμάρτητος-Θεοτόκος».


Ο σεβαστός π. Δ. Λαζάρου εκ της Θεσσαλονίκης εις επιστολήν του προς τον «Ο.Τ.» απορεί δια την ως άνω έκφρασιν, θεωρών ότι «τούτο δεν είναι ορθόν», καθ΄ ότι κατά την Αγίαν Γραφήν «πάντες ήμαρτον» και ουδείς αναμάρτητος ει μη μόνον ο Ιησούς Χριστός.

Ακολούθως απαντώμεν εις την παράκλησίν του δια την εν προκειμένω γνώμην της εφημερίδος μας:


Κατ΄ αρχήν, δεν αμφιβάλλομεν δια την ορθότητα της Θεοτοκολογίας του π. Ιουστίνου, ενός μεταξύ των πλέον διακεκριμένων δογματολόγων της συγχρόνου Ορθοδοξίας, όστις τον βίον του κατηνάλωσεν εις την έμπρακτον μελέτην της Αγίας Γραφής και των Πατέρων της Εκκλησίας. Όθεν, ας ερμηνεύση ο ίδιος τον εαυτόν του (Βλ. «Δογματική της Ορθοδόξου Εκκλησίας», τόμος Β΄ σ. 261, σερβιστί): «Είναι σαφές», λέγει ο π. Ιουστίνος, «ότι κατά την Χριστόπνευστον διδασκαλίαν των θεοσόφων Πατέρων, το άσπιλον και αναμάρτητον της Υπεραγίας Θεοτόκου δεν αναφέρεται εις την απουσίαν του προπατορικού αμαρτήματος εν τη ανθρωπίνη φύσει αυτής, αλλ΄ εις την προσωπικήν της σχέσιν προς τον σπίλον και την αμαρτίαν και εις τον αγώνα της και την υπεροχήν επί του σπίλου και της αμαρτίας». Ενταύθα ο π. Ιουστίνος κάμνει διάκρισιν μεταξύ του προπατορικού αμαρτήματος και της προσωπικής αγιότητος της Παναγίας Θεοτόκου. Συμφώνως προς την Πατερικήν διδασκαλίαν, η Παναγία είχε το προπατορικόν αμάρτημα (εξ ου και ο θάνατός της), προσωπικώς δε ήτο όντως πανάμωμος και άσπιλος· μέχρι της συλλήψεως του Κυρίου ένεκα της απείρου αγάπης Της και υπακοής εις το θέλημα του Θεού, μετά δε την σύλληψιν ένεκα της …..(σ.σ. δεν διακρίνεται η γραμμή)… αγίου Πνεύματος και της εν Αυτή παρουσίας του πυρός της Θεότητος. Όπως και των μεγάλων Προφητών του Θεού, των «εν κοιλία μητρός» ηγιασμένων και πεπληρωμένων Πνεύματος Αγίου (Ιερεμ. α΄, 5· Λουκ. α΄, 15), και της Παναγίας η αγιότης αρχίζει «εν κοιλία μητρός». Αύτη αποκορυφούται κατά την στιγμήν της ασπόρου συλλήψεως του Θεού Λόγου και αφθαρτοποιείται εις την Κοίμησιν και Μετάστασίν Της. Η Παναγία υπερέβη την καθαρότητα και την αγιότητα πάντων των προφητών και ανθρώπων, ακόμη και των αγγέλων, και εφάνη ούτω, κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνόν, «αξία του Κτίσαντος». Κατά τον αυτόν Πατέρα, η κληρονομία του προπατορικού αμαρτήματος ήτο ανενέργητος μέσα εις Αυτήν, διότι η θέλησίς Της και όλαι αι δυνάμεις της ψυχής Της και του σώματός Της ήσαν «τω Δεσπότη Θεώ προσαναθέμεναι». Ασφαλώς, ουδείς αναμάρτητος, ει μη μόνον ο Θεός. Το «πανάμωμον» και «αναμάρτητον» της Παναγίας είναι αποτέλεσμα της κοινωνίας Της εις την θείαν αναμαρτησίαν, όπως, εξ άλλου, και η καθαρότης και η «αναμαρτισία» του κάθε ανθρώπου, κατά το μέτρον της αρετής εκάστουθ και του προς Θεόν έρωτος αυτού. Όθεν, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, απευθυνόμενος προς την Παναγίαν: «Μόνη γαρ απάντων τας πάντων ετελείωσας θεωρίας, την κοινήν απάντων υπερβαλλομένη φύσιν τη προς Θεόν συναφεία μη κατά τον απόρρητον μόνον τόκον, αλλά και κατά προηγιασμένην εξ άκρας καθαρότητος προς εκείνον κατά παν αγαθόν κοινωνίαν». Κατά τον αυτόν Πατέρα, η Παναγία είναι «πάσης αρετής έμψυχος εικών, θείων τε και ανθρωπίνων χαρίτων εστία και συνδρομή». Δια την Ορθόδοξον Παράδοσιν και εκκλησιαστικήν συνείδησιν η Παναγία Θεοτόκος είναι αδιανόητος άνευ του Χριστού. Η Ορθόδοξος Πατερική θεολογία δεν γνωρίζει «Μαριολογίαν», γνωρίζει μόνον «Θεοτοκολογίαν». Τούτο δεικνύει και η ορθόδοξος εικών της Παναγίας, η οποία ουδέποτε εικονίζεται άνευ του Χριστού. Αύτη εξελέγη δια τον Χριστόν, ητοιμάσθη δια τον Χριστόν, εγέννησε τον Χριστόν, μακαρίζεται υπό πασών των γενεών δια τον Τόκον Της. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, μακαρίζουσα την Παναγίαν, ουδέν άλλο πράττει, ει μη σκιρτά και αιωνίως επαναλαμβάνει, με διαφόρους τρόπους, τους λόγους της Ελισάβετ: «ευλογημένη συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου» (Λουκ. α΄, 42). Μόνον εκείνος, ο οποίος ορθώς θα πιστεύση το ακατάληπτον μυστήριον του Καρπού Της, δηλαδή το μυστήριον της Σαρκώσεως του Λόγου, δύναται να προσφέρη άξιον ύμνον εις την Παναγίαν Μητέρα Αυτού και να εννοήση το υπερβάλλον μέγεθος του μυστηρίου Της. Δια να γίνη «καταγώγιον»της Αγίας Τριάδος και να φέρη «όλην εν μέση ψυχή την άκτιστον Τριάδα, ης εν γαστρί τον Ένα συνείληφε ασπόρως» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς), δηλαδή να αξιωθή της τιμής, ης δεν ηξιώθη ουδέν των κτιστών όντων, εχρειάζετο, ασφαλώς, να γίνη, όπως και εγένετο, «παναμώμητος» και «καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών». Λόγω της προαιρετικής συνεργασίας Της εις την οικονομίαν της σωτηρίας και της εξαιρέτου προσωπικής καθαρότητός Της, ουδέν των κτιστών όντων ανέβη εις τοιούτον ύψος, εις το οποίον ανήλθεν η Θεοτόκος· και προς ουδένα κατέβη ο θεός τόσον εγγύς όσον προς την Θεοτόκον. Ως εκ τούτου, οι Πατέρες την ονομάζουν και «μεθόριον» κτιστής και ακτίστου φύσεως· η εκκλησιαστική υμνολογία την ονομάζει και «μεσίτριαν», ουχί μόνον ως πρεσβεύουσαν υπέρ ημών, αλλά και ως προσφέρουσαν εις ημάς τον Χριστόν ωσάν δώρον και εις τον Χριστόν προσφέρουσαν την ανθρωπίνην φύσιν: «Παντός ανθρωπίνου γένους στάσαμεταξύ, τον μεν Θεόν εποίησεν Υιόν ανθρώπου, υιούς δε Θεού τους ανθρώπους απειργάσατο» (Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς). Η λέξις «Θεοτόκος», λοιπόν, συμπεριλαμβάνει εν εαυτή όλον το μυστήριον της Παναγίας και δεικνύει ότι πάσα «η εις Αυτήν τιμή εις τον εξ Αυτής σαρκωθέντα Υιόν ανάγεται» (Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός). Αλλά δηλοί και άλλο τι, ότι δηλαδή η περιφρόνησις Αυτής και η εις Αυτήν πάσα ατιμία και αύτη εις τον εξ Αυτής σαρκωθέντα Υιόν ανάγεται, ως υποκρύπτουσα την άρνησιν της πραγματικότητος της Σαρκώσεως του Λόγου. Ουδόλως τυγχάνει τυχαίον το ότι οι Προτεστάνται δεχόμενοι την Παναγίαν (δήθεν από την αγάπην δια τον Χριστόν), αρνούνται ταυτοχρόνως το Αίμα και το Σώμα του εξ Αυτής τεχθέντος Κυρίου. Μόνον, λοιπόν, υπό το φως της Σαρκώσεως του Κυρίου (η οποία είναι αδιανόητος άνευ της Θεοτόκου, όπως και η Θεοτόκος και η τιμή προς Αυτήν άνευ του εξ Αυτής τεχθέντος Κυρίου), δύναταί τις να κατανοήση ορθώς την δόξαν και την τιμήν την υπό της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την Παναγίαν προσφερομένην. Η Παναγία ούτε έχει ανάγκην από ψευδή δόξαν (η ρωμαϊκή αίρεσις «της ασπίλου συλλήψεως» και της «ενσωμάτου» -- άνευ προηγηθέντος θανάτου – «αναλήψεως»), ούτε πάλιν δέον να υπάρχη φόβος από της «υπερτιμήσεως» της Παρθένου, εκ μέρους των ακολουθούντων πιστώς το φρόνημα της Εκκλησίας και των θεοφόρων Πατέρων Της.

Κυριακή 24 Αυγούστου 2014

Η De facto «Ένωσις»

Οι διάφοροι Οικουμενισταί, ημέτεροι και ξένοι, γνωρίζουν καλλίτερον παντός άλλου ότι αι διαφοραί αι οποίαι χωρίζουν την Ορθοδοξίαν και τον Παπισμόν είναι αγεφύρωτοι και μεγάλαι, ως είναι μεταξύ φωτός και σκότους, αληθείας και ψεύδους, αγιότητος και αμαρτίας, Θεού και διαβόλου. Γνωρίζουν ότι ασφαλώς ότι η μόνη οδός προς «ένωσιν» είναι οι εν σκότει ευρισκόμενοι αδελφοί μας να οδηγηθούν εις το θείον φως της αληθούς πίστεως, της διαφυλαχθείσης ακεραίας εις την Εκκλησίαν. Γνωρίζουν όμως ακόμη ότι το Βατικανόν «μισεί το φως»… Και επιδιώκουν μίαν «ένωσιν» σκοτεινήν, σβένοντες το φως της αληθείας. Πιστεύουν ότι αν σβεσθή ο λύχνος της Ορθοδοξίας, de facto  θα συντελεσθή η «ένωσις». Και αγωνίζονται έκτοτε, ημέτεροι και ξένοι, να σβύσουν τον λύχνον της ορθής πίστεως!...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Περί νηστείας –του Μεγάλου Βασιλείου

Η ζωή των Πρωτοπλάστων εις τον Παράδεισον είναι εικών της νηστείας, όχι μόνον διότι εκεί, μετά των αγγέλων ζώντες οι Πρωτόπλαστοι, κατώρθωσαν τα της ολιγαρκείας να ομοιάζουν προς αυτούς, αλλά και διότι όσα φαγητά εφεύρον μετέπειτα οι άνθρωποι, αυτοί δεν τα μετεχειρίζοντο εκεί εις τον Παράδεισον, ούτε οινοποσίαν, ούτε σφαγήν ζώων, ούτε όσα θολώνουν τον νουν του ανθρώπου. Επειδή δεν ενήστευσαν, εξωρίσθησαν από τον Παράδεισον· ας νηστεύσωμεν, λοιπόν, δια να επανέλθωμεν εκεί.                                   

–Μη μνησθής την παρακοήν της Εύας· μη ακούσης την συμβουλήν του όφεως διαβόλου, ο οποίος σε παρακινεί να τρώγης, δια να μη πάθη τίποτε το σώμα σου.    
–Το μεν έλαιον παχύνει τον αθλητήν, η νηστεία ενδυναμώνει τον ασκούμενον εις την εγκράτειαν. Ώστε, όσον αφαιρείς από την σάρκα, τόσον λαμπροτέραν κάμνεις την ψυχήν εκ της πνευματικής δυνάμεως. Διότι η νίκη κατά των αοράτων εχθρών δεν επιτυγχάνεται με τας σωματικάς δυνάμεις, αλλά με την υπομονήν εις τας θλίψεις. Είναι πάντοτε ωφέλιμος η νηστεία εις εκείνους οπού την ενεργούν – διότι ούτε οι δαίμονες τολμούν να βλάψουν την ψυχήν των, αλλά και οι φύλακες άγγελοι προθυμότερον μένουν πλησίον τους, διότι έχουν καθαράν την ψυχήν τους – πολύ δε περισσότερον εις τον καιρόν της Τεσσαρακοστής, ότε το κήρυγμα της νηστείας γίνεται πανταχού.         
– Δεν αρκεί δε μόνον η αποχή από τας τροφάς, δια να γίνη η νηστεία αξιέπαινος, αλλά πρέπει να προστεθή και η εγκράτεια εις τους λόγους και τας συναναστροφάς, και να πλησιάζωμεν και εις πνευματικούς ανθρώπους, οπού ημπορούν να μας ωφελήσουν, ώστε η νηστεία η σωματική να αποτελή συνέχειαν της ψυχικής ασκήσεως… Ας νεκρώσωμεν, λοιπόν, τα μέλη μας τα γήϊνα, οπού επιθυμούν την αμαρτίαν και με αντίστασιν, εν λόγοις και έργοις, ας περιορίσωμεν τα πάθη· και δια της αποχής από τα φαγητά, ας νηστεύσωμεν νηστείαν δεκτήν από τον Κύριον και αρεστήν εις Αυτόν, καθότι η αποχή από τα φαγητά εμποδίζει τας ατάκτους ορέξεις της κοιλίας και τας αισχράς ορμάς του σώματος. Και ο φιλόπονος εις την αρετήν θα κάμη ταύτα μιμούμενος τους βίους του προφήτου Ηλιού, του Μωϋσέως, του Δανιήλ, του Βαπτιστού Ιωάννου και των λοιπών αγίων, των οποίων δεν είναι ισάξιος όλος ο κόσμος.

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2014

Ακόμη ένας κρυπτοοικουμενιστής εκδηλώθηκε. Είναι ο «Μητροπολίτης» Λεμεσού Αθανάσιος! Θαυμάστε το… Ορθόδοξο κήρυγμά του:

 «Νὰ εἶστε ἥσυχοι, ὁ Χριστὸς φυλάγει τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὴν ὁποία ὑποσχέθηκε πὼς  «πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὅσα λάθη καὶ νὰ κάνουν οἱ κληρικοίἐπίσκοποιΠατριάρχεςδὲβλάπτουν τὴν Ἐκκλησίαἀλλὰ τὸν ἴδιο μόνον ποὺ ἔκανε τὸ λάθος. Ὅποιος λέγει διαφορετικὰ ἀπὸ ὅτι εἶπε ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ ἅγιοι Πατέρες, αὐτὸς δυστυχῶς ζημιώνει τὸν ἑαυτό του καὶ μόνον αὐτόν. Ἡ Ἐκκλησία δὲν παθαίνει κάτι γιατί τὴν φυλάγει ὁ Κύριος. Ἔχουμε ὅλοι οἱ χριστιανοὶ τὴ δυνατότητα νὰ μὴ συμφωνήσουμε μὲ ὅλες τὶς πράξεις τῶν ἐπισκόπων καί Πατριαρχῶν. Μπορεῖ ο καθένας νὰ ἔχει τὶς ἀπόψεις του. Ἀλλὰ προσοχὴ νὰ μὴ χωριστοῦμε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, νὰ μὴ κάνουμε σχίσμα. Ἂν κάποιοι ἐπίσκοποι συλλειτουργήσουν μὲ αἱρετικοὺς ἢ κοινωνήσουν αἱρετικούς, δὲν βλάπτουν τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ μόνον τὸν ἑαυτό τους. Οἱ χριστιανοὶ πρέπει νὰ κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ μὴν ἀντιδροῦν. Ἡ ἀντίδραση ὁδηγεῖ στὸ σχίσμα καὶ στὴν καταστροφή. Ὅσοι κατακρίνουν τὶς πράξεις τῶν πατριαρχῶν καὶ ἐπισκόπων, ὅσοι στηλιτεύουν καὶ καταδικάζουν τὶς πράξεις τους, αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία. Τὸ ζητούμενο εἶναι νὰ στηρίζεις τοὺς ἐπισκόπους, ἀσχέτως μὲ τὸ τί θὰ κάνουν αὐτοί. Ἀλλιῶς θὰ καταντήσεις σχισματικός. Στηρίξτε τὴν Ἐκκλησία καὶ μὴ φοβᾶστε»!

Τρίτη 19 Αυγούστου 2014

Ο φλογερός αγωνιστής της Ορθοδόξου πίστεως Κοσμάς Φλαμιάτος το 1840 εξαπέλυσε δριμύτατον «κατηγορώ» εναντίον του αντιχρίστου ΜασωνοΟικουμενισμού, με λόγον του, που ανεγνώσθη από πολλούς ιερείς εις τους ιερούς ναούς της νήσου Κεφαλληνίας. Εις τον λόγον του αυτόν ο Φλαμιάτος εκεραυνοβολούσε το Μασωνο-Οικουμενιστικόν τέρας ως εξής :

«Τα πρώτα μέτρα των εχθρών της πίστεως απ΄ αρχής εστάθησαν να έμβωσιν εις αυτά τα άγια των αγίων, εις αυτό το θυσιαστήριον, να λάβωσι, δηλαδή, λαθραίως και αναισθήτως το πηδάλιον, και την διεύθυνσιν της καθ΄ ημάς Εκκλησίας, φρικωδέστατον και ανέκδοτον μέχρι τούδε φαινόμενον, εις όλα τα χρονικά της Ορθοδοξίας, και ως εκ τούτου να εξαλείψωσι κατά μικρόν και ανεπαισθήτως όλην την ορθόδοξον Ιεραρχίαν, όλον το Ιερατικόν και μοναδικόν τάγμα, να μορφώσωσι κατά το πνεύμα της διαφθοράς και της πλάνης όλην την ελληνικήν και σλαβικήν και λοιπήν απανταχού ορθόδοξον νεολαίαν, και κατά το πνεύμα αυτής της πλάνης, να μορφώσωσι νέον ψευδώνυμον κλήρον, να διαλύσωσι κάθε δεσμόν αγάπης και αρμονίας εις όλους τους Ορθοδόξους, να ανατρέψωσι κάθε τάξιν είτε εκκλησιαστικής, είτε πολιτικής, είτε ηθικής και συγγενικής πειθαρχίας, να ανοίξωσιν όλον τον χείμαρον της διαφθοράς, όλον το πνεύμα της αποστασίας και αναρχίας υπό το πρόσχημα της Ελευθερίας· όλα τα εμφύλια και οικιακά σχίσματα…».

Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

Αυτά έγραφε το 1975 ο "Ορθόδοξος Τύπος". Τι θα έπρεπε να γράφει σήμερα;;;

Ο Πανσεξουαλισμός αφηνίασε.;

Πολλά θηρία λυσσομανούν, δια να κατασπαράξουν τους Ορθοδόξους Έλληνας. Να εξαφανίσουν τον Ορθόδοξον Ελληνισμόν. Το πιο επικίνδυνον από αυτά, ο Πανσεξουαλισμός. Αποκτηνώνει τον άνθρωπον. Δολοφονεί την ψυχήν και θεοποιεί την σάρκα. Καταβιβάζει το κέντρον της σκέψεως του ανθρώπου από τον Θεοδρόμον νουν εις το υπογάστριον. Ανέκαθεν βεβαίως υπήρχεν ο «νόμος της σαρκός», που αντεστρατεύετο εις τον «νόμον της διανοίας». Σήμερα, όμως, προσέλαβε τας διαστάσεις συστηματικής κινήσεως. Σήμερα διαθέτει άφθονα και πλούσια μέσα: α) Τον ημερήσιον και περιοδικόν Τύπον. Αι φωτογραφίαι, που δημοσιεύονται, τροφοδοτούν τας κατωτέρας ορμάς· αφυπνίζουν την γενετήσιον βουλιμίαν· κατασπιλώνουν τον παρθενικόν θάλαμον της ψυχής με εικόνας και παραστάσεις αισχρότητος. β) Τας διαφημίσεις. Αι παραστάσεις ημιγύμνων γυναικών, με πορνικήν διάθεσιν, καταστρέφουν την εντροπήν, χαλαρώνουν την ηθικήν αυστηρότητα και αιχμαλωτίζουν με τα δεσμά του φιληδόνου θεάματος την διάνοιαν. γ) Τον κινηματογράφον. Αποκορύφωσις του εγκλήματος. Σκηναί βρωμεραί, υπενθυμίζουσαι Σόδομα και Γόμορρα. Τίτλοι και υπότιτλοι, διαφλέγοντες, με την φωτιά της εφαμάρτου ηδονής, την φαντασίαν. Προβολή έργων γενετησίου διαστροφής και ολογύμνων οργίων ναρκώνουν, μέχρις απονεκρώσεως την ηθικήν συνείδησιν και μεταμορφώνουν τους θεατάς εις «αγέλην χοίρων πολλών βοσκομένην». δ) Την τηλεόρασιν. Δεν υστερεί εις καταστρεπτικήν επίδρασιν από τον Κινηματογράφον. ε) Τα ραδιοφωνικά προγράμματα. Το ελαφρό τραγούδι, που από απόψεως μουσικής τέχνης, αποτελεί εξάμβλωμα, επιδρά επί των δυστυχών ακροατών, όπως η μαριχουάνα και, τουλάχιστον, τους αποβλακώνει. στ) Τα ναϊτ κλάμπς και τα καμπαρέ. Αποτελούν πλέον τους «φυσιολογικούς» χώρους εκτονώσεως της διαφθοράς της ψυχής. Τα ημίφωτα αι αναθυμιάσεις των σιγαρέττων και των ναρκωτικών, αι χειρονομίαι, η βορβορώδης φρασεολογία και τα οινοπνευματώδη ποτά καταστρέφουν και τα πλέον πενιχρά «λείψανα» της δολοφονημένης ψυχής. Ο πανσεξουαλισμός ευρίσκεται εις επικίνδυνον έξαρσιν. Εις αποκορύφωσιν! Αυτό το παρετήρησαν και κοσμικαί εφημερίδες. Και … ανησυχούν, όσοι βεβαίως ημπορούν να ανησυχήσουν συνωμόται! Και τα αποτελέσματα αυτού του πανσεξουαλισμού; Τραγικά. Καταστρεπτικά. Υποβιβάζουν την γυναίκα εις εταίραν, προωρισμένην να τροφοδοτή, με τα σαρκικά καρυκεύματά της, την ασέλγειαν και την γενετήσιον λαιμαργίαν του ανδρός. (Τι έχουν να είπουν αι αφελείς φεμινίστριαι δι΄ αυτό το κατάντημα της γυναικός;). Καταστρέφουν το αρρενωπόν φρόνημα του ανδρός και τον μεταβάλλουν εις αηδή «ντιντή». Τορπιλλίζουν τον οικογενειακόν βίον. Προετοιμάζουν μίαν γενεάν Ελλήνων, που θα έχουν αποβλακωθή θα πάσχουν από αθεράπευτα αφροδίσια νοσήματα· θα έχουν υποστή μαλάκυνσιν εγκεφάλου. Θα έχουν αποκτηνωθή! Θα έχουν χάσει το νόημα του ανθρωπίνου προορισμού. Μια τέτοια γενεά πώς να στοχασθή; Πώς να αγωνισθή δι΄ ιδανικά, αφού δεν θα έχη ιδανικά; Πώς να περιφρουρήση την Πατρίδα, αφού δεν θα αισθάνεται την ομορφιά της Πατρίδος; Και τότε δεν θα χρειασθή πόλεμος των Τούρκων και των Εβραίων, δια να κατακτήσουν την Ελλάδα, αφού ο Πανσεξουαλισμός θα την έχη εξαφανίσει από τον χάρτην της Ευρώπης! Τι πρέπει λοιπόν να γίνη; Μα … θέλει ερώτημα; Η Ελλάς, η χώρα των Μαρτύρων και των Ηρώων της Ορθοδοξίας, δεν είναι Στοκχόλμη, Αμβούργον, Πλας Πιγκάλ. Οι Ορθόδοξοι Έλληνες, όσοι αισθάνονται το «αίμα να βράζη» μέσα των δεν πρέπει να αδιαφορήσουν. Η αδιαφορία ευνοεί την διαφθοράν. Χρειάζεται αντίστασις, έστω και αν αυτό σημαίνει αγών, θυσία, πάλη!


Κυριακή 17 Αυγούστου 2014

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΛ. ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΥ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ"


Θεσσαλονίκη, Πάσχα 1972

Κύριε Διευθυντά, Χριστός Ανέστη!
Εις την απάντησίν σας προς τον Μοναχόν Θεόκλητον Διονυσιάτην διαπράττετε κι εσείς το υπό πολλών διαπραττόμενων σφάλμα να διαχωρίσητε, ως δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα, την αίρεσιν του Οικουμενισμού και την καινοτομίαν του νέου εορτολογίου.
Διά τον μελετητήν της προσφάτου Ιστορίας ο διαχωρισμός αυτός είναι εντελώς τεχνητός και απαράδεκτος, η δε εμμονή των οψίμων κατά του Οικουμενισμού Νεοημερολογιτών αγωνιστών εις τον διαχωρισμόν αυτών, περά τα όσα έχουν γραφεί επί του θέματος, δίδει την εντύπωσιν εσκεμμένης παραποιήσεως της αληθείας και ελλείψεως καλής πίστεως.
Διατί έγινε η αλλαγή του εορτολογίου το 1924;
Ποίος εμελέτησε την πρόσφατον Εκκλησιαστικήν Ιστορίαν και δεν γνωρίζει ότι η αλλαγή αυτή ήτο το πρώτον συγκεκριμένον βήμα του Οικουμενισμού εις τον Ελληνικόν χώρον; Οι Νεοημερολογίται, διά να παραπλανήσουν τον λαόν, είχον ισχυρισθή ότι προέβησαν εις μίαν διόρθωσιν διά λόγους αστρονομικής ακριβείας. Εάν τούτο ήτο αληθές θα είχεν εφαρμοσθεί εις την Ελλάδα ημερολόγιον αστρονομικώς τελειότερον του πεπαλαιωμένου ήδη ημερολογίου του Πάπα Γρηγορίου. Διατί εφαρμόσθη το επίσης εσφαλμένον ημερολόγιον του Πάπα; Μα απλούστατα, σκοπός δεν ήτο η επίτευξις αστρονομικής ακριβείας. Αυτό που επεδιώκετο ήτο η επίτευξις εορτολογικής ενότητος μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των αιρετικών "Εκκλησιών" της Δύσεως. Επεδιώκετο η Ένωσις των Εκκλησιών τουλάχιστον εις τον εορτολογικόν τομέα, και τούτο ως πρώτον βήμα. Η τακτική των Οικουμενιστών είναι πρόοδος διά βαθμίδων. Η πρώτη βαθμίς ήτο η εορτολογική ένωσις των Εκκλησιών. Στο πρόγραμμα ήτο να επακολουθήσουν συν τω χρόνω όσα επηκολούθησαν και όσα θα επακολουθήσουν.
Φθάνει να αναγνώση κανείς την Εγκύκλιο του Οικουμενικού Πατριαρχείου του 1920 διά να πεισθή πλήρως. Η εγκύκλιος αυτή προτείνει ως πρώτον λίθον του οικουμενιστικού οικοδομήματος την φιλικήν προσαρμογήν της Ορθοδοξίας προς τας "Εκκλησίας" της Δύσεως "διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου". Γράφεται επί λέξη: "Δύναται δε η φιλία αύτη και αγαθόφρων προς αλλήλους διάθεσις εκφαίνεσθαι και τεκμηριούται ειδικώτερον ως εξής: α΄. διά της παραδοχής ενιαίου ημερολογίου προς ταυτόχρονον εορτασμόν των μεγάλων χριστιανικών εορτών υπό πασών των Εκκλησιών...". Εις την εγκύκλιον αυτήν παραπέμπει και ο Θυατείρων Αθηναγόρας γράφων προσφάτως ότι: "η Ορθόδοξος Εκκλησία εξήλθε των τοιχωμάτων αυτής και εδημιούργησε σχέσεις και επεδίωξε συνεργασίαν ήδη από του 1920 διά της περιφήμου Εγκυκλίου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, συνετέλεσεν εις την έναρξιν της Οικουμενικής Κινήσεως και την ίδρυσιν του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών...".
Εξ άλλου εις τα πρακτικά του περιβόητου δήθεν πανορθοδόξου συνεδρίου του Μαΐου - Ιουνίου 1923 βλέπομεν ότι η μεταρρύθμισις του ημερολογίου είχεν ως σκοπόν την "εξυπηρέτησιν εν τε τούτω τω μέρει της παγχριστιανικής ενότητος. Έπρεπε να γίνη "προς αποκατάστασιν της ενότητος των χριστιανών τουλάχιστον εν τω σημείω τούτω". Το συνέδριον εκείνο διεκήρυξε σαφέστατα ότι "η διαρρύθμισις του ημερολογίου είναι ο πρώτος λίθος διά το οικοδόμημα της ενώσεως πασών των εκκλησιών".
Όπως βλέπετε ο Οικουμενισμός δεν ενεφανίσθη μόλις σήμερον με τον Αθηναγόραν. Εγεννήθη εις την Ελλάδα το 1924 και ανδρούται έκτοτε εντός των κόλπων της κρατικής Εκκλησίας. Δεν επιτρέπεται λοιπόν, καλής πίστεως αγωνισταί, ως υμείς, να αγνοήτε την αλήθειαν αυτήν ότι το πρώτον προγεφύρωμα του Οικουμενισμού εις την Ελλάδα υπήρξε η καινοτομία του ημερολογίου. Αυτός ήτο ο λόγος διά τον οποίον οι Παλαιοημερολογίται αντιμετώπισαν εξ αρχής το θέμα ως δογματικόν, ασχέτως εάν δεν εχρησιμοποιείτο τότε ευρύτερα ο όρος "Οικουμενισμός". Η συνείδησις του ορθοδόξου λαού είχε ταυτίσει από της πρώτης στιγμής την εορτολογικήν μεταρρύθμισιν με τον εκφραγκισμόν.
Ημερολογιακόν και Οικουμενισμός δεν είναι λοιπόν δύο διαφορετικά και ανεξάρτητα θέματα αλλά ένα και το αυτό, και ο αγών κατά του Οικουμενισμού, εάν είναι συνεπής, δεν είναι δυνατόν να περιορισθή εις τα σύγχρονα κατορθώματα της παναιρέσεως αυτής, είναι υποχρεωμένος να ανασκάψη τας ρίζας της και να συνθλίψη επί της πέτρας τα νεογνά της.
Νομίζω ότι παρεξηγήσατε τον π. Θεόκλητο όσον αφορά εις το ποίους εννοεί διά της φράσεως "ακραίοι τύποι". Σίγουρα δεν εννοεί τους τρεις Μητροπολίτας τους διακόψαντας το μνημόσυνον του Αθηναγόρα. Δεν έχει, όπως λέει και ο ίδιος, πράγματι κανένα λόγον να τα βάλη μαζί των εφ' όσον ούτοι έχουν, ως και πρότερον, πλήρη Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά πάντων των Αρχιερέων "αφού πέραν της διακοπής του μνημοσύνου ουδέν μετεβλήθη εις τας σχέσεις των μεθ' όλης της Εκκλησίας", εννοεί της οικουμενιστικής Εκκλησίας Αθηνών, Κωνσταντινουπόλεως, Μόσχας κλπ. Η παρατήρησις του π. Θεοκλήτου είναι οξυδερκεστάτη και είναι πνευματικόν συμφέρον σας να την προσέξετε. Πράγματι ποίαν σημασίαν έχει η διακοπή του μνημοσύνου όταν παραμένει η εκκλησιαστική κοινωνία; Όταν η διακοπή του μνημοσύνου δεν σημαίνει διακοπήν κοινωνίας είναι πράξις χωρίς νόημα, είναι μία καθ' αυτό στρουθοκαμηλική ενέργεια αποσκοπούσα εις την καθησύχασιν της ιδίας συνειδήσεως και της συνειδήσεως των οπαδών. Δεν αποχωρούν οι τρεις Μητροπολίται από της φλεγομένης υπό της αιρέσεως του Οικουμενισμού οικίας, κλείνουν μόνον τους οφθαλμούς διά να μη βλέπουν τας φλόγας και διδάσκουν τους οπαδούς των να κάμουν το ίδιον. Διατί λοιπόν να καταφερθή ο π. Θεόκλητος εναντίον των; Δεν διακηρύττουν και αυτοί, όπως και εκείνος, ότι "ουκ επέστη ο καιρός" δια την εγκατάλειψι του καταποντιζομένου πλοίου; Η διαφορά μεταξύ του π. Θεοκλήτου και των τριών Μητροπολιτών είναι μόνον εις ζητήματα τακτικής. Ουδεμία διαφορά μεταξύ των υπάρχει εις ζητήματα ουσίας. Κατά τη γνώμη μου η τακτική του π. Θεοκλήτου - κοινωνία και μνημόσυνον - είναι συνεπής. Δεν είναι δυνατόν όμως να λεχθή το ίδιον και διά την τακτικήν των τριών Μητροπολιτών - κοινωνία χωρίς μνημόσυνον.
  Ο π. Θεόκλητος έχει κατανοήσει τελευταίως ότι κριτική του Οικουμενισμού και των οικουμενιστών με παράλληλον συνέχισιν εκκλησιαστικής κοινωνίας μετ' αυτών συνεπάγεται απαράδεκτον και αυτόχρημα γελοίαν ασυνέπειαν. Αυτός νομίζω ότι είναι και ο λόγος διά τον οποίον διέκοψε την κατά του Οικουμενισμού δημοσιογραφίαν εφ' όσον είχεν αποφασίσει - διά λόγους που ο Θεός γνωρίζη - να μη διακόψη την εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών. Η συνέπεια και η σοβαρότης απαιτεί ένα από τα δύο: ή σιωπήν και κοινωνίαν μετά των οικουμενιστών, ή αγώνα και διακοπή κοινωνίας. Δεν υπάρχει μέση κατάστασις εάν σεβόμεθα τους εαυτούς μας.
Μη κατηγορείτε λοιπόν τον άνθρωπον αδίκως. Δεν κατεφέρθη κατά των τριών Μητροπολιτών. Άλλους είχεν εις τον νουν του. "Ακραίοι τύποι" είμεθα ημείς, ο γράφων και οι όμοιοί μου, που δεν ηρκέσθημεν εις διακοπάς μνημοσύνων αλλά προχωρήσαμεν και εις διακοπήν κοινωνίας και εγίναμε Παλαιοημερολογίται.

Με εκτίμησιν

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΛΟΜΟΙΡΟΣ

Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι


Το ότι ο παπισμός είναι αίρεσις και ο οικουμενισμός παναίρεσις δεν υπάρχει ουδεμία αμφιβολία, συμφώνως με τας θείας διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων και Ομολογητών της Ορθοδόξου αγίας ημών Εκκλησίας. Τα ιστορούμενα μαρτύρια των Οσιομαρτύρων Πατέρων, των υπό των Λατινοφρόνων και Λατίνων αναιρεθέντων, είναι ένα φωτεινόν παράδειγμα και ένα φρένο δι΄ όλους ημάς προς αποφυγήν παντός νεωτερισμού και καινοτομίας εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία. Ο μαρτυρικός των θάνατος εις όλους εμάς διασαλπίζει την μεγίστην διαφοράν της Ορθοδοξίας από τον παπισμό, δεν τυγχάνει παρανυχίς, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν οι οικουμενιστές σήμερον. Από απόψεως θεολογικής και σωτηριολογικής αι διαφοραί είναι τόσο μεγάλαι, όση η απόστασις η χωρίζουσα τον Παράδεισον από την κόλασιν. Δι΄ αυτό οι οσιομάρτυρες Άγιοι Πατέρες ούτοι, προτίμησαν τα φρικτά μαρτύρια και τον θάνατον από τον εκλατινισμόν έστω και εις το ελάχιστον, λέγοντες «ημείς βουλόμεθα αποθανείν ή Λατινίσαι ποτέ». Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας, δια τους λόγους τούτους τιμά και γεραίρει την μνήμην των εντός του έτους, εις διαφόρους ημερομηνίας συμφώνως με το συναξάριόν της, δοξάζουσα τον Τριαδικόν μόνον αληθινόν Θεόν, τον «θαυμαστόν εν τοις αγίοις αυτού».
Την 22αν Σεπτεμβρίου τους οσιομάρτυρας Ζωγραφίτας.                                                               
Την 4ην Ιανουαρίου τους οσιομάρτυρας Βατοπαιδινούς.                                                                     
Την 13 Μαϊου τους οσιομάρτυρας Ιβηρίτας.                                                                               
Την 19ην Μαϊου τους οσιομάρτυρας Καντάρας της Κύπρου.                                                                 
Την 5ην Δεκεμβρίου τους οσιομάρτυρας Καρεώτας.                                                                                                                          
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους 12 οσιομάρτυρας Κουτλουμουσιανούς.                                                       
Την Κυριακήν των Αγιορειτών τους οσιομάρτυρας Ξενοφωντινούς.                                                                                                 


Την Ορθόδοξον πίστιν, ασινή εφυλάξατε, των αιρετιζόντων Λατίνων, τας ποινάς μη πτοούμενοι· εν Κύπρω της Καντάρας Μονασταί, εν Άθω τε Ζωγράφου Καρυών, Ξενοφώντος Κουτλουμούσιον συν αυτοίς, Ιβήρων Βατοπαίδιον. Χαίρετε των πατέρων ο χορός, χαίρετε λύχνοι Άθωνος· χαίρετε αληθείας οι φρουροί, εν έργοις αποδείξεσιν. 

Παρασκευή 15 Αυγούστου 2014

Επαίρονται πύλαι ουράνιοι…. επί τη ενδόξω Κοιμήσει…

Του Φώτη Κόντογλου


Μέσα στον δροσερόν αέρα είναι χυμένη μια μελωδία που την ακούνε οι ευλαβικές ψυχές κι όχι τα αυτιά της σαρκός: «Ιδού ημέρα ένδοξος εξέλαμψεν! Επαίρονται πύλαι ουράνιοι… Σήμερον άσατε λαοί Δαϋιτικήν ωδήν επί τη ενδόξω Κοιμήσει…»
Πως λοιπόν να μην σκιρτά από χαρά σήμερα η κτίσις που αναστέναζε όλη και πονούσε μαζί με τους ανθρώπους, ορατά κι αόρατα, έμψυχα κι άψυχα; …Φως γεμίζει την οικουμένη, φως γεμίζει και τις ψυχές, φως κατεβαίνει ως τα βάθη της θάλασσας, φως μπαίνει μέσα στις σκοτεινές σπηλιές, φωτερά γινήκανε όλα τα σκοτεινά, αφού ο θάνατος νικήθηκε από την Πηγή της Ζωής.
Γι’ αυτό, η Κοίμησις που γιορτάζουμε σήμερα δεν είναι ξόδι λυπητερό, αλλά πανήγυρη χαρμόσυνη, γιορτή αθανασίας. Ανίσως δεν ευδοκούσε ο Κύριος να πάρει σάρκα από τούτο το αγιασμένο σκήνωμα που είναι ξαπλωμένο απάνω στο νεκρικό κλινάρι, τι θλίψη απαρηγόρητη θα ‘χαμε όλοι οι άνθρωποι, καταδικασμένοι δίχως ελπίδα στη φθορά και στον θάνατο! Ποια ψυχή θα μπορούσε να δροσιστεί από το γλυκό αγεράκι της αθανασίας χωρίς τη Μητέρα της Ζωής, …ποιος θα ευφραινότανε στον μυστικό παράδεισο, αν δεν τον στόλιζε το Ρόδον το Αμάραντον;
Για τούτη την αιτία δεν ψέλνουμε σήμερα νεκρώσιμα τροπάρια στην Κοίμηση της Θεοτόκου, αλλά ύμνους χαρούμενους και θριαμβευτικούς, τελούντες την θείαν ταύτην και πάντιμον εορτήν της Θεομήτορος, και κροτούμεν τας χείρας, τον εξ Αυτής τεχθέντα Θεόν δοξάζοντες. Ψέλνουμε με αγιασμένο οίστρο και λέμε: «Άπας γηγενής σκιρτάτω τω πνεύματι λαμπαδουχούμενος. Πανηγυριζέτω δε αϋλων νόων φύσις, γεραίρουσα την ιεράν πανήγυριν της θεομήτορος, και βοάτω Χαίροις, Παμμακάριστε, Θεοτόκε, Αγνή, Αειπάρθενε».

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ἐγκώμιον στὴ Κοίμηση τῆς Θεοτόκου ---- του αγίου Ἰωάννου του Δαμασκηνού



Τί εἶναι αὐτό τό μυστήριο τό μέγα, πού συντελεῖται γύρω ἀπό τό πρόσωπό Σου, ἱερή Μητέρα καί Παρθένε; «Εὐλογημένη σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου». Ὅσο ὑπάρχουν ἄνθρωποι θά σέ μακαρίζουν, γιατί μονάχα Σύ εἶσαι ἄξια γιά μακαρισμό!

Καί νά πού ὅλες οἱ γενιές Σέ μακαρίζουν. Ἐσένα εἶδαν οἱ θυγατέρες τῆς Ἱερουσαλήμ, δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας, καί Σέ μακάρισαν οἱ βασίλισσες, δηλαδή οἱ ψυχές τῶν δικαίων, καί θά Σέ ὑμνοῦν αἰώνια. Γιατί Σύ εἶσαι ὁ θρόνος ὁ βασιλικός, στόν ὁποῖον παραστέκονται Ἄγγελοι κοιτάζοντας τόν Βασιλέα καί Δημιουργό νά κάθεται ἐπάνω του. Σύ ἔγινες Ἐδέμ νοητή, πιό ἱερή καί πιό θεϊκή ἀπό τήν παλιά. Γιατί σ' ἐκείνη τήν Ἐδέμ ἔμεινε ὁ Ἀδάμ ὁ γήϊνος, ἐνῶ σ' Ἐσένα ὁ Κύριος τοῦ οὐρανοῦ. Ἐσένα προεικόνισε ἡ κιβωτός, γιατί Σύ γέννησες τόν Χριστό, τή σωτηρία τοῦ κόσμου, πού καταπόντισε τήν ἁμαρτία καί κατασίγασε τά κύματά της.

Ἐσένα προεικόνισε ἡ βάτος. Ἐσένα εἶχαν ἐπιγράψει προφητικῶς οἱ θεοχάρακτες πλάκες. Ἐσένα προζωγράφισε ἡ κιβωτός τοῦ Νόμου κι Ἐσένα εἶχαν φανερά προτυπώσει ἡ στάμνα ἡ χρυσή καί ἡ λυχνία καί ἡ τράπεζα καί ἡ ράβδος τοῦ Ἀαρών πού 'χε βλαστήσει. Ἀπό Σένα προῆλθε ἡ φλόγα τῆς Θεότητος, τό μέτρο καί ὁ Λόγος τοῦ Πατρός, τό γλυκύτατο καί οὐράνιο μάννα, τό ὄνομα τό ἀπερίγραπτο καί πάνω ἀπ' ὅλα τά ὀνόματα, τό Φῶς τό αἰώνιο καί ἀπρόσιτο, ὁ Άρτος τῆς ζωῆς ὁ οὐράνιος, ὁ Καρπός πού δέν γεωργήθηκε, ἀλλά βλάστησε ἀπό Σένα μέ σῶμα ἀνθρώπινο.

Ἐσένα δέν προμηνοῦσε τό καμίνι πού ἔβγαζε φωτιά καί ταυτόχρονα δρόσιζε ἀλλά καί ἔκαιγε κι ἦταν ἀντίτυπο τῆς θείας φωτιᾶς πού μέσα Σου κατοίκησε; Παρά λίγο ὅμως θά ξεχνοῦσα τή σκάλα τοῦ Ἰακώβ. Τί δηλαδή; Δέν εἶναι φανερό σέ ὅλους ὅτι Ἐσένα προεικόνιζε κι ἦταν προτύπωσή Σου; Ὅπως ὁ Ἰακώβ εἶχε δεῖ τίς ἄκρες τῆς σκάλας νά ἑνώνουν τόν οὐρανό μέ τή γῆ καί νά ἀνεβοκατεβαίνουν σ' αὐτήν ἄγγελοι, ἔτσι κι Ἐσύ ἕνωσες αὐτά πού ἦσαν πρίν χωρισμένα, ἀφοῦ μπῆκες στή μέση Θεοῦ καί ἀνθρώπων κι ἔγινες σκάλα, γιά νά κατεβεῖ σ' ἐμᾶς ὁ Θεός, πού πῆρε τό ἀδύναμο προζύμι μας καί τό ἕνωσε μέ τόν ἑαυτό Του κι ἔκανε τόν ἀνθρώπινο νοῦ νά βλέπει τόν Θεό.

Ποῦ θά ἀποδώσουμε ἀκόμη τά κηρύγματα τῶν Προφητῶν; Σ' Ἐσένα, ἄν θέλουμε νά δείξουμε ὅτι εἶναι ἀληθινά! Γιατί, ποιό εἶναι τό Δαυϊτικό μαλλί τοῦ προβάτου πού πάνω του ἔπεσε σάν βροχή ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι συνάναρχος μέ τόν Πατέρα; Δέν εἶσαι Σύ ὁλοφάνερα; Ποιά εἶναι ἐπίσης ἡ παρθένος πού ὁ Ἠσαΐας προορατικῶς προφήτευσε ὅτι θά συλλάβει καί θά γεννήσει Υἱόν, δηλ. τόν Θεό πού εἶναι μαζί μας; Καί ποιό εἶναι τό βουνό τοῦ Δανιήλ, ἀπό τό ὁποῖο κόπηκε πέτρα, ἀγκωνάρι, χωρίς νά ὑποκύψει σέ ἀνθρώπινο ἐργαλεῖο; Ἄς ἔρθει ὁ Ἱεζεκιήλ ὁ θεϊκότατος κι ἄς δείξει τήν κλειστή πύλη πού πέρασε ἀπό μέσα της μόνο ὁ Κύριος καί παραμένει κλειστή.

Ἐσένα, λοιπόν, κηρύττουν οἱ Προφῆτες. Ἐσένα διακονοῦν οἱ Ἄγγελοι καί ὑπηρετοῦν οἱ Ἀπόστολοι. Ἐσένα σήμερα, καθώς ἀναχωροῦσες πρός τόν Υἱό Σου, περιτριγύριζαν ψυχές Δικαίων καί Πατριαρχῶν καί τό ἄπειρο πλῆθος τῶν θεοφόρων Πατέρων, πού συγκεντρώθηκαν ἀπό τά πέρατα τῆς γῆς, σάν μέσα σέ σύννεφο, ψάλλοντας ὕμνους ἱερούς σ' Ἐσένα, τήν πηγή τοῦ ζωαρχικοῦ σώματος τοῦ Κυρίου, πλημμυρισμένοι ἀπό τά θεία συναισθήματα.

Ὦ, πῶς ἡ πηγή τῆς ζωῆς μεταφέρεται πρός τήν ζωή διά μέσου τοῦ θανάτου! Πῶς νά ὀνομάσουμε τό μυστήριο τοῦτο πού σχετίζεται μ' Ἐσένα; Θάνατο; Μά, ἄν καί ἡ πανίερη και μακαρία ψυχή Σου χωρίζεται ἀπό τό ἀμίαντο σῶμα Σου καί αὐτό τό σῶμα Σου παραδίδεται στήν ταφή, ὅμως δέν παραμένει στό θάνατο κι οὔτε διαλύεται ἀπό τή φθορά. Ὅπως ὁ ἥλιος, ὁ ὁλόλαμπρος καί πάντα φωτεινός, ὅταν σκεπαστεῖ γιά λίγο ἀπό τό σῶμα τῆς σελήνης, φαίνεται σάν νά χάνεται καί τό σκοτάδι νά παίρνει τή θέση τῆς λάμψης του, μά αὐτός δέν χάνει τό φῶς του, ἀλλά ἔχει μέσα του τήν πηγή τοῦ φωτός. Ἔτσι κι Ἐσύ, ἄν καί καλύπτεσαι σωματικά ἀπό τόν θάνατο γιά κάποιο χρονικό διάστημα, ἐντούτοις ἀναβλύζεις πλούσια, καθαρά κι ἀτελείωτα τά νάματα τοῦ θείου φωτός καί τῆς ἀθάνατης ζωῆς, ποταμούς χάριτος καί πηγές ἰαμάτων.

Ἐσύ ἄνθισες σάν δένδρο γλυκύτατο κι εἶναι ὁ καρπός Σου εὐλογία στό στόμα τῶν πιστῶν! Γι' αὐτό καί δέν θά ὀνομάσω θάνατο τήν ἱερή μετάστασή Σου, ἀλλά κοίμηση ἤ ἀποδημία ἤ ἐνδημία, γιά νά ἐκφρασθῶ καλύτερα, ἀφοῦ, φεύγοντας ἀπό τήν κατοικία τοῦ σώματος, πηγαίνεις νά κατοικήσεις στά καλύτερα, στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Υἱοῦ Σου.

Ἄγγελοι μαζί μέ Ἀρχαγγέλους Σέ μεταφέρουν ἀπό τή γῆ στούς οὐρανούς. Καθώς περνᾶς εὐλογεῖται ὁ ἀέρας καί ὁ αἰθέρας καθαγιάζεται. Χαίροντας ὑποδέχεται ὁ οὐρανός τήν ψυχή Σου. Σέ προϋπαντοῦν οἱ οὐράνιες δυνάμεις μέ ὕμνους ἱερούς καί τελετή χαρμόσυνη: «τίς αὕτη ἡ ἀναβαίνουσα λελευκανθισμένη, ἐγκύπτουσα ὡσεί ὄρθρος;». Εἶσαι ὡραία, λένε οἱ οὐράνιες δυνάμεις, σάν τό φεγγάρι, κι ὅλα τά Χερουβείμ ἐκπλήσσονται καί τά Σεραφείμ Σέ δοξάζουν, Ἐσένα πού δέν ἀνέβηκες μονάχα ὡς τόν οὐρανό, σάν τόν προφήτη Ἠλία, οὔτε μονάχα μέχρι τόν τρίτο οὐρανό, σάν τόν ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλά ἔφτασες μέχρις αὐτόν τόν θρόνο τοῦ Υἱοῦ Σου καί στέκεις κοντά Του μέ πολλή κι ἀνείπωτη παρρησία.

Ἔγινες λοιπόν εὐλογία γιά ὅλον τόν κόσμο, ἁγιασμός γιά τό σύμπαν, ἄνεση γιά τούς κουρασμένους, παρηγοριά γιά τούς πενθοῦντες, θεραπεία γιά τούς ἀρρώστους, λιμάνι γιά τούς θαλασσοδαρμένους, συγχώρηση γιά τούς ἁμαρτωλούς, παρηγοριά γιά τούς λυπημένους, πρόθυμη βοήθεια γιά ὅλους πού σέ ἐπικαλοῦνται, ἀρχή καί μέση καί τέλος ὅλων τῶν ἀγαθῶν πού ξεπερνοῦν τόν νοῦν μας.

Πῶς ὑποδέχθηκε ὁ οὐρανός Αὐτήν πού ἔγινε πλατύτερη ἀπ' αὐτόν; Καί πῶς ὁ τάφος δέχθηκε Αὐτήν πού δέχθηκε μέσα Της τόν Θεό; Ὦ, μνῆμα ἱερό καί θαυμαστό καί σεβάσμιο καί προσκυνητό, πού καί τώρα τό περιποιοῦνται Ἄγγελοι, παρευρισκόμενοι μέ πολύν σεβασμό καί φόβο, καί ἄνθρωποι πού ἔρχονται σ' αὐτό μέ πίστη, τιμώντας το, προσκυνώντας το, φιλώντας το μέ μάτια καί χείλια καί μέ πόθο ψυχῆς, ἀντλώντας πλοῦτο ἀγαθῶν.

Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς ταξιδέψουμε νοερά μακριά ἀπ' τή ζωή αὐτή μαζί μέ τήν Παρθένο πού φεύγει ἀπ' τή γῆ αὐτή. Ἐλᾶτε ὅλοι μέ πόθο καρδιακό, ἄς κατεβοῦμε στόν τάφο μαζί μέ τήν Παρθένο πού κατέρχεται σ' αὐτόν. Ἄς παρασταθοῦμε ὁλόγυρα στό ἱερότατο κρεβάτι Της. Ἄς ψάλλουμε ὕμνους ἱερούς, τέτοια περίπου λέγοντας μελωδικά ᾅσματα: «Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά Σοῦ. Χαῖρε Αμνάς πού γέννησες τόν Ἀμνό τοῦ Θεοῦ. Χαῖρε Σύ πού εἶσαι πάνω ἀπό τίς ἀγγελικές δυνάμεις. 
Χαῖρε ἡ δούλη καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ.
Ἀμήν

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2014

Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους;;

Ορφανοί εγενήθημεν, ουχ υπάρχει πατήρ.     Θρήνοι Ιερεμίου  Ε:3


Στα αρχαία Σόδομα ζούσαν ο δίκαιος Λωτ και η οικογένειά του. Ο μακρόθυμος Θεός μας, επερίμενε   την μετατροπή, την αλλαγή της καρδιάς των Σοδομιτών δίδοντάς τους όλα όσα εχρειάζοντο: αέρα, νερό, τροφή….ζωή. Ο Λωτ ήτο γι αυτούς σίγουρο παράδειγμα δικαιοσύνης, ένα πρότυπο για την διόρθωσή τους. Αλλά ματαίως. Το μέτρο της παρανομίας και αμαρτίας ξεχείλισε. Ο Κύριος απεμάκρυνε την οικογένεια του Λωτ και κατέστρεψε δια πυρός την πόλι των Σοδόμων , τοιουτοτρόπως αφήρεσε αυτή τη ζωή που ο Ίδιος είχε παραχωρήσει. Σαν τα Σόδομα γίνεται εκείνη η τοπική Εκκλησία στην οποία εστιάζεται η βδελυγμία των αιρετικών δογμάτων. Έτσι προς το παρόν ένεκα των δικαίων δούλων Του δεν θα αποσύρει την χάρη του Αγίου Πνεύματος από την  Εκκλησία η οποία λοξοδρομεί εις αιρετική ζοφερότητα τόσο προσβλητική  εις Αυτόν. Αλλά για πόσο χρονικό διάστημα; Που είναι το σύνορο πέραν του οποίου η παρανομία υπερέχει της μακροθυμίας και ελέους; Εάν ο χρόνος για έξοδο όπως του Λωτ έφθασε, τότε τέτοιος χρόνος είναι το τέρμα της περιόδου ( που επιτρέπεται για Μετάνοια), είναι ώρα εκτέλεσης της Κρίσεως του Θεού, ώρα της δικαίας οργής, ώρα για την απομάκρυνσι αυτού τούτου του Πνεύματος της Ζωής. Η απομάκρυνσις των αληθινών τέκνων της Εκκλησίας από το κέντρο της αμαρτίας ( της αίρεσις ) υπηρετεί ως δείκτης του Πνευματικού θανάτου της Ιεραρχίας της Τοπικής Εκκλησίας. Όταν ο Κύριος απομακρύνει όλους τους πιστούς εις Αυτόν  -- Την αληθινήν Εκκλησίαν Του -- τότε μόνον θα εγκαταλείψει εντελώς η χάρις του Αγίου Πνεύματος την συγκέντρωσι αυτών που παρέμειναν στην αίρεσι. Ο Λωτ προειδοποίησε τους γαμπρούς του δια την επερχομένη Κρίση αλλά εχλευάσθη από αυτούς. Και οι γαμπροί του εκάησαν μαζί με  όλους τους Σοδομίτες. Επίσης έχουμε το παράδειγμα της Νινευή. Οι Νινεϋίτες μετενόησαν και η κρίσις του Κυρίου ανεβλήθη. Αλλά τα Σόδομα; Ήσαν τα Σόδομα εις θέσιν να μετανοήσουν; Τα Σόδομα στα οποία δεν υπήρχε καν συναίσθησι ανάγκης για μετάνοια;


 Ο Οικουμενισμός είναι Αίρεσις!  Είναι εντελώς ξεκάθαρο. Επί πλέον είναι αίρεσις των αιρέσεων.

Ο  αναγινώσκων νοείτω....     Ματθ. ΚΔ:15