Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.

Ουδέποτε εις την ιστορίαν της Εκκλησίας κακόδοξοι ποιμένες εκινήθησαν τόσο άνετα και έπληξαν τόσο βάναυσα το σώμα και την αλήθειαν της Εκκλησίας όσο τα τελευταία 35 χρόνια! Όχι μόνον κατώρθωσαν να προδίδουν άνευ καμμιάς αντιδράσεως, αλλά να κάνουν και τους διοικούντας το Άγιον Όρος πειθήνια όργανά των, υπασπιστάς και προασπιστάς της πολιτικής των, ώστε αυτοί οι ίδιοι οι Αγιορείται να καταδιώκουν τους συναδέλφους των, τους ελαχίστους που ετόλμησαν τελικώς να σπάσουν το φράγμα της σιωπής και της ενόχου ανοχής και να ομολογήσουν αρρενωπά, ότι δεν ακολουθούν πλέον τον ψευδοποιμένα του Φαναρίου. Και τα χρόνια κυλούσαν. Η αίρεσις εγιγαντούτο καθημερινώς ενώ οι υπεύθυνοι της Ιεράς Κοινότητος και λοιποί καθηγούμενοι των Μονών συζητούσαν και έγραφαν για τον Μακρυγιάννη και την ελληνική γλώσσα, συνεχώς δε εντός και εκτός του Όρους εκήρυτταν για το αναγκαίον της…νήψεως και το υπερβάλλον του …μυστικού γνόφου της ανατολικής Θεολογίας...  Εν τω μεταξύ ο λαός του Θεού κοιμάται ήσυχος, αφού δεν ακούει από τους φύλακες καμμιά φωνή εγρηγόρσεως και κινδύνου.

π. Ευθύμιος Τρικαμηνάς :

 Διά νά μήν συμμετέχη στήν αἵρεσι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὑπάρχει ἕνας καί μοναδικός τρόπος ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τούς ἱερούς Κανόνες καί τούς ἁγίους Πατέρες παραδεδομένος, ἡ ἀποτείχισις. Οἱ  Ἀντιοικουμενιστές ὅμως δυστυχῶς  ἔχουν ἐφεύρει σήμερα καί ἄλλον τρόπο, ὁ ὁποῖος διδάσκει ὅτι δύνασαι νά μήν συμμετέχης στήν αἵρεσι, ἐνῶ εἶσαι ἐνσωματωμένος ἐκκλησιαστικά μέ τούς αἱρετικούς, ἀρκεῖ νά ἔχης Ὀρθόδοξο φρόνημα.  Πρόκειται δηλαδή, μέ ἄλλα λόγια γιά τήν  θεωρία τοῦ βολέματος καί τοῦ χαρτοπολέμου, τήν ὁποία πολλάκις ἔχουμε ἐπισημάνει.

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Μνήμη θανάτου του αγίου Ιωάννου της Κλίμακος.

«Δεν θα παραλείψω να σου παρουσιάσω και την ιστορία του Χωρηβίτου. Αυτός ζούσε αμελέστατα χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για την ψυχήν του. Κάποτε λοιπόν συνέβη να ασθενήση βαρύτατα και να φθάση στο σημείο, ώστε επί μία ώρα να φαίνεται ότι απέθανε. Συνήλθε όμως πάλι, οπότε μας ικετεύει όλους να φύγουμε αμέσως. Και αφού έκτισε την πόρτα του κελλιού του, έμεινε κλεισμένος δώδεκα χρόνια χωρίς να ομιλήση καθόλου με κανένα. Δεν γευόταν δε τίποτε άλλο εκτός από ψωμί και νερό. Καθόταν πάντοτε σκεπτικός χύνοντας θερμά δάκρυα. Μόνο όταν πλησίασε η ώρα του θανάτου του αποφράξαμε την πόρτα και εισήλθαμε μέσα. Και αφού πολύ τον παρακαλέσαμε, τούτο μόνο μας είπε: «Συγχωρήστε με, αδελφοί. Αυτός που εγνώρισε τι σημαίνει μνήμη θανάτου, δεν θα μπορέση ποτέ πλέον να αμαρτήση». Εμείς δε εθαυμάζαμε βλέποντας τον άλλοτε αμελέστατο να έχη μεταμορφωθή τόσο απότομα. Και αφού τον εθάψαμε με ευλάβεια στο κοιμητήριο, ύστερα από μερικές ημέρες αναζητήσαμε το άγιό του λείψανο, αλλά δεν το ευρήκαμε. Με το θαυμαστό αυτό σημείο ο Κύριος επληροφόρησε πόσο ευάρεστα δέχθηκε την επιμελημένη και αξιέπαινη μετάνοιά του».



(ΚΛΙΜΑΞ, Λόγος ΣΤ¨ : 20).

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Οι απόστολοι Φίλιππος και Ανδρέας παρηγοριά μας στην «κρίση»

Πριν από το θαύμα του χορτασμού των πέντε χιλιάδων ανδρών, ο Χριστός είχε  έναν μικρό  διάλογο με τον απόστολο Φίλιππο. Τον ρώτησε : «Πόθεν ἀγοράσωμεν ἄρτους ἵνα φάγωσιν οὗτοι;»( Ιωαν.6,5),και εκείνος του απάντησε: «Διακοσίων δηναρίων ἄρτοι οὐκ ἀρκοῦσιν αὐτοῖς ἵνα ἕκαστος αὐτῶν βραχύ τι λάβῃ».( Ιωαν.6,7)
 Ο Χριστός τον ρώτησε, όχι γιατί δεν ήξερε τι έπρεπε να κάνει, αλλά «πειράζων αυτόν», δοκιμάζοντας δηλαδή αυτόν και βυθομετρώντας να δει ποια αντίληψη έχει σχηματίσει μέχρι την ημέρα εκείνη για το διδάσκαλό του, απ΄ όσα σημεία και διδάγματα είδε και άκουσε. Σημειώνει ο ευαγγελιστής αυτήν τη συζήτηση, πριν από το μεγάλο σημείο, για τον ίδιο λόγο που  όλοι  οι ευαγγελιστές σημειώνουν πόσο απιστούν οι μαθητές, όταν πληροφορούνται ότι ο Ιησούς αναστήθηκε.
Αυτές οι ιστορικές λεπτομέρειες φανερώνουν ότι οι μαθητές ούτε την Ανάσταση ούτε αυτό το σημείο περίμεναν. Ο Φίλιππος κάνει υπολογισμούς, ο Ανδρέας λέει ότι τα τρόφιμα που υπάρχουν είναι μηδέν για το πλήθος. Ούτε φαντάζονται το υπερφυσικό γεγονός που θα συμβεί ούτε καμιά προετοιμασία υπάρχει.( Στ. Σάκκος, ερμηνευτικές σημειώσεις εις το κατά Ιωάννην)
Ρωτάει ο άγιος Χρυσόστομος: «Για ποιο λόγο ο Κύριος ρωτάει το Φίλιππο;». Και δίνει την απάντηση ο ίδιος: «Γνώριζε ποιοι από τους μαθητές είχαν  ανάγκη από ακόμη περισσότερη διδασκαλία».
Ακόμη, κατά τον άγιο Κύριλλο Αλεξανδρείας: «Για να  γυμνάσει στην πίστη το μαθητή».
 Και ο άγιος Θεοφύλακτος Βουλγαρίας συμπληρώνει: «Ήθελε να κάνει γνωστό στο Φίλιππο ποια είναι η πίστη που έχει».
Βλέπουμε καθαρά  από τα σχόλια των τριών αγίων ερμηνευτών πως ο μαθητής του Χριστού παρουσίαζε έλλειμμα πίστης, παρόλο που έζησε μαζί του συγκλονιστικά θαύματα και άκουσε όλες τις διδασκαλίες του.
Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας δίνει το χαρακτήρα του Φιλίππου: «Ο Φίλιππος είναι ερευνητικός ως προς τα πνευματικά και φιλομαθής, αλλά δε διαθέτει την οξύτητα, ώστε να μπορέσει να κατανοήσει με ζέση τα θεϊκά πράγματα».
Επιμένουμε κι εμείς ερευνώντας και αναζητώντας αυτόν το δύσκολο καιρό την ενημέρωση, με αγωνία για τα επίκαιρα, που δεν συνδέεται όμως και με τα θεϊκά. Μας κατατρώει η αγωνία, αλλά αντιστεκόμαστε, ο καθένας για δικό του λόγο, χωρίς να αποδεχόμαστε την αλήθεια, την πραγματικότητα: Την ελλιπή  πίστη  και  ελπίδα μας στην αγάπη, στην παντοδυναμία και στην αδιάλειπτη παρουσία του Θεού στη ζωή μας. Μοιάζουμε στο Φίλιππο.
Και σχολιάζει ο  άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας: «Όταν άκουσε (ο Φίλιππος) το “πόθεν ἀγοράσωμεν τον συνεπήρε αυτομάτως   πειρασμός και περιορίστηκε να  δει  ως μόνο τρόπο λύσης τον διά των χρημάτων».
Ο δε Ζιγαβηνός: «Κοίτα  την αδυναμία  της σκέψης του Φιλίππου, να μην μπορεί να αντιληφθεί τη δύναμη της θεότητας».
Καθένας μας εξετάζοντας τον εαυτό του ειλικρινά, δεν μπορεί παρά   να ομολογήσει πως σκέφτεται  όπως ο Φίλιππος. Μας συνεπήρε ο πειρασμός με την οικονομική κρίση. Δείχνουμε αδυναμία και περιθωριοποιούμε αυτό που θα έπρεπε να είναι το κέντρο της καρδιάς μας και της σκέψης μας, δηλαδή η δύναμη του Θεού. Στραμμένοι προς οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση, αποστρεφόμενοι  το χέρι που μας προτείνει ο Θεός διά της αγίας του Εκκλησίας, προσπαθούμε να παρηγορηθούμε από τις πανταχόθεν εκ του πονηρού εκπεμπόμενες «ειδήσεις» και υποσχέσεις, «πειθόμενοι μόνον επ΄ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων». Αλλά  έτσι θα παραμένουμε διαρκώς στο αδιέξοδο. Αυτό δε το αδιέξοδο θα δημιουργεί την  αγωνία και τον εκνευρισμό με διάθεση για εκτόνωση στον αδελφό, στον πλησίον και εν τέλει ,συνεπικουρούντος και του πονηρού, την έχθρα,  χωρίς  να υπάρχουν πραγματικές, ουσιαστικές διαφορές. Η αναφορά στον ίδιο Θεό της αγάπης με εμπιστοσύνη θα μας σκεπάσει από κάθε κακό που παραφυλάει σε τέτοιες δύσκολες  στιγμές.
Με τον ίδιο τρόπο σκέφτεται και μιλάει ο Ανδρέας. « λέγει αὐτῷ εἷς ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, Ἀνδρέας ὁ ἀδελφὸς Σίμωνος Πέτρου·  Ἔστι παιδάριον ἓν ὧδε ὃς ἔχει πέντε ἄρτους κριθίνους καὶ δύο ὀψάρια· ἀλλὰ ταῦτα τί ἐστιν εἰς τοσούτους;».( Ιωαν.6,8-9)
 Ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας λέει: «Κατά τον ίδιο τρόπο με το Φίλιππο και πιστεύει και σκέφτεται ( ο Ανδρέας)... Διότι αφού δεν κατάλαβε ούτε τη δύναμη ούτε ακόμη από τα μέχρι τώρα μεγαλουργήματα, ότι μπορεί να τα κάνει όλα ο Ιησούς... ενημερώνει για τα πράγματα που έχει το παιδάκι  και τελικά φαίνεται ελλιπής στην πίστη». (Π. Τρεμπέλα, Υπόμνημα εις το κατά Ιωάννην)
Είναι αναγκαίο, λοιπόν, να δούμε  τη στάσης μας σε σχέση με αυτή των αποστόλων, για να πάρουμε θάρρος. Να καταλάβουμε  πως και οι άγιοι ήταν σαν κι εμάς και υπήρξαν στιγμές και περιστάσεις που φάνηκαν  ελλιπείς στην πίστη   και πως έχουμε τη δυνατότητα να διορθώσουμε. Να συνέλθουμε και να στραφούμε προς  την αγία μας Εκκλησία, η οποία διαθέτει όλα τα μέσα για την ψυχική και σωματική ισορροπία. Εκεί, στους Αγίους και στα μυστήρια, για να έχουμε πρώτα στην καρδιά την πραγματική ελευθερία.
Διότι μετά από αυτόν το διάλογο ακολούθησε  το θαύμα και χόρτασαν πέντε χιλιάδες άνδρες, χωρίς τις γυναίκες και τα παιδιά. Και ενώ περίμεναν με υπομονή να πάρουν την πνευματική τροφή  του λόγου Του, εκείνος προνοούσε ήδη, να μην τους λείψει και η σωματική τροφή.
 Είναι απίθανο να το περιμένουμε κι εμείς; Καθόλου! Ήδη συμβαίνει στην καρδιά μας και θα συνεχίσει να συμβαίνει και να μεγαλώνει το θαύμα , σε πείσμα των άσπονδων «φίλων» μας. Αρκεί να μην ξεχνούμε τους δύο μαθητές του Κυρίου, που  γίνανε  οι δάσκαλοί  μας. Τον Φίλιππο και τον Ανδρέα, οι οποίοι αργότερα μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Γίνονται οι παρηγορητές μας αυτές τις δύσκολες ώρες και η κινητήρια δύναμη, να στρέψουμε το νου και την καρδιά μας στο Χριστό, στο όνομα του οποίου βαφτιστήκαμε και να ακουμπήσουμε με εμπιστοσύνη στην αγάπη Του και στην παντοδυναμία Του. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν, οι δε εκζητούντες τον Κύριον ουκ ελαττωθήσονται παντός αγαθού» (Ψαλ. 33,11).

Ηλιάδης Σάββας
Δάσκαλος

Κιλκίς, 28 -6 - 2015   

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

ΕΝΩΣΙΣ Ή ΥΠΟΤΑΓΗ; --- του αειμνήστου Σεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ. Δια μίαν νέαν Εκκλησίαν

Μέσα στη χαρακτηριστική των καιρών μας γενική σύγχυση και ανατροπή των εννοιών, γίνεται ένα σοβαρό μπέρδεμα, που προσβάλλει ό,τι ιερότερο σ΄ αυτό τον κόσμο, την αγία μας Εκκλησία, και θέτει σε κίνδυνο ό,τι πολυτιμότερο, τη σωτηρία μας. Ποιο είναι το μπέρδεμα; Θα το εκθέσω απλά· Γνώρισμα της μίας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, είναι η οικουμενικότητα, το να απλώνει, δηλαδή, την αγάπη και να προτείνει τη σωστική δύναμή της σε όλη την οικουμένη. Η Εκκλησία, κατά το παράδειγμα του Κυρίου και Αρχηγού της Ιησού Χριστού, «θέλει πάντας ανθρώπους σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν» (Α΄ Τιμ. 2, 4). Σε καμμία περίπτωση, όμως και για κανένα λόγο η Εκκλησία δεν αδικεί την αλήθεια, για να εξυπηρετήσει δήθεν την αγάπη, διότι αποκομμένη από την αλήθεια η αγάπη εκφυλίζεται σε απάτη. Αυτή την απάτη προβάλλει εντυπωσιακά και φαντασμαγορικά η αίρεση του Οικουμενισμού. Αν μας ενοχλεί η μαζοποίηση και χυλοποίηση των πάντων κάτω από τον οδοστρωτήρα της παγκοσμιοποίησης, δεν είναι λιγότερο επικίνδυνη η μετάλλαξη της οικουμενικότητος της Εκκλησίας στο πονηρό και διάτρητο οικουμενιστικό μοντέλο, που προωθεί ο Οικουμενισμός ανασταίνοντας τον σαρωτικά απέλπιδα συγκρητισμό. Αυτός θα αποτελεί τη βάση της προσχεδιασμένης και ήδη εκκολαπτόμενης νέας εκκλησίας. Αλλά το άρθρο αυτό δεν προτίθεται να αναφερθεί διεξοδικά στην αίρεση του Οικουμενισμού, για την οποία άλλωστε έχουν γραφεί και γράφονται πολλά. Ο γράφων, ως μέλος της Ορθοδόξου Εκκλησίας και χωρίς καθόλου να αμφισβητεί την ορθοδοξία οποιουδήποτε άλλου ορθοδόξου, αισθάνεται την ανάγκη να εκφράσει την αγωνία και τον πόνο του για τα τεκταινόμενα εις βάρος της Ορθοδοξίας· Εν ονόματι της οικουμενιστικής ενότητος και αγάπης καταπατούνται κατάφωρα και ασύστολα θεσμοί αιώνων. Παραθεωρείται ως ξεπερασμένο και αναχρονιστικό το ιερό Πηδάλιο της Εκκλησίας, διαγράφονται ιεροί κανόνες, αθετείται η ευαγγελική γραμμή, την οποία με ακρίβεια και φόβο Θεού ακολούθησαν οι άγιοι πατέρες μας, και επιχειρείται η «μετάθεσις ορίων» τα οποία εκείνοι έθεσαν και υπερασπίσθηκαν με θυσίες, δάκρυ και αίμα. Σ΄ αυτό το πλαίσιο εκτυλίχθηκαν στα τέλη του παρελθόντος έτους δύο γεγονότα τα οποία απάδουν προς την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας, γι΄ αυτό εμβάλλουν σε αγωνία και προβληματισμό, πληγώνουν και σκανδαλίζουν τον πιστό λαό. Πρόκειται για την επίσκεψη του πάπα Βενεδίκτου Ράτσιγκερ στο Φανάρι κατά την θρονική εορτή του αγίου Ανδρέα και όλες τις τιμές που ανεπίτρεπτα του αποδόθηκαν από τον Οικουμενικό μας Πατριάρχη, σαν να επρόκειτο για κάποιον ορθόδοξο πρωθιεράρχη. Δεν προλάβαμε να συνέλθουμε από αυτό και ακολούθησε η παρά τη θέληση της Ιεραρχίας επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου μας με συνοδία ιεραρχών στο Βατικανό, η συνάντησή του με τον πάπα, η κοινή δήλωσής τους. Το χειρότερο είναι ότι αυτές οι σοβαρές, αθέμιτες και ανήκουστες παραβάσεις εντέχνως αποχρωματίζονται από το πνευματικό τους κόστος· Αποσιωπάται η πραγματική ζημία, που προξενούν και διατυμπανίζεται ένα κάλπικο κέρδος. Αυτό κάνουν φλάμπουρο κάποιοι δημοσιογράφοι και διαμορφώνουν ανάλογα την κοινή γνώμη. Οι παραβάσεις προβάλλονται κυρίως ως διπλωματικές επιτυχίες. Καλύπτονται και ωραιοποιούνται κάτω από το χιτώνα της κοινής προσπάθειας για την κοινωνική δικαιοσύνη, της αγάπης για τον άνθρωπο και της μέριμνας για τα «μείζονα» προβλήματά του, τα οποία βέβαια εκτιμώνται με καθαρά κοσμικά, πολιτικά και υλιστικά κριτήρια. Η θεολογική διάσταση, η αλήθεια του δόγματος αγνοείται και αποσιωπάται εντελώς. Μέσα σ΄ ένα σκόπιμα καλλιεργούμενο κλίμα ενθουσιασμού για τη «μεγάλη επιτυχία» ο κόσμος παραπλανάται και αποκοιμίζεται με το γλυκερό παραμύθι της οικουμενιστικής ενότητος, ενώ όσοι διαφωνούν ή εκφράζονται με δυσπιστία ή ανησυχία, στιγματίζονται ως φανατικοί φονταμενταλιστές, ασυγχρόνιστοι, στενοκέφαλοι και πάντως άγευστοι αγάπης.                
Αξιοσημείωτο είναι ότι στις συναντήσεις τόσο της Κωνσταντινουπόλεως όσο και του Βατικανού έγινε αναφορά στην ανανέωση του από καιρού «παγωμένου» θεολογικού διαλόγου Ορθοδοξίας και Παπισμού και εκφράσθηκε η λαχτάρα για τη μετοχή στο κοινό ποτήριο του Μυστηρίου. Εξάλλου ο σημερινός πάπας φέρεται ως καλός γνώστης και θαυμαστής της Ορθοδοξίας. Αλλά σε τι τάχα μάς ωφελεί αυτό; Μήπως δήλωσε παραίτηση από το παπικό πρωτείο; Μήπως αποκήρυξε το επάρατο filioque ή κάποια από τις άλλες δογματικές πλάνες του παπισμού; Μήπως αποδοκίμασε την πολυκακούργα Ουνία και το πλήθος των εγκλημάτων του παπισμού εις βάρος της Ορθοδοξίας; Μήπως υποσχέθηκε πως δεν θα επαναληφθούν; Απλώς ευχήθηκε για την ένωση γενικά και αόριστα ή μάλλον πολύ συγκεκριμένα· όταν μιλά για ένωση ο παπικός Οικουμενισμός εννοεί την υποταγή της Ορθοδοξίας στην εξουσία του πάπα. Είναι γνωστή από παλιά αυτή η νοοτροπία του παπισμού. Το θλιβερό είναι ότι στις μέρες μας, δυστυχώς, βρίσκει όχι λίγους υποστηρικτές και μεταξύ των ορθοδόξων θεολόγων και ιεραρχών. Βέβαια, η επιστροφή των πλανεμένων στην αλήθεια της ορθοδόξου πίστεως είναι ο πόθος και ο πόνος όλων μας. Οι προσπάθειες για προσέγγιση έχουν ξεκινήσει εδώ και δέκα αιώνες. Πολλές φορές όμως ναυάγησε ο περοβόητος διάλογος, διότι από πλευράς των παπικών εκδηλώθηκαν τάσεις παραγκωνισμού της αλήθειας εν ονόματι της αγάπης. Σωστά είχε διακηρύξει ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος στο Χαλέπι το 2003: «Ο διάλογος της αγάπης διευκολύνει στο να υπάρχει καταλλαγή με τους ρωμαιοκαθολικούς (εν. παπικούς), αλλά δεν συμβάλλει στην επί της ουσίας ενότητα και επί πλέον δρα αρνητικά, διότι οδηγεί στην περιθωριοποίηση των εκκλησιολογικών, θεολογικών και δογματικών διαφορών. Μόνον η άρση των διαφορών αυτών μπορεί να οδηγήσει τον διάλογο σε αγαθά αποτελέσματα». Ωστόσο, χωρίς να συντελεσθεί καμμία άρση των δογματικών διαφορών σπεύδουμε να αγκαλιάσουμε τον πάπα σαν να θέλουμε να ενισχύσουμε την ιδέα του ότι είναι ο θρησκευτικός πλανητάρχης. Μήπως θαμπωθήκαμε από την αγαπολογία και ωραιολογία των παπικών και λησμονούμε την αλήθεια; Αλλά, όπως έλεγε ο αείμνηστος π. Γεώργιος Φλωρόφσκι, οι διάλογοι με το Βατικανό οφείλουν να μεταφέρουν την αλήθεια της Ορθοδοξίας διαφορετικά δεν έχουν λόγο διενεργείας. Δεν είναι της ώρας μία διεξοδική αναφορά στην ιστορία, που μαρτυρεί ακαταγώνιστα ότι η παπική αγάπη εξαντλείται στα λόγια, ενώ στην ουσία επιζητεί την κυριαρχία. Παραπέμπω στη δίτομη «Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του σχίσματος», του αγίου Νεκταρίου. Εκεί θα δει ο αναγνώστης ότι οι πρώτες απόπειρες των παπών για την εξάσκηση ηγεμονικής εξουσίας στην Εκκλησία εκδηλώνονται ήδη από τον 2ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο πάπας Βίκτωρ αφόριζε όλους όσοι διαφωνούσαν μαζί του! Μετά την απόσχισή του από την Ορθοδοξία ο παπισμός ζητά στήριγμα στο ξίφος της πολιτικοστρατιωτικής δυνάμεως. Τα αλλεπάλληλα στίφη των σταυροφόρων, και μάλιστα της τετάρτης σταυροφορίας (1204 μ.Χ.), που ήρθαν με το πρόσχημα να ελευθερώσουν τους αγίους τόπους, ήθελαν να επιβάλουν δυναμικά την παπική εξουσία στην ορθόδοξη Ανατολή. Πόσο γελάσθηκαν! Η προσπάθεια στη Φερράρα – Φλωρεντία, τις παραμονές της αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως από τους Τούρκους, απέτυχε. Μέσα στον γενικό πανικό και την πίεση που ασκούσαν οι παπικοί, ήταν αρκετή η άρνηση ενός Μάρκου Ευγενικού, για να ακυρώσει τα σχέδιά τους και να αναγκάσει τον πάπα να ομολογήσει ηττημένος· «Μάρκος ουχ υπέγραψεν, ουδέν εποιήσαμεν»! Η ψευδένωση επί Βέκκου ήταν μία γελοιότητα, ενώ οι φοβερές μηχανορραφίες στα χρόνια της Τουρκοκρατίας έπεσαν στο κενό, καθώς τα παπικά εγκλήματα διόγκωσαν την αγανάκτηση του λαού. Αποτροπιαστικά εγκλήματα έγιναν και αργότερα (1941 – 1945). Στην Κροατία οι ούστασι – οι ναζί του παπισμού – κατακρεούργησαν 800.000 Ορθοδόξους, οι οποίοι αρνούνταν να προσχωρήσουν στον παπισμό. Φρικιαστικές βιαιότητες με φωτογραφίες και ντοκουμέντα περιέχουν δύο ιστορικές μελέτες γραμμένες, μάλιστα από παπικούς, οι οποίοι ομολογούν ότι ντρέπονται για το θρήσκευμά τους. (Βλ. Ed. Paris Genoside in Satellite Croatia, 1941 -  1945, mtf. L. Perkins, Melburne 1981 και  M.A. Rivelli, L. Atchivescovo del genocidio Milano 1998). Τον αρχιτέκτονα αυτής της θηριωδίας, καθολικό αρχιεπίσκοπο του Ζάγκρεμπ Στέπινατς, είχε ανακηρύξει άγιο ο προηγούμενος πάπας Ιωάννης Παύλος Βοϊτίλα. Κι εμείς προσκαλέσαμε και δεχθήκαμε αυτόν τον πάπα στην Αθήνα με τιμές, ενώ κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο Βατικανό ο Αρχιεπίσκοπός μας κ. Χριστόδουλος έψαλε στον τάφο του «αιωνία η μνήμη»!                   
Από τον 16ο αιώνα την επέκταση της θρησκευτικοπολιτικής εξουσίας του παπισμού στην Ανατολή ανέλαβε η Ουνία. Διατηρώντας πλήρως τα δόγματα και το λειτουργικό τυπικό της Ορθοδόξου Εκκλησίας επιβάλλει μόνο έναν όρο στους ορθοδόξους που προσηλυτίζει· την υποταγή στον πάπα! Ασύλληπτα όργια διέπραξαν οι ουνίτες παλαιότερα αλλά και πρόσφατα, στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού. Κατ΄ επανάληψη Ορθόδοξοι ιεράρχες καταδίκασαν την Ουνία και τόνισαν ότι «το θέμα αυτό αποτελεί το μείζον πρόβλημα» στις σχέσεις μας με τον παπισμό. Ωστόσο, κατά την επίσκεψη του πάπα στο Φανάρι, ανάμεσα στις άλλες εκδηλώσεις αγάπης, ο Οικουμενικός Πατριάρχης δώρισε χρυσό σταυρό στον καρδινάλιο Ιγνάτιο, αρχηγό των ουνιτών! Ξέρουμε τι κάνουμε; Τέτοιες συμπεριφορές παραπέμπουν σ΄ εκείνο το σοφό για την περίπτωσή του σύστημα του βασιλιά του Πόντου Μιθριδάτη (132 – 63 π.Χ.)· Παίρνοντας καθημερινά μεγαλύτερη αλλά όχι θανατηφόρα ποσότητα δηλητηρίου απέκτησε ανοσία στο δηλητήριο. Μ΄ αυτόν τον τρόπο ήθελε να προφυλαχθεί από πιθανό δηλητηριασμό από τους εχθρούς του Ρωμαίους. Αντίθετα εμείς με καθημερινές μικρές ή μεγάλες δόσεις οικουμενισμού αμβλύνουμε τα κριτήρια της Ορθοδοξίας, τόσο ώστε μόνοι μας να «βγάζουμε τα μάτια μας». Και φθάσαμε να μη αντιλαμβανόμαστε καν ότι ο πάπας δεν ζητά ένωση αλλά υποταγή. Το θέμα, όμως, είναι μεγάλο· θα συνεχίσουμε, συν Θεώ.

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015

Η διεστραμμένη «θεολογική» σκέψη της Δύσεως

Οι Οικουμενιστές συμμιγέντες, αφομοιώθησαν με την διεστραμμένην «θεολογικήν» σκέψη της Δύσεως, η οποία τους κατέστησε ου μόνον απειθείς, αλλά και επικριτάς και κατηγόρους της Ορθοδόξου Πατερικής θεολογίας, ανατρέποντες ούτω θεμελιωδώς την υπόστασιν της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας. Η αποξένωσις και διάβρωσίς των απέτεκε το απόβλητον εξάμβλωμα και απαράδεκτον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν πεπλανημένον και κακόδοξον φρόνημα, ότι άπασαι αι «χριστιανικαί» ομολογίαι είναι και θεωρούνται «ΑΔΕΛΦΑΙ  ΕΚΚΛΗΣΙΑΙ» πράγμα το οποίον τυγχάνει θεμελιώδης αρχή και κατευθυντήριος γραμμή του λεγομένου Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, (Π.Σ.Ε) το πιστεύω του οποίου τυγχάνει η πεπλανημένη «θεωρία των κλάδων».

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

To Δόγμα και η αξία του ---- Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομοτίμου Καθηγητού Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Η προσήλωσις εις το ορθόδοξον δόγμα, ωστική δύναμις της πνευματικής ζωής


Ανάμεσα στ΄ άλλα γνωρίσματα, που χαρακτηρίζουν την πνευματική υποβάθμιση της κοινωνίας μας είναι και τούτο: Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν εκδηλώνει ενδιαφέρον για τα πνευματικά και μάλιστα τα δογματικά θέματα, που αποτελούν το θεμέλιο και την πηγή της πνευματικής ζωής. Για του λόγου το ασφαλές παραπέμπω στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Επιθυμούσα, όπως και η πλειονότητα του ελλαδικού κλήρου και λαού, την αποφυγή εκείνης της επισκέψεως. Η πραγματοποίησή της ήταν ένα ήττημα για μας. Έστησε ένα προγεφύρωμα του Παπισμού στην Ορθόδοξη Ελλάδα και έχει αυξήσει την έπαρση των απανταχού παπικών και παποφίλων. Ωστόσο, φρονώ ότι αυτό το δυσάρεστο γεγονός μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά και να καταστεί τελικά ωφέλιμο. Πως; Αν λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι των κοιμωμένων συνειδήσεών μας αν μας αναγκάσει να απεγκλωβισθούμε από τους επικίνδυνους εναγκαλισμούς των οικουμενιστικών κηρυγμάτων, να συνταχθούμε στη γραμμή των αγίων Πατέρων μας και να τονώσουμε την προσήλωσή μας στο ορθόδοξο δόγμα.
Δυστυχώς, ο γενικός απόηχος των συζητήσεων και των εντυπώσεων των ημερών εκείνων δείχνει ότι ο λαός μας – και εννοώ το λαό που συνδέεται με την Εκκλησία, όχι τον δεδηλωμένο άθεο ή αδιάφορο – στο μεγαλύτερο μέρος του δεν πολυσκοτίζεται για την ακρίβεια της πίστεώς του, την οποία a priori ομολογεί και ενστερνίζεται με ευλάβεια. Δεν αισθάνεται το μέγα χάσμα που χωρίζει την Εκκλησία από την αίρεση, την Ορθοδοξία από την πλάνη. Κι ενώ πολλοί ήταν εκείνοι, που αντέδρασαν και αντιτάχθηκαν στην  απαίτηση γειτονικής χώρας να οικειοποιηθεί το όνομα «Μακεδονία», ελάχιστοι αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να προσαγορεύεται ως «Εκκλησία» ο Παπισμός – όπως και κάθε άλλη αίρεση – διότι μία και μοναδική είναι η Εκκλησία η Ορθόδοξη. Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κουλτούρα και γενικότερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα όχι μόνο ευνοεί μια τέτοια νοοτροπία, αλλά και εξωθεί σ΄ αυτήν. Πράγματι, το επιταχυνόμενο άνοιγμα της κοινωνίας, το αναπόφευκτο και εν πολλοίς ευεργετικό πλησίασμα λαών, πολιτισμών και ιδεών, που προωθεί η αμφιλεγόμενη αλλά σταθερά κυριαρχούσα παγκοσμιοποίηση, το αίσθημα ανασφάλειας, που υποθάλπει η προηγμένη τεχνολογία και τεχνογνωσία μας, είναι μερικοί από τους παράγοντες, που βραχυκυκλώνουν τον σημερινό ορθόδοξο χριστιανό. Γι΄ αυτό αβασάνιστα αποδέχεται τα δελεαστικά κηρύγματα του Οικουμενισμού και περνά στα «ψιλά γράμματα» τις δογματικές διαφορές. Ασύστολα ενασμενίζεται στους εναγκαλισμούς με τις πάσης φύσεως αιρέσεις. Προσβάλλει έτσι και βεβηλώνει βάναυσα τη γραμμή των Πατέρων, για τους οποίους κατά τα άλλα σεμνύνεται και μεγαλόπρεπα τους «τιμά». Είναι μεγάλο λάθος να πιστεύουμε ότι τα δογματικά θέματα είναι υπόθεση των θεολόγων και όχι των «απλών» χριστιανών. Στην ορθόδοξη πίστη η θεολογία είναι άμεσα συνδεδεμένη με την καθημερινή πράξη. Η φωνή του ουρανίου Πατρός κατηγορηματικά προσδιορίζει «ούτός εστιν ο υιός μου ο αγαπητός… αυτού ακούετε» (Ματ. 17: 5). Όσοι γνωρίζουν τον Υιό (δόγμα) δεσμεύονται να υπακούν στη διδαχή Του (ζωή). Ο ίδιος ο Κύριος αναγνωρίζει ως αληθινά δικό Του εκείνον που θα «ποιήση και διδάξη» (Ματ. 5: 19). Η θεωρητική τεκμηρίωση της πρακτικής του Χριστιανισμού είναι αυτονόητη. Γι΄ αυτό ο Απόστολος Παύλος και οι άλλοι Απόστολοι, και στη συνέχεια οι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας, θεμελιώνουν την ηθική διδασκαλία τους πάντοτε στη θεολογία της πίστεως. «Ο της θεοσεβείας τρόπος εκ δύο τούτων συνέστηκε, δογμάτων ευσεβών και πράξεων αγαθών και ούτε τα δόγματα χωρίς έργων αγαθών ευπρόσδεκτα τω Θεώ ούτε τα μη μετ΄ ευσεβών δογμάτων έργα τελούμενα προσδέχεται ο Θεός», διασαφηνίζει ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων στις Κατηχήσεις του (4, 2 PG 33,  456).  Η ουσιώδης διαφορά της χριστιανικής πίστεως από τα συστήματα των ηθικοδιδασκάλων είναι ότι η ζωή του χριστιανού θεμελιώνεται στα δόγματα της πίστεως. Γι’ αυτό τα δόγματα αφορούν σ΄ όλους τους πιστούς που ενδιαφέρονται για τη σωτηρία της ψυχής τους και τη συμμόρφωση της ζωής τους με το θέλημα του Θεού. Δεν είναι μόνο των θεολόγων ζητήματα· όπως τα πορίσματα της ιατρικής, διατυπώνονται, βέβαια, από τους ειδικούς επιστήμονες, ενδιαφέρουν, όμως, και τον πιο απλοϊκό πολίτη. Δεν είναι, λοιπόν, παρωνυχίδα η ενημέρωση όλων στα θέματα της πίστεως. Είναι θέμα ζωής ή θανάτου πνευματικού, σωτηρίας ή αιώνιας απώλειας της ψυχής μας. Αλλά, τι είναι το δόγμα; Δόγμα είναι η αποφθεγματικά διατυπωμένη θεωρία, που γίνεται παραδεκτή διότι απορρέει από κάποια αυθεντία, ένα αναμφισβήτητα αποδεκτό πρόσωπο ή φορέα. Με την έννοια αυτή η ζωή μας είναι γεμάτη δογματισμούς, που τους καθιερώνει αναγκαστικά η κοινωνία, για να επιβιώσει. Δόγματα, π.χ. είναι οι συμβουλές του πατέρα προς το παιδί του, οι νουθεσίες του δασκάλου προς τον μαθητή, οι διαταγές του αξιωματικού στον στρατιώτη, οι κανόνες κυκλοφορίας και οι τόσοι κανόνες και κανονισμοί, που διέπουν τη ζωή μας. Η μεγαλύτερη και απόλυτη αυθεντία είναι ο Θεός, ο δημιουργός και κυβερνήτης του κόσμου, η Αυτοαλήθεια. Γι΄ αυτό πάνω απ΄ όλα τα άλλα δόγματα στέκουν τα δόγματα της πίστεως, οι αλήθειες τις οποίες αποκάλυψε ο Θεόπνευστος λόγος του Θεού, η αγία Γραφή, και διατύπωσε ως όρους της πνευματικής μας ζωής η Ιερά Παράδοση, ο «πιστός λόγος» και «πάσης αποδοχής άξιος». Το δόγμα δεν είναι μεσαιωνικός σκοταδισμός ούτε θεολογικός σχολαστικισμός. Είναι η θεωρία, που εδραιώνεται καθώς συμπληρώνεται από την πράξη. Είναι η αλήθεια, που λάμπει όταν εφαρμόζεται, η τροφή που αξιοποιείται όταν αφομοιώνεται από τον οργανισμό, ώστε να τον κρατά ζωντανό και ακμαίο. Για τους πιστούς – και υπογραμμίζω μόνο γι΄ αυτούς—τα δόγματα της Εκκλησίας έχουν μοναδικό κύρος και ισχύ. Διότι αυτοί παραδέχονται ότι «έστι Θεός και … μισθαποδότης γίνεται» (Εβρ. 11: 6), ότι ο Ιησούς Χριστός «απέθανε… και ετάφη, ανέστη και ώφθη» (πρβλ. Α΄ Κορ. 15: 3-5· Α΄ Θεσ. 4: 14). Αυτή η τοποθέτηση τους κάνει να αναγνωρίζουν το δόγμα και να υποτάσσονται σ΄ αυτό. Να μη το θεωρούν εξωτερικό καταναγκασμό αλλά έκφραση της εσωτερικής τους πίστεως. Κάτι περισσότερο: Για τον πιστό το δόγμα είναι η ίδια η ζωή του. Η σταθερή προσήλωση, λοιπόν, στο ορθόδοξο δόγμα δεν αποτελεί τροχοπέδη αλλά την ωστική δύναμη της πνευματικής ζωής. Από τη στάση έναντι του δόγματος εξαρτάται η ποιότητα της ζωής του καθενός. Με απλά λόγια δεν μπορεί να υπάρξει ορθοπραξία χωρίς την ορθοδοξία και το αντίστροφο. Φθορά του δόγματος συνεπάγεται διαφθορά της ζωής και αβαρίες στην ηθική συνεπάγεται ναυάγιο στην πίστη. Τα δόγματα αποτελούν όρμο και ορμητήριο για πνευματικές νίκες και ουράνιες κατακτήσεις. Το ξεθώριασμά τους στη συνείδηση των χριστιανών τους καθιστά χλιαρούς συμβατικούς και τελικά αχρίστιανους. Να γιατί είναι απόλυτη ανάγκη να διαφυλάξουμε με ευλάβεια τα ορθόδοξα δόγματα, που παραλάβαμε από τους αγίους Πατέρες και να μη επιτρέψουμε σε κανέναν την παραχάραξη και διασάλευσή τους!

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Λαμπρό θαύμα της Παναγίας στην Κύπρο!


Η φήμη της πλουσίας Χάριτος και των ιάσεων που επιτελεί η Πανάχραντη Δέσποινα του κόσμου σ’ αυτό το χιλιόχρονο ιστορικό Μοναστήρι της Βαρνάκοβας στην Ρούμελη, έχει φθάσει στα πέρατα της Πατρίδος μας. Σε πολλές πόλεις της Ελλάδος έχει δώσει την Θεομητορική Της Χάρι και βοήθεια. Μερικά από αυτά έγιναν στην Κύπρο μας.
Ευσεβείς Αθηναίοι, με συγγενείς στην Μεγαλόνησο, τους είχαν μιλήσει με ιερό ενθουσιασμό και αγάπη για την θαυματουργική Χάρι της Παναγιάς στην Βαρνάκοβα και τους είχαν δώσει και λαδάκι αγιασμένο από την κανδήλα Της, για ώρα ανάγκης. Και να, που χρειάστηκε.
Νεαρή κυρία, Κύπρια, συγγενής τους, η οποία ζούσε στο νησί, πήγε να γεννήσει το παιδάκι της στο Νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως ο τοκετός ήταν εξαιρετικά δύσκολος και προξενήθηκε ακατάσχετη αιμορραγία , την οποία δεν μπόρεσε να αντιμετωπίση ο μαιευτήρας γιατρός και ζήτησε την βοήθεια ομάδος συναδέλφων του . Όλοι οι γιατροί μαζί αγωνίστηκαν για να βοηθήσουν την νεαρή μητέρα , ενώ ο σύζυγος και οι συγγενείς της αγωνιούσαν και ανησυχούσαν για την εξέλιξη.
Οι γιατροί στην προσπάθειά τους να σταματήσουν την αιμορραγία χρησιμοποίησαν αιμοστατικά φάρμακα και το πρώτο κακό φάνηκε να σταματάει. Τότε όμως γεννήθηκε δεύτερο πρόβλημα, ακόμη πιο επικίνδυνο. Προξενήθηκε εμβολή στον εγκέφαλο και στον πνεύμονα!
Η ασθενής έπεσε σε αφασία και οι στιγμές της φαίνονταν πλέον μετρημένες. Ο σύζυγος έκλαιγε και παρακαλούσε τους γιατρούς “να σώσουν τη γυναίκα του για να μεγαλώση το νεογέννητο παιδί τους”, όπως έλεγε. Οι συγγενείς της ήσαν όλοι αναστατωμένοι και θρηνούσαν.
Μια εξαδέλφη της ασθενούς , η οποία ανήκε στο νοσηλευτικό προσωπικό του Μαιευτηρίου ,επήρε αμέσως τους συγγενείς της στην Αθήνα για να τους ενημερώσει σχετικά. Και εκείνοι έδωσαν μια σωτήρια προτροπή:
- Πάρτε λαδάκι της Παναγιάς της Βαρνάκοβας , που σας είχαμε δώσει, και πηγαίνετε να την σταυρώσετε!
Ο λόγος έγινε αμέσως πράξη. Όταν με το αγιασμένο λαδάκι αλείψανε το μέτωπο της ετοιμοθάνατης γυναίκας σταυροειδώς, σε λίγο τρεμόπαιξαν τα βλέφαρά της κι ένα χρώμα ζωής φάνηκε στο χλωμό πρόσωπό της. Μετά από λίγη ώρα ακόμη άνοιξε τα μάτια της και φάνηκε να έχει αίσθηση του περιβάλλοντος. Όσοι ήταν κοντά της, παρακολουθούσαν την εξέλιξη με κομένη αναπνοή και δάκρυα χαράς. Τελικά συνήλθε τελείως και ζήτησε το παιδί της!
Μετά απ’ αυτό η καλυτέρευση υπήρξε ραγδαία. Οι γιατροί βρέθηκαν σε ευχάριστη αμηχανία. Επιστημονικώς δεν εξηγείτο. Πού πήγε η διπλή εμβολή; Πού πήγε η θανάσιμη εξάντληση της αιμορραγίας;
Όσοι πληροφορήθηκαν το μεγάλο αυτό θαύμα και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, δόξασαν τον Θεό και την Παναγία Μητέρα Του για την σωτήρια Χάρι Της.

Πηγή: Δημοκρατία

Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Αν δεν χύσουν καινούργιοι μάρτυρες το αίμα τους κανένας ωκεανός δεν είναι τόσο βαθύς και τόσο πλατύς, για να πνίξει τόσην αμαρτία.

Ο Χριστοφόρος (=ο Παπουλάκος),  βουβός σιγόκλαιγε και πότιζε με δάκρυα τα σανίδια του κελιού και το ράσο του.                                                                                                                                                                                                        

–Δεν φτάνει να πονούμε και να κλαίμε, Χριστοφόρε, φώναξεν ο Κοσμάς. Η καινούργια επιδρομή είναι χειρότερη από του Ιμπραήμ. Κείνος σκότωνε κορμιά κι αφάνιζε το βιος μας, αλλά αυτοί σκοτώνουν τις ψυχές μας. Ό,τι ιερό φυλάξαμε τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ποδοπατιέται, ό,τι μας κράτησε όρθιους, σαν ασάλευτο αντιστήλι, γκρεμίζεται. Σε τέτοιο γιουρούσι του σατανά, κάθε υποταγή είναι άρνηση του Χριστού, άρνηση της Πίστης και παράδοση στο διάβολο. Προδίνουμε τον αγώνα του εικοσιένα, το αίμα που χύθηκε στο Μεσολόγγι, στ΄ Αρκάδι, στην Τριπολιτσά, στα Δερβενάκια στα Ψαρά… Ιούδες γινόμαστε Χριστοφόρε και το κακό δε σταματά ως εδώ…                                                                                                                                                                                                                                     
 --Κύριε ημών Ιησού Χριστέ, έχει κι άλλο; Ψιθύρισε με πνιγμένο λυγμό ο Χριστοφόρος.                                                                                                                            
–Έχει πολλά και φριχτά, αποκρίθη ξαναμμένος  ο Κοσμάς. Είναι ότι οι γραμματισμένοι του Έθνους, σκλαβωμένοι στους μασόνους της Φραγκιάς, έχουν ολότελα στραβωθεί, κι αντίς να βλέπουν σ΄ όλα τούτα το μελλοντικό αφανισμό του έθνους, τα λογαριάζουν σωστικά. Οι άντρες που μας κυβερνούν χάσανε το φως τους και δεν ξέρουν να ξεχωρίσουν ποια η διαφορά ανάμεσα σκοτάδι και φως. Ψευτίσαμε τα ζύγια που άλλοτε ζύγιαζαν το καλό και το κακό, την αλήθεια και το ψέμα. Ο διάβολος με χίλιες μορφές μας παραστέκει. Δε λέω πως αν την κορόνα του έθνους φορούσε Ορθόδοξος κυβερνήτης, κι αν η εκκλησία συνέχιζε τον αιωνόβιο δρόμο της, πως θάλειπεν η αμαρτία. Αλλά λέω πως θάχαμε το μέσο να την ξεχωρίζουμε και να μην την μπερδεύουμε με το καλό. Τώρα όχι μόνο την μπερδεύουμε, αλλά το καλό πνίγηκε μέσα στη θάλασσα της αμαρτίας.                                                                                                                                                                                   
Ο Χριστόφορος τον κοίταξε στα μάτια.                                                                                                                                                                                                       
 –Έχεις δίκιο, του είπε. Δεν ωφελούν σε τίποτα οι κλάψες. Χρειάζεται καινούργιος ξεσηκωμός, καινούργια Άγια Λαύρα.                                                                                                                                                          
–Και καινούργια Ψαρά, πρόσθεσεν ο Κοσμάς. Τούτος ο οχτρός είναι χειρότερος απ΄ τον Τούρκο. Εκείνος ποτέ δε μας τόκρυψε πως μας λογάριαζε σκλάβους, ενώ τούτος μας ξεγελά πως είμαστε τάχα λεύτεροι, ενώ έχει σκλαβώσει και τις ψυχές μας ακόμη. Δε φτάνει λοιπόν ο λόγος κι ο ξεσηκωμός, αλλά χρειάζεται και κάτι άλλο…                                                                                                                                                                                                                                                        
–Τι; Ρώτησεν ο Χριστοφόρος.                                                                                                                                                                                                                      

–Μάρτυρες, αδελφέ Χριστοφόρε, μάρτυρες. Αίμα, για να ποτιστεί και να φουντώσει η λευτεριά του Χριστού, η πραγματική λευτεριά. Ο σατανάς έχει τρανό βασίλειο στη γη. Έχει του χεριού του βασιλιάδες, αρμάδες, καλαμαράδες, γητειές και γητειές, που μόνο στο αίμα μας μπορούν να πνιγούν. Αν δεν χύσουν καινούργιοι μάρτυρες το αίμα τους κανένας ωκεανός δεν είναι τόσο βαθύς και τόσο πλατύς, για να πνίξει τόσην αμαρτία. Όσοι από μας ξεκινήσουμε, πρέπει να το ξέρουμε πως ο δρόμος μας, γυρισμό δεν έχει. Οδηγός μας, ας σταθεί ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός.

Δευτέρα 22 Ιουνίου 2015

Η κοινωνία των προσώπων θεμέλιο του «προσώπου της κοινωνίας»

Ηλιάδης Σάββας

Δάσκαλος
Κιλκίς, 21-6-2015

«Πρόβλημά σου». «Πρόβλημά μου». Φράσεις σκληρές, ψυχρές και αφιλάνθρωπες, σαν το κλίμα, την ιδιοσυγκρασία αλλά και τη νοοτροπία των ανθρώπων από όπου προέρχονται. Προσπαθούμε  να τις μετρήσουμε,  έχοντας ως μέτρο τη δική μας παράδοση. Όμως  δεν έχουν καμία σχέση, δεν ταιριάζουν ούτε με το Ευαγγέλιο ούτε με τη μακραίωνη ρωμαίικη παράδοσή μας, την ελληνορθόδοξη, αλλά ούτε και με αυτήν απλώς τη λεγόμενη ανθρωπιά. Φράσεις με περιεχόμενο προτεσταντικής  βιοθεωρίας και πρακτικής. Φορτωμένες τάχα με λογική. Η λογική πρωτομάστορας του παραλόγου. Άμα δεν μπορείς, «πρόβλημά σου». Υπάρχει κάποιος άλλος, κάποιος κοινωνικός ή κρατικός φορέας, που θα νοιαστεί και για σένα. Αλλά και μένα «πρόβλημά μου», γιατί έχω αξιοπρέπεια και δε χρειάζομαι τη βοήθειά σου. Αν χρειαστώ, υπάρχει και για μένα ο φορέας. Με λίγα λόγια, μου αρκεί που δε σε φορτώνομαι, άνθρωπέ μου! Παρέα η μάνα υπερηφάνεια με τα παιδιά της, τη φιλαυτία και την αφιλανθρωπία, με αποτέλεσμα την αποποίηση της κατά φύση και κατά συνείδηση ευθύνης προς το έτερο πρόσωπο.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

O Κολοκοτρώνης γράφει στον Ιμπραήμ:

 «Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δέντρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, ημείς δεν προσκυνούμε. Τι τα δέντρα μας αν τα κόψεις και τα κάψεις, την γην δεν θέλει την σηκώσεις, και η ίδια γη που τα έθρεψε, αυτή η ίδια γης μένει δική μας και τα ματακάνει. Μόνον ένας Έλληνας να μείνει πάντα θα πολεμούμεν και μη νομίζεις πως την γην μας θα την κάμεις δική σου. Βγάλτο απ΄ το νου σου». 

Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Ἡ βία τῶν οἰκουμενιστῶν ---- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ἀπειλεῖ τήν ἑνότητα τῶν Ὀρθοδόξων. Ἤδη βλέπουµε δύο κατηγορίες ἀνθρώπων, πού τούς χωρίζει βαθύ ρῆγµα, τό ὁποῖο συνεχῶς διευρύνεται καί σέ λίγο θά εἶναι δύσκολο νά γεφυρωθεῖ. Ἀπό τή µιά µεριά εἶναι ἐκεῖνοι πού συµφωνοῦν µέ τόν Οἰκουµενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολοµαῖο καί πανηγυρίζουν ἐπιπολαίως γιά τά «κατορθώµατά του», ἐνῶ στήν ἄλλη µεριά βλέπουµε τούς διαφωνοῦντες, οἱ ὁποῖοι µέ περισσό θάρρος ἀγωνίζονται γιά τή µαταίωση τῶν δολίων σχεδίων τῶν οἰκουµενιστῶν. 

Οἱ πρῶτοι δέν ἔχουν ἰδιαίτερη σχέση µέ τήν Ἐκκλησία καί τάσσονται στό πλευρό τοῦ Πατριάρχη γιά καθαρά πολιτικούς καί ἰδιοτελεῖς σκοπούς. Τόν βλέπουν ὡς πολιτικό ἡγέτη, ὁ ὁποῖος µαζί µέ τόν ἀγαπηµένο του ἀδελφό, τόν Πάπα τῆς Ρώµης, θά συµβάλλουν στήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί τήν εἰρήνη τοῦ σύµπαντος κόσµου! Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι ὑλόφρονες, ἄπιστοι, µαταιόδοξοι, συµφεροντολόγοι, φιλήδονοι καί πολλά ἄλλα. Ὡστόσο, πλαισιώνουν τόν Πατριάρχη, δέχονται ὑποκριτικῶς τίς εὐλογίες του καί τόν διαβεβαιώνουν ὅτι εἶναι κοντά του καί ὑποστηρίζουν θερµά τό πολυσχιδές ἔργο του, ἐνῶ δέν γνωρίζουν οὔτε τό ἀλφάβητο τῆς πίστης! Ἀντίθετα, οἱ δεύτεροι, οἱ διαφωνοῦντες, εἶναι ἀσάλευτοι στήν πίστη, φτωχοί, στερηµένοι, πειραζόµενοι καί διωκόµενοι. Ἀντιστέκονται σθεναρά καί ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός εἶναι κίνηµα δαιµονικῆς ἔµπνευσης, προκειµένου νά παραδοθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία στόν παπισµό! Ὅλα τά ἄλλα πού λέγονται εἶναι στάχτη στά µάτια. Ἀντιµισθία τῆς σθεναρῆς τους ὁµολογίας εἶναι ἡ περιφρόνηση, ἡ φτώχεια, ὁ ἐµπαιγµός καί τό µαρτύριο. Οἱ συµφωνοῦντες µέ τόν οἰκουµενισµό δέν ἔχουν πουθενά στήριγµα. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ ἐµπειρία τῶν ἁγίων τούς ἔχουν καταδικασµένους. Ἀντίθετα, ἡ στάση τῶν διαφωνούντων στηρίζεται στούς λόγους τοῦ Χριστοῦ: «Εἰ ἐµέ ἐδίωξαν καί ὑµᾶς διώξουσιν» καί «ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ βιάζεται καί οἱ βιασταί ἁρπάζουσιν αὐτήν». Ὁ Φώτης Κόντογλου, σέ ἀνοικτή ἐπιστολή πρός τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ἔγραφε τό 1965: «Καί σεῖς οἱ ποιµένες τοῦ λαοῦ τί εἴδους ποιµένες εἶσθε; Τά πρόβατα τά ὁποῖα σᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Χριστός τά παραδίδετε εἰς τούς λύκους. Συναυλίζεσθε µέ τούς ἄρχοντας τοῦ κόσµου τούτου τοῦ παρερχοµένου, διότι ἐζηλώσατε τήν δόξαν αὐτῶν καί οὐχί τήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὑπετάξατε τήν πίστιν εἰς τούς ἁµαρτωλούς ἀνθρώπους τῶν κοσµικῶν ἐπιθυµιῶν, οἵτινες ὁδηγοῦνται ἀπό τόν σατανᾶν. Παραδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου, εἰς τόν κατέχοντα τήν ὕλην, τόν χρυσόν, τάς ἐφευρέσεις καί τάς µηχανάς, αἱ ὁποῖαι καταπλήττουν τά πλήθη, ὡς θαύµατα τοῦ ἀντιχρίστου. Παρεδόθητε καί παρεδώσατε τά πρόβατα εἰς τήν ψευδώνυµον γνῶσιν, «τήν κενήν ἀπάτην», τήν διδασκοµένην εἰς τάς χώρας τῆς ἀθεΐας καί τῆς ἀπογνώσεως, ὅπου οὐκ ἔστιν οὐδέ ὀσµή τῆς αἰωνίου ζωῆς καί τῆς ἀληθοῦς γνώσεως, τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ» (Ἀντιπαπικά, 1983, σελ. 16) Καί γιά τίς ἀντι- δράσεις τῶν οἰκουµενιστῶν ἀπέναντι στούς γενναίους ὁµολογητές τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔγραφε: «Ἀκονίσατε τήν µάχαιραν τῆς αἰσχύνης. Ἀποστείλατε τά ὄργανα τῆς βίας, τά ὁποῖα σᾶς δορυφοροῦν καί µέ τά ὁποῖα εἶναι πάντοτε πάνοπλος ἡ ἀποστασία. Ἀποστείλατέ τα ἐναντίον µας. Ἤδη εἰς τό Ἅγιον Ὄρος ἐνεφανίσθη τό αἱµατωµένον καί ἀποτρόπαιον φάσγανον τῆς βίας, διά νά ἐνσπείρῃ τόν τρόµον εἰς τάς ἁγίας καρδίας τῶν γερόντων, τῶν ἀσκητῶν καί τῶν ἐρηµιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν ἐν δοκιµασίαις, ἐν στερήσει, ἐν τελείᾳ ἀπαρνήσει τοῦ σαρκίου των, διά νά εὐαρεστήσουν τόν Κύριον. Τό φρικτόν πρόσωπον τῆς βίας ἐµφανίζεται ὡς τό τῆς µυθικῆς κεφαλῆς τῆς Μεδούσης εἰς τόν ἁγιασµένον κῆπον τῆς Παναγίας. Καί ὄπισθεν αὐτοῦ τοῦ βδελύγµατος τῆς βίας εὑρίσκεσθε σεῖς, οἱ “ποιµένες οἱ µισθωτοί”, οἱ τρίδουλοι τῶν ἀρχόντων τοῦ σκοτεινοῦ κόσµου τοῦ χρήµατος, τῆς ἀθεΐας, τοῦ ἐκφυλισµοῦ καί πάσης ἀκολασίας» (Ὅπ. παρ., σελ. 17). Ὁ ἀείµνηστος Κόντογλου παροµοιάζει τή βία τῶν οἰκουµενιστῶν µέ τό κεφάλι τῆς γοργόνας, πού λεγόταν Μέδουσα, πού ἀντί γιά µαλλιά εἶχε µεγάλα φίδια καί ὅποιος τήν κοιτοῦσε πέτρωνε ἀπό τόν φόβο. ∆υστυχῶς, στό χῶρο τῆς Ἐκκλησίας συχνά τιµωροῦνται οἱ ἐνάρετοι καί οἱ ζηλωτές, ἐνῶ οἱ ἁµαρτωλοί µένουν στή θέση τους καί συχνά προάγονται προκλητικῶς, γιά νά συνεχίσουν τήν ἄγρια συµπεριφορά τους ἀπέναντι στούς εὐσεβεῖς! Πρόκειται γιά φοβερό κατάντηµα. Ἡ ἄθλια ἱστορία τῶν οἰκουµενιστῶν ἐπαναλαµβάνεται καί στίς µέρες µας µέ δαιµονική ἐπιµονή καί χωρίς καµιά ἀναστολή. Προχωροῦν γιά τήν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καί ἀδιαφοροῦν γιά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, τούς ὁποίους ἀπειλοῦν, ἀλλά καί τιµωροῦν, χωρίς καµιά ἀπολογία. Οἱ οἰκουµενιστές, οἱ εὑρισκόµενοι εἰς τόπον Χριστοῦ, ἀκολουθοῦν τήν τακτική τῶν Φαρισαίων καί τῶν Γραµµατέων ἀπέναντι στό Χριστό!

"Ο.Τ."

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Σύνοδοι κατεδίκασαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, γιατί δεν ήταν πρόθυμος να υπηρετήσει τα συμφέροντα των ισχυρών του εκκλησιαστικού χώρου και της πολιτείας. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, αγαπητοί αδελφοί, Σύνοδοι που θεωρούνται Ορθόδοξοι, να αθωώνουν τους ενόχους και να καταδικάζουν τους Αγίους. Αυτό το φαινόμενο, που σημαίνει διαστροφή της Παραδόσεως εκ μέρους των, που αποκαλύπτει την εκκοσμίκευση του εκκλησιαστικού χώρου, θα συνεχίζεται όσο υπάρχει η αμαρτία, και φοβερά αποστασία, μέσα στο ράσο.

Πέμπτη 18 Ιουνίου 2015

Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (Πατρολογία 99, ΙΙ76) μας λέγει:

«Το κοινωνείν μετά των αιρετικών δεν είναι αρετή, αλλά βαρειά αμαρτία, ίση προς μοιχείαν. Γι᾽ αυτό και αν όλα τα χρήματα του κόσμου προσφέρει εκείνος, που επικοινωνεί με την αίρεσιν, ούτε τότε γίνεται φίλος του Θεού, αλλά εχθρός του. Γι᾽ αυτό πρέπει να επιμένουμε σε ακοινωνησία προς τους αιρετικούς μέχρι θανάτου, καν εξορία πρόκειται, καν ξίφος στιλβούται, καν πυρ ανάπτεται».

Τετάρτη 17 Ιουνίου 2015

Εκκλησία και κόσμος --- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Η αγάπη του Θεού αγιάζει τον κόσμον
Είναι κάποιες αλήθειες παλιές, αλλά όχι ξεπερασμένες. Άφθορες από το πέρασμα του χρόνου, αδιάσειστες από τους σεισμούς και αδιάφθορες από τους συρμούς των καιρών μένουν φωτεινά μετέωρα. Φέγγουν στα σκοτάδια αυτού του κόσμου και κοντρολάρουν την πορεία μας μέσα σ΄ αυτόν. Διευκρινίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη «κόσμος» με την ειδική έννοια, που της δίνει ο λόγος του Θεού· «ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται» (Α΄ Ιω. 5: 19). Ο κόσμος παραδομένος στον πονηρό, που τον ανακηρύσσει άρχοντα και κοσμοκράτορα του αιώνος τούτου, αντιτίθεται συνειδητά στο θέλημα του Θεού. Είναι εντούτοις, θαυμαστό ότι αυτός ο πονηρός κόσμος συνιστά το άμεσο αντικείμενο της αγάπης του Θεού. Αφοπλιστικός ο λόγος της αγίας Γραφής αποκαλύπτει ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον Υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ιω. 3: 16). Συγκλονιστικός ο μετασχηματισμός του θείου λόγου σε πράξη· επάνω από το σταυρό ο Κύριος Ιησούς Χριστός εμπιστεύεται το κλειδί του Παραδείσου του στον χειρότερο εκπρόσωπο του διεφθαρμένου κόσμου, σ΄ έναν κακούργο ληστή. Είναι η εγγύηση ότι τα ματωμένα χέρια του έχουν την πρόθεση και τη δύναμη ν΄ αγκαλιάσουν τον βρόμικο κόσμο, να τον καθαρίσουν με το αίμά τους, να τον επαναφέρουν στο αρχέγονο κάλλος και να τον ανεβάσουν στην ουράνια δόξα. Με την απαραίτητη, όμως, προϋπόθεση ότι ο κόσμος θ΄ αναγνωρίσει την πλάνη, την αμαρτία του, θα εξομολογηθεί με συντριβή και μετάνοια και θα ομολογήσει πίστη στον μόνο Λυτρωτή Ιησού Χριστό.

Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Μήτε γένοιτό μοι, ίνα ποιήσω την εκκλησίαν μου την αγίαν μητέρα των ορθοδόξων αιρετικήν, δεχόμενος το του πάπα μνημόσυνον

«Όστις μνημονεύει τον πάπαν, ή κοινωνήσοι τω μνημονεύοντι, ή συμβουλεύσοι ή παραινέσοι, ηγήσομαι και τούτον οίον η αγία και μεγάλη σύνοδος η εν Κωνσταντινουπόλει, η το λατινικόν εξετάσασα δόγμα, και τους αυτό φρονήσαντας καθελούσα τότε, τον Βέκκον δηλονότι και τους ομόφρονας. Ουδέ νομίζω εγώ μικρόν τι το του πάπα ή τινος επισκόπου μνημόσυνον, αλλά η πνευματική των ομοδόξων κοινωνία και η τελεία υποταγή προς τους γνησίους ποιμένας, η δια του μνημοσύνου εστίν, αι δε σύνοδοι και οι άλλοι διορίζονται, ότι ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτων και από της κοινωνίας χρη φεύγειν και τα άλλα όμοια, όσα γινώσκετε, ότι διορίζονται. Υπέρ πάντα δε ο Κύριος ημών: «Αλλοτρίω δε ου μη ακολουθήσωσι», φησίν, «αλλά φεύξονται απ΄ αυτού, ότι ουκ οίδασι των αλλοτρίων την φωνήν». Μήτε γένοιτό μοι, ίνα ποιήσω την εκκλησίαν μου την αγίαν μητέρα των ορθοδόξων αιρετικήν, δεχόμενος το του πάπα μνημόσυνον, έως αν ο πάπας εκείνα ομολογή και πιστεύη, δι΄ άτινα εκ της ημετέρας εκκλησίας ου προσεδέχοντο. Ει τις γαρ ομολογήσει εκείνον νυν ορθοτομούντα τον λόγον της αληθείας, ομολογεί τους εαυτού προγόνους είναι αιρετικούς. Η γνώμη μου τοίνυν τοιαύτη και ην αεί και έσται, και έσομαι αεί προς τον πάπαν και τους κοινωνούντας αυτώ οπωσούν ακοινώνητος, ως και οι πατέρες ημών, ων την ευσέβειαν καν πρέπον εστί μιμείσθε ημάς επειδή την αγιωσύνην αυτών και την σοφίαν ουκ έχομεν»



(Από τα αντιλατινικά κείμενα του οσιωτάτου εν Μοναχοίς Γενναδίου Σχολαρίου του και Πατριάρχου γενομένου Κων/πόλεως).

Δευτέρα 15 Ιουνίου 2015

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ!

Του δημοσιογράφου Ευθυμίου Παπανικολάου


Τα ΜΜΕ και ιδιαίτερα τα κανάλια αποτελούν τη χοάνη πολτοποίησης της Ιστορίας, του Πολιτισμού, των Ιδεών, των Αξιών και εθνικών συμβόλων, των Ανθρώπων…  Το τηλεοπτικό εμπορικό θέαμα έχει ισοπεδώσει τα πάντα. Δεν έχει αφήσει τίποτα όρθιο, ούτε Ιερό ούτε Όσιο. Όλα πλέον τα υποτάσσει στους νόμους της αχαλίνωτης αγοράς, της παραποίησης και του εξευτελισμού των πάντων. Ωστόσο, έξω από αυτή την αχαλίνωτη και θηριωδώς καταστροφική χυδαιότητα της αγοράς, υπάρχει και μια άλλη φρικώδης διαστροφή συνειδητής επιλογής: Η συνειδητή επιλογή κατεδάφισης των ιστορικών και εθνικών συμβόλων ταυτότητας και μνήμης, συνακόλουθα και της Ορθοδοξίας, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας και μνήμης. Η Ορθοδοξία αποτελεί σήμερα τον πιο γρανιτένιο ιστό εθνικής μνήμης και αντίστασης στη νεοταξική ισοπέδωση. Γι΄ αυτό έχει μπει στο στόχαστρο των υπερεθνικών ελίτ εξουσίας. Κτυπιέται με λύσσα πολυεδρικά και πολύχρωμα, εντός της Εκκλησίας και εκτός, εκ των έσω και των έξω… Τα ΜΜΕ ιδιαίτερα το τηλεοπτικό θέαμα αποτελούν το συνειδητό πολιορκητικό κλοιό κατά του κάστρου της Ορθοδοξίας. Έχει αρχίσει, εδώ και πολλά χρόνια, μια συνειδητή επιχείρηση κατασυκοφάντησης της Ορθοδοξίας, εξευτελισμού και γελοιοποίησης των Ορθοδόξων συμβόλων. Τα ΜΜΕ, ως η αιχμή της καθεστωτικής προπαγάνδας προωθούν συνειδητά την κατεδάφιση των συλλογικών μορφών της ιστορικής μνήμης και εθνικής μας ταυτότητας. Η Ορθοδοξία βρίσκεται στο επίκεντρο της επίθεσης αυτής της φαιάς προπαγανδιστικής μηχανής των ΜΜΕ. Κάθε τηλεοπτική υπερπαραγωγή είναι εξ ορισμού το άκρον άωτον της αγοραίας χυδαιότητας και της νεοταξικής προπαγάνδας. Μέρα με την ημέρα αυτές οι επιθέσεις γίνονται και πιο λυσσώδεις και συστηματικές. Όλα επενδύονται με τις φόρμες και τις «αξίες» των αγοραίων συμβόλων της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής. Με τις «αξίες» των διαστροφών του τηλεοπτικού θεάματος και της νεοταξικής μοχθηρίας, που θέλει να κατακρεουργήσει τα πάντα, όλες τις κατακτήσεις και τις συλλογικές μνήμες του Ανθρώπου.       

ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΕΙΣ. ΑΥΤΟ  ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ!  

Κυριακή 14 Ιουνίου 2015

ΟΙ ΧΛΙΑΡΟΙ (Απ. γ΄ 14 – 22) του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Α΄ Η αρρώστια θερμόμετρο πνεύματος                                                                 

Κύριο δείγμα υγείας του ανθρωπίνου οργανισμού είναι η καλή θερμοκρασία του σώματος. Και βασικό στοιχείο υγείας πνευματικής του χριστιανού είναι ο ζήλος της πίστεως. Όταν η πίστη χάνει την θερμότητά της και ο ζήλος ατονεί, τότε ο πιστός δεν μπορεί να περπατά τον δρόμο των εντολών του Θεού, δεν μπορεί να χαίρεται τα δώρα της αγάπης του ούτε καν όρθιος να στέκεται κοντά του. Και το πιο φοβερό είναι ότι δεν αντιλαμβάνεται το επικίνδυνο της καταστάσεώς του. Αλάνθαστο και αιώνιο θερμόμετρο, για να θερμομετρούμε τον ζήλο μας και να ελέγχουμε την πνευματική μας υγεία, μας έχει δώσει ο Κύριος τον θεόπνευστο λόγο του. Και μέσα στην Καινή Διαθήκη έχει καταχωρίσει μία γνωμάτευση για τα παιδιά του με την χλιαρή πίστη, στην οποία περιγράφει τα συμπτώματα, αλλά δίνει και την θεραπεία της αρρώστιας. Είναι η προς Λαοδικείς επιστολή της Αποκαλύψεως (3, 14 –22).                                                          
Η Λαοδίκεια ήταν σπουδαία πόλη της Μ. Ασίας, χτισμένη στη νότια όχθη του Λύκου ποταμού, δυτικά και όχι πολύ μακριά από τις Κολοσσές. Ήταν εξέχων συγκοινωνιακός κόμβος και μεγάλο εμπορικό κέντρο, και φημιζόταν για τον πλούτο της. Όταν καταστράφηκε από τους μεγάλους σεισμούς του 60- 61μ.Χ., δεν ζήτησε αυτοκρατορική βοήθεια, όπως οι περισσότερες πόλεις της Μ. Ασίας, διότι είχε οικονομική αυτάρκεια. Πηγές του πλούτου της ήταν κυρίως οι τράπεζες και τα χρηματιστήρια, που διέθετε, τα υφαντουργεία και τα ταπητουργεία, που επεξεργάζονταν το περίφημο μαλλί της περιοχής της, και η ιατρική της σχολή, στην οποία συνέρρεαν οι μαθηταί, για να ακούσουν διάσημους δασκάλους, καθώς και τα φαρμακευτικά της εργαστήρια. Από την ευδαιμονία της πόλεως εύλογο είναι να συμπεράνουμε τον ευδαιμονισμό των κατοίκων της και μ΄ αυτά τα δεδομένα να καταλάβουμε καλύτερα τα λόγια, που της απευθύνει η επιστολή. Φαίνεται πως το πνεύμα του ευδαιμονισμού δεν είχε αφήσει ανεπηρέαστους και τους χριστιανούς της Λαοδίκειας και ίσως είχαν κάνει υποχωρήσεις στην πίστη τους, προκειμένου να μη χάσουν τις ανέσεις της ζωής τους. Μήπως προσπάθησαν να συμβιβάσουν τη λατρεία του αληθινού Θεού με την συμμετοχή στις τρυφηλές και μάταιες εκδηλώσεις της ειδωλολατρίας; Μήπως θεωρούσαν τα υλικά τους πλούτη ως ευλογία και εύνοια του Θεού με την οποία επιδοκίμαζε την ευσέβειά τους και ξωφλούσε το χρέος του για το ότι έγιναν χριστιανοί; Δεν αποκλείεται. Διότι τι άλλο μπορεί να σημαίνει η κατηγορία ότι είναι χλιαροί;

Ο έλεγχος                                                                                                                    
Όλο το περιεχόμενο της επιστολής, που το άγιο Πνεύμα στέλνει μέσω του ευαγγελιστού Ιωάννου στην εκκλησία της Λαοδίκειας, είναι ένας έλεγχος· ένας αυστηρός και σκληρός έλεγχος, ο οποίος όμως γίνεται με πολλή τρυφερότητα και αγάπη. Από τις επτά επιστολές σε επτά εκκλησίες της Μ. Ασίας, που περιέχει η Αποκάλυψις, αυτή η επιστολή είναι η μόνη, που δεν αναγνωρίζει κανένα καλό και άξιο επαίνου στοιχείο στην εκκλησία. Αποστολέας της επιστολής είναι ο ίδιος ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος υπαγορεύει το γράμμα του στον ευαγγελιστή Ιωάννη. Ο Χριστός αυτοσυστήνεται με τρεις χαρακτηρισμούς, που είναι σκόπιμα διαλεγμένοι για να τονίσουν τα νομίσματα της επιστολής· είναι «ο αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός και η αρχή της κτίσεως του Θεού». Με τους τρεις αυτούς χαρακτηρισμούς ο αποστολέας Χριστός παρουσιάζεται ως μια προσωπικότητα ακέραιη και αψευδής, και συνάμα παντοδύναμη και κυριαρχική. Έναντι του συμβιβαστικού και ασταθούς πνεύματος των χριστιανών της Λαοδίκειας ο Χριστός προβάλλει έτσι σαν ένας έλεγχος και μία κρίση, που καταδικάζει την συμπεριφορά τους και αποστομώνει κάθε δικαιολογία τους. Κι αμέσως, πιο συγκεκριμένα, αρχίζει να απαγγέλει τις κατηγορίες του. Απευθύνεται «τω αγγέλω της εν Λαοδικεία εκκλησίας», στον επίσκοπο δηλαδή της πόλεως, ως εκπρόσωπο όλων των χριστιανών, αλλά και ως υπεύθυνο και υπόλογο ενώπιον του Θεού για την πνευματική κατάσταση των πιστών. Στην ουσία, βέβαια, απευθύνεται σε όλους τους πιστούς και στον καθένα ξεχωριστά. «Οίδά σου τα έργα», λέει, «ότι ούτε ψυχρός ει ούτε ζεστός». Μιλά ως καρδιογνώστης ο Κύριος και τους φανερώνει ότι γνωρίζει τα έργα τους – που σημαίνει όχι απλώς τις εξωτερικές πράξεις τους, αλλά την ποιότητά τους –, και αναγνωρίζει από αυτά την διάθεση της καρδιάς τους απέναντί του. Δεν είναι ούτε ψυχροί ούτε ζεστοί. Δεν έχουν ζήλο πίστεως, εκείνο τον βρασμό της αγάπης και της αφοσιώσεως στον Χριστό, που εξαγνίζει τον άνθρωπο και τον σπρώχνει σε θυσίες για το όνομα του Κυρίου. Δεν έχουν εκείνη την ζέστη και την θερμότητα του πνεύματος, που κρατά ζωντανό και υγιή τον πνευματικό οργανισμό του πιστού, και την οποία μάς παραγγέλλει ο απόστολος Παύλος – «Τω πνεύματι ζέοντες» (Ρωμ. 12: 11). Γι΄ αυτό δεν είναι ζεστοί. Δεν είναι όμως ούτε ψυχροί. Δεν ανήκουν στην τάξη εκείνων, που στερούνται εντελώς την ζεστασιά, που δημιουργεί μέσα στην ανθρώπινη καρδιά η παρουσία του αναστημένου Χριστού, και που δεν διαθέτουν ούτε μία σπίθα αγάπης προς το πρόσωπό του. Οι ψυχροί είναι άνθρωποι, που δεν έχουν καμία σχέση με την πίστη και με τα μυστήρια της Εκκλησίας. Είναι εκείνοι που δεν πλησίασαν, δεν άγγιξαν, δεν πήραν μέσα τους τη φωτιά του Πνεύματος. Με μια λάξη, οι αβάπτιστοι. Οι χριστιανοί της Λαοδίκειας όμως βαπτίστηκαν. Είχαν πίστη, είχαν αγάπη, δεν είχαν ζήλο. Το αμάρτημά τους ήταν ότι έκαναν αβαρίες στην πίστη, νοθείες στην αγάπη· και η ελπίδα τους δεν ήταν ζωντανή. Παρ΄ όλα αυτά πίστευαν ότι ήταν οι καλύτεροι χριστιανοί. Τους έλειπε η αυτογνωσία και η επιθυμία για βελτίωση· ήταν χλιαροί.

«Αδόκιμον το χλιαρόν»                                                                                       
Ο Κύριος όμως που αγαπά την ευθύτητα και τους ευθείς τη καρδία (πρβλ. Ψαλμ. 72, 1), μπορεί να δεχθεί μόνο τις καθαρές καταστάσεις· τον συνδυασμό και τον συμβιβασμό, ο οποίος θεωρείται προτέρημα από τους ανθρώπους του κόσμου, δεν τον ανέχεται. «Όφελον ψυχρός ης ή ζεστός», λέει και μας αφήνει κατάπληκτους να εννοήσουμε ότι προτιμά ακόμη και τον ψυχρό παρά τον χλιαρό! Ο λόγος όμως είναι ευνόητος. Ενώ στα έργα η μεσότητα είναι καλή, στην πίστη, πράγματι, η χλιαρότητα είναι η χειρότερη περίπτωση. Διότι, όπως αποδεικνύει αδυσώπητα η ιστορία, πολλοί ψυχροί, αμαρτωλοί και αδιάφοροι μετανόησαν και έγιναν άγιοι, ενώ σπάνια χλιαροί αισθάνονται την ανάγκη της μετανοίας. Στην ουσία οι μεγαλύτεροι άπιστοι είναι οι χλιαροί, διότι αυτοί, ενώ γνώρισαν τον Χριστό, αρνούνται την δύναμή του, δεν εμπιστεύονται στην χάρη του και ζητούν να τα έχουν καλά και με τον κόσμο. Οι μεγαλύτεροι εχθροί της Εκκλησίας είναι οι χλιαροί, διότι κινούνται και στο στρατόπεδο του κόσμου. Ο Κύριος όμως είναι απόλυτος στο θέμα της πίστεως και οι μαθηταί διασώζουν την παράδοση αυτή. Δεν μπορούμε να ακρωτηριάζουμε το ευαγγέλιο, διότι και ελάχιστο να χάσει από το μύνημά του, παύει να είναι ευαγγέλιο. Ούτε μπορούμε να αναμιγνύουμε ευαγγέλιο και κόσμο και να βγάζουμε μέσο όρο, διότι τότε δεν έχουμε ευαγγέλιο. «Μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις», κηρύττει ο απόστολος Παύλος.

Απειλή εμετού                                                                                                             
Οι Λαοδικείς χριστιανοί είχαν συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, γι΄ αυτό ο Κύριος τούς απορρίπτει· «Ούτως ότι χλιαρός ει, και ούτε ζεστός ούτε ψυχρός, μέλλω σε εμέσαι εκ του στόματός μου». Η αηδιαστική εικόνα του εμετού εκφράζει πολύ παραστατικά όχι μόνο την απόρριψη των χλιαρών χριστιανών, αλλά και την απέχθεια του Χριστού προς την χλιαρότητά τους. Και χρησιμοποιείται πολύ εύστοχα η μεταφορά της εικόνος του εμετού, διότι όντως το χλιαρό νερό προξενεί εμετό και το συνιστούν μέχρι σήμερα οι γιατροί για πλύσεις στομάχου. Η χλιαρή, χωρίς ζήλο πίστη, που λαμβάνει υπ΄ όψη το φρόνημα της σάρκας, του εγώ, και προσέχει πάντοτε να μη δυσαρεστεί τον κόσμο και τα καπρίτσια του, μπορεί από τους ανθρώπους να εξιδανικεύεται και να καλείται σύνεση ή μετροπάθεια, αλλά στον Χριστό προκαλεί ναυτία. Αηδιάζει, όπως όταν οι Ιουδαίοι του πρόσφεραν θυσίες χωρίς ζήλο και τους έλεγε με το στόμα του Ησαϊα· «Σιχαίνομαι τις θυσίες σας» (Ησ. 1: 13). Όχι ότι οι Ισραηλίτες είχαν προσφέρει ποτέ βρώμικες θυσίες, αλλά διότι μαζί με την λατρεία του αληθινού Θεού συνδύαζαν και την λατρεία των ειδώλων και μαζί με τις θυσίες στους ψεύτικους θεούς έκαναν και θυσίες στον αληθινό Θεό, νομίζοντας ότι έτσι τον καλοπιάνουν. Αυτό ακριβώς όμως τον ερεθίζει και τον εξοργίζει. Έτσι εδώ ο Κύριος αηδιάζει από τους χριστιανούς της Λαοδίκειας. Όταν τους πήρε μέσα του ήταν ζεστοί. Τώρα που έγιναν χλιαροί, δεν μπορεί να τους κρατήσει· θα τους ξεράσει από το στόμα του. Αυτό σημαίνει ότι θα τους αποκόψει τελείως και με βδελυγμία από το σώμα του, από την Εκκλησία, από την αιώνια ζωή, θα τους καταστήσει ξένους και σιχαμένους. Οι πατέρες, μάλιστα, εξηγούν τον εμετό υπενθυμίζοντας τον καταδικαστικό λόγο του Κυρίου· «Πορεύεσθε απ΄ εμού οι κατηραμένοι» (Ματθ. 25: 41). Η απειλή είναι πολύ σκληρή, αλλά αφήνει χώρο για την ελπίδα, καθώς η πραγματοποίησή της τοποθετείται στο μέλλον· «μέλλω σε εμέσαι». Υπάρχει ένα χρονικό διάστημα, στο οποίο όλα μπορούν να αλλάξουν.

Β΄  Διάγνωση και θεραπεία

Αιτία η αυτάρκεια                                                                                                           
Ο Χριστός ερμηνεύει την κατάσταση της χλιαρότητος, που κατακλύζει τους χριστιανούς της Λαοδίκειας ως εξής· «ότι λέγεις ότι πλούσιος ειμί και πεπλούτηκα και ουδενός χρείαν έχω». Αιτία αλλά και έκφραση της χλιαρότητός τους ήταν η αυτάρκεια, που νόμιζαν ότι είχαν. Πίστευαν ότι είναι πλούσιοι και ότι δεν έχουν ανάγκη από τίποτε. Και είναι φυσικό, όποιος νιώθει αυτάρκης να χάνει την ζέση της πίστεως, να παύει να στηρίζεται με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό. Ποια όμως ήταν τα πλούτη, για τα οποία καυχώνταν οι Λαοδικείς; Αν επρόκειτο για υλικό πλούτο, είναι απίθανο ότι θα απασχολούσε τον Κύριο. Μάλλον εννοείται ο πνευματικός πλούτος, του οποίου όμως η αίσθηση επηρεάζεται από την ύπαρξη του υλικού. Φαίνεται ότι η υλική ευμάρεια και ο ευδαιμονισμός της ζωής είχαν δημιουργήσει στους χριστιανούς της Λαοδίκειας μία αυταπάτη ως προς την πνευματική τους κατάσταση και έμεναν ευχαριστημένοι από την χλιαρή τους προσφορά στον Χριστό. Ένιωθαν πλούσιοι πνευματικά, και μάλιστα νόμιζαν ότι πλούτησαν με τις δικές τους δυνάμεις – αυτό δηλώνει το ενεργητικό ρήμα «πεπλούτηκα»-. Η αυτοπεποίθησή τους δε αυτή τους οδηγούσε στην αυθάδεια να λένε υβριστικά ότι δεν έχουν ανάγκη από τίποτε. Σε αντίθεση με την εκκλησία της Σμύρνης, που ζούσε την πτωχεία της, αλλά ήταν πλούσια (Απ. 2: 9), η εκκλησία της Λαοδίκειας δεν είχε πατήσει καλά το πρώτο σκαλί της πνευματικής πορείας, την πτωχεία του πνεύματος, όπως το επισημαίνει ο Κύριος με τον πρώτο μακαρισμό του· «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι» (Ματθ. 5: 3). Και οι χριστιανοί , που δεν αισθάνονται ανεπαρκείς πνευματικά και δεν έχουν αγωνία για την πορεία τους, δεν μπορούν να πλουτήσουν εν Χριστώ. Ο καλός, που δεν προσπαθεί να γίνει καλύτερος, παύει να είναι καλός· κι ο πιστός, που δεν αγωνίζεται να αυξηθεί στην πίστη, καταντά χλιαρός. Όσο δε πλουσιώτερος γίνεται κάποιος πνευματικά, τόσο μεγαλύτερη συνείδηση αποκτά της πνευματικής του φτώχειας και τόσο περισσότερο αγωνίζεται για μια πνευματικότερη ζωή.                                      

Η διαγνωση                                                                                                               
Αλλά οι χλιαροί χριστιανοί της Λαοδίκειας ναρκισσεύονται και αλαζονεύονται μέσα στην χλιαρότητά τους, θεωρώντας τον εαυτό τους ανώτερο από όλους. Γι΄ αυτό ο Χριστός τούς συνεφέρνει λέγοντας· «Και ουκ οίδας ότι συ ει ο ταλαίπωρος και ο ελεεινός και πτωχός και τυφλός και γυμνός». Αυτοί ταλάνιζαν και ελεεινολογούσαν τους άλλους, αλλά ο Χριστός τούς φανερώνει ότι οι ίδιοι είναι οι αληθινά ταλαίπωροι και αξιολύπητοι. Περιφρονούσαν ίσως και καταφρονούσαν τους χριστιανούς, που ήταν αυστηροί στην ζωή τους και τους στοίχιζε η πίστη με θλίψεις και διωγμούς, αλλά ο Χριστός τούς δηλώνει ότι αυτοί είναι οι ένοχοι και οι αξιοκατάκριτοι. Είχαν κάνει κριτήριο και νόμο την δική τους ζωή και όχι την ζωή του Χριστού, και θεωρούσαν τον εαυτόν τους υπόδειγμα, αλλά ο λόγος του Θεού τούς αποδεικνύει αδόκιμους, ανάξιους και ακατάλληλους για την βασιλεία του. Ο ισχυρισμός τους ότι είναι πλούσιοι αποδεικνύεται γελοίος και οι ίδιοι καταντροπιάζονται· είναι και φτωχοί και τυφλοί και γυμνοί. Με τα επίθετα «ταλαίπωρος και ελεεινός» χαρακτηρίζει γενικά ο Χριστός την αθλιότητα των χλιαρών χριστιανών. Με τα υπόλοιπα τρία περιγράφει ειδικότερα τις αδυναμίες τους. Λαμβάνοντας υπ΄ όψη μάλιστα την ιστορία της Λαοδίκειας, διακρίνουμε μία αντιστοιχία ανάμεσα στα τρία επίθετα και στα καυχήματα των Λαοδικέων ή στις πηγές πλουτισμού τους. Το «πτωχός», δηλαδή, αναφέρεται στο χρήμα, που συσσωρευόταν στην πόλη από το εμπόριο και τις συναλλαγές, το «τυφλός» στα ιατρεία της και στα φαρμακεία της, και το «γυμνός» στα υφαντουργεία της. Είναι σαν να λέει στους χριστιανούς ο Κύριος· «Παρ΄ όλα σας τα πλούτη είστε φτωχοί, διότι σας λείπει η ταπεινοφροσύνη· παρ΄ όλα σας τα γιατρικά είστε τυφλοί, διότι δεν μπορείτε να δείτε ποιο είναι το θέλημά μου· παρ΄ όλα σας τα υφαντά είστε γυμνοί, διότι δεν έχετε έργα πίστεως και αγάπης». Έτσι παραστατικά παρουσιάζει την αμαρτία τους και τους ταπεινώνει.

Η θεραπεία                                                                                                               
Σκοπός του Χριστού όμως δεν είναι να εξουθενώσει τους χλιαρούς Λαοδικείς. Συντρίβει την ματαιοδοξία τους για να υψώσει την ταπεινοφροσύνη, αφαιρεί τα ψεύτικα καυχήματά τους για να τους χαρίσει αληθινά. Πριν τους εμέσει, τους δίνει ένα περιθώριο μετανοίας και τους συστήνει τον τρόπο της θεραπείας. «Συμβουλεύω σοι αγοράσαι παρ΄ εμού χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός ίνα πλουτήσης, και ιμάτια λευκά ίνα περιβάλη και μη φανερωθή η αισχύνη της γυμνότητός σου, και κολλύριον ίνα βλέπης». Αν θέλουν οι χριστιανοί  της Λαοδίκειας να γίνουν όντως πλούσιοι, λαμπροντυμένοι και υγιείς, είναι ανάγκη να καταλάβουν ότι αυτά που τους λείπουν τα διαθέτει μόνον ο Χριστός και από Εκείνον πρέπει να τα αγοράσουν.                            
«Χρυσίον» σημαίνει χρυσά νομίσματα και «χρυσίον πεπυρωμένον εκ πυρός», είναι τα γνήσια νομίσματα, από καθαρό χρυσάφι, που δοκιμάστηκε στην φωτιά. Νόμισμα από ατόφιο χρυσό είναι η πίστη του Χριστού η καθαρή και δοκιμασμένη σε διωγμούς, σε θλίψεις και πειρασμούς, η ορθόδοξη πίστη. «Ιμάτια λευκά», που σκεπάζουν την πνευματική γύμνια, είναι η αγνότητα της ψυχής και η καθαρότητα της ζωής. Νομίζουμε πολλές φορές ότι είμαστε ασφαλισμένοι και όμορφοι μέσα στα λαμπρά μας φορέματα, αλλά ο τρόπος και η ζωή μας δείχνουν πολύ έντονα στους γύρω μας την ασχήμια μας την εσωτερική, μας ξεγυμνώνουν και μας ντροπιάζουν, χωρίς να το καταλάβουμε, και οι άλλοι μάς γιουχαϊζουν. Ο Πλαστουργός είχε ντύσει τους πρωτοπλάστους με υπέροχη στολή, που δεν την έβλεπε μάτι ανθρώπου, αλλά την θαύμαζαν οι άγγελοι. Μετά την πτώση, όμως, η στολή χάθηκε και οι ίδιοι οι πρωτόπλαστοι ντρέπονταν τον εαυτόν τους, και ζήτησαν να σκεπάσουν την γύμνια τους. Όταν ο άνθρωπος διαθέτει αγνότητα και καθαρότητα, τότε είναι πραγματικά ντυμένος και κόσμιος. Έτσι ο Χριστός με τα δύο αυτά στοιχεία, το χρυσάφι και τα λευκά φορέματα, δείχνει στα παιδιά του τα αναγκαία για την σωτηρία, την πίστη και την αγνότητα, που πάντοτε θεωρείται απαραίτητο να συνυπάρχουν στην ζωή του χριστιανού. Προσθέτει όμως και ένα τρίτο, το κολλύριο για τα μάτια. Στην ιατρική σχολή της Λαοδίκειας χρησιμοποιούνταν για την θεραπεία των άρρωστων ματιών ένα φημισμένο στον αρχαίο κόσμο φάρμακο, η λεγόμενη φρυγική σκόνη. Αλλά ο Κύριος συστήνει το δικό του κολλύριο, που δεν είναι άλλο από τα δάκρυα της μετανοίας. Φαίνεται ότι τα δάκρυα προέρχονται από μας, αλλά οι άγιοι, που «εγεώργησαν ταις των δακρύων των ροαίς το άγονον της ερήμου», θεωρούν τα δάκρυα δώρο Θεού. Και πράγματι, τα δάκρυα, που πηγάζουν από μια καρδιά συντετριμμένη για τις αμαρτίες της, από μια καρδιά πλημμυρισμένη από ευγνωμοσύνη στον Κύριο, που την αγαπά και την ελεεί, είναι βροχή της χάριτος του Θεού, που καθαρίζει και λαμπικαρίζει τα μάτια της ψυχής, ώστε να βλέπουν το πρόσωπο του Κυρίου, να το αγαπούν και να το λατρεύουν, όπως εκείνος το ζητά. Δίπλα στην πίστη και στην αγνότητα τα δάκρυα εξασφαλίζουν την θεϊκή αγάπη, τον θείο έρωτα της νύμφης ψυχής προς τον νυμφίο Χριστό. Οι αρχαίοι ερμηνευτές έχουν δώσει επίσης και άλλες ερμηνείες στα στοιχεία, που αναφέρονται στην συμβουλή του Χριστού προς τους χλιαρούς χριστιανούς. Είπαν ότι «χρυσίον πεπυρωμένον» σημαίνει «τον διδασκαλικόν λόγον τον τω πυρί των πειρασμών λαμπρυνόμενον» (Ανδρέας, Οικουμένιος), σύμφωνα και προς το ψαλμικό χωρίο· «Αγαθός μοι ο νόμος του στόματός σου υπέρ χιλιάδας χρυσίου και αργυρίου» (Ψαλμ. 118: 72). «Ιμάτια λευκά» θεωρούν την υπέρλαμπρη στολή των αρετών, και κολλύριο την ακτημοσύνη, κατά αντίθεση με την δωροδοκία, που τυφλώνει την ορθή κρίση (Ανδρέας, Αρέθας, Οικουμένιος)· αλλά επίσης ως κολλύριο θεωρούν και την μετάνοια (Αρέθας). Εν πάση περιπτώσει, όμως, πρόκειται για τα αγαθά του Πνεύματος, για τον ίδιο τον Χριστό, τον οποίο ο απόστολος Παύλος ονομάζει πλούτο (Κλ.1: 27· πρβλ. 2: 2-3). Και για να «αγοράσουν» οι χριστιανοί της Λαοδίκειας αυτά τα αγαθά, ένας τρόπος υπάρχει· η αυτογνωσία, που θα τους φανερώσει την μεγάλη τους ένδεια, η ταπείνωση, που θα τους οδηγήσει να τα ζητήσουν από τον Κύριο, και η μετάνοια, που θα καταβάλουν σαν αντίτιμο στα χέρια του. Εκεί αποβλέπει ο έλεγχος που τους κάνει ο Χριστός.

Γ΄  Ο Αγαπητός μέσα μας

Στοργική προτροπή                                                                                                
Είναι αλήθεια ότι ο Χριστός μίλησε στους Λαοδικείς σκληρά, απότομα· το αναγνωρίζει και ο ίδιος. Αλλά ο δριμύς του τρόπος εκφράζει την σφοδρή του αγάπη· το ομολογεί αμέσως· «Εγώ όσους εάν φιλώ, ελέγχω και παιδεύω». Όσο αποτροπιασμό περιείχε το ρήμα «εμέσαι» τόση τρυφερότητα περικλείει το ρήμα «φιλώ», κι όση αυστηρότητα απέπνεε μέχρι τώρα ο λόγος τόση ενθέρρυνση εμπνέει στο εξής. Είναι ακριβώς τα γνωρίσματα της πατρικής αγάπης, μιας αγάπης γνήσιας, που ζητά το καλό του αγαπωμένου και όχι την ικανοποίηση του αγαπώντος, γι΄ αυτό μπορεί και συνδυάζει σοφά την επίπληξη με το χάδι. «Ον γαρ αγαπά Κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται» (Πρμ 3: 18), είχε πει ο θεόπνευστος παροιμιαστής και τα λόγια του επαναλαμβάνονται εδώ από τα χείλη του Χριστού. Η εκκλησία της Λαοδίκειας, παρ΄ όλη την αθλιότητα, δεν παύει να είναι εκκλησία του Χριστού και την στιγμή αυτή βρίσκεται ακόμη μέσα στα σπλάγχνα του. Πως είναι δυνατόν να μη την αγαπά; Γι΄ αυτό της δείχνει τα λάθη της – την ελέγχει – και την μαλώνει – την παιδεύει – διότι θέλει να απαλλαγεί από τα ψεγάδια της και να την χαίρεται πανωραία. Απόδειξη της αγάπης του είναι η γεμάτη στοργή προτροπή τού Χριστού, που αμέσως ακολουθεί· «Ζήλευε ουν και μετανόησον!». Αφού έδειξε ότι εκείνο που ζημιώνει τα παιδιά του είναι η χλιαρότητα, τα παρακινεί τώρα να ανακτήσουν τον ζήλο τους. Κι αφού έδειξε ότι εκείνο που μειώνει τον ζήλο τους είναι η αυτοπεποίθησή τους και η ύβρη τους, τα καλεί να αλλάξουν νοοτροπία, να μετανοήσουν. Πως θα το επιτύχουν, τους το έχει πει επίσης· να αναζητήσουν και να οικειωθούν το χρυσάφι της Ορθοδοξίας, τα ενδύματα της αγνότητος, το κολλύριο των δακρύων. Είναι δε αξιοσημείωτο ότι το «ζήλευε» τίθεται σε χρόνο ενεστώτα διαρκείας, που σημαίνει ότι ο Χριστός ζητά μία κατάσταση, που ο ζήλος θα διατηρείται πάντοτε ακμαίος, ενώ το «μετανόησον» σε χρόνο στιγμιαίο αόριστο δηλώνει την αποφασιστική, πράξη που θα σημειώσει ακαριαία την αρχή της μεγάλης αλλαγής.

Η επίσκεψη του Αγαπητού                                                                                   
Εντούτοις ο Χριστός προχωρεί κι έρχεται όλο και πιο κοντά στα χλιαρά του παιδιά, λες και θέλει να τα ζεστάνει με την ανάσα του, να τα ζωντανέψει με την πνοή του. Ξεκίνησε από αμείλικτος κριτής, που έβγαλε την καταδικαστική κρίση του· παρουσιάστηκε σαν αυστηρός πατέρας, που συμβούλευσε την διόρθωση· έγινε στοργικός φίλος, που παρακίνησε σε μετάνοια· και τώρα εμφανίζεται σαν αγαπημένος εραστής, που ζητά να μπεί στην καρδιά μας. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω», λέει· «εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ΄ αυτού και αυτός μετ΄ εμού». Σαν να ακούμε την φωνή του αδελφιδού στο Άσμα ασμάτων, που κράζει έξω από την πόρτα της αδελφής του νύμφης· «Άνοιξον μοι, αδελφή μου, η πλησίον μου, περιστερά μου, τελεία μου, ότι η κεφαλή μου επλήσθη δρόσου και οι βόστρυχοί μου ψεκάδων νυκτός»(5: 2). «Θύρα» είναι η καρδιά του κάθε ανθρώπου, την οποία ο Κύριος δεν θέλει να βιάσει, όπως ερμηνεύουν οι πατέρες, αλλά περιμένει να ανοίξει μόνη της για να τον δεχθεί. Η καρδιά είναι κλειστή, διότι ο ζήλος της έχει κρυώσει και η αλαζονεία την έχει φράξει, αλλά ο Κύριος χτυπά. Χτυπά και φωνάζει με ποικίλους τρόπους· με δοκιμασίες, με ευλογίες, και προ πάντων με τον λόγο του. Κι όποιος ακούσει την φωνή του και υπακούσει στο κτύπημά του, ζωντανεύει η πίστη μέσα του και σηκώνεται η μετάνοια και ανοίγει την καρδιά του και μπαίνει μέσα ο Χριστός. Μπαίνει αυτός μέσα μας, για να μη εμέσει εμάς και μας βγάλει από μέσα του. Κάθεται μαζί μας στο ίδιο τραπάζι και τρώμε συντροφιά από το ίδιο φαγητό. Με την ευφρόσυνη αυτή εικόνα του συμποσίου ο Κύριος εκφράζει την παραδείσια κατάσταση της οικειότητος, της τιμής και της κοινωνίας μαζί του, που χαρίζει σε όποιον τον δέχεται με αγάπη και πόθο. Σημαίνει την μυστική και άρρητη αγαλλίαση, που νιώθει ο πιστός με την παρουσία του Χριστού στην καρδιά του. Και βρίσκει την κυριολεκτική της, πράγματι, επαλήθευση στο μυστηριακό δείπνο της θείας Ευχαριστίας, στο οποίο κοινωνούμε τον Αγαπημένο με αυτό το Σώμα του και το Αίμα του, που μπαίνει μέσα στο δικό μας σώμα και αίμα και μας κάνει δικούς του, μας αγιάζει και μας θεώνει.

Το βραβείο                                                                                                                   
Ο Κύριος Ιησούς Χριστός τελειώνει την επιστολή του προς την εκκλησία της Λαοδίκειας ανακοινώνοντας το μεγάλο βραβείο, που επιφυλάσσει στους νικητάς· «Ο νικών δώσω αυτώ καθίσαι μετ΄ εμού εν τω θρόνω μου, ως καγώ ενίκησα και εκάθισα μετά του Πατρός μου εν τω θρόνω αυτού». Είναι όντως πολύ μεγάλο το βραβείο, το μεγαλύτερο από όλα όσα υπόσχεται στις επτά εκκλησίες της Μ. Ασίας, στις οποίες γράφει· και το υπόσχεται στην εκκλησία, που ελέγχει περισσότερο από όλες. Αυτόν που θα νικήσει, δηλαδή θα διώξει την χλιαρότητα και θα ανακτήσει τον ζήλο, θα τον βάλει να καθίσει στον θρόνο του, θα τον κάνει σύνεδρο και συμβασιλέα. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός έχει θρόνο ως νικητής του πιο μεγάλου εχθρού, του θανάτου, και ο θρόνος του είναι αυτός ο ίδιος ο θρόνος του Θεού Πατέρα. Θεός Κύριος και αυτός, σύνθρονος και ισότιμος με τον Πατέρα, δίνει το ύψιστο προνόμιο στους πιστούς, που αγωνίζονται και νικούν, να κάθονται στον θρόνο μαζί του, που σημαίνει να συμμετέχουν στην δική του δύναμη και στην δική του δόξα. Πόσο ψηλά ανεβάζει τον άνθρωπο η θεία χάρη! Ίσως, βέβαια, δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιο ακριβώς είναι το περιεχόμενο αυτής της θεϊκής δόξας. Είναι όμως βέβαιο ότι θα σημάνει την τέλεια ολοκλήρωση του αληθινού, αθάνατου εαυτού μας!

Προσοχή, γράφτηκε και για μας                                                                             
«Ο έχων ους ακουσάτω τι το Πνεύμα λέγει ταις εκκλησίαις». Η τελευταία αυτή φράση του Κυρίου, που κατακλείει και τις επτά επιστολές της Αποκαλύψεως μάς καθιστά πολύ σαφές ότι οι επιστολές αυτές δεν απευθύνονταν μόνο στους τότε χριστιανούς. Έτσι η συγκεκριμένη επιστολή δεν αφορά μόνο στους τότε χριστιανούς της Λαοδίκειας, αλλά απευθύνεται μέχρι σήμερα σε όλους τους χλιαρούς χριστιανούς της Εκκλησίας. Και είναι πολύ επίκαιρο και ιδιαίτερα αναγκαίο να ακούσουμε το μήνυμα του αγίου Πνεύματος σήμερα, που η χλιαρότητα και η χαλάρωση των χριστιανών έχει τόσο επεκταθεί, ώστε απειλεί να αλλοιώσει την Εκκλησία και να επιτρέψει στον κόσμο να την αλώσει. Βέβαια, η Εκκλησία δεν πρόκειται να χαθεί, διότι «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16: 18), αλλά εμείς και την σωτηρία μας διακινδυνεύουμε, αν ανήκουμε στην κατηγορία των χλιαρών, και με μεγάλο κρίμα βαρυνόμαστε, αν ανεχόμαστε αυτή την κατάσταση. Ειδικά οι επίσκοποι, οι άγγελοι των κατά τόπους εκκλησιών, αλλά και οι ιερείς και ποιμένες, στους οποίους ανατίθεται η πνευματική ευθύνη ψυχών, χρειάζεται με πολλή προσοχή να ενωτισθούν την φωνή του Χριστού και να μη επιτρέπουν να εισβάλει το κοσμικό πνεύμα μέσα στην Εκκλησία αλλά να καλλιεργούν την διαρκή μετάνοια. Η μετάνοια δεν είναι μόνον αποφασιστική στιγμή είναι αποφασιστική ζωή, που θερμαίνει την πίστη και αυξάνει τον ζήλο. Χωρίς μετάνοια, και η πιο ζεστή εκκλησία κρυώνει, και η πιο λαμπερή σκοτεινιάζει και η πιο δυνατή αδυνατίζει και η πιο αγία εκκλησία εκκοσμικεύεται. Αλλά ούτε και στον εαυτό μας να επιτρέπουμε αβαρίες στην πίστη με ελαφριά συνείδηση. Μόλις αντιληφθούμε ότι τα κρύα ρεύματα του κόσμου εισρέουν μέσα μας και απειλούν να κρυώσουν τον ζήλο μας, μόλις αντιληφθούμε ότι η άνεση κι ο ευδαιμονισμός της εποχής μας δημιουργούν ένα αίσθημα βολεύματος υβριστικού απέναντι στον Θεό, αμέσως να φροντίσουμε να ανάψουμε την φωτιά της πίστεως, να τρέξουμε να ζητήσουμε το χρυσάφι του Χριστού, να ντυθούμε τα λευκά του ιμάτια και να αλείψουμε τα μάτια μας με το κολλύριο των δακρύων, για να μπορούμε να είμαστε κοντά του, να τρώμε και να ευωχούμαστε μαζί του μέσα στην Εκκλησία του, και να καθίσουμε μια μέρα δίπλα του, στον θρόνο της αιώνιας βασιλείας του. Αμήν!