Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2015

ΑΓΙΑ ΜΑΝΙΑ -- Τοῦ αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ὁμ. Καθηγητοῦ Α.Π.Θ

Μπροστά στόν βασιλιά τῆς Ἰουδαίας Ἀγρίππα καί στόν Ρωμαῖο ἡγεμόνα Φῆστο, ὁ ἀπ. Παῦλος εἶχε, κάποια στιγμή τῆς θεοκίνητης ζωῆς του, τήν εὐκαιρία νά ἀπολογηθεῖ για τήν πίστη του. Στήν λαμπρότητα τῆς βασιλικῆς αὐλῆς καί στήν μεγαλοπρέπεια τῆς ρωμαϊκῆς ἰσχύος, ὁ ἀπόστολος μέ τίς χειροπέδες ἀντέταξε τό φῶς τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ καί τήν δύναμη τοῦ θείου λόγου. Πρέπει, ὅμως, νά ῾χεις γερά μάτια, γιά ν᾽ ἀντικρύσεις τό φῶς, και πρέπει νά σκύψεις ταπεινά, γιά να πάρεις πάνω σου τήν δύναμη τοῦ Θεοῦ· κι ὁ Φῆστος δέν μποροῦσε. Τόν τύφλωσε ἡ διαφθορά τῆς ζωῆς του, ἡ φιλαργυρία κι ἡ φιληδονία του· τόν κρατοῦσε ἀλύγιστο ὁ ἐγωισμός κι ἡ κενοδοξία του. Γι᾽ αὐτό, δέν ἀφήνει τόν Παῦλο νά συνεχίσει, ἀλλά «μεγάλῃ τῇ φωνῇ», σάν γιά να σκεπάσει καί τήν ἀντίρρηση τῆς ἴδιας του τῆς καρδιᾶς, «ἔφη· Μαίνῃ, Παῦλε· τά πολλά σε γράμματα εἰς μανίαν περιτρέπει» (Πρξ 26,24). Εἶναι ἕνας διάλογος, πού δεν ἔπαψε νά ἐπαναλαμβάνεται μέσα στήν ἱστορία τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, κάθε φορά μέ διαφορετικό σχῆμα, ἀλλά πάντοτε μέ τό ἴδιο περιεχόμενο.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2015

Η ΚΟΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ----- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

ΚΑΝΕΝΑ ἄλλο πρόσωπο στήν ἱστορία μας, τήν ἀνθρώπινη, δέν παρουσιάζει τόσο ἐπιτυχημένα τό ἀπολυτρωτικό καί ἐξαγιαστικό ἀποτέλεσμα, πού εἶχε τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ γιά τόν ἄνθρωπο, ὅσο ἡ Παναγία μας. Στή μορφή της βλέπουμε ἀνάγλυφα πῶς ὁ ἄνθρωπος ἑνώνεται μέ τόν Θεάνθρωπο καί γίνεται ἀνθρωπόθεος. Ἀναγνωρίζουμε τό ἀρχαῖο κάλλος, στό ὁποῖο μᾶς ἐπαναφέρει ἡ θυσία τοῦ σταυροῦ, ἀλλά καί τήν καινή κτίση, τήν ὁποία κατεργάζεται ἡ δόξα τῆς ἀναστάσεως. Διότι ἡ Παναγία δέν ἔγινε μόνο Θεοτόκος, ἀλλά ὑπῆρξε καί ἡ Κεχαριτωμένη· οὔτε ἔμεινε ἁπλῶς Μητέρα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά παρέμεινε μαθήτρια τοῦ Υἱοῦ της. Δίκαια, λοιπόν, ἡ Παρθένος Μαρία θεωρεῖται σύμβολο καί ἀπαρχή τῆς νέας δημιουργίας, τῆς ἀναγεννημένης ἀνθρωπότητος, ἀντιπρόσωπος τοῦ θεωμένου ἀνθρώπου καί ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας. Πολλά χωρία τῆς ἁγίας Γραφῆς προφητικά ἐφαρμόζονται ἀπό τούς πατέρες καί ἑρμηνευτές ὅμοια στήν Παναγία, ὅσο καί στήν Ἐκκλησία ἤ στήν κάθε πιστή ψυχή. Μ᾽ αὐτές τίς ἔννοιες κατανοοῦν στόν ψαλμό 44 τήν βασίλισσα πού στέκεται στά δεξιά τοῦ Κυρίου «ἐν ἱματισμῷ διαχρύσῳ περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (στίχ. 10), ὅπως καί τήν Σουλαμίτιδα στό Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων. Ἀλλά καί ἡ γυναίκα τῆς Ἀποκαλύψεως, πού φόρεμα ἔχει τόν ἥλιο καί ὑποπόδιο τήν σελήνη καί διάδημα στό κεφάλι της μία σειρά ἀπό δώδεκα ἀστέρια, πού κυοφορεῖ και γεννᾶ τόν Χριστό (12,1 καί 5), εἶναι ἡ ψυχή τοῦ κάθε πιστοῦ, πού συλλαμβάνει μέ τήν πίστη καί φέρει στόν κόσμο ἕναν Χριστό -τόν ἀναγεννημένο ἑαυτό του-, εἶναι ἡ Ἐκκλησία στολισμένη μέ τήν δόξα τῶν ἀποστόλων καί ἁγίων, πού χαρίζει στήν ἀνθρωπότητα τόν Λυτρωτή, καί εἶναι πολύ συγκεκριμένα ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας. Γι᾽ αὐτόν τόν ἰδιαίτερα ἀντιπροσωπευτικό ρόλο τῆς Παναγίας, καί ὁ θάνατός της, ἡ κοίμησή της πού γιορτάζουμε τόν Δεκαπενταύγουστο, δέν ἀποτελεῖ γιά τήν Ἐκκλησία μία ἁπλῆ γιορτή τιμῆς, ἀλλά ἀποτελεῖ μία γιορτή ἡ ὁποία τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν παραβάλλεται μέ τόν θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί λαμπρύνεται μέ παρόμοια δόξα καί χάρη. Ὁπωσδήποτε, ὁ θάνατος κάθε ἁγίου -χριστιανοῦ πού ἄθλησε γιά τήν πίστη- καταγγέλλει τόν θάνατο τοῦ Κυρίου καί ὁμολογεῖ τήν ἀνάστασή του, διότι στό ὄνομα αὐτῆς τῆς θυσίας καί αὐτῆς τῆς ἐλπίδας συντελεῖται. Ὁ θάνατος ὅμως τῆς Θεοτόκου -ἐκείνης πού γέννησε τήν Ζωή καί τήν Ἀνάσταση- λαμβάνεται ἐπιπλέον ὡς ὁ τύπος τῆς ἀναστάσεως ὅλων τῶν χριστιανῶν καί δίδεται ὡς τό παράδειγμα γιά τήν νίκη κατά τοῦ θανάτου, πού ἐπιτέλεσε ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι τήν προσφωνεῖ ὁ ὑμνωδός· «Χαῖρε ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα!».

Τό ἀποτέλεσμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν φαίνεται ἄμεσα, ἀλλά οὐσιαστικά ὁ θάνατος καταργήθηκε πράγματι. Δέν ὀνομάζεται κἄν θάνατος, ἀλλά κοίμηση, καί τό ὄνομα αὐτό τό καθιέρωσε ἀνάμεσα στόν εὐσεβῆ λαό τό γεγονός τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου.Τό σῶμα τῆς Παναγίας μας κοιμήθηκε στήν ἀγκαλιά τοῦ Υἱοῦ της καί ἡ ψυχή της πρεσβεύει γιά ὅλους μας μπροστά στόν θρόνο του. Ἡ μετάστασή της ἀπ᾽ αὐτή τήν ζωή στήν ἄλλη, τήν ἀληθινή, δέν εἶναι πρόξενος πένθους ἀλλά αἰτία χαρᾶς καί πανηγύρεως. Πανηγυρίζει ὁ λαός μας στήν γιορτή της καί ζῆ μιά μικρή Λαμπρή, χορεύει καί ἀγάλλεται ὅπως στήν γιορτή τῆς Ἀναστάσεως. Διότι στό πρόσωπο τῆς Παναγίας βλέπει ὁ κάθε πιστός τόν ἑαυτό του ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας καί στην κοίμησή της βλέπει τόν δικό του θάνατο ὡς μία κοίμηση ἕναν ὕπνο μέσα στά χέρια τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο θά σηκωθεῖ σάν θά σημάνει ἡ σάλπιγγα τῆς ἀναστάσεως καί θά εἶναι αἰώνια μέ τόν Θεό.

Ἀπ᾽ αὐτή τήν ἄποψη ἡ γιορτή τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου εἶναι μία ὁμολογία πίστεως τῆς Ἐκκλησίας ὅτι «προσδοκεῖ ἀνάστασιν νεκρῶν», ἀλλά καί ἕνα κήρυγμα καί μία διδαχή παρηγοριᾶς κι ἐλπίδας στούς χαροκαμένους ἀνθρώπους, πού πενθοῦν γιά τόν θάνατο τῶν ἀγαπητῶν τους, καί στούς ἀπεγνωσμένους, πού δέν ἐλπίζουν σέ κανένα παρόν οὔτε μέλλον. Ἡ κοίμηση τῆς Θεοτόκου μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι μία ἀνάπαυλα πρίν τήν ἀνάσταση καί ἕνα προοίμιο τῆς αἰώνιας δόξας, γιά τόν ἄνθρωπο βέβαια πού πεθαίνει ἐν Χριστῷ. Καί γιορτάζοντας «τῆς Παναγιᾶς», βιώνουμε μέ ἕναν τρόπο πού πολύ μᾶς ἐγγίζει, τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐφαρμοσμένη στήν ζωή καί στόν θάνατο τοῦ ἀνθρώπου πού πολύ Τόν ἀγάπησε καί βαθειά Τόν κατάλαβε καί ἀσύλληπτα ταπεινά Τόν ὑπηρέτησε· τῆς Ὑπεραγίας Ἐνδόξου Δεσποίνης μας Θεοτόκου καί ἀειπαρθένου Μαρίας.

Ο έγκλειστος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Ειρηναίος Α΄ :

Ο Οικουμενισμός είναι αίρεσις. Είναι η πλήρης συνάθροισις πασών των διαστροφών της πίστεως, καθώς ο Οικουμενισμός συνάγει και ενώνει εις έναν κόλπον πάντας από τους εν αληθεία εστώτας έως των αιρετικών, προσαρτεί εαυτώ τους προ πολλού εκπεσόντας και διεστραφέντας εν τη πίστει των σχισματικούς και ακόμη και αλλοπίστους. Και ταύτα χωρίς να συζητήται το θέμα της μετανοίας, αλλά πάντες αναγνωρίζονται ως ομότιμοι ενώπιον του Θεού. Που εις την ασεβή ταύτην παρασυναγωγήν ημπορεί να είναι η αλήθεια; Είναι δυνατόν εις το ίδιον δένδρον να μεγαλώνουν καρποί βρώσιμοι και καρποί δηλητηριώδεις; Καρποί γλυκείς και καρποί πικροί; Η Οικουμενιστική εκκλησία δεν είναι ζώσα αλλά νεκρά, καθώς το εν αυτή ψεύδος σκοτώνει άπασαν την αλήθειαν.

Τετάρτη 29 Ιουλίου 2015

H IΔΙΚΗ ΜΑΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ---- του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Συνέβη τότε, στα χρόνια της επίγειας δράσεως του Σωτήρος Χριστού, αλλά η ακτινοβολία της, όπως άλλωστε και όλων των γεγονότων της θείας Οικονομίας, διασχίζει τους αιώνες και φθάνει ως τις μέρες μας, στο εδώ και τώρα. Σαν τον φυσικό ήλιο, που δημιουργήθηκε τότε, στην αρχή του κόσμου, αλλά έκτοτε φωτίζει και ζωογονεί την πλάση, έτσι η Μεταμόρφωση του Κυρίου (6 Αυγούστου) διαχέει το φως της διαχρονικά και πανανθρώπινα.                                                                             

Μέσα σε τούτο το υπερκόσμιο, το άκτιστο φως αποκαλύπτεται η δόξα του τριαδικού Θεού· Ακούγεται η φωνή του Πατέρα, «ούτός εστιν ο Υιός μου ο αγαπητός εν ω ευδόκησα· αυτού ακούετε» (Ματθ. 17: 5)· προβάλλει η θεότητα του Ιησού Χριστού μέσα από το ανθρώπινο σώμα του· η παρουσία του αγίου Πνεύματος επισκιάζει το όρος και τυφλώνει τα μάτια των μαθητών για να φωτίσει στην άλλη διάσταση, ώστε να δουν τις άκτιστες ενέργειες του Θεού.                                             
Αλλά μέσα στο φως της Μεταμορφώσεως φανερώνεται, επίσης, η δόξα του ανθρωπίνου προσώπου, καθώς «η βροτεία (=ανθρώπινη) άπασα φύσις προλάμπει θεϊκώς». Ο μεταμορφούμενος Ιησούς Χριστός «έδειξε το αρχέτυπον κάλλος της εικόνος», την προπτωτική παραδείσια κατάσταση της ανθρωπίνης φύσεως, «μεταστοιχειώσας αυτήν, εις την της θεότητος δόξαν τε και λαμπρότητα», όπως παιανίζει ο εκκλησιαστικός υμνογράφος. Αυτό το κάλλος και τη δόξα προβάλλει σε μας η γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.                                       
Επίκαιρο όσο ποτέ και άμεσα αναγκαίο το μήνυμα μάς καλεί σε αυτοέλεγχο· Η κοινωνία μας, η πατρίδα μας, η οικογένεια, η καρδιά μας καταυγάζονται από το φως της Μεταμορφώσεως; Ο σημερινός άνθρωπος διατηρεί εκείνη την αίγλη στην οποία τον ανύψωσε η Μεταμόρφωση του Σωτήρος; Η απάντηση αρνητική, επιβεβαιώνεται καθημερινά από πράξεις και έργα απάνθρωπα, που αποκαλύπτουν το παραμορφωμένο πρόσωπο της κοινωνίας μας· ομολογείται μυστικά στα μύχια του καθενός που νιώθει τη μοναξιά να τον πληγώνει, καθώς το σκοτάδι διαποτίζει την καρδιά του· επιμαρτυρείται από τις έρευνες και τις διαπιστώσεις των ειδικών, που κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την επαυξανόμενη εξαχρείωση και εξαγρίωσή μας. Πόσο θλιβερά επίκαιρο ηχεί το μοιρολόγι του ποιητή· «Ιδού εγώ με τόσα φώτα τυφλός, τυφλός όπως και πρώτα»           
Μήπως γι΄ αυτό, αδελφέ μου, θα απελπισθούμε; Όχι! Ώρα να αποδεχθούμε το φως της Μεταμορφώσεως. Το χορηγεί φιλάνθρωπα ο Κύριος σ΄ εκείνους, που θα τολμήσουν «την κρείττονα αλλοίωσιν», την αλλαγή του νου, του φρονήματος, την οποία προτείνει η μετάνοια και πραγματώνει η ειλικρινής συμμόρφωση προς το θέλημα του Θεού. Είναι ο σίγουρος δρόμος, για νά ΄ρθει η μεταμόρφωση μέσα μας και γύρω μας. 

Τρίτη 28 Ιουλίου 2015

Περιοδικό "Ο Σωτήρ" : Ἀσέβεια πρὸς τὴν ἱστορία τοῦ Ἔθνους μας

Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ ἡ χώρα μας ­βάλλεται ἀπὸ φανεροὺς καὶ κρυφοὺς ἐχθροὺς καὶ ἀπὸ δῆθεν φίλους μας, εἶναι βαρὺ χτύπη­μα νὰ πολεμεῖται καὶ ἐκ τῶν ἔσω, ἀπὸ ἀν­θρώπους ποὺ ἀσεβοῦν πρὸς τὴν ἐθνική μας ἱστορία. Αὐτὸ συνέβη πρόσφατα μὲ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας νὰ ἀπαλειφθεῖ ἀπὸ τὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν Παν­ελλαδικῶν ἐξετάσεων τῆς τρίτης τάξεως τοῦ Γενικοῦ Λυκείου ἡ ­Γενοκτονία τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Δὲν φθάνει ποὺ δὲν τολμοῦμε ὡς κράτος νὰ ἀναγνωρίσουμε ὡς Γενοκτονία τὴν ἐξόντωση ἀπὸ τοὺς Τούρκους 335.000 Ποντίων ἀδελφῶν μας, μεταξὺ τῶν ὁποίων πάμπολλοι ­Κληρικοὶ καὶ Μοναχοί, ἐμποδίζουμε τώρα καὶ τὰ παι­διά μας νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὴ μελέτη τοῦ φρικτοῦ αὐτοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος. Ἡ ἀ­­πόφαση αὐτὴ «προσβάλλει εὐθέως ζῶν­τες καὶ νεκρούς, ἀγνοώντας τὶς μνῆμες, τοὺς ἀγῶνες ἀλλὰ καὶ τὶς θυσίες τῶν Ποντίων» («Δημοκρατία» 26-6-2015).  

    Ὅλοι οἱ Ποντιακοὶ Σύλλογοι ἐντὸς καὶ κτὸς τῆς Ἑλλάδος ἀντέδρασαν ἐντονόταταμόλις  ἔγινε γνωστὴ  ἀπόφα­ση αὐτήΣὲ ἐπιστολή της πρὸς τὸν Ὑπουργὸ Παιδείας κ. Ἀριστείδη Μπαλτᾶ ἡ Διεθνὴς Συνομοσπονδία Ποντίων ­Ἑλλήνων μεταξὺ τῶν ἄλλων ἀναφέρει: «Πειθαρχοῦμε στὶς ἐν­τολὲς τῆς Ἄγκυρας; Δὲν μπορεῖ ἡ πρόε­δρος τῆς Βουλῆς νὰ ὑπόσχεται συμπαράσταση καὶ συμπαράταξη (πολὺ σωστά) στὸ θέμα τῆς διεθνοῦς ἀναγνώρισης τῆς Γενοκτονίας τῶν Ἑλλήνων τοῦ Πόντου, καὶ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας νὰ ἐπιβάλλει συσκότιση... Ζητοῦμε τὴν ἄμεση ἐπανένταξη τῆς ἱστορίας τοῦ παρευξείνιου Ἑλληνισμοῦ στὴν ἐξεταστέα ὕλη τῶν Πανελλαδικῶν. Σὲ διαφορετικὴ περίπτωση ὁ ἀπανταχοῦ ποντια­κὸς ἑλληνισμὸς θὰ ἀντιδράσει δυνα­μι­κά».
   Ἡ ἀπόφαση αὐτή, ποὺ πλήττει καίρια τὸ πατριωτικὸ αἴσθημα τῶν Ποντίων καὶ ὅλων τῶν ὑγιῶς σκεπτομένων Ἑλλήνων, προσ­βάλλει βάναυσα τὴν ἐθνική μας ­ἱστορία. Εἶναι ἀσέβεια πρὸς τὸ Ἔθνος μας. Εἶναι καὶ ἔλλειψη ἀληθινῆς ἀγάπης πρὸς τὰ ­παιδιά μας, ποὺ ἀποτελοῦν τὸ μέλλον τοῦ ­Γένους μας, ἀλλὰ καὶ τοῦ κράτους μας καὶ τῆς Ἐκ­κλησίας μας.

ΣΚΑΝΔΑΛΟΝ Η ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΩΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΜΕ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ

ΑΠΟΒΑΣΙΝ» εἰς τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος ἑτοιμάζει ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος. Ἐὰν μετέβαινεν ὡς ἐπισκέπτης -τουρίστας δὲν θὰ μᾶς ἠνόχλη. Μεταβαίνει ὅμως ὡς Προκαθήμενος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ εἴδησις λέγει ὅτι θὰ συμπροσευχηθῆ καὶ θὰ συλλειτουργήση μὲ τοὺς 19 Καθηγουμένους τῆς Ἱερᾶς Κοινότητος καὶ τὸν Ἡγούμενον τῆς Ἀδελφότητος, τὴν ὁποίαν «ἔστησε» διὰ τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἐσφιγμένου (ἡ κανονικὴ Ἀδελφότης εὑρίσκεται εἰς ἀπηνῆ καὶ ἐξοντωτικὸν διωγμόν).


Ἀναγνωρίζει τὸν Πάπαν ὡς κανονικὸν Πατριάρχην καὶ μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Συμπροσεύχεται μὲ τὸν Πάπαν καὶ τοὺς Μονοφυσίτας. Ἐπιτρέπει τὴν νόθευσιν τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος ὑπὸ τῆς φιλοπαπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας. Ὁ ἴδιος ἐπέτρεψε Βάπτισιν εἰς τὴν Τουρκίαν μὲ ἀνάδοχον Μουσουλμάνα ἐξευτελίζων τὰ Ἱ.Μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος. Ἀρκετὰ ἔτη πρὶν (ὡς προκύπτει ἀπὸ πρωτοσέλιδα κύρια θέματα τοῦ «Ο.Τ.») εἶχε μεταδώσει τὴν Θείαν Κοινωνίαν εἰς τοὺς Παπικοὺς κατὰ τὴν διάρκειαν θείας Λειτουργίας εἰς τὴν Ραβένναν τῆς Ἰταλίας. Ἀποκαλεῖ τὸ Κοράνιον Ἱερὸν καὶ τὸ ἐξισώνει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπον μὲ τὸ Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸς ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὁ ὁποῖος νομιμοποιεῖ ὅλας τὰς αἱρέσεις καὶ ἀποδέχεται τὸν Θεὸν τῶν ἄλλων θρησκειῶν, πῶς θὰ γίνη ἀποδεκτὸς εἰς τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὴν Ἀκρόπολιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ θὰ συμπροσευχηθῆ, θὰ συλλειτουργήση καὶ θὰ Κοινωνήση τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μὲ ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι φυλάσσουν τὰς Θερμοπύλας τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως; Ἀπὸ ποῦ ἀντλοῦν τὴν δύναμιν οἱ Καθηγούμενοι τοῦ Ἁγ. Ὄρους, οἱ ὁποῖοι θὰ προσέλθουν νὰ συμπροσευχηθοῦν, νὰ συλλειτουργήσουν καὶ νὰ μεταλάβουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων μὲ τὸν Πατριάρχην τῆς καταπατήσεως τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῆς νομιμοποιήσεως ὅλων τῶν αἱρέσεων; Δὲν σέβονται τοὺς σφαγιασθέντας Ἁγιορείτας Πατέρας ἀπὸ τὸν Βέκκον; Δὲν ἀναλογίζονται ὅτι ἡ συμπροσευχὴ μὲ τὸν Οἰκουμενιστὴν Πατριάρχην, ὁ ὁποῖος σαρώνει τὰ πάντα εἰς τὴν Ὀρθοδοξίαν, εἶναι ἡ μεγαλυτέρα προσβολὴ εἰς τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν, τὸν ἕνα καὶ Ἀληθινὸν Τριαδικὸν Θεὸν τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλὰ καὶ ἡ μεγαλυτέρα ὑπηρεσία εἰς τὸν διάβολον.

"Ο.Τ."

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2015

Ταλαίπωρη Ορθοδοξία! Σε σέρνουν και σε άγουν ως αρνίον επί σφαγήν.

 Ἱεραρχία ἀνέβαλεν τὴν συζήτησιν τῶν δύο ἀντιπαπικῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μὲ μεγάλην πλειοψηφίαν. Προφανῶς, διὰ νὰ μὴ δυσαρεστήση τὸν ἐκθεμελιωτὴν καὶ καταπατητὴν τῶν Ἱερῶν Κανόνων Οἰκουμενιστὴν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην κ. Βαρθολομαῖον, ἀλλὰ καὶ διὰ νὰ μὴ «κακοκαρδίση» τοὺς Μητροπολίτας ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔπρεπε νὰ εἶχον καθαιρεθῆ, διότι διδάσκουν αἱρετικὰ «πράγματα» περὶ τὴν Ὀρθόδοξον θεολογίαν, τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τὴν αἵρεσιν τοῦ Παπισμοῦ καὶ τοὺς Ἁγίους καὶ θοεφόρους Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας. 


"Oρθόδοξος Τύπος"

Κυριακή 26 Ιουλίου 2015

ΚΑΙ ΕΚ ΤΩΝ ΕΣΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΞΩ…

«Ουδέ καίουσι λύχνον και τιθέασιν αυτόν υπό το μόδιον, αλλ’ επί την λυχνίαν, και λάμπει πάσι τοις εν τη οικία». Ο Κύριος.


Ο Χριστιανισμός, ο Ορθόδοξος, δεν είναι μόνον εσωστρέφεια. Είναι και εξωστρέφεια. Ούτε μόνον εξωστρέφεια. Αλλά και εξωστρέφεια. Βαθύτατον αίτημά του, είναι το προς τα έσω βύθισμα του νου. Η αναγκαιότης εστιάσεως των νοητικών δυνάμεων, υπό την στέγην της καρδίας, εκφράζεται με αγωνιώδεις τόνους, που απηχούν δια μέσου της ιστορίας της ανθρωπίνης ψυχής. Αισθανόμεθα βαθυστένακτον πόνον να επιστρέψωμεν εις εαυτούς, να γνωρίσωμεν την θαλπωρήν της εστίας μας, να χαρώμεν τους θησαυρούς μας, να κλαύσωμεν δι’ ό,τι δεν έχομεν. Η ευγένεια της υπάρξεώς μας ευρίσκεται εντός μας. «Εντός υμών εστιν η βασιλεία των ουρανών». Τότε αποκτώμεν συνείδησιν της υπάρξεώς μας, όταν αγαπήσωμεν τον εαυτόν μας. Το μέγιστον και δυσεπίτευκτον πράγμα είναι να εισέλθωμεν εις τον μυστικόν νυμφώνα της ψυχής μας. Eίναι ανεκφράστως θλιβερόν το ότι παρά τους μόχθους μας δεν το επιτυγχάνομεν. Αλλ’ είναι και αυτόχρημα τραγικόν, το ότι το αγνοούμεν. Και ενώ συνεχόμεθα από τον πόθον της λυτρώσεως, όμως αγνοούμεν ότι «εγγύς εστι το ρήμα», πλησίον μας ευρίσκεται η πηγή. Αγωνιζόμεθα να εκπληρώσωμεν την εντολήν της αγάπης δια της εξωτερικής ενότητος, και μας διαφεύγει ο εσωτερικός διχασμός της ψυχής. Η πλάνη της κλασσικής φιλοσοφίας συνίστατο, εις το ότι ανεζήτει την αλήθειαν έξωθεν. Ο Χριστιανισμός υπέδειξεν, ότι έξω ευρίσκεται ο κόσμος των αισθήσεων· εντός ημών ο Θεός. Ο Χριστός κατοικεί εν ταις καρδίαις ημών, «εν ω εισί πάντες οι θησαυροί της σοφίας και της γνώσεως απόκρυφοι», βοά ο Απόστολος Παύλος. Και ο Κύριος· «εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν». Εντός ημών, λοιπόν, είναι ο Θεός, και ημείς. Δι’ «ημών» μόνον, αναβαίνομεν προς τον Πατέρα· δια του εσωτέρου είναι μας, του πνευματικού ανθρώπου. Ιδού πως ηνούτο με τον Θεόν, ο Μέγας Βασίλειος: «Νους μη σκεδαννύμενος επί τα έξω, μηδέ υπό των αισθητηρίων διαχεόμενος, επάνεισι μεν προς εαυτόν, δι’ εαυτού δε προς την του Θεού έννοιαν αναβαίνει, κακείνω τω κάλλει περιλαμπόμενός τε και ελλαμπόμενος, και αυτής της φύσεως λήθην λαμβάνει».

Αλλ’ εντός ημών, δεν κατοικεί κατά χάριν μόνον ο Θεός, αλλά και ο Σατανάς, ως πονηρά ενέργεια και ως πάθη κεκρυμμένα. Γνωρίζει αυτός, που ευρίσκεται ο θησαυρός και ως ληστής αγωνίζεται να τον συλήση. Θησαυρός είναι η ψυχή μας· το κατ’ εικόνα Θεού και ομοίωσιν. Ζητεί, λοιπόν, να αχρειώση την εικόνα, να μολύνη την νύμφην ψυχήν και να μιάνη την μυστικήν ένωσίν της με τον νυμφίον Χριστόν. Να γίνη μοιχός η ψυχή. Και αλλοίμονον, αι ψυχαί μας είναι μοιχαλίδες, εν αγνοία ημών. Άτιμοι, ακάθαρτοι, άμορφοι, χωρίς φως, χωρίς γνώσιν Θεού, εστερημέναι αγάπης, ηχρειωμέναι υπό του πονηρού. Αυτήν δε την αχρείωσιν και τα τραύματα της ψυχής, δεν θέλει να τα μάθωμεν ο Σατανάς, δια να μη τον εξώσωμεν από τον οίκον μας, που έγινε και οίκος του. Δια τούτο, με κάθε τρόπον φροντίζει πανούργως, να αποσπάση την προσοχήν μας από τα έσω και να την στρέψη προς τα έξω. Και δια να το επιτύχη, μας ενισχύει πολλάκις και προς το αγαθόν. Κάμνει παραχωρήσεις. Μας αυξάνει τον ζήλον και δια την εξωτερικήν προσευχήν ακόμη, όπως λέγει ο άγ. Συμεών ο νέος Θεολόγος. Όταν ο πονηρός ευρίσκεται ωχυρωμένος εντός μας, δια των κεκρυμμένων παθών, του είναι αδιάφορος η εξωτερική ενέργεια των καλών έργων, διότι αυτός φροντίζει καταλλήλως και τα μολύνει, ώστε και από την εστίαν του να μην εξέρχεται και πάντοτε να είναι κερδισμένος. Ιδού διατί εις το προηγούμενον άρθρον εγράψαμεν δια την ανάγκην στροφής «προς τα έσω». Όταν λοιπόν, αγωνισθώμεν όσο πρέπει δια την κάθαρσιν των έσω, είναι απαραίτητον, όπως ενεργήσωμεν το αγαθόν «και εκ των έσω προς τα έξω». Αυτή είναι η ορθή πορεία της ανθρωπίνης ψυχής, την οποίαν ηκολούθησαν οι άγιοι Πατέρες.

Αθωνικά άνθη

Σάββατο 25 Ιουλίου 2015

Η απάτη του Οικουμενισμού ---- του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Με αυτή την προοπτική κατανοούμε πόσο ασύμφορη και άστοχη υπήρξε η ένταξη της Ορθοδόξου Εκκλησίας στο λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε.) – ευφυής και εύστοχη η απόδοση της συντομογραφίας ως «το ψέμμα του διαβόλου» - και η συμμετοχή της στις εκδηλώσεις του. Αντιλαμβανόμαστε πόσο άδικος είναι ο δελεασμός της Εκκλησίας από τα ποικίλα τερτίπια της οικουμενιστικής κινήσεως, η οποία καπηλεύεται την οικουμενικότητα, το πνευματικό και άγιο γνώρισμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Όπως ήδη εξήγησα εφαρμόζοντας την αγιογραφική αλήθεια ότι «ο Θεός αγάπη εστί» η Εκκλησία έρχεται να αγκαλιάσει την οικουμένη, τον κάθε άνθρωπο και να τον ανεβάσει στη θέωση. Αντίθετα, η οικουμενιστική κίνηση διαστρέφοντας την ευαγγελική αλήθεια θεοποιεί την αγάπη. Αλλά αγάπη χωρίς την αλήθεια είναι απάτη. Και ο οικουμενισμός είναι η πιο βδελυρή απάτη. Παρουσιάζεται και προβάλλεται ως μία αγαπητική κίνηση, φιλάνθρωπη και φιλενωτική, που δεν ενοχλείται από τα δόγματα, στην πραγματικότητα όμως όχι απλώς τα κονιορτοποιεί, αλλά τα υποκαθιστά. Ισοπεδώνει την αλήθεια και την εξισώνει με την πλάνη, υποβιβάζει τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία στη σειρά της πανσπερμίας των αιρέσεων. Αν πρότυπο της αγάπης είναι η αγαπητική σχέση, που ενώνει τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι αυτά τα πρόσωπα έχουν το ομοούσιον και δι΄ αυτού συνιστούν τον ένα Θεό. Αντίστοιχα, χωρίς ομοφροσύνη και ταύτιση στα δογματικά θέματα, κάθε λόγος και εκδήλωση περί αγάπης μόνο σατανική παγίδα μπορεί να είναι. Παράδειγμα, η συνάντηση της Ασσίζης, που μας έκανε περίγελω του κόσμου και έδωσε επιχειρήματα και σ΄ αυτούς τους χιλιαστές. Για του λόγου το αληθές παραπέμπω στο χιλιαστικό βιβλίο «Αποκάλυψη, το μεγαλειώδες αποκορύφωμά της πλησιάζει», έκδ. 1988. Στη σελίδα 249 παρατίθεται φωτογραφία με αντιπροσώπους των θρησκευμάτων του κόσμου – μεταξύ των οποίων βεβαίως και ο εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας – «που ανέπεμψαν μία βαβυλωνία προσευχών στην πόλη της Ασσίζης, αλλά κανείς δεν προσευχήθηκε στο ζωντανό Θεό, τον Γιαχβέ»! Δυστυχώς, η κατάντια των ημερών μας δικαιώνει για πολλοστή φορά την προφητική φωνή του πολιού γέροντα επισκόπου πρώην Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη, ο οποίος κατ΄ επανάληψιν έχει στιγματίσει τα οικουμενιστικά ανοίγματα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Δεν δίστασε μάλιστα να διακόψει το μνημόσυνο του οικουμενιστή πατριάρχη Αθηναγόρα, ενέργεια στην οποία τον ακολούθησαν και τρείς άλλοι, ήδη αείμνηστοι επίσκοποι, ο Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, ο Παραμυθίας Παύλος και ο Μηθύμνης Ιάκωβος. Πριν μισό αιώνα, λοιπόν, το 1954, εξ αφορμής της Β΄ συνελεύσεως του Π.Σ.Ε. στο Έβανστον, ο τότε αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος έγραφε στο υπ΄ αριθμ. 161 φύλλο της «Χριστιανικής Σπίθας»: «Με τοιαύτα συνέδρια η διαχωριστική γραμμή αληθείας και πλάνης, η καθαρώς άλλοτε διακρινομένη και από τα αμαθέστατα της Ορθοδοξίας τέκνα, σβήνεται, εξαλείφεται. Ορθόδοξοι και αιρετικοί μέσα εις το ιγδίον (=γουδί), το οποίον κρατούν και κτυπούν οι προτεστάνται γίνονται μία συναλοιφή». Πρόσφατα η γλοιώδης οικουμενιστική «συναλοιφή» έκανε την εμφάνισή της και σ΄ αυτό το βήμα του αποστόλου Παύλου, στον Άρειο Πάγο. Στα πλαίσια του τελευταίου συνεδρίου του Π.Σ.Ε., στον Άγιο Ανδρέα Αττικής, πραγματοποιήθηκε ειδική φιέστα στον Άρειο Πάγο, όπου εκπρόσωποι της Ορθοδόξου Εκκλησίας αναμειγμένοι με το ποικιλώνυμο προτεσταντικό συνονθύλευμα ζήτησαν από το άγιο Πνεύμα «ίαση και συμφιλίωση»!

Αυτοαδικούμαστε και αδικούμε                                                                                                                                                    
Πότε επιτέλους, θα το καταλάβουμε ότι δεν είναι φανατισμός και μισαλλοδοξία η αποστροφή προς την οικουμενιστική κίνηση; Στο όνομα της αγάπης και της ενότητος επιχειρείται η αλλοίωση της ποιότητος και της ίδιας της οντότητος της Εκκλησίας. Αμφισβητείται η μοναδικότητά της. Αλλά για ποιο Χριστό θα μιλήσουμε και σε ποια σωτηρία θα καλέσουμε τον κόσμο, όταν θα έχουμε αλλοιώσει την ίδια την υπόσταση της Εκκλησίας; Με τέτοιες τακτικές μπορεί να αρέσουμε στους ανθρώπους, αδυνατούμε, όμως, να τους προσφέρουμε αυτό που μόνο η Εκκλησία διαθέτει. Το χειρότερο, καθιστούμε άχρηστη και αζήτητη την σωτηρία, διότι εν ονόματι της απατηλής οικουμενιστικής αγάπης δημιουργούμε στους αιρετικούς την ψευδαίσθηση ότι η πλάνη τους δεν διαφέρει από τη δική μας αλήθεια, άρα δεν υπάρχει λόγος να μετανοήσουν και να επιστρέψουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Τους καταδικάζουμε, λοιπόν, να μείνουν για πάντα εκτός σωτηρίας. Χαρακτηριστική επί του προκειμένου είναι η ομολογία του μεταστραφέντος πρώην προτεστάντη FSchaeffer: «Αποτελεί τραγική ειρωνεία το γεγονός ότι οι χιλιάδες προτεστάντες, οι οποίοι έχουν πρόσφατα μεταστραφεί στην Ορθοδοξία… δεν ήρθαν στην Ορθοδοξία από την Ορθόδοξη μαρτυρία στις οικουμενιστικές συναντήσεις, αλλά συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Το κύμα των προσφάτων προτεσταντών προσηλύτων ήρθε μέσα στην Εκκλησία… εξ αιτίας της αιώνιας πατερικής κι αποστολικής μαρτυρίας. Σ΄ αυτή μπορεί να συμπεριληφθεί και η μαρτυρία εκείνη, η οποία διακηρύττει με δύναμη την αποκλειστική φύση της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως της αληθινής Εκκλησίας» (Χορεύοντας μόνος, μτφρ. Αρχιμ. Αυ. Μύρου, σελ. 508-509). Πότε επιτέλους εμείς, οι Ορθόδοξοι χριστιανοί, που δίνουμε την εντύπωση ότι εξισώνουμε την Ορθόδοξη πίστη μας με τις μύριες αιρετικές παραφυάδες, θα αντιληφθούμε το τριπλό σφάλμα μας έναντι του ίδιου του εαυτού μας, ότι: Δυσαρεστούμε και πικραίνουμε τον ίδιο τον Χριστό, περιφρονούμε τη διδαχή των αποστόλων, και μιμούμενοι τους αιρετικούς διαγράφουμε όλους τους αγίους πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι αγωνίσθηκαν μέχρις αίματος γι΄ αυτή τη διδαχή;

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2015

Ἡ τραγικότητα τῶν αἱρετικῶν ----- Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου ∆. Μεταλληνοῦ

Στὶς αἱρέσεις καὶ τοὺς αἱρετικοὺς στρέφει τὴν προσοχή µας τὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσµα τῆς προσεχοῦς Κυριακῆς (Τίτ. 3, 8-15). Πολλὲς ἑρµηνεῖες ἔχει λάβει ὁ Ὅρος «αἱρετικὸς» ἀπὸ τοὺς ἑρµηνευτές, καὶ µάλιστα τοὺς νεωτέρους, στὸ χῶρο τῆς Κ. ∆ιαθήκης.

Ὑπάρχει ὅµως καὶ ἡ συγκεκριµένη σηµασία, ποὺ ἔλαβε ὁ Ὅρος στὴ γλώσσα τῶν Ἁγίων Πατέρων, στὴ γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας. Γιὰ τοὺς ἁγίους Πατέρας µας «αἱρετικὸς» σηµαίνει: διαστρεβλωτὴς τῆς πίστεως, τῆς ἀποκεκαλυµµένης Ἀληθείας, τοῦ θεόθεν δεδοµένου τρόπου σωτηρίας. Αἵρεση δέ, εἶναι ἀλλοτριωµένη ἐκδοχὴ τοῦ Προσώπου τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ποὺ δὲν µπορεῖ νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία, στὴ θέωση, τὸν ἄνθρωπο καὶ νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὸ κακὸ τὸν κόσµο. Οἱ ἅγιοι Πατέρες τῆς ἐν Χαλκηδόνι ∆´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου (451), ποὺ τιµᾶ τὴν προσεχῆ Κυριακὴ ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία σ᾽ ὅλο τὸν κόσµο, αὐτὴ τὴ σηµασία τοῦ ὅρου ἐπιβάλλουν νὰ κρατήσουµε καὶ µεῖς στὶς παρακάτω σκέψεις.


Οἱ ἅγιοι Πατέρες, γνήσιοι θεολόγοι
Γιὰ νὰ κατανοήσουµε τὴν τραγικότητα, µέσα στὴν ὁποία ζοῦν καὶ κινοῦνται οἱ αἱρετικοί, πρέπει νὰ δοῦµε τὸ διαµετρικὰ ἀντίθετό τους µέγεθος, δηλαδὴ τοὺς ἁγίους Πατέρες, στὸ κύριο ἔργο τους, τὴν θεολογία. Βέβαια ὁ ἐγκλωβισµένος στὰ κοινωνιολογικὰ σχήµατα τῶν καιρῶν µας θὰ σπεύσει ἐδῶ νὰ διαµαρτυρηθεῖ, µὴ µπορώντας νὰ ἐννοήσει, ὅτι ὅλο τὸ ἔργο τῶν Πατέρων, σὲ κάθε ἐποχή, εἶναι θεολογία. Γιατί ἑνωµένοι µὲ τὸ Θεὸ ἀντιµετωπίζουν οἱ Πατέρες ὄχι µόνο τὰ προβλήµατα τῆς πίστεως, ἀλλὰ καὶ ὅλης τῆς ζωῆς.Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν, ἀντιµετωπίζοντας κρίσεις δογµατικές, ἀλλὰ Θεὸ - Ἀλήθεια προσφέρουν ποιµαίνοντας τὰ πνευµατικά τους τέκνα καὶ ὁδηγώντας τα στὸ πλαίσιο τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ποὺ εἶναι ἡ ἁγιοπνευµατικὴ κοινωνία.
Οἱ Ἅγιοι Πατέρες θεολογοῦν πάντα µὲ τὸν φωτισµὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος.Γίνονται πρῶτα δοχεῖα καὶ Ναοὶ τοῦ Πνεύµατος, µὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν πνευµατικό τους ἀγώνα, καὶ καταξιώνονται νὰ γίνουν Πνευµατοκίνητοι, Θεοκίνητα στόµατα τοῦ Λόγου καὶ χεῖρες τοῦ Πνεύµατος. Ἡ θεολογία τους εἶναι, ἔτσι, ἔκφραση τῶν µυστικῶν ἐµπειριῶν τους. Ἐκφράζουν αὐτό, ποὺ τὸ Πνεῦµα ἀποκαλύπτει µέσα τους, σκορπίζουν γύρω τὸ φῶς Του.Λέγουν αὐτό, ποὺ βλέπουν, στὴ φωτισµένη καὶ θεοφόρο καρδιά τους. ∆ὲν εἶναι, λοιπόν, οἱ στοχαστὲς καὶ φιλόσοφοι τοῦ κόσµου, οἱ διανοητὲς - ὅπως λέµε. Ὁ στοχασµός µας δὲν µπορεῖ ποτὲ νὰ γίνει Θεολογία. Μένει φιλοσοφία, µεταφυσική, ἀναζήτηση ἀνθρώπινη.
 Ἡ Θεολογία τῶν Πατέρων εἶναι τὸ ἀποτέλεσµα τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος µέσα τους. Αὐτὸ ὁµολογεῖ ἕνας ἀπὸ τοὺς λίγους, ποὺ δίκαια πῆραν τὸ ὄνοµα τοῦ Θεολόγου τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, νὰ φιλοσοφεῖ γύρω ἀπὸ τὸ Θεό. ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός. Αὐτὸ τὸ πρᾶγµα δὲν εἶναι τόσο φθηνὸ καὶ ταπεινό... ∆ὲν εἶναι τοῦ καθενός, παρὰ µόνο τῶν δοκιµασµένων καὶ ὅσων ἔχουν προχωρήσει στὴ θεωρία (δηλαδὴ στὴ θέα τοῦ Θεοῦ) καὶ ποὺ προηγουµένως ἔχουν καθαρισθεῖ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ τὸ σῶµα, ἢ τουλάχιστον καθαρίζονται τώρα». Οἱ ἅγιοι Πατέρες ἔχουν κάθε δικαίωµα νὰ λέγουν: «ἔδοξε τῷ Πνεύµατι τῷ Ἁγίῳ καὶ ἡµῖν» χωρὶς τὸν παραµικρὸ κίνδυνο νὰ κατηγορηθοῦν γιὰ ἔπαρση.
Ὅπως ἐντελῶς φυσικὰ καὶ ἀπροσποίητα διεκήρυξαν οἱ Ἁγιορεῖτες Ἡσυχαστὲς στὸν Τόµο τοῦ 1341: «Ταῦτα ὑπὸ τῶν Γραφῶν ἐδιδάχθηµεν, ταῦτα παρὰ τῶν ἡµετέρων Πατέρων παρελάβοµεν, ταῦτα διὰ τῆς µικρᾶς ἐγνώκαµεν πείρας...». Ἡ ταπεινοφροσύνη τους φαίνεται στὸ «µικρᾶς»· εἶναι ὅµως ἀναγκασµένοι νὰ µιλήσουν καὶ γιὰ τὴν δική τους θεοπτικὴ ἐµπειρία.

Οἱ Αἱρετικοί, οἱ ἀθεράπευτοι «θεραπευτές»
Ἡ αἵρεση δὲν εἶναι ἁπλὰ λογικὸ λάθος, οὔτε οἱ αἱρετικοὶ ἁπλῶς ἀστοχοῦν στὴν εὕρεση τῆς ἀλήθειας. Στὴν περίπτωσή τους συµβαίνει κάτι βαθύτερο καὶ οὐσιαστικότερο. Κατὰ τὸ γράµµα γνωρίζουν τὴν Γραφή, κατὰ τρόπο -πολλὲς φορὲς- ἐκπληκτικό. Τοὺς λείπει ὅµως κάτι οὐσιαστικὸ, καὶ ἡ ἔλλειψή του τοὺς διαφοροποιεῖ ριζικὰ ἀπὸ τοὺς Πατέρες. Τοὺς λείπει ἡ ἁγιοπνευµατικὴ ἐµπειρία τῶν Πατέρων. Ὁ ἐσωτερικὸς φωτισµὸς τοῦ Πνεύµατος. Γιατί δὲν ἔχουν περάσει τὴν θεραπεία τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἠθικὰ νὰ εἶναι (ἐξωτερικὰ) ἀνεπίληπτοι. ∆ὲν ἔχουν ὅµως µέσα τους τὸ Πνεῦµα. ∆ὲν βλέπουν, λοιπόν, ὅσα βλέπουν ἐν Πνεύµατι οἱ Πατέρες. Μπορεῖ διανοητικὰ νὰ εἶναι ἐκπληκτικὰ ἀνεπτυγµένοι. Εἶναι πράγµατι γεγονός, ὅτι ὅλοι οἱ µεγάλοι αἱρετικοὶ ἐντυπωσιάζουν µὲ τὴν πολυγνωσία καὶ «σοφία» τους! Ἀκόµη καὶ σήµερα... ∆ὲν ἔχουν ὅµως καθαρὴ τὴν καρδιά, οὔτε ἔχουν µεταβληθεῖ σὲ ναοὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύµατος. Ἡ αἵρεση προϋποθέτει κακὴ ἢ ἀνύπαρκτη θεραπεία. Γι’ αὐτὸ γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς ἡ Θεολογία εἶναι διανοητικὴ - ἐπιστηµονικὴ ὑπόθεση, λογικὸ καὶ συλλογιστικὸ παιχνίδι. Ἡ ἐµπειρία τῆς θεώσεως, ποὺ καταξιώνει τοὺς Πατέρες, εἶναι αὐτό, ποὺ τοὺς λείπει. Γι’ αὐτὸ ὁ αἱρετικὸς δὲν µπορεῖ νὰ διακρίνει στὸ κρίσιµο σηµεῖο τὴν ἀλήθεια ἀπὸ τὴν πλάνη. Γιατί δὲν βλέπει µέσα του τὴν ἀλήθεια, δὲν τὴν γνωρίζει στὴν καρδιά του. ∆ὲν ἔχει τὸ ὄχηµα τῆς «νοερᾶς προσευχῆς» καὶ γι’ αὐτὸ δὲν µπορεῖ νὰ φτάσει στὸν «δοξασµό», ποὺ εἶναι ἡ ἀποκάλυψη τῆς «πάσης ἀληθείας» ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦµα.
Ἐδῶ ἀκριβῶς ἀποκαλύπτεται καὶ ἡ τραγικότητα ὅλων τῶν αἱρετικῶν, καὶ πρὸ πάντων τῶν αἱρεσιαρχῶν. Ἀφώτιστοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ φωτίσουν. Ἀθεράπευτοι οἱ ἴδιοι, ζητοῦν νὰ θεραπεύσουν. Ἄθεοι οἱ ἴδιοι (δηλαδὴ χωρὶς τὸν ἀληθινὸ Θεό), ζητοῦν νὰ θεολογήσουν. Θὰ µπορούσαµε νὰ παροµοιάσουµε τοὺς αἱρετικοὺς µὲ ψευτογιατροὺς καὶ τσαρλατάνους, ποὺ ἀπατοῦν. Ἀλλ’ εἶναι κάτι χειρότερο: εἶναι γιατροί, ποὺ προσφέρουν δολοφονικὴ θεραπεία, ποὺ σκοτώνει τὸν ἄνθρωπο αἰώνια. Εἶναι φαρµακοποιοί, ποὺ κυκλοφοροῦν φάρµακα δηλητηριασµένα - ἀλλοιωµένα, ποὺ εἶναι ἐπικίνδυνα γιὰ τὴν δηµόσια ὑγεία, καὶ ὄχι τὴν σωµατική, ἀλλὰ τὴν πνευµατικὴ καὶ αἰώνια.

Ἡ διαφορὰ στὰ πράγµατα
Ἀκολουθώντας τὴν πατερικὴ θεώρηση τῆς αἱρέσεως, µποροῦµε νὰ συνειδητοποιήσουµε τὴν φθοροποιὸ δύναµή της στὴν ἱερὴ ὑπόθεση τῆς σωτηρίας µας. Μέσα στὴν ἄµβλυνση τῶν πνευµατικῶν µας αἰσθητηρίων, πολὺ συχνὰ τοποθετοῦµε τὴ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ αἱρέσεων σὲ ἐπίπεδο λεκτικῶν ἢ τυπικῶν παραλλαγῶν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ στὴν ἐλαχιστοποίηση τῆς διαφορᾶς καὶ στὴν ἐντύπωση, ὅτι ἡ διαφωνία εἶναι γιὰ ἀσήµαντα πράγµατα, ποὺ µποροῦν εὔκολα µὲ κάποια καλὴ διάθεση καὶ φραστικὴ βελτίωση νὰ θεραπευθοῦν. Αὐτὸ γίνεται στὸν οἰκουµενι(στι)κὸ διάλογο. Καὶ τοῦτο συµβαίνει, γιατί συνήθως νοοῦµε τοὺς ἑαυτούς µας ὡς Ὀρθοδόξους καὶ παραβάλλουµε τοὺς ἑτεροδόξους πρὸς τοὺς ἑαυτούς µας. ∆ὲν εἶναι περίεργο, λοιπόν, ὅτι διακρίνουµε περισσότερες ὁµοιότητες ἀπὸ διαφορές! Ἂν δοῦµε ὅµως τὶς αἱρέσεις ἀπὸ πλευρᾶς πραγµατικότητος πατερικῆς καὶ ἀντιπαραθέσουµε στὴν ἑτεροδοξία τῆς ἐποχῆς µας τοὺς Ἁγίους µας Πατέρες, τότε θὰ διαπιστώσουµε, ὅτι πρόκειται γιὰ διαφορὰ πραγµάτων καὶ ὄχι λέξεων. Πρόκειται γιὰ διαφορὰ πρωταρχικὰ θεραπευτικῆς µεθόδου. Ἡ πνευµατικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας γεννᾶ Ἁγίους Πατέρες, ἐνῷ ἡ «πνευµατικότητα» τῶν αἱρέσεων σπείρει τὸν ὄλεθρο. Γι’ αὐτὸ οἱ Ἅγιοι Πατέρες θὰ µένουν πάντα τὰ «πάγχρυσα στόµατα τοῦ Λόγου», ποὺ θὰ καλοῦν ὄχι µόνο τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἑτεροδόξους, ἀλλὰ καὶ µᾶς τοὺς κατ’ ὄνοµα µόνο ὀρθοδόξους, στὴν γνήσια ἐν Χριστῷ θεραπεία, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν δοξασµὸ καὶ τὴν ἀληθινὴ Θεολογία.

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Τότε οι Παπικοί απέτυχαν να καταλάβουν το Πατριαρχείο Κων/πόλεως. Το πέτυχαν τώρα. με τον Καρδινάλιο Νέας Ρώμης Βαρθολομαίο!

ΜΙΑ  ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ


Ο νεοεκλεγείς τον Αύγουστον του 1671 δια την θέσιν του Βαϋλου εν Κων/πόλει, Τζιάκομος Κουϊρίνι, προτιθέμενος να αναχωρήση εκ Βενετίας δια την έδραν του, εδέχθη την επίσκεψιν του Νουντσίου της Αγίας  Έδρας, όστις τω εξέθηκε το κάτωθι  διαβολικόν σχέδιον, το οποίον ο ρηθείς Κουϊρίνι υπέβαλε δι΄ εκθέσεώς του εις την Γερουσίαν.(Μiscellanea CodiciArchivio di Stato,  Τόμος 4.) :


«… εις το Πατριαρχείον της Κων/πόλεως υφίσταται τώρα μέγα σχίσμα, διότι οι υποψήφιοι Πατριάρχαι είνε τέσσαρες: Μεθόδιος, Παρθένιος, Παϊσιος και Διονύσιος. Εξ άλλου, οκτώ Έλληνες  μητροπολίται είνε κρυφά καθολικοί και θερμοί θιασώται της ενώσεως των δύο Εκκλησιών. Ούτοι τρέφουν από καιρού τα αισθήματα ταύτα, αλλ΄ εδίσταζον, εκ φόβου μήπως αποκαλυφθούν, να τα εκδηλώσουν. Τώρα όμως νομίζουν ότι επήλθεν η κατάλληλος ώρα, ίνα προβούν εις πραξικόπημα, επιτυγχάνοντες ώστε να καταλάβη τον Πατριαρχικόν θρόνον εις Καθολικός, όστις θα παρεχώρει εις όλους τους «μισσιοναρίους» της Ρωμαϊκής Εκκλησίας να διαδώσουν την Καθολικήν Πίστιν. –Εκ πείρας ούτοι γνωρίζουν ότι τούτο δεν είναι καθόλου δύσκολον, αρκεί να υπάρχη η υποστήριξις πρεσβευτού τινος μεγάλης Δυνάμεως εν Κων/πόλει, εφόσον είναι γνωστόν ότι ο Κύριλλος Λούκαρις, καίτοι ήτο μεστός σφαλμάτων και αιρεσιών, όχι μόνον εξελέγη, αλλά και παρέμεινε Πατριάρχης επί 27 σχεδόν έτη, μόνον καο μόνον χάρις εις την προστασίαν του Ολλανδού Πρέσβεως και δεν απεχώρησε του Πατριαρχείου, παρά μετά τον θάνατον του εν λόγω πρέσβεως. Και προ αυτού ακόμη, ο Πατριάρχης Νεόφυτος, παρέμεινεν επί 21 περίπου έτη, χάρις εις την προστασίαν του Άγγλου πρέσβεως και θα παρέμενε και περισσότερον χρόνον, αν ο ίδιος, λόγω γήρατος, δεν απεχώρει εις το Μοναστήριον της Αγίας Μονής εν Χίω, όπου και απέθανεν. Οι εν λόγω Μητροπολίται ανέφερον ότι δύναται δια πολύ μεγαλείτερον λόγον να εκλεγή και διατηρηθή εις Καθολικός Πατριάρχης, αν οι Καθολικοί πρεσβευταί και ιδία ο της Αυλής της Βιέννης, ο της Φαλλίας και ο της Γαληνοτάτης Αυθεντίας της Βενετίας, ήθελον τον προστατεύσει. Οι εν λόγω Μητροπολίται είνε: ο Ιγνάτιος της Χίου, ο Ιάκωβος της Άνδρου, ο Ιωσήφ επίσκοπος της Σάμου, ο Παρθένιος αρχιεπίσκοπος Μυτιλήνης, Παρθένιος μητροπολίτης Μεθύμνης, Ζαχαρίας μητροπολίτης Νάξου και Θεοφάνης. Οι Μητροπολίται ούτοι συνεννοήθησαν να επιτύχουν την εκλογήν ενός εξ αυτών, διότι άλλους Καθολικούς δεν γνωρίζουν, και αν η Αυτού Αγιότης ο Πάπας ή το Ιερόν Σωματείον της προπαγάνδας, έχουν γνώσιν περί υπάρξεως και άλλου τινός Καθολικού, θα ευχαριστηθούν να το μάθουν οι ειρημένοι, οι οποίοι δεν επιζητούν άλλο τι, παρά να περιέλθη το Πατριαρχείον εις χείρας ενός Καθολικού.                                                                                                                    
Οι εν λόγω Μητροπολίται απέστειλαν ένα εξ αυτών ήτοι τον Μητροπολίτην της Νάξου εις Ρώμην, ίνα ενεργήση παρά τη Αγία Έδρα και τω Ιερώ Σωματείω της Προπαγάνδας και διαβιβασθούν θερμαί συστάσεις προς τον εν Βιέννη Αυτοκράτορα, προς τον Βασιλέα της Γαλλίας  και την Δημοκρατίαν της Βενετίας, όπως υποστηριχθή το ιερόν τούτο σχέδιον και ασφαλώς θα επιτευχθή το ποθούμενον, αν δοθούν εις τους Πρεσβευτάς ωρισμέναι έγγραφοι διαταγαί.                                                                                                                                                   

Ο κίνδυνος είναι μέγας, διότι, αν γνωσθή σχετικόν τι εις τους σχισματικούς, όχι μόνον θα ματαιωθή η εκλογή, αλλά διατρέχουν και κίνδυνον δια την ζωήν των οι ρηθέντες ιεράρχαι και δη κατά τρόπον ακατανόμαστον. Προ τοιούτου κινδύνου, είναι απαραίτητος η σιωπή η απόλυτος. Δια τούτο οι εν λόγω Ιεράρχαι δεν ηθέλησαν να διατυπώσουν εγγράφως τας προθέσεις των, ίνα μη τυχόν πέση το έγγραφον εις χείρας των Τούρκων ή των σχισματικών. Διότι εν τοιαύτη περιπτώσει η ζωή των θα διέτρεχεν άμεσον κίνδυνον. Το ίδιον συνέβη και με τον Γαβριήλ μητροπολίτην Γάνου και Χώρας, όστις απηγχονίσθη, διότι τω ευρέθη μία επιστολή σταλείσα εις Μόσχαν. Συκοφαντηθείς αδίκως, απηγχονίσθη δημοσία εις την πύλην του Πατριαρχείου. Ο Πατριάρχης Παρθενάκης απηγχονίσθη δια την αυτήν αιτίαν εκ μιάς επιστολής του, εις τρόπον ώστε οι εν λόγω Μητροπολίται έχοντες υπ΄ όψιν τα παραδείγματα ταύτα, έκριναν προτιμότερον και ασφαλέστερον να εμπιστευθούν το σπουδαίον μυστικόν εις την Ρώμην δι΄ απεσταλμένου παρά να διακινδυνεύσουν την έγγραφον διατύπωσίν του.

Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

«Οἱ ξένοι δὲν µποροῦν νὰ µᾶς δίνουν ἐντολές»

«Οἱ ξένοι δὲν μποροῦν νὰ μᾶς δίνουν ἐντολές», αὐτὴ ἦταν ἡ πρώτη φράση τῆς ἀπαντήσεως τοῦ Προέδρου τῆς Οὐγκάντας, σχετικῶς μὲ τὶς πιέσεις τὶς ὁποῖες δέχεται ἀπὸ Ἀμερικανοὺς καὶ Εὐρωπαίους νὰ ἀποδεχθῆ τὶς ἀπαιτήσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων. Οἱ Εὐρωπαϊκοὶ ἑταῖροι τῆς Οὐγκάντας ἀπεφάσισαν νὰ «κλείσουν τὴν στρόφιγγα» καὶ νὰ προκαλέσουν οἰκονομικὴν ἀσφυξίαν εἰς τὴν Χώραν, προκειμένου αὐτὴ νὰ ὑποταχθῆ εἰς τὴν διαστροφὴν καὶ νὰ τὴν θεωρήση ὡς νόμιμον καὶ φυσιολογικήν. Τήν 24-02-2015 δημοσίευμα εἰς τὸ in.gr ἔγραφε: «Σφοδρὲς ἀντιδράσεις ἔχει προκαλέσει ἡ ἀπόφαση τοῦ προέδρου τῆς Οὐγκάντας νὰ ὑπογράψει τὸν νόµο ποὺ ποινικοποιεῖ τὴν ὁµοφυλοφιλία. Οἱ ΗΠΑ ἀνακοίνωσαν ὅτι ἐπανεξετάζουν τὶς διµερεῖς σχέσεις µὲ τὴν κυβέρνηση τῆς χώρας, ἀνάµεσά τους καὶ τὰ προγράµµατα βοήθειας ποὺ ἐπικεντρώνονται στὴν καταπολέµηση τοῦAIDSO. Στὴν ἀνακοίνωση τοῦ Λευκοῦ Οἴκου δὲν ἀναφέρεται, ἐὰν θὰ ἀνασταλεῖ µέρος τῆς βοήθειας πρὸς τὴν Οὐγκάντα, ἡ ὁποία ἀνέρχεται σὲ πάνω ἀπὸ 400 ἑκατ. δολλάρια σὲ ἐτήσια βάση τὰ τελευταῖα χρόνιαO Στὴν Εὐρώπη, ἡ Ὁλλανδία ἀποφάσισε νὰ ἀναστείλει τὴν οἰκονοµικὴ βοήθεια πρὸς τὴν Οὐγκάντα.  Ἡ ∆ανία ἀνακοίνωσε ὅτι ἀνακατευθύνει περίπου 6,3 ἑκατοµµύρια βοήθειας πρὸς τὶς κυβερνητικὲς ὑπηρεσίες σὲ ἰδιωτικὲς πρωτοβουλίες καὶ µὴ κυβερνητικὲς ὀργανώσεις. Ἡ Νορβηγία, ποὺ ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Οὐγκάντα ἕνα ἀπὸ τοὺς βασικοὺς χορηγοὺς ἀναπτυξιακῆς βοήθειας, ἀπέσυρε περίπου 6 ἑκατοµµύρια εὐρὼ ἀπὸ τὴν ἐτήσια ἀρωγή της, ἐνῶ αὔξησε τὴ βοήθειά της πρὸς τοὺς ὑποστηρικτὲς τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωµάτων καὶ τῆς δηµοκρατίας. Ὁ πρόεδρος τῆς Οὐγκάντας εἶπε, νωρίτερα, σὲ συνέντευξή του ὅτι οἱ δωρητὲς ποὺ δὲν θέλουν νὰ βοηθήσουν τὴν χώρα του µποροῦν νὰ «κρατήσουν τὴ βοήθειά τους». «Οἱ ξένοι δὲν µποροῦν νὰ µᾶς δίνουν ἐντολές. Αὐτὴ εἶναι ἡ δική µας χώρα», εἶπε ὑπογράφοντας τὸ ἐπίµαχο νοµοθέτηµα. «Συµβουλεύω τοὺς φίλους µας στὴ ∆ύση νὰ µὴ δηµιουργήσουν (γιὰ αὐτὸ τὸ θέµα) πρόβληµα» καθὼς «κι ἐκεῖνοι ἔχουν νὰ χάσουν πολλά». «Τὸ νὰ ἐπιβάλλουµε κοινωνικὲς ἀξίες [...] εἶναι κοινωνικὸς ἰµπεριαλισµός. Τώρα µᾶς λέτε ὅτι ἐµεῖς πρέπει νὰ ζήσουµε ὅπως ἐσεῖς. Καθόλου!» συνέχισε ὁ Μουσέβενι κατηγορώντας «δυτικὲς ὁµάδες ὅτι στρατολογοῦν (µελλοντικοὺς) ὁµοφυλόφιλους στὰ σχολεῖα». Σχόλιον Ο.Τ.: Ἡ ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται. Παρόμοιες καταστάσεις περνᾶ καὶ ἡ Χώρα μας, ἡ ὁποία τὰ τελευταῖα ἔτη δέχεται πιέσεις, διὰ νὰ συμμορφωθῆ πρὸς τὴν Εὐρωπαϊκὴν νομοθεσίαν. Ἂν ὅμως μία πτωχή χώρα, ὡς εἶναι ἡ Οὐγκάντα, τολμᾶ καὶ ἀντιστέκεται, τότε δὲν πρέπει νὰ ἀντισταθῆ καὶ ἡ Χώρα μας εἰς τὶς πιέσεις διὰ τὸ σύμφωνον συμβιώσεως, ἀκόμη καὶ ἂν αὐτὸ σημαίνη ὅτι εἰς τὸ μέλλον οἱ Εὐρωπαῖοι ἑταῖροι μας θὰ προκαλέσουν τεχνητὴν οἰκονομικὴν κρίσιν, διὰ νὰ μᾶς κάμψουν; «Μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, καὶ μετὰ ταῦτα μὴ ἐχόντων περισσότερον τί ποιῆσαι… φοβήθητε τὸν μετὰ τὸ ἀποκτεῖναι ἔχοντα ἐξουσίαν…» (Λουκ. 12,4). Οἱ Εὐρωπαῖοι εἶναι ἐγκλωβισμένοι, διότι εἰς τὸ μόνον τὸ ὁποῖον ἔχουν δυνατότητα νὰ μᾶς πιέσουν εἶναι εἰς τὸ οἰκονομικόν. Βεβαίως, αὐτὸ ἔχει τρομερὲς συνέπειες διὰ τὸ βιωτικὸν ἐπίπεδον, ἀλλὰ θὰ προτιμήσωμεν νὰ ἀνορθώσωμεν τὸ πνευματικὸν ἢ τὸ ὑλικὸν ἐπίπεδον; Συνεχῶς διατυμπανίζουν τὸν κίνδυνον νὰ  ἐξαθλιωθῶμεν οἰκονομικῶς. Καὶ ὅμως, ὑπάρχει κάτι χειρότερον ἀπὸ τὸ νὰ καταστῆ ἡ Ἑλλὰς ἀποικία χρέους, τὸ νὰ καταστῆ ἀποικία διαστροφῆς. «Ὤ! γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη!... ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17). Τότε ὄχι μόνον θὰ μᾶς ἐγκαταλείψη ὁ Θεός, ἀλλὰ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ ἐξωθήσωμεν τὰ παιδιά μας εἰς ἀπύθμενον ἠθικὸν τέλμα, παραδίδοντες εἰς κάθε ἀκολασίαν «ζοφώδην τὲ καὶ» ἡμισέληνον, καθὼς φοβούμεθα ὅτι ὁ Θεὸς θὰ ἐπιτρέψη καὶ πάλιν τὴν ὑποδούλωσίν μας εἰς τὸ Ἰσλάμ.

Δευτέρα 20 Ιουλίου 2015

Η ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΜΑΣ του αειμνήστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Α.Π.Θ.

Εἶναι τό σαράκι τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ταλαιπωρεῖ μικρούς και μεγάλους. Τρυπώνει στήν καρδιά τοῦ ὑπερήλικα γέροντα, πού ταράσσεται μέ τήν κάθε μικροαδιαθεσία, ἀλλά καί τοῦ μικροῦ μαθητῆ, πού ἀναστατώνεται ἀπό τίς ἀλλαγές τῶν σχολικῶν προγραμμάτων, τοῦ φοιτητῆ, πού πιέζεται ἀπό την ἐντατική μελέτη, καί τοῦ νεαροῦ ἐπιστήμονα, πού μελαγχολεῖ με τόν περιορισμό τῶν προοπτικῶν να βρεῖ μιά θέση, γιά τήν ὁποία τόσα χρόνια μόχθησε. Κατατρύχει τον «πετυχημένο» ἐπιχειρηματία, πού τρέχει καί δέν φθάνει νά διεκπεραιώσει τίς πολλές ὑποθέσεις, να προλάβει τίς ἀλλαγές τοῦ χρηματιστηρίου, γιά νά ἐπενδύσει συμφερώτερα τά κεφάλαιά του, ἀλλά και τόν φτωχό μεροκαματιάρη καί τον ταλαίπωρο ἄνεργο, πού ἀντιμετωπίζουν σοβαρό τό πρόβλημα τοῦ ἐπιούσιου, τῆς στέγης καί τόσα ἄλλα. Ἐπίσημοι καί ἀφανεῖς, μορφωμένοι καί ἀγράμματοι, φτωχοί και πλούσιοι, εἴμαστε ὅλοι ἐκτεθειμένοι στήν ἀγωνιώδη μέριμνα, στό ἄγχος, πού σωστά χαρακτηρίσθηκε ὡς ἡ ἀσθένεια τοῦ αἰώνα μας. Σύγχρονος καθηγητής τῆς Ψυχιατρικῆς παρατηρεῖ· «Κάποτε οἱ ἄνθρωποι πήγαιναν στόν γιατρό μέ τό παράπονο τοῦ πόνου. Τώρα τό κεντρικό παράπονο εἶναι τό ἄγχος. Ἀπό δέ τίς συνταγές πού καθημερινά γράφονται ἀπ᾽ ὁποιονδήποτε γιατρό, ἕνα ποσοστό γύρω στό 60% ἀφορᾶ στό ἄγχος». Ποῦ, λοιπόν, ὀφείλεται αὐτό τό καταλυτικό για τήν κοινωνία μας φαινόμενο και πῶς θά μποροῦσε τάχα ν᾽ ἀντιμετωπισθεῖ; Θά ἦταν ἀσφαλῶς ἁρμόδιος ν᾽ ἀπαντήσει στό ἐρώτημα αὐτό ἕνας ψυχίατρος, μιά καί τό ἄγχος σαφῶς ἐντάσσεται στά ψυχικά νοσήματα. Νομίζω ὅμως ὅτι δέν εἶναι μακριά ἀπό τήν ἀλήθεια καί ἑνός θεολόγου ἡ ἀπάντηση. Γιά νά μή πῶ ὅτι ἀκριβῶς τοῦ θεολόγου ἡ ἀπάντηση προσφέρει τήν ἀλήθεια, ἐφόσον ἀντλεῖται ἀπό τόν λόγο τῆς ἀληθείας, τόν ἀλάθητο καί ἀδιάψευστο λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἄν καί δέν περιέχεται στήν ἁγία Γραφή ἡ λέξη, μνημονεύεται και στιγματίζεται κατ᾽ ἐπανάληψη ἡ ἔννοια τοῦ ἄγχους. Ἀπό τό ὕψος τοῦ ὄρους, ὅπου πραγματοποιεῖ την μνημειώδη ἐπί τοῦ Ὄρους ὁμιλία του, ὁ Κύριος βλέπει τήν ἀνθρωπότητα ν᾽ ἀναστενάζει κάτω ἀπό το βάρος τοῦ ἄγχους, καθώς προσπαθεῖ νά σηκώσει τήν βαρειά ἔγνοια γιά τά καθημερινά -τί θά φᾶμε, τί θα πιοῦμε, πῶς θά ντυθοῦμε;

Μή μεριμνᾶτε γιά ὅλα αὐτά, παραγγέλλει ὁ Κύριος. Καί φυσικά δέν θέλει μ᾽ αὐτό νά πεῖ ὅτι δέν θα φροντίσουμε γιά τήν τροφή καί τά ροῦχα μας καί γιά ὅλα τά ἀπαραίτητα ἀγαθά. Σήμερα μποροῦμε καθημερινά νά βρίσκουμε ψωμί και κρέας κι ὁ,τιδήποτε χρειαζόμαστε γιά νά ζήσουμε. Δέν ἦταν ὅμως ἴδιες οἱ συνθῆκες ζωῆς καί τότε. Οἱ ἀκροατές τῶν κηρυγμάτων τοῦ Ἰησοῦ ἦταν ἀναγκασμένοι νά γεμίζουν ἀπό τό καλοκαίρι τό ἀμπάρι τους μέ τό σιτάρι ὅλης τῆς χρονιᾶς καί νά κάνουν ἐγκαίρως τίς ἀπαραίτητες προμήθειες. Κι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ὡς ἄνθρωπος ἔκανε αὐτές τίς προμήθειες. Δέν ἀποκλείει, λοιπόν, τήν πρόνοια. Ἀσφαλῶς, ἄν μιλοῦσε σήμερα, θά ἐπαινοῦσε και τήν κοινωνική πρόνοια καί τά ταμεῖα συντάξεων καί ὅλα τά σχετικά. Δέν καταδικάζει τόν προγραμματισμό. «Δέν εἶπε πώς δέν πρέπει να σπέρνουμε», παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ἀλλ᾽ ὅτι δέν πρέπει νά μεριμνοῦμε. Ὄχι πώς δέν πρέπει νά ἐργάζεσαι, ἀλλά δεν πρέπει νά εἶσαι μικρόψυχος καί νά παραδίδεσαι ὁλότελα στήν ἀγχώδη μέριμνα». Δηλαδή, νά μή ἑστιάζεις ὅλο τό ἐνδιαφέρον σου μόνο σ᾽ αὐτά. Πολύ περισσότερο νά μή ἐπιβαρύνεις τόν ἑαυτό σου μέ πλασματικές ἀνάγκες καί «νά μή πολλαπλασιάζεις σέ βάρος σου τις ἀφορμές τῶν πόνων», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος, ἐπίσκοπος Νύσσης. «Γιατί αὐξάνεις τούς φόρους σέ βάρος τοῦ ἑαυτοῦ σου; Γιά ποιό λόγο ἔσυρες τόν ἑαυτό σου καί τόν ὑποδούλωσες σέ τόσα χρέη;», ρωτᾶ ὁ ἴδιος πατέρας.
Μᾶς χρειάζονται στήν ζωή πολύ λιγώτερα ἀπ᾽ ὅσα φανταζόμαστε. Γι᾽ αὐτό ὁ Κύριος χαρακτήρισε «ἄφρονα», δηλαδή τρελλό, τον πλούσιο τῆς παραβολῆς, πού συγκέντρωνε «πολλά ἀγαθά» προσπαθώντας μ᾽ αὐτά ν᾽ ἀσφαλίσει την ζωή του. Εἶναι κυρίαρχος κι ὄχι δοῦλος τῆς ὕλης ὁ ἄνθρωπος. Και μπορεῖ νά ὑπερνικᾶ καί νά κυριαρχεῖ «διὰ τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς» (Ρωμ. 8,37), μᾶς βεβαιώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ ἀγαπητική φροντίδα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἰσχυρή ἀσφάλεια καί τό βέβαιο στήριγμα γιά τήν ζωή. Αὐτή εἶναι τό μυστικό τῆς ψυχικῆς εἰρήνης καί ἁρμονίας καί ὁ πιό δραστικός ἀντίπαλος τοῦ ἄγχους. Θά κοπιάσουμε ἀσφαλῶς, γιά να ἐξασφαλίσουμε τήν τροφή καί τά ἀναγκαῖα ἀγαθά. Δέν εἶναι ἡ λύση τοῦ προβλήματός μας ὁ Κύριος, ὅταν κρατοῦμε σταυρωμένα τά χέρια μας. Θά ἐργασθοῦμε καί θα μοχθήσουμε, γιά νά ᾽χουμε τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προοπτική καί δυνατότητά μας ἡ δημιουργία. Νά μή ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι μέσα, γιά νά ἐξυπηρετηθεῖ ἡ ζωή μας, ἡ ὁποία τείνει στήν αἰωνιότητα. Ὅταν τό μέσο ὑποκαταστήσει τόν σκοπό, τότε ὅλα ἀνατρέπονται καί σύγχυση ἐπικρατεῖ. Ἡ σημερινή προσκόλληση στόν ὑπερκαταναλωτισμό καί τό ὄργιο τῶν διαφημίσεων ἐπιβεβαιώνουν τοῦ λόγου τό ἀληθές. Νά μή ξεχνοῦμε πώς πίσω ἀπ᾽ ὅλα καί πάνω ἀπ᾽ ὅλα στέκει ὁ Θεός. Σ᾽ αὐτόν ν᾽ ἀναθέτουμε τήν κάθε μέριμνα, μᾶς συμβουλεύει ὁ ἀπόστολος Πέτρος· «ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν» (Α´ Πέτ. 5,7). Οἱ δικοί του θεϊκοί ὦμοι ἀντέχουν νά σηκώσουν κάθε φορτίο κι ἡ καρδιά του ἡ γενναιόδωρη περιβάλλει μέ ἀγάπη το κάθε τι πού μᾶς βαραίνει. Ἀρκεῖ να τοῦ τό ἐμπιστευθοῦμε. Κανένα πρόβλημα, ὅσο μικρό καί ἀσήμαντο κι ἄν εἶναι, δέν τό θεωρεῖ  τέτοιο ὁ Θεός, ἀφοῦ τοῦ τό ἀναθέσαμε. Βέβαια, σέ καμιά περίπτωση δεν μποροῦμε να παραβλέψουμε την σκοτεινή πλευρά τῶν πραγμάτων. Ποιός ὅμως εἶπε ὅτι αὐτή δέν εἶναι ἐξίσου ἀναγκαία μέ τήν φωτεινή, γιά νά κατανοήσουμε καί νά χαροῦμε τό μυστήριο τῆς ζωῆς; Κι ἔπειτα, γιατί νά τονίζουμε τίς σκιές; Καί ποιό εἶναι τό κέρδος, ὅταν ὑπερφορτωνόμαστε μέ τήν ἀγχώδη μέριμνα; Ὁ Νεύτων συνήθιζε νά παρομοιάζει τούς μόχθους καί τό ἄγχος τῆς ζωῆς μ᾽ ἕνα ὀγκῶδες φορτίο ξύλων, πού κάτω ἀπό τό βάρος του ἀγκομαχᾶ ὁ θνητός. Ὁ πανάγαθος Θεός τοῦ πρότεινε ἕνα τρόπο πού τόν ἀπαλλάσσει ἀπό τό καθημερινό μαρτύριο. Ἔλυσε τό φορτίο καί εἶπε στόν ἄνθρωπο νά σηκώνει μόνο ἕνα ξύλο κάθε μέρα. Προλαβαίνει νά τά σηκώσει ὅλα μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του. Μά ἐκεῖνος ἐπιμένει νά τά φορτώνεται ὅλα μαζί... «Ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία (=ταλαιπωρία) αὐτῆς» (Μθ 6,34). Γιατί θέλουμε νά πιεζόμαστε καί ἀπό τά βάρη τῆς ἑπόμενης μέρας, τοῦ ἑπόμενου μήνα καί χρόνου; Σέ τελευταία ἀνάλυση ἡ ἀσθένεια τῆς ἐποχῆς μας, νομίζω, δέν εἶναι το ἄγχος ἀλλά ἡ ὀλιγοπιστία μας, πού τό προκαλεῖ καί τό καλλιεργεῖ.

ΠΕΡΙ ΕΝΩΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΕΝΩΤΙΚΩΝ ---- του πατέρα Γεωργίου Μεταλληνού.


Κυριακή 19 Ιουλίου 2015

Ομιλία Πατρός Γεωργίου Αγγελακάκη. Κυριακή 19 Ιουλίου



http://apotixisis.blogspot.ca/

Μέγα σκάνδαλο :

 Ο Αμερικανός πρωτοπρεσβύτερος Πέτρος Χιρς της Ι.Μ. Ιερισσού και Αγίου Όρους παρουσιάζει σε λαμπροτάτη βιβλιοπαρουσίαση εις την Θεσσαλονίκην τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου ως αντιπαπικόν θεολόγον.



          Την Πέμπτην 18 Ιουνίου και ώρα 7 μ.μ. ο Αμερικανός πρωτοπρεσβύτερος και διδάκτωρ Θεολογίας του Α.Π.Θ. π. Πέτρος Χιρς έκαμεν παρουσίαση του βιβλίου του “Εκκλησιολογική Αναθεώρηση της Β’ Βατικανής Συνόδου”. Το βιβλίο παρουσίασαν εις την αίθουσαν “Μέγας Αλέξανδρος” του ΙΕΚ Ακμή εις το κέντρον της Θεσσαλονίκης ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου, ο καθηγητής Α.Π.Θ. κ. Τσελεγγίδης, ο συγγραφέας. Τον συντονισμό της παρουσίασης έκανε ο Αν. Καθηγητής Α.Π.Θ. κ. Καραμπελες.
          Την βιβλιοπαρουσίαση μετέδιδε απ’ευθείας ο Ρ.Σ. της Μητροπόλεως Πειραιώς και εκάλυπτε τηλεοπτικώς το κανάλι www.intv.gr
          Την παρουσίασιν ετίμησαν εκτός του Μητροπολίτου Ναυπάκτου, ο Μητροπολίτης Ιερισσού και Αγίου Όρους κ. Θεόκλητος μετά του πρωτοσυγκέλλου του, ομότιμοι καθηγηταί Θεολογίας του Α.Π.Θ., ηγούμενοι, μοναχοί και μοναχαί από την Ι.Μ. Φλωρίνης (απουσίαζεν όμως ο νεοεκλεγείς Μητροπολίτης Καλαμαριάς κ. Ιουστίνος) και άλλες Μητροπόλεις, ο πανοσιολογιώτατος αρχιμανδρίτης π. Μεθόδιος, προϊστάμενος του Μητροπολιτικού Ναού Θεσσαλονίκης (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά), ο καθηγητής του Α.Π.Θ. κ. Τσίγκος, ο διευθυντής του βιβλιοπωλείου “Το Περιβόλι της Παναγίας”.
          Η όλη εκδήλωσις διαφημίστηκε ευρέως με έγχρωμες αφίσες. Το βιβλίο εξέδωσε ο εκδοτικός οίκος Uncut Mountain Press (Αλατόμητον Όρος), ιδιοκτησίας του π. Πέτρου Χιρς με έδρα το χωρίον Πετροκέρασα Χαλκιδικής.
          Πριν την βιβλιοπαρουσίαση διενεμήθη έξω από το ΙΕΚ Ακμή (Τσιμισκή 14) φυλλάδιον με τίτλον “Σωφρόνιος του Essex και Ναυπάκτου Ιερόθεος: Βίοι παράλληλοι και αιρετικοί” (ο Αστήρ της Εφέσσου, αρ. 25, Νοέμβριος 2010, www.markoseugenikos.gr).
          O π. Πέτρος φανερά ενοχλημένος εβγήκε εις το πεζοδρόμιον και παρακαλούσε να μη δοθεί το φυλλάδιο, ένας μάλιστα οπαδός το έσχισε παρόλο που υπήρχε πάνω και φωτογραφία εικόνος του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.
          Διερωτάται κανείς δια την περίεργην στάσιν του Αμερικανού Πρωτοπρεσβυτέρου και διδάκτορος Θεολογίας του Α.Π.Θ. πως είναι δυνατόν να κατεβαίνει εις το πεζοδρόμιον έξω από την Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης διαμαρτυρόμενος κατά του «οικουμενικού» μητροπολίτου ενώ προσκαλεί τον αρχιοικουμενιστή Μητροπολίτη Ναυπάκτου που συμπροσεύχεται με τον υπεύθυνον των Δομινικανών (Ιεροεξεταστών) εις την Ελλάδα Ροζάριο και υποστηρίζει τας αιρετικάς διδασκαλίας του αιρετικού Σωφρονίου του Έσσεξ. Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά επί του ιδίου θέματος. Τέλος, ποιος ήτο ο νεαρός φραγκισκανός καλόγερος που ετίμησεν επισήμως και λαμπρώς την βιβλιοπαρουσίαση;


Μ.Π. 

Του Αρχιμανδρίτη Νεκταρίου Ζιόμπολα:

 papaw Barh


Ὁποία ὄντως κατάπτωσις – ξεπεσμὸς εἰς τὸ ναδίρ. Νὰ εἴπωμεν γελοιότητες, παραλογισμός; Ὄντως ἐγγίζουν τὰ ὅρια τοῦ παραλόγου. Πρωτάκουστες ἐνέργειες μετὰ μίαν χιλιετίαν. Ὀρθόδοξοι Πατριάρχαι στὸν αἱρετικὸ Πάπα μὲ ἀλλοθρήσκους σὲ συμπροσευχή; Ἰδοὺ ἐκ τῶν πραγμάτων ἡ πορεία πρὸς τὴν πανθρησκεία καὶ πρωτίστως πρὸς ἐπιπολαίαν ἑνότητα Χριστιανῶν. Πατριάρχαι ἐκτὸς τρόπου καὶ χώρου. Ἀβίαστα ἔχουμε φοβερὴν κρίσιν ἡγετῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀσίγαστη γιὰ τὸ ποίμνιο κρίσις. Πλέον θέσιν καιρίαν ὁ λόγος Χριστοῦ: «ἐὰν τὸ ἅλας μωρανθῇ ἐν τίνι ἁλισθήσεται»; (Ματθ. ε´13). Τι πλέον ἐπικίνδυνον διὰ τὴν πίστιν ἀφοῦ ἡγέτες πανηγυρικὰ εὑρίσκονται εἰς τὸ «στόμα τοῦ λύκου»;

Σάββατο 18 Ιουλίου 2015

Πρωτοπρ. Θεόδωρος Ζήσης, Ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης


ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΠΑΠΟΥΛΑΚΟΣ (†1861) --- Ὑπό τοῦ Ἁγιορείτου Μοναχοῦ Μωυσέως



Σέ πεῖσμα τῶν καιρῶνἐμεῖς δέν θά πάψουμε ν᾽ ἀναφερόμαστε σέ ἱερές,ὁδηγητικές μορφές τοῦ παρελθόντοςπρός ἐνίσχυσηἐνδυνάμωση καίἀναψυχήΣυμπληρώνονται ἐφέτος 150 ἔτη ἀπό τήν ὁσιακή κοίμηση τοῦ Παπουλάκου. Πολέμησε ὁλόψυχα ξένες ἐπιδράσεις, δυτικές παραδόσεις, ξένες πρός τήν ὀρθόδοξη παράδοση. Καυτηρίασε τόν ἑτερόδοξο μονάρχη, πού ἔκλεισε πολλά μοναστήρια καί γκρέμισε βυζαντινούς ἱ. ναούς. Γιά τά φλογερά κηρύγματά του, διώχθηκε, ταλαιπωρήθηκε, ἐξορίσθηκε καί φυλακίσθηκε. Οἱ τότε ἐκσυγχρονιστές τόν κατηγόρησαν ὡς ἀγύρτη, γιατί τούς ἐνοχλοῦσαν τά λόγια του. Ὁ λαός ἀκολουθοῦσε τόν ἄδολο μαχητή, τόν ἀκέραιο ἱεροκήρυκα, τόν ἀκτήμονα μοναχό, τόν ὁμολογητή ρασοφόρο. Ἀπό νωρίς ὁ Παπουλάκος, κατάλαβε καλά ὅτι ἡ δυτική θεολογία ἦταν ἀνορθόδοξη καί ἀντιορθόδοξη. Ἡ δυτική θεολογία ἤθελε νά κατεβάσει τόν οὐρανό στή γῆ, νά διατηρεῖ τούς χριστιανούς στή
σκλαβιά, νά καλλιεργεῖ τόν ἀλλαζονικό οὑμανιστικό ἀνθρωπισμό, πού ἔφερνε τόν ἀθεϊσμό. Ἀποφάσισε ἔτσι νά διδάξει τόν λαό μεγάλες ἀλήθειες μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του. Ἡ Βαυαροκρατία ἦταν σκληρή ἀπέναντι στόν ὀρθόδοξο κλῆρο.
Ἤθελαν νά φραγκέψουν τά πάντα. Ἀντιστάθηκαν σθεναρά, ὁ στρατηγός Μακρυγιάννης, ὁ Κοσμᾶς Φλαμιάτος, οἱ Κολλυβάδες, Φιλοκαλικοί, Ἁγιορεῖτες Πατέρες καί ὁ ἄφοβος Παπουλάκος.
Ὁ Χριστόφορος Παναγιωτόπουλος ἤ Χριστοπανάγος ἤ Παπουλάκος ἤ Παπουλάκης γεννήθηκε στό μικρό χωριό Ἄρμπουνα τῶν Καλαβρύτων περί τό 1780. Ζοῦσε μέτρια καί μετρημένα, μέ τά τρία ἀδέλφια του, ἐμπορευόμενος ζῶα. Νέος ἀγάπησε τή μελέτη, τήν προσευχή καί τόν μοναχισμό. Ἔτσι ἀναχώρησε γιά τή ἱ. μονή τοῦ Μεγάλου Σπηλαίου, ὅπου ἐκάρη μοναχός. Κατόπιν ἐπέστρεψε στό χωριό του καί ἔξω αὐτοῦ ἔκτισε ἕνα μοναστηράκι, πού τό ἀφιέρωσε στήν Παναγία. Μέ πολλές προσπάθειες κατάφερε νά πάρει τήν ἄδεια τοῦ ἱεροκήρυκα. Μέ κόπους καί θυσίες ἄρχισε περιοδεῖες διδάσκοντας κατά τῶν ἄθεων γραμμάτων, σέ ὅλη τήν Πελοπόννησο. Τό 1833 ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος εἶχε ἀποσχισθεῖ ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, μέ πρωτεργάτη τόν Θεόκλητο Φαρμακίδη, πού πιεζόταν ἀπό τόν Μάουερ. Κυνηγήθηκε ὁ μοναχισμός, οἱ μισσιονάριοι ἐργάζονταν ἀνενόχλητοι καί ὁ Παπουλάκος θέλησε ν᾽ ἀντιδράσει δυναμικά. Συνεχίζει τά κηρύγματά του, παρά τ᾽ ὅτι τοῦ πῆραν τήν ἄδεια, ὡς νέος ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός. Τόν
ἐχθρεύονται καί αὐτόν πολλοί, ὁ Κοραῆς, ὁ Καΐρης, ὁ Φαρμακίδης καί ἄλλοι. Γιά τό ἔργο του συλλαμβάνεται τό 1851 στήν Ἀχαΐα γιά πρώτη φορά. Ὁ κόσμος τόν ἄκουγε μέ προσοχή καί τόν ὑπεραγαποῦσε. Τά κηρύγματά του στρέφει μέ θεοσημεῖες καί προφητεῖες. Ὁ λαός τόν ἀκολουθοῦσε πιστά καί ἀπτόητα. Μέ προδοσία συνελήφθη τό 1852 καί ὁδηγήθηκε στίς φυλακές τοῦ Ρίο. Στή συνέχεια περιορίσθηκε στή ἱ. μονή Προφήτου Ἠλιοῦ Σαντορίνης καί κατόπιν στή ἱ. μονή Παναχράντου Ἄνδρου. Κι ἐκεῖ δέν ἔπαυσε τίς ψυχωφελεῖς διδαχές καί προτροπές.
Ὁ Παπουλάκος ἦταν ἕνας ἁπλός, φτωχός, ἀληθινός καί τίμιος μοναχός. Ἀγαποῦσε τήν Ὀρθοδοξία καί τήν Ἑλλάδα, τόν Χριστό καί τήν Ἀλήθεια. Ἀκολούθησε τόν δρόμο τῆς ὁμολογίας, τοῦ μαρτυρίου, τῆς ἀσκήσεως καί τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ψυχῶν. Γι᾽ αὐτό ὁ πιστός λαός τόν ἀγάπησε καί τόν τίμησε ὡς ἅγιο. Παρέδωσε τό πνεῦμα του στίς 18.1.1861, 150 ἔτη
πρίν ἡ μνήμη του παραμένει ζωντανή, γιά τήν καθαρότητα, γνησιότητα, ταπεινότητα καί ἀληθινότητα τῆς ζωῆς του. Μορφές ἀνιδιοτέλειας, θυσίας καί προσφορᾶς χρειάζονται ἀπαραίτητα καί σήμερα.
Ἡμέρες ἄτονες, ἰσχνές, ἄφωτες καί ταραγμένες, σάν τίς δικές μας, θέλουν ἡρωϊσμό, γενναιότητα, θάρρος καί τόλμη…
Στίς μετά τή σπατάλη ἰσχνές καί δύσκολες ἡμέρες μας ξαναχρειάζεται ἐγερτήριο σάλπισμα πρός μετάνοια, ἀνόρθωση, ἀνασυγκρότηση καί ὀρθοστασία. Ἡ ἐκκοσμίκευση κούρασε, ὁ μιμητισμός ταλαιπώρησε, ὁ ἐκδυτικισμός ἀλλοίωσε, ὁ συγκριτισμός ἐξαπάτησε, ὁ οἰκουμενισμός ἀστόχησε. Χρειάζονται ἀπαραίτητα γενναῖες φωνές, ἡρωϊκό φρόνημα, ὁμολογία πίστεως, πίστη θερμή ὡς τοῦ ὁσίου Παπουλάκου.

Πέμπτη 16 Ιουλίου 2015

ΑΙ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΚΕΝΤΡΙΚΟΥ ΜΥΣΤΙΚΙΣΜΟΥ

«Ω Κύριε, ανήσυχος είναι η ψυχή μας, έως ου εύρη ανάπαυσιν εν Σοι».


Έμαθον δια της «Εκκλησίας», ότι εις τας Αθήνας αφίχθη τελευταίως ένας Γιόγκι και πολλοί έσπευσαν εις συνάντησίν του, «δια να μάθουν παρ’ αυτού την μέθοδον της κατακτήσεως της αληθούς χαράς και ευτυχίας», την οποίαν υπέσχετο «ο απόστολος ούτος του ανατολικού εξωχριστιανικού μυστικισμού». Οι Γιόγκι, ως γνωστόν, είναι μοναχοί βουδδισταί, οι οποίοι ακολουθούντες τας υποδείξεις του πρίγκηπος Σιντάρτα – τον οποίον ανεγνώρισαν ως Θεόν – αγωνίζονται δια την απαλλαγήν των από την εσωτερικήν δυστυχίαν των, δια μεθόδων τινών. Ο βουδδισμός στηρίζει όλην την περί λυτρώσεως θεωρίαν του και μακαριότητα – «νιρβάνα» -- εις την νέκρωσιν του αισθήματος της ζωής, της βουλήσεως. Και ως γνωρίζομεν εκ πληροφοριών, οι Γιόγκι, κάμνουν και ένα είδος «νοεράς προσευχής», περιερχόμενοι ούτω εις κατάστασίν τινα εκστάσεως. Δεν χωρεί καμμία αμφιβολία, ότι ο βουδδισμός, ως θρησκεία, είναι χάλκευμα του θρησκευτικού συναισθήματος και παραπλάνησις του σατανά. Είναι φανερόν, ότι οι δυστυχείς Γιόγκι εμπαίζονται από πονηρά πνεύματα, τα οποία και τον διδάσκαλόν των πρίγκηπα ηπάτησαν. Αλλά λαμβάνουν παρ’ αυτών αποζημίωσίν τινα, μίαν ψευδαίσθησιν μακαριότητος υπό μορφήν φωτοφανειών, αι οποίαι δεν είναι άγνωστοι εις τους καθ’ ημάς διδασκάλους του Ορθοδόξου Ασκητισμού. Δια τούτο και η βουδδιστική διδασκαλία, ως και ο, υπό του «μετασχηματιζομένου εις άγγελον Φωτός» εμπνευσθείς, Νεοπλατωνισμός, είναι πλήρεις φασματικού φωτός, «πυρώδους», όπερ δημιουργεί δι’ απάτης των οφθαλμών ο Εωσφόρος, «ο δια την έπαρσιν σκότος Βεελζεβούλ και γενόμενος και λεγόμενος», κατά τον Θεολόγον Γρηγόριον.
Το σχόλιον της «Εκκλησίας», εν συνεχεία, σημειώνει ορθότατα, ότι· «αν πάσα μυστικιστική ζωή παρέχει ακτίνάς τινας πνευματικής χαράς και ικανοποιήσεως, η εν Χριστώ ζωή παρέχει τον ήλιον της πλήρους και ωλοκληρωμένης χαράς και πνευματικής ειρήνης. Τούτο – επιλέγει ο σχολιαστής – φθάνει εις το κατακόρυφον δια του εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία αναπτυχθέντος υγιούς χριστοκεντρικού μυστικισμού». Επιθυμώ να συμπληρώσω το ευστοχώτατον σχόλιον της «Εκκλησίας» δια παρατηρήσεών τινων επί του θέματος του μυστικού βίου εν τη Ορθοδοξία, όπερ θέμα τόσον έχει παρεξηγήσει η εποχή μας. Κατ΄ αρχήν, κακώς νομίζεται, ότι η βίωσις του βαθυτέρου νοήματος της εν Χριστώ ζωής αποτελεί αποκλειστικόν προνόμιον των Μοναχών μόνον. Η δίψα της μυστικής ζωής – αυτή που ωδήγησε πολλούς εις τον Γιόγκι – υπάρχει εις τας ψυχάς φυσικώς, ως ανάμνησις της θείας πατρίδος μας, και ως πόθος επιστροφής εις την πατρικήν εστίαν. Και πάντες οι Ορθόδοξοι χριστιανοί και διψούν την λύτρωσιν και δύνανται να την εύρουν εν τοις κόλποις του Ιησού. Αλλά οι πολλοί διψούν και αγνοούν το διατί. Απόδειξις η καταφυγή εις τον Γιόγκι. Λοιπόν, υπάρχει αυτή η δίψα εις τους πιστούς, αλλά εις διάφορον βαθμόν, αναλόγως της πνευματικότητος εκάστου. Όσον η ψυχή υψούται εις «γνώσιν» του Χριστού, τόσον και διψά. Και όσον πίνει εκ του ύδατος αυτού, τόσον περισσότερον «καίεται αφλέκτως». Την δίψαν την προκαλεί η αγάπη του Θεού· η αγάπη γεννά την γνώσιν· η γνώσις τον θαυμασμόν. Εντεύθεν ο «εκστατικός θείος έρως», και η μυστική «νύμφευσις». Και επειδή η ψυχή ευρίσκεται εισέτι μετά σώματος, «συνέχεται εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι». Αλλ’ η «τετρωμένη αγάπης» ψυχή, αγαπά και την ομόδουλον του Θεού και ομόδοξον. Και ενώ διαφλέγεται από τον πόθον της επιστροφής, της «αναλύσεως», όμως λέγει: «μενώ και συμπαραμενώ» χάριν του πλησίον. Εν τούτοις η δίψα δεν καταπαύει. Όσον η ψυχή προάγεται, όσον καθαίρεται, τόσον «γινώσκει» τα θεία, τόσον τα επιποθεί, τόσον τα θαυμάζει και εξίσταται και κινείται εις μίαν συνεχή ανακύκλησιν, ανάλογον εκείνης, που είδεν ο Ησαϊας, καθ’ ην τα Σεραφίμ, περιδινούμενα περί το Άκτιστον φως του Θεού, προσλαμβάνουν ατελευτήτως φως και «γνώσιν» και θαυμασμόν. Η ορθή πορεία της χριστιανικής ψυχής είναι η ακόρεστος δίψα της «χαρμοσύνου θέας» του Θεού, την οποίαν απήλαυσαν προγευστικώς από την γην οι άγιοι της Εκκλησίας. Και άλλοι εξ αυτών έγραψαν τας θείας των εμπειρίας, άλλοι απεσιώπησαν. Όλοι είχον «γευθή της χρηστότητος Κυρίου», όλοι οι πατέρες είχον την μυστικήν Κοινωνίαν των με τον Θεόν εν Χριστώ Ιησού. Από τον άγιον Παύλον και τον Ιωάννην και τον Πέτρον και τους λοιπούς αγίους Αποστόλους και Μαθητάς του Σωτήρος μέχρι τον Ιγνάτιον και τους Κλήμεντας και Διονύσιον Αρεοπαγίτην και Εύοδον και τους Εβδομήκοντα Αποστόλους και τον Χρυσόστομον και τον Μ. Βασίλειον και τον Θεολόγον Γρηγόριον και τους άλλους Γρηγορίους μέχρι του πλήθους των Οσίων Πατέρων και Μαξίμου μέχρι Φωτίου και Συμεώνος του Ν. Θεολόγου και μέχρι των Ιερωτάτων Ησυχαστών, Σιναϊτών Γρηγορίου και Φιλοθέου και Αγιορειτών Ισιδώρου, Φιλοθέου, Νικηφόρου, Παλαμά, Νικοδήμου και τόσων άλλων ενωνύμων και ανωνύμων δια την πολλήν ταπείνωσίν των, πάντες έζων εν Χριστώ Ιησού. Όσοι άγιοι Πατέρες δεν μας έδωσαν τας εμπειρίας των δια γραπτής διδασκαλίας, αφήκαν ως υποτύπωσιν, δια να επακολουθήσωμεν επί τα ίχνη των, αυτήν την αιδέσιμον και υπέρ φύσιν ζωήν των. Διότι αι μυστικαί επαφαί της ψυχής μετά του νυμφίου της Χριστού, είναι υπέρ φύσιν. Τόσον, λοιπόν, εις την γραπτήν διδασκαλίαν των Πατέρων, όσον και εις την άφατον, δια βίου και χρηστής πολιτείας, βλέπομεν τας προϋποθέσεις του χριστοκεντρικού μυστικισμού. Και βασικαί προϋποθέσεις είναι η θέλησις, η θυσία, η χάρις. Ούτε μόνη η θέλησις, ούτε μόνη η θυσία, ούτε μόνη η χάρις. Προηγείται η θέλησις του ανθρώπου, ακολουθεί η θυσία και έπεται η χάρις. Σπανιωτάτη είναι η αντιστροφή της ακολουθίας ταύτης. Αλλ’ όταν λέγωμεν θυσίαν εννοούμεν την εργασίαν των εντολών. Διότι η εκτέλεσις των εντολών απαιτεί θυσίας και μεγάλας μάλιστα θυσίας. Διατί είναι αναγκαία προϋπόθεσις, της μετά του Χριστού μυστικής ενώσεως, η εργασία των εντολών; Διότι καθαίρομεν την καρδίαν από των ψεκτών παθών και ετοιμάζομεν ούτω τόπον προς τον ειπόντα: «εάν τις αγαπά με, τον λόγον μου τηρήσει, και ο πατήρ μου αγαπήσει αυτόν, και προς αυτόν ελευσόμεθα και μονήν παρ’ αυτώ ποιήσομεν». Ή και καθαιρομένης της καρδίας από των παρά φύσιν παθών, η εν αυτή χάρις, ην ελάβομεν δια του αγίου Βαπτίσματος, αναλάμπει κατά το μέτρον της καθάρσεως. Εντολαί όμως, δεν είναι η αρνητική μόνον πλευρά των. Δεν είναι αρκετόν να εκκλίνωμεν των κακών, αλλά και να ποιώμεν τα αγαθά. Το αγαθόν εν τη Καινή Διαθήκη της Χάριτος φθάνει μέχρι της τελείας αφιερώσεως όλων των ψυχικών και πνευματικών δυνάμεων εις τον Θεόν και την υπηρεσίαν του πλησίον. Εις την διπλήν αυτήν αγάπην, ως περί κέντρον, δέον να στρέφωνται και νους και καρδία και ολόκληρος η ψυχή. Αλλά δια να κατορθώσωμεν την απελευθέρωσιν των ηγγιστρωμένων εις τα πράγματα ψυχικών δυνάμεων, και να καταστήσωμεν την ψυχήν «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» επιστρέφοντες εις το «αρχαίον απλούν», απαιτούνται ηρωϊκοί αγώνες και ιδρώτες και χρόνος πολύς. Μεγίστην βοήθειαν εις τον αγώνα της καθάρσεως της ψυχής και την διόδευσιν της «στενής και τεθλιμμένης», έχομεν το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Επικουρούμεθα, εις τον κατά των παθών και των δαιμόνων πόλεμον, δια της έξωθεν εισχωρούσης εις την ψυχήν χάριτος, εν τη ολοσώμω μεταλήψει του Σώματος και Αίματος του Χριστού. Εις το σημείον τούτο θα ήθελα να κάμω μίαν παρατήρησιν. Εις την εποχήν μας, η οποία εκλήθη «λειτουργική», γίνεται κατάχρησις του μυστηρίου υπό μεγάλου αριθμού ευσεβών, εκ του οποίου προσδοκάται η πνευματική των πρόοδος. Κατάχρησιν λέγων, δεν εννοώ την συχνότητα της θείας μεταλήψεως, αλλά την εκ της συχνότητος μ ό ν ο ν  επιζητουμένην προκοπήν. Βεβαίως, ουδείς ο αντιλέγων, ότι η μετά καθαρού συνειδότος προσέλευσις εις το μυστήριον, αγιάζει την ψυχήν. Αλλά χρειάζεται παραλλήλως και η εργασία των εντολών, όλων, «εις τας οποίας κρύπτεται ο Χριστός». «Η προς Θεόν αφομοίωσίς τε και ένωσις, ταις των σεβασμιωτάτων εντολών αγαπήσεσι και ιερουργίαις μόνως τελείται», κατά τον Αρεοπαγίτην άγιον Διονύσιον. Εντολή είναι, να κλαίωμεν και να πενθώμεν και να αγρυπνώμεν και να προσευχώμεθα «αδιαλείπτως», και να «υπωπιάζωμεν την σάρκα», και να ελεώμεν και να καθαρεύωμεν από πονηρών λογισμών και φαντασιών απρεπών και να έχωμεν την πείναν και την δίψαν της δικαιοσύνης του Θεού. Διότι, όσον κακόν είναι να απέχωμεν από του ζωοποιού μυστηρίου επί πολύ, «θηριάλωτοι γενόμενοι υπό του νοητού λύκου», άλλο τόσον κακόν είναι, όταν συνηθίσωμεν και, δια το άκοπον, ρίπτωμεν το κέντρον του βάρους της πνευματικής μας καθάρσεως εις μόνον το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Εξετέθησαν εν συντομία ανωτέρω αι προϋποθέσεις του Χριστοκεντρικού μυστικισμού, της διψωμένης ενώσεως μετά του ηγαπημένου Ιησού, αφού προηγουμένως η νύμφη ψυχή, εγένετο πάλλευκος δια της εργασίας των εντολών, φυγούσα τον «κατακλυσμόν των παθών», του θυμικού, επιθυμητικού και λογιστικού. Εντεύθεν δύναται να ακούση την μυστικήν φωνήν του Νυμφίου λέγουσαν: «Δεύρο καλή μου, περιστερά μου· ιδού ο χειμών παρήλθεν, ο υετός απήλθεν, επορεύθη εαυτώ. Τα άνθη ώφθη τη γη, φωνή της τρυγόνος ηκούσθη, αι άμπελοι κυπρίζουσιν, έδωκαν οσμήν…». Και η μυστική νύμφη ψυχή, η ψυχή των αγίων μας, βιώσασα τον μυστικόν διάλογον Νυμφίου και νύμφης, δια στόματος ενός Μεγάλου Βασιλείου εκφράζει τας υπερουσίους εμπειρίας της δια των εξής μεγαληγόρων και ενδόξων στροφών. «Τι ουν κάλλους θείου θαυμασιώτερον; Τις έννοια της του Θεού μεγαλοπρεπείας χαριεστέρα; Ποίος πόθος ψυχής ούτω δριμύς και αφόρητος, ως ο από Θεού εγγινόμενος τη από πάσης κακίας κεκαθαρμένη ψυχή, και από αληθινής διαθέσεως λεγούση, ότι «τετρωμένη αγάπης εγώ ειμι»; Άρρητοι παντελώς και ανεκδιήγητοι του θείου κάλλους αι αστραπαί… Τούτο το κάλλος σαρκίνοις μεν οφθαλμοίς αθεώρητον, ψυχή δε μόνη και διανοία καταληπτόν· και ει που τινα περιέλαμψε των αγίων, αφόρητον του πόθου το κέντρον αυτοίς εγκατέλιπεν». Αυτό είναι «το κατακόρυφον… του υγιούς Χριστοκεντρικού μυστικισμού», της αγιωτάτης Εκκλησίας μας. Αλλ’ η διαπίστωσις αυτή δεν αποτελεί ύλην προς εγκαύχησιν, αλλά προς ονειδισμόν μας, «δια το της καρδίας σκληρόν». Βιούμεν μυστικώς σήμερον; Που η ακτινοβολία της εν Χριστώ ζωής; Και διατί δεν ζώμεν εν Χριστώ; Ουχί διότι ερρίψαμεν εις ανυποληψίαν τα μυστικά συγγράμματα των αγίων Πατέρων μας; Ουχί διότι δεν ποιούμεν τας εντολάς του Χριστού, που οδηγούν εις την κάθαρσιν, ελλάμπουν τον νουν και τελεσιουργούν την μυστικήν μετ’ Αυτού ένωσιν; Ημπορούμεν να είπωμεν μετά του θείου Συμεώνος του Ν. Θεολόγου: «… το πρόσωπόν μου λάμπει, όπως το πρόσωπον του Ηγαπημένου μου, και όλα τα μέλη μου γίνονται φωτεινά, τότε γίνομαι περισσότερον ωραίος παρά οι ωραίοι, περισσότερον πλούσιος παρά οι πλούσιοι, περισσότερον ισχυρός παρά οι ισχυροί, περισσότερον μεγάλος παρά οι Αυτοκράτορες, και περισσότερον πολύτιμος από οιονδήποτε αντικείμενον είτε επί της γης είτε εν τω ουρανώ…». Και αν φυσικώς έχωμεν μεν ισχυράς επιθυμίας να είμεθα ωσάν τον «πτωχόν φιλάδελφον» άγιον Συμεώνα, δεν πληρούται δε η καρδία μας με τα χαρίσματα της πνευματικής ωραιότητος, ισχύος, πλούτου, αξίας, τας μορφάς αυτάς της θείας φιλοδοξίας και των αγίων επιθυμιών, κατ’ ανάγκην δεν θα αναζητήσωμεν την πλήρωσιν της καρδίας με ταπεινά και ένοχα υποκατάστατα, αφού δεν δυνάμεθα, ούτως ή άλλως, να αλλοιώσωμεν την φύσιν και τας ιδιότητας της ψυχής; Μήπως από της υψηλής αυτής σκοπιάς δεν πρέπει να ελέγχωμεν την πτωχείαν μας, την ασχημίαν, την αδυναμίαν, την απαξίαν μας; Διότι αν δεν κρινώμεθα με το «δέον», κρινόμεθα, κατά τον Απόστολον Παύλον «εις τα άμετρα», οπότε ησυχάζομεν ενόχως εν τη οικεία αθλιότητι. Αν όμως ορώμεν εαυτούς από «το κατακόρυφον του χριστοκεντρικού μυστικισμού», θα ίδωμεν την πραγματικότητά μας, προ της οποίας αδύνατον να μη κλαύσωμεν. Και ούτω θα εύρωμεν την οδόν, την «αρίστην οδόν της υψώσεως» εις την κορυφήν, την ταπείνωσιν.


Αθωνικά άνθη