Τη Α΄ (1η) Μαρτίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΝΤΩΝΙΝΗΣ.

Αντωνίνα η Αγία Μάρτυς του Χριστού κατήγετο εκ της Νικαίας της Βιθυνίας, έζησε δε κατά τους χρόνους του Βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305). Παρασταθείσα δε έμπροσθεν του βασιλέως τούτου και τον Χριστόν παρρησία ομολογήσασα, πρώτον μεν λαμβάνει διαφόρους βασάνους και ρίπτεται εν τη φυλακή, είτα δε αποφυλακίζεται. Επειδή όμως δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, κρεμάται και ξεσχίζεται εις τας πλευράς. Ταύτα ενώ έπασχεν η μακαρία, ενέπαιζε συγχρόνως και τους θεούς των Ελλήνων και την πλάνην του βασιλέως, διο παρεδόθη εις τους δημίους ίνα εκδύσωσι και δείρωσιν αυτήν δυνατά. Όταν δε οι δήμιοι επλησίασαν ίνα γυμνώσωσι την Αγίαν Μάρτυρα, ευθύς κατήλθον Άγγελοι ουρανόθεν και τους μεν δημίους κτυπήσαντες δυνατά τους απεδίωξαν, την δε Αγίαν διεφύλαξαν αβλαβή. Ακολούθως ήπλωσαν αυτήν οι δήμιοι επί ανημμένης εσχάρας. Επειδή δε και εκ της βασάνου ταύτης έμεινεν αβλαβής με την Χάριν το Χριστού, την έβαλον εντός σάκκου και την έρριψαν εις την λίμνην της Νικαίας. Ούτως η αοίδιμος έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Α΄ (1η) Μαρτίου, μνήμη της Οσίας ΔΟΜΝΙΝΗΣ της Νέας.

Δομνίνα η Οσία Μήτηρ ημών κατήγετο εκ της πόλεως Κύρου της εν Αντιοχεία, ήτο δε θυγάτηρ γονέων ευσεβών και πλουσίων. Εκ νεαράς ηλικίας αγαπήσασα η μακαρία τον Θεόν, εμιμήθη την ζωήν του Οσίου Μάρωνος, όστις εορτάζεται κατά την ιδ΄ (14^ην) Φεβρουαρίου. Έκτισε λοιπόν μικράν καλύβην εις τον κήπον του μητρικού της οίκου και εκεί ησυχάζουσα και πενθούσα έβρεχε με παντοτεινά δάκρυα τας παρειάς της και τα τρίχινα ενδύματα, τα οποία εφόρει. Επειδή δε εκεί πλησίον ήτο Εκκλησία, ηγείρετο, η μακαρία, κατά το μεσονύκτιον και πορευομένη εις αυτήν προσέφερε τας προσευχάς και υμνωδίας της εις τον Θεόν. Τούτο εποίει η Οσία και κατά την πρωϊαν και κατά την εσπέραν εκάστης ημέρας, διότι προέκρινε παντός άλλου τόπου να προσεύχηται εις τον αφιερωμένον τω Θεώ, δηλαδή εις την Εκκλησίαν.

Τη Α΄ (1η) Μαρτίου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΕΥΔΟΚΙΑΣ της από Σαμαρειτών.

Ευδοκία, η Αγία του Χριστού Οσιομάρτυς η από Σαμαρειτών, εγεννήθη εις Ηλιούπολιν της Λιβανησίας της Φοινίκης κατά τους χρόνους του βασιλέως Τραϊανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 98 – 117 μ.Χ. Ήτο δε η μακαρία τόσον ωραία και πάγκαλος, ώστε ούτε ζωγράφος δεν ηδύνατο να ιστορήση ωραιοτέραν καλλονήν. Τούτου ένεκεν και λόγω αφ’ ενός μεν των κολακειών και εξωθήσεων των διαφόρων θαυμαστών της, αφ’ ετέρου δε της ελλείψεως οιασδήποτε χριστιανικής ηθικής διδασκαλίας εξέκλινεν εις την επάρατον αμαρτίαν της πορνείας, επειδή σπανίως ευρίσκομεν να συγκατοικούν ομού σωφροσύνη, ωραιότης και αγνότης.

Τη Α΄ (1η) Μαρτίου, ο Όσιος ΑΓΑΠΙΟΣ ο εν τοις ορίοις της του Βατοπαιδίου Μονής ασκήσας, ο υπό των Σαρακηνών αιχμαλωτισθείς και αυτούς μεταβαλών και βαπτίσας, εν ειρήνη τελειούται.

Αγάπιος ο Όσιος Πατήρ ημών, του Αγιωνύμου Όρους το θείον βλάστημα, ως φυτόν ωραιότατον εβλάστησεν εις την Σκήτην του Κολιτζού της περιοχής του Βατοπαιδίου. Εις την Σκήτην δε ταύτην τον καλόν αγώνα αγωνιζόμενος ο Όσιος ηχμαλωτίσθη από επιδραμόντας Αγαρηνούς πειρατάς, οίτινες και τον επώλησαν ως δούλον εις τινα Αγαρηνόν, όστις τον διετήρει δεδεμένον με αλύσεις δια τον φόβον της αποδράσεώς του επί δώδεκα χρόνους ολοκλήρους, χρησιμοποιών συγχρόνως αυτόν εις εργασίας σκληράς και βαρυτάτας. Υπό τας συνθήκας αυτάς διάγων ο Όσιος και καθ’ ον χρόνον ευρίσκετο δεδεμένος εις σκοτεινήν φυλακήν, ηλευθερώθη υπό της προστάτιδος του Αγίου Όρους, της Υπεραγίας Θεοτόκου, και παρευθύς επέστρεψεν εις το Όρος, εις τον Γέροντά του. Ιδών δε εκείνος ανελπίστως αυτόν και πληροφορηθείς τα κατ’ αυτόν, τον ήλεγξε δριμύτατα διότι έφυγε κρυφίως από τον κύριόν του και τον υπεχρέωσε να επιστρέψη και πάλιν εις εκείνον. Εκεί δε υπηρετών κατά την δευτέραν ταύτην εκουσίαν δουλείαν, επέτυχε δια της καλής του πολιτείας να καταπείση τον κύριόν του και τους δύο υιούς του και ήλθον εις το Όρος του Άθω και τούτους βαπτίσας τους έκαμε Μοναχούς. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.