Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΙΩΑΝΝΟΥ του κοινώς λεγομένου Νάννου, του εκ Θεσσαλονίκης, αθλήσαντος εν Σμύρνη εν έτει αωβ΄ (1802).

Ιωάννης ο χαριτώνυμος και νέος Μάρτυς του Χριστού, ο κοινώς λεγόμενος Νάννος, εγεννήθη εις την μεγαλούπολιν Θεσσαλονίκην· ο πατήρ του ωνομάζετο Ιωάννης, η δε μήτηρ του Θωμαϊς. Κατήγοντο δε ο μεν πατήρ αυτού από το χωρίον Γυναικόκαστρον το τότε ονομαζόμενον Αβρέτ – Ισσάρ, κείμενον εις την κοιλάδα του ποταμού Αξιού, τριάκοντα πέντε (35) χιλιόμετρα από την Θεσσαλονίκην, η δε μήτηρ του από άλλο χωρίον, Κολόβι ονομαζόμενον, κείμενον πλησίον του Πολυγύρου της Χαλκιδικής, πλην ανετράφησαν και οι δύο εις την Θεσσαλονίκην και εκεί υπανδρεύθησαν και ετεκνοποίησαν. Επειδή δε το ευλογημένον τούτο παιδίον εγεννήθη την παραμονήν της εορτής των Γενεθλίων του Τιμίου Προδρόμου, το ωνόμασαν οι γονείς του Ιωάννην.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΟΛΒΙΑΝΟΥ Επισκόπου πόλεως Αναίας και των αυτού μαθητών.

Ολβιανός ο Άγιος Ιερομάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), επί υπατείας Αλεξάνδρου και Μαξίμου, ηγεμονευόντων δε της Ασίας Ιουλίου Σέξτου και Αιλιανού. Ούτος προσαχθείς δια την εις Χριστόν Πίστιν έμπροσθεν των ρηθέντων ηγεμόνων, ηναγκάζετο υπ’ αυτών να θυσιάση εις την ψευδοθεάν Ρέαν, εις την οποίαν προσέφερον θυσίαν οι ιερείς των ειδώλων Αγριππίνος και Κλημέντιος. Ο δε του Χριστού Ιεράρχης με πολλά επιχειρήματα λόγων, την μεν Πίστιν του Χριστού ανύψωσε και εμεγάλυνε, την δε θρησκείαν των ειδώλων εξηυτέλισε και κατηγόρησεν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ Πάπα Αλεξανδρείας.

Αλέξανδρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου του Μεγάλου, χειροτονηθείς Πατριάρχης Αλεξανδρείας προ της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, διήρκεσε δε η πατριαρχεία του και μετά ταύτην (313 – 328), διαδεχθέντος τον Αχιλλάν (311 – 312). Ούτος εξεδίωξε και απέβαλεν από της Εκκλησίας του Θεού τον δυσσεβή και κακόφρονα Άρειον. Διαλάμψας δε εις τον θρόνον έτη δέκα πέντε, αφήκε διάδοχόν του τον Μέγαν Αθανάσιον (328 – 373).

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Οσιομάρτυρος ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ της Κωνσταντινουπολιτίσσης.

Θεοδοσία η Αγία Οσιομάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου Γ΄ του Αδραμυττηνού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ψιε΄ - ψιζ΄ (715 – 717), θυγάτηρ ούσα γονέων ευσεβών, πατρίδα δε έχουσα την μεγάλην Κωνσταντινούπολιν. Όταν δε έγινεν επτά ετών, απέθανεν ο πατήρ της, η δε μήτηρ της εκούρευσεν αυτήν Μοναχήν εις εν Μοναστήριον της Κωνσταντινουπόλεως. Έπειτα απέθανε και η μήτηρ της, αφήσασα όλην την περιουσίαν αυτής εις την μακαρίαν Θεοδοσίαν, η οποία εκ του ιδίου αυτής πλούτου κατεσκεύασε τρεις Αγίας Εικόνας χρυσάς και αργυράς, του Χριστού, της Θεοτόκου και της Αγίας Μάρτυρος Αναστασίας, την δε λοιπήν περιουσίαν της διένειμεν εις τους πτωχούς.

Τη ΚΘ΄ (29η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΕΟΔΟΣΙΑΣ της Παρθένου.

Θεοδοσία η ιερά και παναγία κόρη κατήγετο εκ της Τύρου της εν Φοινίκη, φθάσασα δε εις το δέκατον όγδοον έτος της ηλικίας της συνελήφθη κατά το έτος τη΄ (308) υπό των ειδωλολατρών εν Καισαρεία της Παλαιστίνης και ερρίφθη δεσμία εις τας φυλακάς. Όταν δε εκάθισαν οι κριταί και άρχοντες των Ελλήνων, όπως κρίνωσι Χριστιανούς τινάς Ομολογητάς της του Χριστού Πίστεως και καταδικάσωσιν αυτούς, τότε και η Αγία αύτη Θεοδοσία εφέρθη δέσμιος ενώπιον του άρχοντος Ουρβανού, όστις διέταξεν αυτήν να θυσιάση εις τα είδωλα. Επειδή δε η Αγία δεν επείσθη, δια τούτο ο θηριώδης ηγεμών τόσας φοβεράς πληγάς προυξένησεν εις τας πλευράς και τους μαστούς της Μάρτυρος, ώστε ούτε τα οστά, ούτε αυτά τα εντόσθια και σπλάγχνα της ο απάνθρωπος αφήκεν αβασάνιστα· αλλ’ η Αγία μετά μεγάλης ανδρείας και άκρας σιωπής όλας τας τιμωρίας ταύτας υπέμεινεν. Ευρισκομένης δε της Αγίας ακόμη εν τη ζωή, ηρώτησε και πάλιν αυτήν ο ηγεμών, εάν θα δεχθή να θυσιάση εις τα είδωλα, παρεκίνει δε αυτήν εις τούτο. Η δε Μάρτυς, βλέπουσα τον ηγεμόνα προσεκτικώς, εμειδίασε και του είπε· «Μη πλανάσαι, ω άνθρωπε, μη πλανάσαι, αλλά γνώριζε, ότι ηξιώθην και εγώ να γίνω συγκοινωνός των του Θεού Αγίων Μαρτύρων». Ο ηγεμών λοιπόν, θεωρήσας τους λόγους τούτους της κόρης προσβλητικούς, εβασάνισεν αυτήν περισσότερον από την πρώτην φοράν, είτα δε έρριψεν αυτήν εις τον βυθόν της θαλάσσης, εκεί δε παρέδωκεν η μακαρία την ψυχήν της εις χείρας Θεού, και ούτως έλαβε παρ’ Αυτού τον αμάραντον στέφανον της αθλήσεως.