Το θέμα που μου ζητήθηκε να αναπτύξω είναι: «η δύναμη της προσευχής στη ζωή
μας». Είναι ένα θέμα πάρα πολύ πλούσιο σε προβληματισμούς που έχουν άμεση σχέση
με την πραγματοποίηση της κατ’ εξοχήν αυτής πνευματικής λειτουργίας που λέγεται
προσευχή.
Αν αναζητήσει κανείς ένα διάγραμμα αυτού του θέματος, θα δει ότι πραγματικά
δεν μπορεί να ξέρη από που πρέπει ν’ αρχίσει και που πρέπει να τελειώσει. Κι
αυτό γιατί, όπως καταλαβαίνουμε, η προσευχή δεν είναι μια διδακτική ενότητα,
δεν είναι ένα μάθημα που μπορεί κανείς να διδάξει σε ορισμένη ώρα. Δεν είναι
προσδιορισμένο θεωρητικά αυτό το βιωματικό πνευματικό γεγονός.
Όταν κανείς μιλά για την προσευχή, καταλαβαίνει ότι μιλάει για ένα
μυστήριο. Γιατί, όπως ξέρουμε, η προσευχή είναι, στην απλούστερη διατύπωσή της,
η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, ή τουλάχιστον μια βασική μορφή της σχέσεως του
ανθρώπου με τον Θεό. Και ασφαλώς ό,τι προσεγγίζει τον Θεό δεν είναι εύκολο να
μελετηθεί και να προσδιοριστεί. Γι’ αυτό ομολογώ, ότι κι εγώ δεν μπόρεσα πολύ
εύκολα να καταλάβω τι θα έπρεπε να πω. Κατέληξα όμως στο συμπέρασμα, ότι μάλλον
πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει ένα βασικό θέμα μέσα στο όλο πρόβλημα της
δυνάμεως της προσευχής, που είναι οι όροι υπό τους οποίους η προσευχή αποβαίνει
ένα δυναμικό στοιχείο της ζωής του ανθρώπου.
