Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2014

Καλό και Ευλογημένο το 2015 !

Αυτή την ημέρα, την πρώτη του νέου έτους, καλούμεθα όλοι μας, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να κάνουμε, με θάρρος και εντιμότητα, τον πνευματικό μας απολογισμό, να θεραπεύσουμε τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ελλείμματά μας, διά της ειλικρινούς μετανοίας και, με τον Θείον φωτισμόν, να ιεραρχήσουμε προς το πραγματικό μας συμφέρον τις προτεραιότητές μας σ' αυτή τη ζωή, επιζητούντες, με λόγους καρδιακής πίστεως και έργα μετανοίας, πρώτον «την Βασιλείαν το Θεού και την Δικαιοσύνην Του», με την βεβαίαν ελπίδα ότι και όλα τα άλλα, τα οποία ως άνθρωποι έχουμε ανάγκη, θα μάς προσφερθούν με αυτάρκειαν από τη φιλόστοργη πρόνοια του Θεού.

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2014

Διαχρονικαὶ θέσεις

Ο Παπισμὸς δεν απεκήρυξε τας κακοδοξίας και τας αιρέσεις του. Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος πραγματοποιεί  την ψευδοένωσιν κάμνων απαραδέκτους υποχωρήσεις και συμβιβασμοὺς μετὰ των Παπικών. Οφείλει όμως να γνωρίζῃ ότι πάσα Ένωσις, αγνοούσα την δογματικὴν ένωσιν εν τη Ορθοδόξω πίστει,  καταδικάζεται ως ανίερον πραξικόπημα υπὸ της Πανορθοδόξου Εκκλησιαστικής Συνειδήσεως, οι δε Επίσκοποι, οι οποίοι  αποτολμούν πραξικοπηματικὴν ένωσιν,  εκπίπτουν αυτομάτως της Ορθοδόξου Πίστεως και  ευρίσκονται εις την παράταξιν των Εξωμοτών, φέροντες ως άλλοι Βησσαρίωνες, το αιώνιον στίγμα του προδότου της Ορθοδοξίας.

ΠΟΝΤΙΑΚΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ


Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2014

Πρωτοπρεσβύτερος π. Γεώργιος Μεταλληνός

Είναι τραγικό! Δεν επιχαίρω, ούτε θριαμβολογώ. Η επιθυμία όλων μας πρέπει να είναι να συναντηθούμε στην ενότητα των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων όλων των αιώνων. Διαφορετικά κάθε ένωση θα είναι ψευδένωσις και όχι μόνον αυτό, αλλά θα καταστρέφει και θα διαστρέφει κάθε προσπάθεια, ειλικρινή προσπάθεια, που θέλει να οδηγηθεί στο θέμα της σωτηρίας. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς ελέγχει την σημερινή κατάσταση της Ορθοδοξίας. Υπάρχει σύγχυση. Σχετικοποίηση της πίστεως, πολιτικοί συμβιβασμοί. Οι διάλογοι οι εκκλησιαστικοί είναι απομίμηση των πολιτικών συζητήσεων. Έτσι, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς -γι’ αυτό δεν γίνεται ευχάριστα δεκτός- εμπνέει διάθεση ομολογίας και μαρτυρίου ακόμη, αν ο Θεός το επιτρέψει, στην εποχή μας. Βοηθεί, επίσης, στη συνέχεια της Ορθοδοξίας, της Ορθοδόξου Παραδόσεως. Η επανέκφραση της Πίστεως με τα μέσα κάθε εποχής δεν έχει τίποτε το κοινό με την αναζητούμενη από δικούς μας θεολόγους Οικουμενιστές «επανερμηνεία» της πίστεως. Δεν είναι θέμα επανερμηνείας, πώς θα κατανοήσουμε λ.χ. το παπικό πρωτείο. Συγγνώμη για την φράση, και ο σκύλος χορτάτος και η πίτα αφάγωτη! Μα είναι αυτά σοβαρά πράγματα, όταν παίζουμε «εν ου παικτοίς»; Όταν παίζουμε με τη σωτηρία; Όταν παίζουμε με την αιωνιότητα; Διαγράφουμε όλους τους Αγίους εν ονόματι των Αγίων. Διότι το πνεύμα, το οποίον κυριαρχεί, είναι να εκθειάζουμε τους Αγίους. Κι όπως, μακαρίτης τώρα, Αρχιεπίσκοπος έλεγε: Δεχόμεθα τον Μάρκο τον Ευγενικό και τον τιμάμε. Εκείνος έτσι έπρεπε να μιλήσει στην εποχή του, εμείς μιλούμε με τον δικό μας τρόπο στην δική μας εποχή. Κάτι παρόμοιο ελέχθη. Ο Χριστός όμως είναι πάντα ο αυτός «παρατεινόμενος εις τους αιώνες». Και η πίστη που σώζει είναι μία συνταγή, ένα φάρμακο που δεν αλλοιώνεται, δεν δέχεται αλλαγές. Είναι μία και ενιαία η πίστις. Η αποδοχή του Λόγου του Θεού από την εμπειρία των Αγίων, για να γίνει και δική μας εμπειρία.

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2014

Καθαρές σοφιστείες του διαβόλου

Aυτή την εποχή όπως η σημερινή, που η κρίση έχει και έκταση και βάθος, η αποκλειστική σωτηρία μας είναι η Αλήθεια, που πρέπει να λέγεται χωρίς φόβο και χωρίς πάθος, υπέρ όλων και εναντίον όλων και να υπηρετείται αντί πάσης θυσίας! Όλα τα άλλα, δήθεν διαλλακτικά και ειρηνικά, είναι παραπλανητικά, ηττοπαθή, υποκριτικά, καθαρές σοφιστείες του διαβόλου, για να τροχοπεδείται ο αγωνιστικός ζήλος, ν' αποκοιμίζονται οι πιστοί, κι' οι υπηρέτες του διαβόλου, οι Παπόδουλοι  οικουμενιστές,  να δρουν ανενόχλητοι!

Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2014

ΕΝΩ ΑΝΑΤΕΛΛΕΙ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ


Εάν ήρχετο ο άγγελος φύλαξ της Ελλάδος εφέτος, αφού περιώδευεν όλας τας πόλεις και τα χωρία μας, ο άγγελος εκείνος που εγνώρισεν όλας τας φάσεις του εκκλησιαστικού και εθνικού μας βίου εις όλας τας εποχάς, τι τάχα θα μας έλεγε; Τι θα έβλεπε, τι εντυπώσεις θα απεκόμιζεν από την Ελλάδα των αρχών του θεία χάριτι ανατέλλοντος 1968;…  Θα ήτο ικανοποιημένος από την ελληνικήν κοινωνίαν, από τους βαπτισθέντας εις το όνομα του Χριστού Ορθοδόξους Χριστιανούς; Ή θα εκάλυπτε με τας πτέρυγάς του το άγιον πρόσωπόν Του από εντροπήν ή λύπην ή απελπισίαν;…  Θα έβλεπεν ήθη χριστιανικά, ορθόδοξα, αγιότητα ζωής, πίστιν θερμήν, έργα πίστεως; Θα ήκουε λόγους «άλατι ηρτυμένους», θα έβλεπεν ενδιαφέροντα πνευματικά, πόθους ουρανίους, θα ανέπνεεν εις ατμόσφαιραν σεμνότητος; Ή θα ευρίσκετο προ απελπιστικού θεάματος, ευρυτάτης αποχαλινώσεως της ηθικής ζωής, προ αδιαφορίας δια την πέραν του κόσμου τούτου ζωήν, προ ελλείψεως ιστορικής ευθύνης, ενώπιον λήθης της υψηλής ελληνοχριστιανικής παραδόσεώς μας;…  Με άλλους λόγους, εάν ήρχετο εις την ηγιασμένην και ιστορικώς κατάφορτον από δάφνας Ελλάδα μας, «ο υιός του ανθρώπου θα εύρισκε την πίστιν»; Ή, τουλάχιστον, εάν δεν δυνάμεθα να παρουσιάσωμεν πίστιν, ως Έθνος, θα ηδυνάμεθα να επιδείξωμεν κάποιαν παρασκευήν, εγγυωμένην την συνέχειαν των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, επί των οποίων να στηρίξωμεν την καλλιέργειαν του θείου άνθους της ορθοδόξου πνευματικής μας πολιτείας και ζωής;….
Διότι πρέπει να παραδεχθώμεν ότι περισσότερον ανησυχητική είναι η απουσία μελλοντικών προϋποθέσεων Ορθοδόξου ζωής, παρά αυτή αύτη η εξαρθρωμένη ήδη, ηθικώς και πνευματικώς, ζωή του Έθνους. Και ατυχώς, προϋποθέσεις προσεχούς αναβλέψεως του Ορθοδόξου φωτός, δεν υπάρχουν πολλαί. Υπάρχει το αντίθετον. Κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως…  Δια να κατανοηθή η τραγική αυτή διαπίστωσις και δια να μη μας απατούν οι αλογίστως αισιόδοξοι, θα θέσωμεν το ερώτημα: Η ελληνική πραγματικότης, εις όλας τας εκδηλώσεις της εκκλησιαστικής, της πνευματικής, της φιλοσοφικής, της θεολογικής ζωής, εις τα πολιτικά μας ήθη, εις την παιδείαν, εις την κοινωνικήν αναστροφήν, εις την ψυχαγωγίαν, είναι πραγματικότης αντάξια των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας;… Ποίος δεν βλέπει την εισροήν ευρωπαϊκών και αμερικανικών στοιχείων εις την πάμφωτον Έλλάδα μας; Στοιχείων, τα οποία ημείς μεν εδώκαμεν εις την αγνοτέραν φύσιν των, τα λαμβάνομεν δε από τον δυτικόν κόσμον βαναύσως κακοποιημένα και παραμορφωμένα, ως τρόπους ζωής, ως φιλοσοφίαν;… Ο λαός μας δεν ήτο άξιος καλυτέρας μεταχειρίσεως, ο λαός αυτός που εδημιούργησεν ένα βυζαντινόν πολιτισμόν; Ο λαός, όστις εδίδαξεν εις την ανθρωπότητα την σοφίαν, την συμμετρίαν, το κάλλος, το «κατά λόγον ζην», την θαυμαστήν σύνθεσιν γηίνων και ουρανίων στοιχείων, το «επιμελείσθαι ψυχής, πράγματος αθανάτου»;… Και ιδού, σήμερον ο λαός αυτός, ασθενής ψυχικώς, έρμαιον κακοποιών ρευμάτων, τρεφόμενος βοσκηματωδώς δια «κερατίων» ασώτου βίου, με διεστραμμένην την σκέψιν, άπελπις, χωρίς θερμήν πίστιν εις τον Θεόν, χωρίς έρωτα πνευματικόν, γυμνωμένος από την θείαν ορθόδοξον στολήν του, περιφέρει τα ράκη της δυστυχίας του, όλος τετραυματισμένος, εις την ψυχήν, εις την καρδίαν, εις τον νουν!... Και ουδαμού φαίνεται «ο καλός Σαμαρείτης»!...
Λοιπόν, «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων, αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»… Και πρώτη και αποφασιστική «εστία αντιστάσεως» είναι η αγιωτάτη, η εν τω κόσμω στρατευομένη προς θέωσιν των πάντων Ορθόδοξος Εκκλησία μας. Τι αν φέρη, κατά το ανθρώπινον μέρος της, τα «στίγματα των πταισμάτων» της; Φεγγοβολεί την μόνην εν τω κόσμω απερίτμητον αλήθειαν : «Των Αποστόλων το κήρυγμα και των Πατέρων τα δόγματα». Αλλ’ αρκεί τούτο; Εάν μη ο σπόρος της αληθείας σπαρή από καταλλήλους σπορείς, πονούντας τον μυστικόν αγρόν του Θεού, εάν δεν γεωργήται η γη και εάν δεν προφυλάσσεται από «ανθρώπους εχθρούς», πως θα αποδώση τον καρπόν του;…  Και σήμερον  η Εκκλησία μας δεν έμεινεν ανεπηρέαστος από το πνεύμα του «κόσμου». Από δεκαετηρίδας υφίσταται πολλά δεινά, οφειλόμενα εις τους ποιμένας της. Φυρμός υπερβολικός μετά των γηίνων, κάμψις της πίστεως, αγάπη δια το «δύστηνον δοξάριον», έλλειψις θερμουργού ζήλου, ετεροζυγία, απομάκρυνσις από την απλανή οδόν των αγίων Πατέρων. Και, εντεύθεν, σύγχυσις εντός της δίνης των ποικίλων ρευμάτων, που άφησαν οι ασκοί του Αιόλου-Σατανά, υπό μορφήν ατόπων νεωτερισμών και τάσεων εξομοιώσεως της Εκκλησίας με ποικίλας μορφάς αιρετικών, υπήρξαν τα χαρακτηριστικά ενίων ου καλών ποιμένων, ίνα τα άλλα αποσιωπήσωμεν… Παρά ταύτα η Εκκλησία αποτελεί «εστίαν αντιστάσεως»… Βεβαίως, εις την τραγικότητα της συγχρόνου Ελληνικής Πατρίδος δεν πταίουν μόνον οι ποιμένες. Διότι η Ελλάς δεν είναι ολόκληρος χριστιανική Ορθόδοξος και ας λέγωμεν ό,τι θέλομεν περί του αντιθέτου. Το ληξιαρχείον δεν εξεικονίζει την ουσίαν, αλλά τον τύπον. Και φυσικά μία στατιστική αποβαίνει μάλλον αδύνατος… Δεν είναι λοιπόν υπεύθυνοι μόνον οι Ποιμένες και η Εκκλησία. Η Πολιτεία είναι περισσότερον υπεύθυνος δια την σημερινήν πραγματικότητα, η οποία ματαιώνει πολλάκις το έργον της Εκκλησίας…
Και εξηγούμεθα. Όταν καταλογίζωμεν ευθύνας εις την Πολιτείαν δια την ηθικήν εξαχρείωσιν του λαού μας και δια την πνευματικήν του παραπλάνησιν, δεν σημαίνει ότι αξιούμεν από την Πολιτείαν, όπως τεθή διάκονος των σκοπών της Εκκλησίας… Τούτον είναι αδύνατον. Κατ’ ουδένα τρόπον επιτρέπεται εις την Εκκλησίαν όπως ταυτισθή με την πολιτικήν εξουσίαν ή να τεθή εις την υπηρεσίαν της, καθ’ οιανδήποτε μορφήν. Ούτε και αντιστρόφως, η πολιτική εξουσία δύναται να αρνηθή την φύσιν της και να υποταχθή εις την Εκκλησίαν… Ούτε η Εκκλησία ξίφος, ούτε η Πολιτεία θυμιατόν. Αποτελούν δύο διακεκριμένας εξουσίας, εκ Θεού εχούσας μεν την προέλευσιν, συναντωμένας δε εις το σημείον, ένθα πιστοποιείται ότι υπηρετούν τον Θεόν. Και τούτο αποτελεί το μόνον αδιάψευστον κριτήριον της ορθής πορείας της πολιτικής εξουσίας… Και ενώ αναγνωρίζεται το διακεκριμένον των δύο εξουσιών, εν συναλλήλω συνεργασία, εν τούτοις, αξιολογικώς η Εκκλησία υπερέχει της Πολιτείας. Και, χωρίς η τελευταία να δουλεύη εις την Εκκλησίαν, όμως υποχρεούται να την βοηθή, πολλώ μάλλον να μη δυσχεραίνη τας προσπαθείας της προς εξαγιασμόν του κόσμου… Αυτό το σχήμα εύρε την πληρεστέραν του έκφρασιν κατά περιόδους, εις την χιλιετή βυζαντινήν Αυτοκρατορίαν. Και τούτο δέον ν’ αποτελή το μοναδικόν πρότυπον παντός Ορθοδόξου Χριστιανικού Έθνους. Και προ παντός της Ελλάδος μας…
Δυστυχώς, από τινων δεκαετηρίδων, εις την πατρίδα μας, την ωραιοτάτην και θειοτάτην Ελληνίδα γην…, λόγω εθνικών και παγκοσμίων συνθηκών εισήλασεν ο ψευδοπολιτισμός της Ευρώπης. Με όλα τα απόδημα δαιμόνιά του. Με πλήρη την διαφθοράν του… Με τας αντορθοδόξους διδασκαλίας του. Και αντιστάσεως μη ούσης, εξετροχιάσθη παν το Ελληνικόν και Ορθόδοξον, εις όλους τους τομείς του εθνικού βίου…Η πολιτική ηγεσία της χώρας, απολέσασα προηγουμένως τον ελληνορθόδοξον προσανατολισμόν της εκ του διεφθαρμένου ευρωπαϊκού πνεύματος, επέτρεψε την καθιέρωσιν νέων ηθών, νέων τρόπων ζωής, εντελώς ξένων, ανορθοδόξων, ανθελληνικών, ακολάστων… Και το αποτέλεσμα; Σήμερον η Ελλάς, εις ευρυτάτην κλίμακα να παρουσιάζεται… ανθελληνική, άθεος, αναρχική, δαιμονισμένη! Και διατί; Χάριν προσαρμογής προς τον έξω κόσμον, χάριν ανταγωνισμού με τον έξω κόσμον! Και ήδη «κατακλυζόμεθα από τρομεράς προϋποθέσεις σήψεως των πάντων… αν μη υπήρχον εστίαι αντιστάσεως»!... Αλλά τι να κάμουν αι «εστίαι αντιστάσεως» -- η ασθενώς αγωνιζομένη Εκκλησία και η μόλις κινουμένη ιδιωτική χρηστότης – ενώπιον των χειμάρρων του κακού, προστατευομένου υπό των λεγομένων «δημοκρατικών ελευθεριών»;…

Ιδού, διατί εκφράζομεν τας ανησυχίας μας περισσότερον δια την απουσίαν προϋποθέσεων επιστροφής μας εις τας Ελληνορθοδόξους παραδόσεις μας, παρά δια τον ήδη δαινονισμόν μας, τον οποίον επέφερε μία φαύλη πολιτική ηγεσία, άθεος, ειδωλολατρική, εικονοκλαστική… Έχομεν ανάγκην μιας μακροχρονίου νοικοκυρωσύνης. Εν ελευθερία, αλλά πειθαρχουμένη. Έχομεν ανάγκην ορθοδόξων χριστιανικών ηγετών, που δεν θα θέτουν προσκόμματα εις την Εκκλησίαν, αλλ’ αντιθέτως θα την βοηθούν εις το μέγα έργον της… Πρέπει να γίνωμεν ολίγον Βυζαντινοί. Να μάθωμεν από πού ερχόμεθα και που πηγαίνομεν. Να συνδυάσωμεν τον ελληνικόν λόγον με την Ορθόδοξον πίστιν. Να αγαπήσωμεν την φιλοσοφίαν και την θεολογίαν. Να εννοήσωμεν την αξίαν μας ως θείων όντων. Να αναβαπτισθώμεν εις τα ύδατα των ελληνορθοδόξων παραδόσεών μας, δια να ανεύρη το ταλαίπωρον Έθνος μας, ο χριστώνυμος λαός μας την ένδοξον ιστορικήν του οδόν… Άλλως, δεν βλέπομεν πως θα ανανήψωμεν, πως θα αντιδράσωμεν εις τας σκοτεινάς δυνάμεις, τον αθεϊσμόν, τον μασωνισμόν, εις τας ποικίλας αιρέσεις, εις τον εξ ίσου επικίνδυνον… ενωτισμόν, εις την διαφθοράν των ηθών, εις τον πλάνητα τουρισμόν, εις παν ανθελληνικόν και αντορθόδοξον δαιμόνιον, που διαβιβρώσκει αυτά τα θεμέλια της Φυλής… Θα μας διέφευγεν ο θλιβερός λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, αν δεν ηλπίζαμεν ακόμη: «Ο πλους εν νυκτί, πυρσός ουδαμού, Χριστός καθεύδει»… Αλλ’ ελπίζομεν, διο και προσευχόμεθα εκτενώς…

μ.θ.δ.

Παρασκευή 26 Δεκεμβρίου 2014

Όταν κινδυνεύει η πίστις, η Ορθοδοξία, πρώτη πνευματική προτεραιότητα είναι η υπεράσπισή της, ο αγώνας η συμπαράσταση προς όσους αγωνίζονται, η μέχρι θανάτου και αίματος προθυμία.

Όταν, προ του Μ. Κωνσταντίνου εμαίνετο ο διωγμός στην Αλεξάνδρεια εναντίον των Χριστιανών επί Μαξίμου το 311, ο Μέγας Αντώνιος σε ηλικία εξήντα ετών (γεννήθηκε το 251) άφησε για λίγο την έρημο, την άσκηση και την προσευχή και ήλθε στην Αλεξάνδρεια άφοβος και ατρόμητος με διάθεση και πόθο να μαρτυρήσει και να ενθαρρύνει τους οδηγουμένους στο μαρτύριο. Αψήφησε και αγνόησε τις απαγορεύσεις του δικαστού να φύγουν οι μοναχοί από την πόλη και να μη παρίστανται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Εμφανίστηκε ενώπιον του ηγεμόνα σε περίβλεπτη θέση στο δικαστήριο, αποδεικνύοντας την προθυμία των Χριστιανών να αγωνισθούν για την πίστη τους και να μαρτυρήσουν, «αυτός ατρέμας ειστήκει, δεικνύς ημών των Χριστιανών την προθυμίαν, ηύχετο γαρ και αυτός μαρτυρήσαι, καθά προείπον». Τον φύλαξε βέβαια ο Θεός και δεν μαρτύρησε, για να ωφελήσει περισσότερο με την ζωή του, αυτός όμως δεν περιορίσθηκε στο κελλί του, στην έρημο, αλλά «υπηρέτει συνήθως τοις ομολογηταίς, και ως συνδεδεμένος αυτοίς ην κοπιών εν ταις υπηρεσίαις». Όταν κινδυνεύει η πίστις, η Ορθοδοξία, πρώτη πνευματική προτεραιότητα είναι η υπεράσπισή της, ο αγώνας η συμπαράσταση προς όσους αγωνίζονται, η μέχρι θανάτου και αίματος προθυμία. Όλα τα άλλα πνευματικά καθήκοντα έπονται. Όσοι πράττουν και συμβουλεύουν τα αντίθετα, απλώς συγκαλύπτουν με προφάσεις την απροθυμία και δειλία τους, και γίνονται διδάσκαλοι και καθηγητές της απραξίας και της υποκρισίας.

Πέμπτη 25 Δεκεμβρίου 2014

«Διέλθωμεν δὴ ἕως Βηθλεὲμ καὶ ἴδωμεν τὸ ρῆμα τοῦτο τὸ γεγονός, ὅ ὁ Κύριος ἐγνώρισεν ἡμῖν» (Λουκ. 2, 15)



Εἶναι καιρὸς, πιστεύω, ὅλοι ὅσοι ἐπιζητοῦν μιὰν ἑρμηνεία τοῦ Μυστηρίου τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ νὰ ἐξετάσουν μία-μία τὶς λέξεις αὐτὲς, ποὺ φανερώνουν μία πρόθεση καὶ μία πίστη. Γιατὶ δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ ξεκινήσεις νὰ πᾶς στὴν ὁποιαδήποτε Βηθλεὲμ δίχως νἄχεις ἱκανὰ ἀποθέματα Πίστης καὶ Θέλησης. Οἱ «ἄνθρωποι οἱ ποιμένες», λοιπόν, μᾶς διδάσκουν πολλὰ καὶ κορυφαῖα, μάλιστα, σὲ καιροὺς ὅπως περίπου ἦταν καὶ οἱ δικοί μας: παραγεμισμένοι μὲ ἀνομία, ξεπεσμὸ, μαρτύριο καὶ ἀπουσία φιλανθρωπίας. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Παρουσία Του ἀνάμεσά τους, ἀνάμεσα στὸν τότε κόσμο ἦταν τελείως ἀνεπιθύμητη, «ἔτεκεν τὸν υἱόν αὐτῆς τὸν πρωτότοκον καὶ ἐσπαργάνωσεν αὐτὸν καὶ ἀνέκλινεν αὐτὸν ἐν τῇ φάτνῃ, διότι οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύμματι» (Λκ. 2, 7). Ὅπως καὶ στὰ σπίτια μας, στὰ μέγαρα τοῦ κόσμου τούτου, παντοῦ. Τόπος δὲν ὑπάρχει γιὰ τὸ Χριστὸ, ἐπειδὴ ἐνοχλεῖ μὲ τὰ μαθήματα ποὺ δίνει: τῆς Πτωχείας καὶ τῆς Ταπείνωσης. Μιᾶς ταπείνωσης ποὺ διδάσκει μέν, ἀλλὰ καὶ προκαλεῖ. Προκαλεῖ κυρίως μὲ τὴν καθάρια θέση ποὺ ἐμφανίζει, προβάλλει καὶ ὑπερασπίζεται. Τὴ θέση τῆς εἰλικρίνειας ὅτι αὐτὰ ποὺ κατέχει ὁ καθένας μας εἶναι πάντα διαθέσιμα καὶ γιὰ τὸ συνάνθρωπο, ὅπως τὸ πρόσφορο τὴν ὥρα τῆς Λειτουργίας:  Δὲν ἀπομένει στὸ Ἱερὸ Βῆμα, ἀλλὰ μοιράζεται, δωρίζεται, χαλαλίζεται γιὰ τὸν πλησίον…. Ποιὸν, ἄραγε;
Ἄς κοιτάξουμε νὰ Τόν ἀναζητήσουμε, ἀφοῦ πρῶτα πασχίσουμε νὰ μάθουμε «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»... Χριστούμεννα 2014. Ἄραγε σκέφτηκε κανένας ἄν αὐτὰ τὰ Χριστούνεννα μπορεῖ νὰ εἶναι τὰ ἔσχατα ποὺ θὰ ζήσει σ᾿ αὐτὸν τόν μάταιο καὶ φρενήρη κόσμο; Κι ἄν τὸ ἐρώτημα αὐτὸ τὸ ἐμβιώσει ὁ καθένας, τότε ποιὸς ὁ λόγος ὥστε νὰ μὴν ἀναζητήσει ἔστω γιὰ μιὰ καὶ μοναδικὴ φορὰ στὴ ζωή του τὸ «ποῦ ἐγεννήθη ὁ Χριστός»;

Πηγή : ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ

Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2014

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

"Ιδού καιρός ήγγικε της σωτηρίας ημών! Ευπρεπίζου σπήλαιον, η Παρθένος εγγίζει του τεκείν". 
Με τον ύμνο αυτόν ο ιερός υμνωδός, μας εισάγει στην μεγάλη εορτή της Γεννήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού.
Ακούγοντας τα πανέμορφα αυτά λόγια έρχεται συνειρμικά στο νού μας μια παρόμοια υμνολογική φράση από την Μ. Τεσσαρακοστή:
"ιδού καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού καιρός μετανοίας".
Η σύνδεσή τους βαθύτατη, αφού κανένα νόημα δεν θα είχε ο ευπρεπισμός του υλικού σπηλαίου της Βηθλεέμ.
Το ζητούμενο είναι ο ευπρεπισμός του σπηλαίου της ψυχής μας. 
Και τούτο δεν μπορεί να συμβεί παρά μόνον διά της μετανοίας. Eίθε αυτά τα Χριστούγεννα να είναι ένα νέο πνευματικό ξεκίνημα με περισσότερο ζήλο για αγώνα ώστε έτσι η Γέννηση του γλυκυτάτου Ιησού μας να επιτελείται διαρκώς εντός των σπηλαίων των καρδιών μας.

Καλά και Ευλογημένα Χριστούγεννα!

O Συναξαριστής της ημέρας.


Πέμπτη, 25 Δεκεμβρίου 2014

Η Γέννησις του Σωτήρος Χριστού.

Αὐτὴ τὴν ἡμέρα ἡ ἁγία Ἐκκλησία μας γιορτάζει τὸ μεγάλο καὶ ἀνερμήνευτο γεγονὸς τῆς κατὰ σάρκα γεννήσεως τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο.
Μετὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Παρθένου Μαρίας ἀπὸ τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ καὶ ἐνῶ πλησίαζε ὁ καιρὸς νὰ τελειώσουν οἱ ἐννέα μῆνες ἀπὸ τὴν ὑπερφυσικὴ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ στὴν παρθενική της μήτρα, ὁ Καίσαρ Αὔγουστος διέταξε ἀπογραφὴ τοῦ πληθυσμοῦ τοῦ ρωμαϊκοῦ κράτους.
Τότε ὁ Ἰωσὴφ μαζὶ μὲ τὴν Θεοτόκο, ξεκίνησαν γιὰ τὴν Βηθλεέμ, γιὰ νὰ ἀπογραφοῦν ἐκεῖ. Ἐπειδὴ ὅμως εἶχε πλησιάσει ὁ καιρὸς νὰ γεννήσει ἡ Παρθένος καὶ δὲν ἔβρισκαν κατοικία νὰ καταλύσουν, διότι εἶχε μαζευτεῖ πολὺς λαὸς στὴν Βηθλεέμ, μπῆκαν σὲ ἕνα φτωχικὸ σπήλαιο. Ἐκεῖ ἡ Θεοτόκος γέννησε τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ σπαργάνωσε σὰν βρέφος τὸν Κτίστη τῶν ἁπάντων. Ἔπειτα Τὸν ἔβαλε ἐπάνω στὴ φάτνη τῶν ἀλόγων ζώων, διότι «ἔμελλε νὰ ἐλευθέρωση ἡμᾶς ἀπὸ τὴν ἀλογίαν», ὅπως χαρακτηριστικὰ γράφει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης.
Ἀπὸ τότε, ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ μὲ χαρὰ ψάλλουν τὸν ὕμνο τῶν ἀγγέλων ἐκείνης τῆς νύκτας: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκίᾳ». Δόξα δηλαδή, ἂς εἶναι στὸν Θεό, ποὺ βρίσκεται στὰ ὕψιστα μέρη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὴν γῆ ὁλόκληρη, ποὺ εἶναι ταραγμένη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, ἂς βασιλεύσει ἡ θεία εἰρήνη, διότι ὁ Θεὸς ἔδειξε τὴν ἀγάπη Του στοὺς ἀνθρώπους μὲ τὴν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ Του.
Νὰ σημειώσουμε ἐδῶ, ὅτι ἡ γιορτὴ τῶν Χριστουγέννων καθιερώθηκε γιὰ πρώτη φορὰ τὴν 25η Δεκεμβρίου τοῦ 397 ἐπὶ πατριαρχείας Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Κατ’ ἄλλους ὁ πατριάρχης Ἱεροσολύμων Ἰουβενάλιος, χώρισε τὶς δύο ἑορτὲς τῶν Φώτων καὶ τῶν Χριστουγέννων, οἱ ὁποῖες παλιότερα γίνονταν τὴν ἴδια μέρα, δηλαδὴ τὴν 6η Ἰανουαρίου.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’.
Ἡ Γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν. Κύριε δόξα σοι.

Ὑπακοή. Ἦχος πλ. δ’.
Τὴν ἀπαρχὴν τῶν ἐθνῶν, ὁ οὐρανός σοι προσεκόμισε, τῷ κειμένῳ Νηπίῳ ἐν φάτνῃ, δι’ ἀστέρος τοὺς Μάγους καλέσας· οὓς καὶ κατέπληττεν, οὐ σκῆπτρα καὶ θρόνοι, ἀλλ’ ἐσχάτη πτωχεία· τί γὰρ εὐτελέστερον σπηλαίου; τί δὲ ταπεινότερον σπαργάνων; ἐν οἷς διέλαμψεν ὁ τῆς Θεότητός σου πλοῦτος. Κύριε δόξα σοι.

Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Αὐτόμελον. Ποίημα Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ
Ἡ Παρθένος σήμερον, τὸν Ὑπερούσιον τίκτει, καὶ ἡ γῆ τὸ Σπήλαιον, τῷ ἀπροσίτῳ προσάγει. Ἄγγελοι, μετὰ Ποιμένων δοξολογοῦσι, Μάγοι δέ, μετὰ ἀστέρος ὁδοιποροῦσι· δι’ ἡμᾶς γὰρ ἐγεννήθη, παιδίον νέον, ὁ πρὸ αἰώνων Θεός.

Μεγαλυνάριον.
Δόξα ἐν ὑψίστοις πᾶσα πνοή, ἐν χαρᾷ βοάτω, τῷ τεχθέντι ἐν Βηθλεέμ· ἐπὶ γῆς γὰρ ὤφθη, δωρούμενος εἰρήνην. Τὴν τούτου προσκυνήσωμεν, θείαν Γέννησιν.

Εγκύκλιος Χριστουγέννων των Προκαθημένων και των Μητροπολιτών :

Χριστός Γεννάται, Χαρά στον Κόσμο!....



Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2014

Φώτης Κόντογλου : O ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Ο άνθρωπος είναι σε όλα αχόρταγος. Θέλει να απολαύσει πολλά, χωρίς να μπορεί να τα προφτάσει όλα. Και γι' αυτό βασανίζεται.

Όποιος, όμως, φτάσει σε μια κατάσταση, πού να ευχαριστιέται με τα λίγα, και να μη θέλει πολλά έστω και κι αν μπορεί να τα αποκτήσει , εκείνος λοιπόν ε
iναι ευτυχισμένος.

Οι άνθρωποί δεν βρίσκουν πουθενά ευτυχία, γιατί επιχειρούν να ζήσουν χωρίς τον εαυτό τους. Αλλά όποιος χάσει τον εαυτό του, έχει χάσει την ευτυχία. Ευτυχία δεν είναι το ζάλισμα, πού δίνουν οι πολυμέριμνες ηδονές και απολαύσεις, αλλά η ειρήνη της ψυχής και η σιωπηλή αγαλλίαση της καρδιάς. Γι' αυτό είπε ο Χριστός: «Ουκ έρχεται η βασιλεία του Θεού μετά παρατηρήσεως : ουδέ ερούσιν, ιδού ώδε, ή ιδού εκεί. Ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί».

Ξέρω καλά, τι είναι η ζωή που ζούνε οι λεγόμενοι κοσμικοί άνθρωποι. Οι άνθρωποι, δηλαδή, πού διασκεδάζουνε, που ταξιδεύουνε, που ξεγελιούνται με λογής- λογής θεάματα, με ασημαντολογίες, με σκάνδαλα, με τις διάφορες ματαιότητες. Όλα αυτά, από μακριά φαντάζουνε για κάποιο πράγμα σπουδαίο και ζηλευτό! Από κοντά, όμως, απορείς για την φτώχεια που έχουνε, και το πόσο κούφιοι είναι οι άνθρωποι που ξεγελιούνται με αυτά τα γιατροσόφια της ευτυχίας. Βλέπεις δυστυχισμένους ανθρώπους, που κάνουνε τον ευτυχισμένο! Κατάδικους, πού κάνουνε τον ελεύθερο! Άδειοι από κάθε ουσία! Τρισδυστυχισμένοι! Πεθαμένη η ψυχή τους!
K
αι γι' αυτό ανύπαρκτη και η «ευτυχία», τους! Τελείως αποξενωμένοι από την Βασιλεία του Θεού!

Αλλά πώς να γίνει ψωμί, σαν δεν υπάρχει προζύμι; Και πώς να μην είναι όλα άνοστα, αφού δεν υπάρχει αλάτι;

Μη φοβάσαι, αδελφέ μου, να μείνεις μοναχός με τον εαυτό σου! Μη καταγίνεσαι ολοένα με χίλια πράγματα, για να τον ξεχάσεις! Γιατί όποιος έχασε τον εαυτό του, κάθεται με ίσκιους και με φαντάσματα μέσα στην έρημο του θανάτου. Αγάπησε τον Χριστό και το Ευαγγέλιο, περισσότερο από τις πεθαμένες σοφίες των ανθρώπων. Περισσότερο από κάθε τιμή και δόξα ετούτου του κόσμου. Και μοναχά ΄τότε, θα χαίρεσαι σε κάθε ώρα της ζωής σου. Κανένας δρόμος δεν βγάζει στην ειρήνη της καρδιάς, παρά μόνο ο Χριστός, που σε καλεί πονετικά και που σου λέγει: «Εγώ ειμί η οδός».

π. Θεόδωρος Ζήσης : Θα διακόψουμε την κοινωνία με όσους κοινωνούν με τον ακοινώτητο, αιρετικό Πάπα.

Υπομείναμε, υπομείναμε, υπομείναμε τους οικουμενισμούς και τους εκσυγχρονισμούς επί ένα αιώνα. Κάναμε υπομονή και υπακοή· περιμέναμε και ελπίζαμε να παύσουν τα σκάνδαλα, οι συμπροσευχές, οι συγχρωτισμοί, οι συγκρητισμοί, οι ισοπεδώσεις, οι ανανεώσεις, για να επανέλθουν στο σώμα της Εκκλησίας και οι σκανδαλισθέντες αδελφοί μας. Δεν θα αφήσουμε και άλλους να φύγουν· ενιστάμεθα και διαμαρτυρόμεθα. Θα διακόψουμε την κοινωνία με όσους κοινωνούν με τον ακοινώτητο, αιρετικό Πάπα. Ο δρόμος στο εξής δεν θα είναι ανθόσπαρτος.

Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014

Ρωτάμε λοιπόν, με βαθιά ανησυχία: Πως προστατεύονται οι πλειοψηφίες;

Στην εποχή μας όχι απλά αμφισβητείται το αυτονόητο και το λογικό, αλλά καταπατείται  ασύστολα. Φθάσαμε στο σημείο ώστε, η θεωρούμενη μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση του σεβασμού των «δικαιωμάτων της μειοψηφίας» να έχη καταντήσει φρικτός εφιάλτης και αδίστακτος τύραννος των δικαιωμάτων της συντριπτικής πλειοψηφίας! Δύο παραδείγματα: Τα περασμένα Χριστούγεννα στην Αγγλία και την Αυστραλία (αλλά και σε άλλες χριστιανικές χώρες ), απαγορεύτηκε ο καθιερωμένος δημόσιος εορταστικός στολισμός, επειδή εθίγοντο τα …δικαιώματα της ελάχιστης μειοψηφίας των Μουσουλμάνων! Επίσης, Ιταλικό Δικαστήριο έκανε δεκτή την προσφυγή ενός! Μουσουλμάνου, να αποκαθηλωθούν όλες οι εικόνες του Εσταυρωμένου… Ρωτάμε λοιπόν, με βαθιά ανησυχία: Πως προστατεύονται οι πλειοψηφίες; Πρόκειται επομένως ή όχι, για μια ιδιότυπη και πρωτόγνωρη Τυραννία, η οποία επιβάλλεται με το πρόσχημα του «δικαιώματος της μειοψηφίας»;

Κυριακή 21 Δεκεμβρίου 2014

Tο ακόλουθο κείμενο δημοσιεύτηκε την 21 Σεπτεμβρίου του 1957 στην εφημερίδα της Άρτας "Ελεύθερος Λόγος" από τον Αρτινό Ιατρό Κωνσταντίνο Κοντογιάννη (1912-1979), χειρουργό και γενικό διευθυντή του Νοσοκομείου του Μονάχου την περίοδο 1954-1961.

Το ανέβασε η "toula" στο φόρουμ : http://www.agiooros.net/forum/


Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Άρτα, δίπλα σ' ανθρώπους φτωχούς αλλά έντιμους, που στερήθηκαν πολλά για να μου δώσουν μια καλύτερη ζωή. Μεγαλώνοντας με ψωμί κι αλάτι, κόπιασαν για να έχει το μοναχοπαίδι τους μόρφωση και αξία στην κοινωνία. Ο πατέρας μου δούλευε για το μεροκάματο απ' τα χαράματα ως το σούρουπο στον κάμπο της Άρτας, και τον θυμάμαι να γυρίζει στα σκοτάδια, τσακισμένος από την κούραση αλλά πάντα με το χαμόγελο, σαν να ήξερε ότι ο μόχθος ο δικός του ήταν η δικιά μου η λευτεριά.

Πηγαίναμε κάθε Κυριακή στην εκκλησία, εγώ αυτός και η μάνα μου. Όταν αυτή πέθανε, ο πατέρας μου συνέχισε να με πηγαίνει και να ακούμε την λειτουργία του παπα-Γιάννη, γιατί όπως μου έλεγε πάντα "ο Θεός έχει κοντά του τη μάνα σου, γιατί εμείς προσευχόμαστε κι ανάβουμε ένα κεράκι για την ψυχή της". Πάντα γελαστός, ακόμα και στα δύσκολα, μου έδινε κουράγιο για να προχωρήσω και να μορφωθώ. Με θυμάμαι πιο μεγάλο να ξενυχτάω στο φως το καντηλιού, ανάμεσα στα βιβλία, και το πρωί να πηγαίνω με τον πατέρα μου για δουλειά στα χωράφια.

Όταν πήγα στην Ιατρική Σχολή, ήξερα ότι τα χρώσταγα όλα στην οικογένειά μου. Ο πατέρας μου δε πρόλαβε να με δει γιατρό, πέθανε ένα χρόνο πριν τελειώσω τις σπουδές μου, αλλά ορκίστηκα να προσεύχομαι στο Θεό κάθε βράδυ, και γι αυτόν και για τη μάνα μου. Ο καιρός πέρασε και δεν ξαναγύρισα στην Άρτα, αλλά έμεινα στην Αθήνα που οι ευκαιρίες για τη δουλειά μου ήταν πιο πολλές. Έκανα περιουσία και παντρεύτηκα την Ευδοξία, κόρη ενός πλούσιου εμπόρου. Όμως ο Θεός δεν την είχε ευλογήσει με όλα τα δώρα του και παρ' όλες τις προσπάθειες και τις προσευχές μας, δε καταφέραμε ποτέ να κάνουμε ένα γιο, που ήταν και η ευχή του πατέρα μου.

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος με τον Μουσολίνι, με στρατολόγησαν για να προσφέρω τις γνώσεις μου στους πολεμιστές μας που αντιστεκόταν στον Ιταλό δικτάτορα και με έστειλαν για μια περίοδο σε μία μονάδα κοντά στο Δυρράχιο. Ένιωθα περήφανος στην αρχή, αλλά εκείνα τα πράγματα που αντίκρισαν τα μάτια μου με είχαν κάνει να χάσω τον ύπνο μου. Κάποιοι μου έλεγαν πως τα βράδια έκλαιγα αλλά δε θυμόμουν ποτέ τίποτα το πρωί.

Εκείνη την εποχή άρχισα να αμφιβάλλω για κείνες τις Κυριακές στην εκκλησία με τη μάνα και τον πατέρα μου. Όσο περνούσε ο καιρός, σταμάτησα να προσεύχομαι. Που ήταν ο Θεός να ακούσει τις κραυγές των ετοιμοθάνατων; Αν δεν άκουγε αυτούς, πως θα μπορούσε να ακούσει την προσευχή μου; Σταμάτησα να προσεύχομαι και για τη μάνα μου και τον πατέρα μου, παρ' όλο που είχα ορκιστεί να μη το αμελήσω ποτέ. Άρχισα να ξεχνάω, και το μόνο που είχε μείνει από αυτούς ήταν το ρολόι που μου είχε δώσει ο πατέρας μου. Όταν κάποια στιγμή μου έσπασε κι αυτό, ήταν να σαν να είχα γίνει ένας άλλος άνθρωπος, γνωστικός και χωρίς τις πλάνες του Θεού.

Η γυναίκα μου πέθανε τον χειμώνα του 41 στην Αθήνα, μαζί με τόσους άλλους. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, δεν υπήρχε τίποτα που να κρατάει στην Ελλάδα, και έφυγα μετανάστης στη Γερμανία. Έκλαιγα όταν έφευγα. Πολεμούσα τόσα χρόνια τον Γερμανό και τώρα πήγαινα να δουλέψω γι αυτούς. Σκληροί άνθρωποι οι Γερμανοί, αγέλαστοι. Δεν ήθελαν ποτέ να κάνουν φίλους, ήθελαν μόνο τα χέρια μας. Όμως δούλεψα σκληρά και κέρδισα τον σεβασμό τους, και πρόκοψα. 
Έγινα γνωστός χειρουργός, και μετά διευθυντής σε μεγάλο νοσοκομείο στο Μόναχο. Δεν ξαναπαντρεύτηκα ποτέ όμως. Μου έλειπε πάντα ο τόπος μου, οι άνθρωποι, πάντα πρόσχαροι και με φιλότιμο, έτοιμοι να σε βοηθήσουν. Ο Γερμανός δεν ήξερε από τέτοια. Κάποια στιγμή επέστρεψα στον τόπο μου για λίγες μέρες. Ήταν καλοκαίρι και τα πανυγήρια έδιναν και έπαιρναν σε όλα τα χωριά. Ένιωσα σαν να μην είχα φύγει ποτέ. Μόνο το πατρικό μου ήταν σε κακά χάλια, διαλυμένο και ερημωμένο. Είχα κάνει περιουσία στην Γερμανία, τα λεφτά δε μου έλειπαν και ξόδεψα αρκετά για να το φτιάξω όπως το θυμόμουνα.

Μια μέρα περπατούσα μέσα στην πόλη και βρέθηκα μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Βασιλείου. Σαν να θυμήθηκα τις δύσκολες εποχές της νιότης μου, θέλησα να μπω μέσα, παρ' όλο που δεν είχα την ανάγκη να προσευχηθώ. Ήμουν άπιστος πια. Προχώρησα και είδα κάποιον παπά να κάθεται όρθιος μπροστά στην Αγία Τράπεζα. Μόλις με είδε μου χαμογέλασε και ήρθε προς το μέρος μου. Εγώ ένιωσα άβολα και θέλησα να φύγω αλλά ντράπηκα και δεν το έκανα. Άρχισε να μου μιλάει.

-Ήρθες να προσευχηθείς; μου είπε.

Δεν ήξερα τι να του πω αλλά σαν να με ώθησε ο διάβολος, του απάντησα "Δε πιστεύω σ' αυτά παπά".

Με κοίταξε και χαμογέλασε. "Όλοι μας είμαστε παιδιά του Θεού" μου είπε "και όλοι μας έχουμε τον Χριστό που μας καθοδηγεί".

-"Όχι εγώ", του απάντησα. "Εγώ ξέρω πως δεν υπάρχει Θεός". Βλασφημούσα μέσα στον Ιερό Χώρο σαν να με καθοδηγούσε μια διαβολική φωνή. Νόμισα πως ο παπάς θα με έδιωχνε αλλά αντί γι αυτό συνέχισε να χαμογελάει και να μου μιλάει.

-"Όμως βαφτίστηκες Χριστιανός. Γιατί Τον ξέχασες; Γιατί Τον απέρριψες";

-"Ήμουν στον πόλεμο παπά", του είπα. "Νέα παιδιά πέθαιναν από τις σφαίρες και το κρύο. Προσεύχονταν στο Θεό κάθε μέρα, και γω μαζί τους, και ο Θεός δεν βοήθησε ποτέ, δεν απάντησε καν. Είμαι άνθρωπος σπουδαγμένος, και ξέρω πως αν κάτι δε το βλέπεις, σίγουρα δεν υπάρχει".

Ο παπάς μου αποκρίθηκε. "Αυτή τη στιγμή πώς ζής; Ακούς την καρδιά σου να χτυπάει";

Δεν ήξερα τι να του πω και συνέχισε. "Μερικές φορές τα πράγματα τα καθημερινά είναι τόσο σημαντικά, αλλά εμείς δε τους δίνουμε καμία σημασία. Η καρδιά σου χτυπάει, και αυτό είναι χάρη στον αέρα που αναπνέεις. Όπως είπες είσαι σπουδαγμένος άνθρωπος, και το ξέρεις".

Έμεινα άφωνος απ' την απόκρισή του. Δεν σταμάτησε εκεί: "Ο αέρας που αναπνέεις είναι η ζωή, όμως ποτέ δε τον βλέπεις, κι όμως ξέρεις πως είναι εκεί, για σένα και για όλους μας. Έτσι είναι κι ο Θεός μας, ζωοδόχος και άπειρος. Μας δίνει κουράγιο, μας περιτριγυρίζει σε κάθε μας στιγμή. Κι όπως τα βράδια, καθώς ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου μετά από μια κουραστική μέρα, μπορείς να ακούσεις τον χτύπο της καρδιάς σου πιο καθαρά, έτσι είναι κι η προσευχή. Μπορείς να δεις και να ακούσεις, αρκεί να ξέρεις πως να ζητήσεις".

Σάστισα. 
Ξαφνικά ένιωσα πως όλα αυτά τα χρόνια μου μακριά από το Θεό με είχαν οδηγήσει μακριά από το μονοπάτι της αλήθειάς Του. 
Ήθελα να δακρύσω αλλά συγκρατήθηκα γιατί εκείνη η αόρατη δύναμη με παρακινούσε να αντισταθώ.

-"Παπά, δε ξέρω αν είναι αυτά τα πράγματα όπως τα λες. Πάντα προσευχόμουν στο Θεό μας, κι μόνο δυσκολίες και κακά γνώρισα σ' αυτή τη ζωή. Έφυγα στα ξένα, έζησα ανάμεσα σε κακούς και μοχθηρούς ανθρώπους, και ποτέ δεν ένιωσα την αγάπη Του".

-"Έτσι και ο Γιός Του", μου είπε. "Ήρθε στον κόσμο μας, έζησε ανάμεσα σε αμαρτωλούς και εξιλέωσε τον άνθρωπο με το Πάθος Του". Ανατρίχιασα στο άκουσμα των λόγων του και δεν είχα λέξεις να του πω. Όμως αυτός είχε πολλές ακόμη. "Ο Ρωμιός είναι καταδικασμένος να υποφέρει, γιατί τον φθονούν εκείνοι που ξέρουν πως δε μπορούν ποτέ να τον φτάσουν. Μας ξενίτεψαν για να μας καταστρέψουν και δε τα κατάφεραν. Θα το ξανακάνουν πάλι σε πολλά χρόνια από τώρα. Θα προσπαθήσουν να μας διαβάλλουν, να μας μολύνουν. Θα προσπαθήσουν να μας χωρίσουν, να βάλουν τον αδερφό εναντίον αδερφού ξανά. Αυτό θα προσπαθούν να το κάνουν για πολλά χρόνια ακόμα, και κάποια στιγμή σχεδόν θα το καταφέρουν".

Ξαφνιάστηκα με τα λόγια του. Μιλούσε σαν τους τρελούς του χωριού που βλέπουν το τέλος του κόσμου και τα πράγματα του μέλλοντος. Τα λόγια του άρχισαν να χάνουν την αξία τους.

-"Παπά, και συ που τα ξέρεις αυτά; Μη μου πεις πως στα είπε ο Θεός, γιατί ξέρω κι άλλους τέτοιους".

Μου χαμογέλασε και δεν απάντησε. "Η έλλειψη πίστης, στο Έθνος και στο Θεό είναι αυτό που θα μας οδηγήσει εκεί. Η έλλειψη της δικής σου πίστης και όλων αυτών που θα ακολουθήσουν. Όμως είμαστε Έλληνες και αν και χάνουμε συχνά το δρόμο μας, πάντα επιστρέφουμε σ' αυτόν. Εσύ θα επιστρέψεις σ' αυτόν. Οι μελλοντικές γενεές θα επιστρέψουν σ' αυτόν. Θα έρθει η παρακμή, η απαξίωση.

Όμως θα βρεθούν εκείνοι οι Έλληνες, που θα βάλουν τα πράγματα στη σειρά. Έλληνες που δεν ξέχασαν ποτέ την Πατρίδα τους, την Σημαία τους, τη Σημαία του Ιησού Χριστού, αυτή που κυματίζει περήφανα στα χώματα τα ματωμένα από το αίμα αυτών που την προστάτεψαν. Αυτοί οι άνθρωποι θα χλευαστούν, θα κυνηγηθούν, θα φυλακιστούν. Όμως στο τέλος θα θριαμβεύσουν, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι η Ελλάδα μας, και ότι είναι Ελληνικό είναι καταδικασμένο να είναι αιώνιο".

Είχα συγκλονιστεί τόσο πολύ που δε μπόρεσα να κρατηθώ και βγήκα τρέχοντας από την εκκλησία. Ένιωσα τον καθαρό αέρα να χτυπάει στο πρόσωπό μου και άρχισα να ανακτώ τα λογικά μου. Έκανα να φύγω, αλλά τότε ένιωσα άσχημα για τον παπά. Τρελός ή όχι, ήταν ένας γέροντας και θα έπρεπε να τον χαιρετίσω τουλάχιστον πριν φύγω. Ξαναμπήκα στην εκκλησία, δεν ήταν κανένας εκεί, όμως ήμουν σίγουρος πως ο παπάς δεν είχε βγει.

Πλησίασα προς την Αγία Τράπεζα και είδα πάνω της κάτι να γυαλίζει. Πλησίασα και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ήταν το ρολόι του πατέρα μου, μόνο που δεν ήταν σπασμένο αλλά δούλευε όπως τότε που μου το είχε πρωτοδώσει. Κάθισα στο σκαλοπάτι του Ιερού και έκλαιγα για ώρες, προσευχόμενος στον Θεό να με συγχωρήσει για τις αμαρτίες μου.

Έφυγα ξανά για τη Γερμανία, αλλά πάντα με έτρωγε μέσα μου το σαράκι να πω την ιστορία. Λίγοι θα με πιστέψουν, και κινδυνεύω να γίνω το θέμα χλεύης όλων εκείνων που σαν εμένα κάποτε, απομακρύνθηκαν από το δρόμο Του. Όμως πιστεύω τα λόγια του παπά, όποιος κι αν ήταν αυτός. Πως θα έρθει η ώρα και η στιγμή που ο δρόμος του Θεού θα είναι πια φανερός σε όλους, όπως φανερώθηκε σε μένα εκείνη τη μέρα, τη σπουδαιότερη μέρα της ζωής μου.


Ορθόδοξοι Ιεραπόστολοι Ενοριακής Νεανικής Εστίας Ι. Ναού Αγ. Ελευθερίου Αχαρνών.

«ουκ εν τοίχοις εστίν η Εκκλησία αλλ΄ εν τη των δογμάτων αληθεία» Μ. Βασίλειος.

Οι Χριστιανοί σήμερα αρκούμεθα στην επίφαση που δίνουν τα φαινόμενα, «οι τοίχοι» και «ο όροφος» του ναού, «οι ποιμένες» και «αρχιποιμένες», τα άμφια και η υμνωδία, οι εικόνες και η διοικητική συγκρότηση και οργάνωση, και κλείνουμε τα μάτια στην απουσία της αληθείας και της συμφωνίας.
Εκκλησία, λέγει ο άγιος Χρυσόστομος, «ου τοίχος και όροφος, αλλά πίστις και βίος» P.G. 52, 495).

Oι της του Χριστού Εκκλησίας, λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, της αληθείας εισί, και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισί. (Συγγρ. Β’  627).                                                                       

O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 22 Δεκεμβρίου 2014


Αναστασίας της φαρμακολυτρίας, Χρυσογόνου.

Ἡ Ἁγία Ἀναστασία εἶχε πατέρα τὸν Πατρίκιο, ὁ ὁποῖος ἦταν Ρωμαῖος. Διακρινόταν γιὰ τὸ ὑπέροχο κάλος, τὴν παιδεία καὶ τὴν κοσμιότητά της. Παντρεύτηκε σὲ νεαρὴ ἡλικία τὸν Ποπλίωνα, ἄρχοντα τῶν Ρωμαίων καὶ φανατικὸ εἰδωλολάτρη. Ἡ Ἀναστασία ὅμως, κατηχήθηκε στὸ λόγο τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλαβε τὸ Θεῖο Βάπτισμα. Ἐπειδὴ δὲν φανέρωσε δημόσια, λόγω τοῦ ἀνδρός της, τὴν χριστιανική της πίστη βοηθοῦσε κρυφὰ ὅσους εἶχαν ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα χέρι βοηθείας ἢ ἕνα λόγο παρηγοριάς. Ντυνόταν πενιχρὰ καὶ μετέβαινε στὶς φυλακὲς πηγαίνοντας τροφὴ καὶ χρήματα.
Ὅταν ἔμαθε ὁ Ποπλίωνας τὴν δράση τῆς Ἁγίας, ἐξοργίστηκε. Ἀρχικὰ προσπάθησε νὰ τὴν μεταπείσει μὲ συμβουλές. Ὅμως, ἡ Ἀναστασία παρέμενε ἀκλόνητη στὴν πίστη της ἀκόμα καὶ ὅταν τὴν κακοποίησε. Αὐτὴ ἡ ἐπιμονή της, ἐξόργισε τὸν Ποπλίωνα καὶ τὴν κατέδωσε στὸν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό, ὁ ὁποῖος διέταξε τὴν φυλάκισή της.

Ἐπειδὴ ἐξακολουθοῦσε νὰ ὑμνολογεῖ τὸν Κύριο, ὁ Διοκλητιανὸς διέταξε τὸν βασανισμό της. Τελικὰ ἡ Ἁγία Ἀναστασία παρέδωσε τὸ πνεῦμά της στὴν πυρά.

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου 2014

Το ιστολόγιο "Γνήσια Ορθόδοξη Φωνή" τις Κυριακές θα είναι κλειστό -- Αντιδρούμε στην κατάργηση της αργίας της Κυριακής.


ΟΜΙΛΙΑ Θ΄ Περί εξομολογήσεως -- (Αγίου Νεκταρίου)

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=4&t=10311

Γιατί είναι αναγκαία η εξομολόγηση

Η εξομολόγηση είναι αναγκαία για τους εξής λόγους: α) διότι είναι εντολή του Θεού, β) διότι επαναφέρει και αποκαθιστά την ειρήνη μεταξύ Θεού και ανθρώπων, και γ) διότι ωφελεί τον άνθρωπο από ηθική και πνευματική άποψη.

Το ότι η εξομολόγηση είναι θεία εντολή φαίνεται από τις Άγιες Γραφές, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Εξ ονόματος του Θεού ο Μωυσής λέει στους Ισραηλίτες: «Όποιος άνθρωπος, άνδρας ή γυναίκα υπέπεσε σε κάποια από τα αμαρτήματα των ανθρώπων και παραμελώντας αδιαφόρησε γι’ αυτό, πρέπει να εξομολογηθεί την αμαρτία την οποία διέπραξε» (Αρ. ε΄6-7). και πάλι: «Εάν η ψυχή αμαρτήσει… και εξαγορευτεί την αμαρτία, ανάλογα δε με το φταίξιμο να ορίσει τιμή και να αποδώσει το κεφάλαιο, δηλαδή το επιτίμιο, προσθέτοντας τον τόκο σε αυτό, να φέρει στον Κύριο ένα κριάρι» (Λευιτ. ε΄ 26)...

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014

Eνώ οι "αντι-οικουμενιστές" βάζουν εναντίον της μικτής "Ορθόδοξης" μονής του "Μποζέ" κάνουν την πάπια για τη μικτή "Ορθόδοξη" μονή του Έσσεξ της Αγγλίας!!!

Ἱδρύθη καὶ τὸ Ὀρθόδοξον «Μποζέ»!



Μετά τὸ διαβόητο παπικὸ οἰκουμενιστικὸ «μοναστήρι» τοῦ Μποζέ, ἱδρύεται καὶ «ὀρθόδοξο Μποζέ»! Γιὰ ὅσους δὲν γνωρίζουν τί εἶναι τὸ παπικὸ «μοναστήρι» τοῦ Μποζέ, τοὺς πληροφοροῦμε ὅτι πρόκειται γιὰ «μοναστικὴ ἀδελφότητα», ποὺ ἑδρεύει στὸ Μιλάνο τῆς Ἰταλίας, καὶ ἀποτελεῖται ἀπὸ ἄνδρες καὶ γυναῖκες, ὅλων τῶν χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Ἡγούμενος εἶναι παπικὸς καὶ σκοπὸ ἔχει τὴν προώθηση τοῦ οἰκουμενισμοῦ! Τὸ ὀρθόδοξο «Μποζὲ» ἱδρύθηκε στὴν Αὐστρία, ἀπὸ τὴν οἰκεία Ἱερὰ Μητρόπολη καὶ ἀναζητεῖ μοναχοὺς «νὰ γνωρίζουν καλὰ τὴν γερμανικὴ γλώσσα καὶ νὰ εἶναι "ἀνοιχτοὶ" στὸν οἰκουμενισμό. Το νέο μοναστήρι πρέπει νὰ εἶναι «ἕνας χῶρος προσευχῆς καὶ συνάντησης μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς συνανθρώπους», ὅπως τόνισε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Αὐστρίας κ. Ἀρσένιος. «Θὰ εἶναι ἀνοιχτὸ γιὰ ὅλους τοὺς ὀρθόδοξους πιστοὺς στὴν Αὐστρία, ἀλλὰ παραπέρα καὶ γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους "χριστιανοὺς" καὶ ἐνδιαφερόμενους!» (Ἱστολ. Κατάνυξις). Ἀλλὰ ὑπάρχει καὶ μία ἄλλη σημαντικὴ παράμετρος: τὸ οἰκόπεδο τῆς Μονῆς τὸ δώρισε ἡ παπικὴ «ἀρχιεπισκοπὴ» Αὐστρίας! Τόσο ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ ἁγίου Αὐστρίας, ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς δηλώσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, εἶναι ξεκάθαρη ἡ ἀποστολὴ τῆς Μονῆς, νὰ προάγει τὸν οἰκουμενισμό, νὰ γίνει τὸ ὀρθόδοξο «Μποζέ»! Σὲ προηγούμενο σχόλιό μας ἀναφέραμε ἤδη τὴν δολιότητα τῶν παπικῶν δώρων, τὰ ὁποῖα ποτὲ δὲν ὑπῆρξαν προϊὸν ἀγάπης, ἀλλὰ σκοτεινῆς σκοπιμότητας. Ἐν προκειμένῳ, ἡ Ἱερὰ Μονὴ θὰ γίνει ἕνα ἀκόμη οἰκουμενιστικὸ ὁρμητήριο γιὰ τὴν παραπέρα ἅλωση τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν παράδοσή της στὸν αἱρεσιάρχη τοῦ Βατικανοῦ, δίκην οὐνιτικῆς ἑνώσεως. Αὐτὴ εἶναι δυσ τυχῶς ἡ σκληρὴ πραγματικότητα, ἄκρως ἀνησυχητική!


σ.σ.Το κείμενο είναι του σημερινού "Ορθόδοξου Τύπου".

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου 2014

«Ορθόδοξος Τύπος» : Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται;

…Τήν ἴδια τακτική τηροῦν καί οἱ Μητροπολίτες, παρόλο πού ἡ μεγάλη τους ἐπιθυμία ἔχει ἐκπληρωθεῖ. Τό ὄνειρό τους νά γίνουν δεσποτάδες πραγματοποιήθηκε καί τό ἀπολαμβάνουν καθημερινά μέσα στίς πολυτελέστατες ἀρχιερατικές τους στολές, κάτω ἀπό τίς χρυσίζουσες μίτρες καί τή λάμψη τῶν ποιμαντορικῶν ράβδων καί τῶν βαρύτιμων σταυρῶν καί ἐγκολπίων. Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχιερωσύνη γι᾿ αὐτούς. Τίποτα ἄλλο. Ὅλα ὅσα περιμένει ὁ λαός ἀπό αὐτούς, δέν τούς ἀφοροῦν. Δέν εὐκαιροῦν γιά δευτερεύοντα καί ἐπουσιώδη πράγματα. Δικαιολογημένα κιόλας, γιατί τρέχουν ἀπό μητρόπολη σέ μητρόπολη γιά γιορτές καί πανηγύρια, γιά ἐκδηλώσεις κενές πνευματικοῦ περιεχομένου καί γιά ἀπόλαυση ἀβραμιαίων τραπεζῶν. Αὐτό θά πεῖ ἀρχιερωσύνη! Αὐτό θά πεῖ ποιμαντική! Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία! Καί ἄν τούς ζητήσεις νά ποῦν τή γνώμη τους γιά τόν οἰκουμενισμό καί τήν προδοσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία διαπράττουν οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ Φαναρίου καί ὄχι μόνο, θά σηκώσουν τή ράβδο! Δέν πρέπει νά εἴμαστε ἀσεβεῖς, θά μᾶς συμβουλέψουν. Δέν πρέπει νά λέμε τίποτα γιά τό σεπτό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, δέν πρέπει νά ἐπικρίνουμε τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς καί ἀλλόθρησκους κ.λ.π. Ὁ φόβος καί ἡ δειλία τῶν Μητροπολιτῶν δέν ἔχουν ἐξήγηση. Γιατί φοβοῦνται; Ποιός μπορεῖ νά τούς κάνει τό παραμικρό; Τί θά στερηθοῦν, ἄν ἀποκτήσουν φωνή; Γιατί δέν ἔχουν ἀνάλογο φόβο καί ἀπέναντι στό Θεό, καθώς δέν ὁμολογοῦν τήν πίστη τους καί δέν ἐλέγχουν ἐκείνους πού τήν περιφρονοῦν; Γιατί εἶναι ψοφοδεεῖς, παρόλο πού στίς βάσεις τῶν ἀρχιερατικῶν τους θρόνων ὑπάρχουν λέοντες, οἱ ὁποῖοι συμβολίζουν τό θάρρος καί τή γενναιότητα πού πρέπει νά τούς διακρίνουν;

Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας

Εις την αρχαίαν, την προχριστιανικήν Ελλάδα, δεν ήτο άγνωστον το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας. Ειδωλολάτραι ήσαν οι άνθρωποι και μερικοί εδούλευαν ελευθέρως εις τα πάθη των. Η δε κοινωνία ηνείχετο και δεν αντιδρούσε εις αυτό. Όμως, η ηθική του Ευαγγελίου καταδικάζει τούτο αμειλίκτως. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά της Παλαιάς Διαθήκης εις την περίπτωσιν των Σοδόμων. Τόσον αύτη προεκάλεσε την οργήν του Θεού, ώστε εκίνησε την τιμωρίαν δια τους διαστροφείς της ανθρωπίνης φύσεως. Ἐκτοτε το φαινόμενον αυτό ωνομάσθη, εκ του γεγονότος τούτου, σοδομισμός. Αλλά και εις την Καινήν Διαθήκην καταδικάζεται η ομοφυλοφιλία. (Πρβλ. Ρωμ. α΄ 26-32). Ο Χριστιανισμός, όμως, ηλευθέρωσε τον άνθρωπον από τα πάθη του και εδίδαξε την χρήσιν και όχι την κατάχρησιν εις την ζωήν μας και εκήρυξε την εγκράτειαν των παθών. Έτσι τα αμαρτήματα της σαρκός δεν είναι επιτρεπτά. Με την πάροδον των αιώνων, όμως, και την παρέκκλισιν των ανθρώπων και των κοινωνιών από τον χριστιανικόν τρόπον ζωής, τα πάθη αυτά, τα οποία εζήτουν την ικανοποίησίν των, ενεφανίσθησαν και πάλιν, ώστε να επαναλαμβάνωνται όσα είχομεν συναντήσει εις προχριστιανικάς κοινωνίας και εις την αρχαίαν Ελλάδα. Δυστυχώς, όμως, εις εποχάς αγνοίας και περιφρονήσεως του λόγου του Θεού και μάλιστα αρνήσεως της υπάρξεώς Του τα πάθη αυτά εμφανίζονται και εις χριστιανικάς λεγομένας κοινωνίας. Η πλημμελής κατήχησις και η πλημμελής ποιμαντική διακονία συνετέλεσαν ώστε και χριστιανοί να υποδουλώνωνται εις τα πάθη της σαρκός, παρά τα διδάγματα του Ευαγγελίου. Έτσι το φαινόμενον της ομοφυλοφιλίας υπάρχει και εις την σύγχρονον ελληνικήν κοινωνίαν και άλλοι μεν πίπτουν εις την αμαρτίαν αυτήν, άλλοι δε την αμνηστεύουν εντάσσοντες το φαινόμενον εις τα ατομικά δικαιώματα, εις την δημοκρατίαν, την ελευθερίαν και τον πολιτισμόν. Έχομεν ατιχώς όχι μόνον διαστροφήν εις την φυσικήν ζωήν των ανθρώπων, αλλά και εις την λογικήν της σκέψεως ωρισμένων. Δια τούτο η ομοφυλοφιλία από άλλους μεν δεν θεωρείται ούτε αμαρτία, ούτε εντροπή.  

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

Από τον Μέγα Μακάριον τον Αιγύπτιον : Όχι στους πονηρούς λογισμούς

«Πρέπει να φυλάγουμε την ψυχή και να μη την αφήνουμε να συνομιλή με βέβηλους και πονηρούς λογισμούς. Όπως το σώμα μολύνεται, όταν έλθη σε συνάφεια με άλλο σώμα και διαπράξη την αμαρτία, έτσι και η ψυχή διαφθείρεται, όταν δέχεται πονηρούς και ακάθαρτους λογισμούς και συμφωνεί και συγκατατίθεται με αυτούς. Και όχι μόνον τους λογισμούς της πονηρίας και της πορνείας, αλλά και κάθε κακίας, λόγου χάριν της απιστίας, της δολιότητος, της κενοδοξίας, της οργής, της φιλονικίας. Αυτό θα πη να καθαρίζουμε τον εαυτόν μας από κάθε μολυσμόν, σαρκικόν ή πνευματικόν» 

(Β΄ Κορ. Ζ: 1).

Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2014

Του αθάνατου Στρατηγού Μακρυγιάννη : Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα.


Και βγήκαν τώρα κάτι δικοί μας κυβερνήτες, Έλληνες, σπορά της εβραιουργιάς, που είπαν να μας σβήσουν την Αγία Πίστη, την Ορθοδοξία, διότι η Φραγκιά δεν μας θέλει μὲ τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον. Και εκάθησα και έκλαιγα δια τα νέα παθήματα. Και επήγα πάλιν εις τους φίλους μου στους Αγίους. Άναψα τα καντήλια και ελιβάνισα λιβάνιν καλόν αγιορείτικον. Και σκουπίζοντας τα δάκρυά μου τους είπα: Δεν βλέπετε, που θέλουν να κάνουν την Ελλάδα παλιόψαθα; Βοηθείστε, διότι μας παίρνουν, αυτοί οι μισοέλληνες και άθρησκοι, ό,τι πολύτιμον τζιβαϊρικόν έχομεν. Φραγκεμένους μας θέλουν τα τσογλάνια του τρισκατάρατου του Πάπα. Μην αφήσετε, Άγιοί μου αυτὰ τα γκιντὶ πουλημένα κριγιάτα της τυραγνίας να μασκαρέψουν και να αφανίσουν τους Έλληνες, κάνοντας περισσότερο κακό από αυτό που καταδέχθηκεν ο Τούρκος ως τίμιος εχθρός μας.



Τό χαρτί τοῦ πατέρα Κοσμᾶ ἔβαλα καί μοῦ τό ἐκαθαρόγραψαν. Καί τό ἐκράτησα ὡς Ἅγιον Φυλαχτόν, πού λέγει μεγάλην ἀλήθειαν. Θά πῶ νά μοῦ γράψουν καλλιγραφικά καί τόν ἄλλον ἀθάνατον λόγον του, «τόν Πάπαν νά καταράσθε ὡς αἴτιον». Θέλω νά τό βλέπω κοντά στά’ κονίσματά μου, διότι τελευταίως κάποιοι δικοί μας ἀνάξιοι λέγουν ὅτι ἄν τά φτιάξουμε μέ τόν δικέρατον Πάπαν, θά ὀλιγοστέψουν οἱ κίντυνοι, τά βάσανα καί ἡ φτώχειά μας, τρομάρα τους.

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

«έτι γαρ μικρόν όσον, το προσδοκώμενον ήξει και ου χρονιεί»

Κάθε ορθόδοξος χριστιανός δικαιούται να απαιτήση από τους ταγούς της Ορθοδοξίας συνέπειαν και εντιμότητα. Αυτό είναι δίκαιον να τεθή ως απαίτησις από κάθε σκεπτόμενον άνθρωπο προς τους συνανθρώπους του, που παρουσιάζονται ως εκφραστές των πεποιθήσεών του και της Πίστεώς του. Διότι προτού αναλάβουν τα ηγετικά αξιώματα, προέβησαν εις ομολογίαν συμφωνίας. Εν προκειμένω, οι Ορθόδοξοι Επίσκοποι και Αρχιερείς, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, δίδουν εκτεταμένην διαβεβαίωσιν ότι θα είναι εις το «Πιστεύω» των και εις την διαποίμανσιν των λογικών προβάτων του Χριστού και εις τον ευαγγελισμόν των ανθρώπων ευθυγραμμισμένοι πλήρως προς την Ορθόδοξη Πίστη. Δεν προσφέρεται το αξίωμα από την Εκκλησίαν, δια να χρησιμοποιηθή δια προσωπικήν ωφέλειαν προβολής, χρηματισμού, ή ως βήμα δια την έκθεσιν φιλοσοφικών αντιλήψεων και θεωριών. Προσφέρεται δια να «ποιήση» ο επίσκοπος «έργον ευαγγελιστού» (Β΄ Τιμ. Δ,5). Και το έργον του ευαγγελιστού προσφέρεται εις την Ορθοδοξίαν με κατεύθυνσιν την σωτηρίαν των ανθρώπων μέσω της Ορθοδόξου Πίστεως, Παραδόσεως, πιστής εφαρμογής των Ιερών Κανόνων, προς τον ενανθρωπίσαντα Κύριον και μέσω των Μυστηρίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας της μοναδικής Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας του Κυρίου μας, με βασικόν και υποχρεωτικόν το Μέγα Μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Εάν όμως οι Επίσκοποι και Αρχιερείς, αλλάξουν σκέψεις και αντιλήψεις, οφείλουν να έχουν τουλάχιστον την εντιμότητα του συνεργάτου του Αποστόλου Παύλου, του Δημά. Αυτός, ο Δημάς, ως γνωστόν, απεμακρύνθη από κοντά του και μάλιστα πολύ μακράν, όταν διαπίστωσεν ότι έκλινε προς «άλλην αγάπην»… : «Δημάς δε με εγκατέλιπεν αγαπήσας τον νυν αιώνα» (Β΄ Τιμ. Δ,10). Η συμπεριφορά του Ιούδα, ο οποίος παρέμεινε εις τον κύκλον των Μαθητών του Κυρίου, διαφωνών μεν αλλά και με σκοπόν την προδοσίαν, συνιστά το τερατώδες πρόσωπον του Άδου, το οποίον και απήλαυσε τελικώς… Εκείνoι οι ηγήτορες οι οποίοι, μετά την χειροτονίαν των και την διαβεβαίωσιν, διαπίστωσαν ότι οι προτεσταντικές, παπικές ή οι Οικουμενιστικές θέσεις είναι γι΄ αυτούς πιο βολικές, ή έστω πιο ορθές, ας αποβάλουν με θάρρος και τιμιότητα την ιδιότητα του Ορθοδόξου Ιεράρχου. Διάφορος αντιμετώπισις του θέματος αυτού, δηλαδή η παραμονή εις την Ορθοδοξίαν με σύγχρονον ζωήν, συμπεριφοράν, ή διακηρύξεις που δεν συμφωνούν με την Ιεράν Παράδοσιν τους Ιερούς Κανόνας και την Ορθόδοξον Πίστιν επί των οποίων βασίζεται πλήρως η Ορθόδοξος θεολογία, τους τοποθετούν εις την τάξιν των αιρετικών. Εκφράζουμε εκ βαθέων την ευχή η Χάρις του Παναγίου Πνεύματος «η τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα» φωτίση, ενισχύση και κατευθύνη τους αξίους της αποστολής τους Επισκόπους, όπως τιθέμενοι επικεφαλής του πιστού λαού του Θεού “απελευθερώσουν” την Ορθόδοξο Εκκλησία από το αιρετικό οικουμενιστικο-παπικό καρκίνωμα και την οδηγήσουν δια της αγιοπνευματικής-χαρισματικής οργανώσεως προς την διαρκή Πεντηκοστή, «ίνα εν ενί στόματι και μία καρδία» αναπέμπεται από τον πιστό Ορθόδοξο λαό ο ύμνος και η δοξολογία προς τον εν Τριάδι προσκυνητό Θεό, τον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα εις τους αιώνας των αιώνων Αμήν.

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2014

ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Του Μητροπολίτου Λεοντοπόλεως κ. Διονυσίου.


Η Εκκλησία μας τιμά, σέβεται και γεραίρει την Παναγία, ως Μητέρα του Κυρίου μας και την αποκαλεί Θεοτόκο, σύμφωνα με την απόφασιν της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Η Ελισάβετ φωτισθείσα από το Άγιον Πνεύμα απεκάλεσε την Παρθένον κατά την επίσκεψή της προς Αυτήν «Μητέρρα του Κυρίου» (Λουκ. α΄ 43). Ο Θεός πρώτος Την ετίμησε και Την εμεγάλυνε, αφού Την εκάλεσε ως Την πιο αγνή και αγία γυναίκα, για να πραγματοποιηθή το μυστήριον των μυστηρίων, η σωτηρία του κόσμου. Την εκάλεσε, για να συμμετάσχη και Αυτή στο Θείο απολυτρωτικό Του σχέδιο. Να γίνη Μητέρα του Υιού Του και Μητέρα όλων εκείνων των πιστευόντων στον Κύριο. Αυτή είναι η ευλογημένη μεταξύ όλων των γυναικών. Είναι η Κεχαριτωμένη. Είναι γεμάτη από όλες τις χάριτες του Θεού και ενδεδυμένη με όλες τις αρετές του Κυρίου, σκορπώντας το άρωμα της αγιότητας και αγνότητας παντού. Ο Προφήτης και Βασιλεύς Δαβίδ, Την προφητεύει και Την παρουσιάζει σαν Βασίλισσα των Ουρανών, ενδεδυμένη με τα πάγχρυσα ενδύματα των χαρίτων και των αρετών Της. Ευρισκομένη στα δεξιά του Θρόνου της μεγαλωσύνης του Κυρίου, πρεσβεύει υπέρ ημών. «Παρέστη η Βασίλισσα εκ δεξιών Σου εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη» (Ψαλ. μδ΄ 10). Από μικρή είχε αφιερώσει την ζωή της στο Θεό. Υπηρετούσε μέσα στο ναό του Σολομώντος, προσευχομένη συνεχώς και μελετούσε τα Ιερά Γράμματα. Γι΄ αυτό είχε τη δύναμη, το θάρρος και τη διάθεση να δεχθή τον Αρχάγγελο Γαβριήλ χωρίς φόβο, όταν Της μετέφερε μαζύ με τον Ουράνιο χαιρετισμό «Χαίρε Μαρία» και το θείο μήνυμα, στο οποίο η Παρθένος υπήκουσε με ταπείνωση, πως θα γεννήση θαυματουργικώς τον Σωτήρα του Κόσμου. Έτσι με την υπακοή Της, έγινε η Παναγία, το εργαστήριον, όπου τελέσθηκε το μυστήριο της ενώσεως της θείας φύσεως μετά της ανθρώπινης φύσεως. Όταν ο Θεός θέλησε ελεύθερα να γίνη άνθρωπος, από άπειρη αγάπη, για να σώση τον άνθρωπο, έπρεπε Αυτός, να γίνη καθ΄ όλα όμοιός του, χωρίς, όμως, αμαρτίες και χωρίς το προπατορικόν αμάρτημα και να γεννηθή υπερφυσικώς και όχι φυσικώς.
Η σάρκωση του Θεανθρώπινου προσώπου του Υιού και Λόγου του Θεού, θα γινόταν ακριβώς με τη θεία δύναμη και ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που με μυστηριώδη και υπερφυσικό τρόπο, θα σκήνωνε στην Παρθένο. Θα έπρεπε, όμως, να το θελήση και να το αποδεχθή ελεύθερα αυτό και η ίδια, η Παρθένος Μαρία, σαν αντιπρόσωπος του ανθρώπινου γένους. Πράγματι, στην έννοια του «πληρώματος του χρόνου» περιλαμβάνεται και η «Εύρεση» από το Θεό, του προσώπου της Παναγίας, της Αχράντου Μαρίας, της Δευτέρας Εύας, από την οποία θα γενιόταν ο Δεύτερος Αδάμ. Η Δευτέρα Εύα, θα έπρεπε να είναι, αντίθετα προς την πρώτη, αγνή, πιστή, ταπεινή, υπάκοη, Κεχαριτωμένη, να μη έχει διαπράξει θεληματικά αμαρτίες, να είναι αμόλυντος και άμωμος. Τέτοια ήταν η Παρθένος Μαρία, που από μικρή είχε αφιερωθή στο Θεό. Εγνώριζε τις προφητείες και ανέμενε με θερμή πίστη το Μεσσία Λυτρωτή, χωρίς φυσικά να γνωρίζη πως Αυτή θα αξιωθή από τον Θεό να γίνη Μητέρα του Υιού και Λόγου του Θεού, αφού άλλωστε πατέρας δεν υπήρχε. Όταν, όμως, ο Αρχάγγελος Γαβριήλ την επεσκέφθηκε και της ανήγγειλε «το μέγα μυστήριον», Εκείνη, με πίστη και ταπείνωση απάντησε: «Ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου» (Λουκ. ι’ 38). Από αυτή τη στιγμή, άρχισε η θεία Ενανθρώπηση και η λύση του δράματος της ανθρώπινης ελευθερίας. Ο απαραίτητος όρος, για τη σωτηρία του ανθρώπου, είχε βρεθή. Ήταν η ταπεινή και θεληματική υπακοή στο αγαθό θέλημα του Θεού, στο πρόσωπο του εκλεκτότερου ανθρώπινου πλάσματος, της Υπερευλογημένης Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτός είναι ακριβώς, ο λόγος για τον οποίον η Εκκλησία μας, ευλαβούται και τιμά την Υπεραγία Παρθένον, ύστερα από τον Υιόν της και Σωτήρα μας.
Η Παναγία είναι το πρόσωπο εκείνο, που προφητεύθηκε αιώνες πριν γεννηθή. Γι΄ αυτό η ζωή Της βρίσκεται στο κέντρο όλων των αιώνων. Προφητεύθηκε από τον Προφήτη Ησαϊα και τον Προφήτη Ιεζεκιήλ. Αυτή είναι η πραγμάτωση των τύπων και σκιών της Παλαιάς Διαθήκης. Συμβολίζεται, αλληγορείται και παρουσιάζεται με πολλά σημεία και γεγονότα στην Παλαιά Διαθήκη, όπως π.χ. με την ράβδο του Ααρών την βλαστώσα (Αρ. ιζ΄ 23). Με την Κιβωτό της Διαθήκης (Έξοδ. κε΄ 9, Κ). Με την φλεγομένη και μη καιομένη Βάτο. Με τη χρυσή στάμνα της Κιβωτού, με το περιεχόμενό της, το Θείο Μάννα. Για να μη ξεχάσουν οι Ισραηλίτες το Μάννα, με το οποίο τους έτρεφε θαυματουργικά ο Θεός, είπε ο Μωϋσής στον Ααρών, να γεμίση με Μάννα μια χρυσή στάμνα και να τη διαφυλάξη στη Σκηνή του Μαρτυρίου. Η στάμνα αυτή προτύπωνε τη Θεοτόκο και το Μάννα προτύπωνε το Ζωηφόρο σώμα του Χριστού. Ο Προφήτης Ησαϊας προφήτευσε ότι ο Μεσσίας θα γεννηθή από Παρθένο (Ησ. κεφ. 7, 14), επίσης ο Προφήτης Ιεζεκιήλ προφητεύει ότι η Παναγία υπήρξε Παρθένος προ του τόκου Της και μετά τον τόκον Αυτής. Ο Προφήτης Ιεζεκιήλ (μδ΄ 1 και εξής) είδε με όραμα, «την πύλη των αγίων του Ναού, την εξωτέραν την βλέπουσα κατά ανατολάς και αύτη ήτο κεκλεισμένη». Ήκουσε δε από τον Θεόν ότι «η πύλη αύτη κεκλεισμένη έσται, ουκ ανοιχθήσεται και ουδείς μη διέλθη δι΄ αυτής. Ότι Κύριος ο Θεός Ισραήλ, εισελεύσεται δι΄ αυτής, και έσται κεκλεισμένη». Θαυμάσια προτύπωση της Παρθενίας της Θεοτόκου. Την «πύλην» αυτήν, μόνο ο Κύριος «διώδευσε», δηλαδή εγεννήθηκε εξ αυτής, αλλά και την άφηκε πάλιν αυτήν «κεκλεισμένην» επειδή ο Κύριος διαφύλαξεν αλώβητον την παρθενίαν της. Ας τα βλέπουν οι αιρετικοί, οι «σκοτισταί των Γραφών», που παραληρούν χλευάζοντες, ότι η Μητέρα του Κυρίου, εγέννησε ακολούθως και άλλα παιδιά, δια της φυσικής οδού. Η Θεοτόκος ήταν Παρθένος και προ του τόκου και με τον τόκο και μετά τον τόκον αυτής. Κανένας άλλος παρ΄ εκτός του Λόγου του Θεού, δεν «διώδευσε» την «πύλην» του Κυρίου, την Παναγία. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι κατά την Θεότητά Του, ο Μονογενής Υιός, του Θεού Πατρός και κατά την ανθρώπινη φύση Του, ο μονογενής Υιός της Μητέρας Του. «Εστάθην… μονογενής ενώπιον της μητρός μου» (Παροιμ. 4, 3). Στο χωρίον αυτό δεν ομιλεί ο Σολομών, γιατί αυτός δεν ήταν μονογενής στη μητέρα του, αλλά ο Χριστός, η ενυπόστατος Σοφία του Θεού, όπως ομιλεί σε άλλα μέρη του βιβλίου των Παροιμιών (κεφ. 8). Ο Χριστός είναι ο μονογενής Υιός της Μητέρας Του και αυτή υπήρξε Αειπάρθενος, όπως ορθώς την τιμάει η Ορθόδοξος Εκκλησία μας.
Ευγνωμονούμε την Παναγία μας, που με την ελεύθερη υποταγή της και την αφοσίωσή της στο Θεό, εγέννησε τον Χριστό μας και έλυσε την κατάρα, που μας εκληροδότησε η Εύα, χαρίζοντάς μας, την Ευλογία του Θεού. Ευγνωμονούμε την Παναγία μας, που με την γέννηση του Χριστού μας, μας εχάρισε την αθανασία και την χαρά, ενώ η Εύα, μας έφερε τον θάνατο και την λύπη. Αυτή είναι «η Γυνή» εκείνη, της οποίας, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή, το σπέρμα αυτής, συνέτριωε την κεφαλή του αρχέκακου όφεως. Ο Χριστός ο Οποίος εσέβετο και αγαπούσε τη Μητέρα Του, πολλές φορές, την αποκαλούσε «Γύναι», για να θυμίζη στο Λαό τα Λόγια του Πατρός Του, προς τον διάβολο, «… κι΄ έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματος αυτής· αυτός σου τηρήσει κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν» (Γεν. γ΄ 15). Η Παναγία μας, η Άχραντος Παρθένος έγινε αιτία της σωτηρίας μας. Έγινε η κλίμακα του Ουρανού, δι΄ ης κατέβη ο Θεός, έγινε η Πύλη του Ουρανού. Εδάνεισε την σάρκα Της, για να χωρέση ο Αχώρητος Θεός. Αυτή εβάστασε τον βαστάζοντα πάντα. Έδωσε το αίμα της στο Χριστό και ο Χριστός, το εθέωσε και ζωογόνησε την ανθρωπότητα. Η Παναγία μας, ασκήθηκε πάνω στη γη, για να γίνη η τελειότερη φύση και να ενωθή μαζύ με τον Κύριο. Αγάπησε το Θεό ολόψυχα. Γιαυτό έγινε το κόσμημα του Ουρανού, το κειμήλιον της Οικουμένης, το σκήπτρον της Ορθοδοξίας, η πλατυτέρα νεφέλη του κόσμου. Συνέλαβε και εκπλήρωσε την αποστολή Της, σαν Μητέρα του Θεού και σαν μεσίτρια του κόσμου. Πως, λοιπόν να μη είναι η Υπερευλογημένη, ανάμεσα σ΄ όλες τις γυναίκες; Και πώς να μη τιμάται από τους πιστεύοντας στον Χριστόν και να μακαρίζεται από όλες τις γενεές, όπως Αυτή το προφήτευσε; Εκατομμύρια είναι οι πιστοί χριστιανοί, που Την τιμούν, Την μεγαλύνουν, Την ανυμνούν καθημερινά και Την επικαλούνται, ζητούντες την βοήθειά Της και την σωτηρία του κόσμου. Έτσι συνεχώς και αδιάψευστα επαληθεύεται η προφητεία Της και δοξάζεται και προσκυνείται το Όνομα του Τριαδικού μας Θεού, ο Οποίος την εμεγάλυνε και Την ετίμησε, με την εκλογή Της, να γίνη Μητέρα του Υιού Του, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και τώρα στους ουρανούς να συνεχίζεται, να τιμάται Αυτή. Να μακαρίζεται και να δοξάζεται από τους Αγγέλους.

Η Παναγία δεν είναι μόνο Μητέρα του Κυρίου μας, είναι και δική μας Μητέρα. Αυτό επαληθεύεται από όσα είπε ο Κύριος στον Ιωάννη, πριν το θάνατό Του, επί του Σταυρού. Ο Πανάγαθος και Φιλάνθρωπος Κύριός μας, ευρισκόμενος στο Σταυρό, παρ΄ όλον τον πόνο, που είχε, όταν είδε την Μητέρα Του και τον Ιωάννη, σκέφθηκε με πολύ σεβασμό και αγάπη γι΄ Αυτήν, της Οποίας εθλίβετο η καρδία Της. Γι΄ αυτό Της λέγει: «Γύναι ιδού ποιος θα είναι από τώρα υιός σου, ο Ιωάννης». Στον Ιωάννη δε είπε: «Ιδού η Μητέρα σου». Από τότε ο Ιωάννης Την επήρε στο σπίτι του. (Ιωάνν. Ιθ΄ 26). Από την στιγμήν εκείνη η Παναγία γίνεται όχι μόνο Μητέρα του Ιωάννη, αλλά και Μητέρα όλων των πιστών οπαδών του Χριστού μας. Γίνεται η αιώνια Μητέρα μας, που θα πρέπει να Την έχουμε στην καρδιά μας, παραδειγματιζόμενοι από την πανάγια ζωή Της. Για τους κακόδοξους αιρετικούς, που θέλουν να κατακρίνουν τους Ορθοδόξους, χωρίς επίγνωση και με φανατισμό, για την προσκύνηση της Παναγίας και των Αγίων, τους απαντούμε ότι η προσκύνηση, που αποδίδουμε στους Αγίους και την Παναγία, είναι τιμητική και ευλαβική. Ενώ στον Θεόν, η προσκύνηση είναι λατρευτική. Τον Θεό Τον προσκυνούμε και Τον λατρεύουμε με τελεία προσκύνηση, η οποία ονομάζεται Λατρεία. Τους Αγίους σεβόμεθα και τους τιμούμε, διότι είναι οι εκλεκτοί και οι φίλοι του Θεού, αλλά ταυτόχρονα και οι φίλοι των ανθρώπων. Όταν ευρίσκοντο στη ζωή, εδώ στη γη, προσηύχοντο στο Θεό για τους ανθρώπους, όπως ο Αβραάμ ο Ισαάκ, ο Μωϋσής, ο Ηλίας και άλλοι πολλοί, καθώς μας αναφέρει η Π. Διαθήκη. Αλλά και μετά τον θάνατό τους, συνεχίζουν το ίδιο στον ουρανό, πρεσβεύοντας για μας. Για την Παναγία μας, το ίδιο και περισσότερο «συμβαίνει», διότι Αυτή είναι ανωτέρα των αγίων και των Αγγέλων, αφού έγινε η Μητέρα του Κυρίου μας και έχει σχέση με Αυτόν, όχι μόνο πνευματική, σαν τους λοιπούς Αγίους, αλλά και φυσικό σύνδεσμο. Γι΄ αυτόν τον λόγον, πολύ δε περισσότερον, από τους Αγίους, η Θεοτόκος, λόγω της θέσης Της, σαν Μητέρα του Χριστού, διαθέτει αξεπέραστη παρρησία και μεγάλην ευκινησία. Συνεχώς σπεύδει εις ικεσίαν, παρακαλώντας τον Υιόν Της, για την σωτηρίαν όλων μας.

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2014

“ Oρθόδοξος Τύπος” :


Εἰς τὸ Φανάριον ἰσοπεδώθησαν διὰ μίαν ἀκόμη φορὰν τὰδόγματα τῆς Πίστεως καὶ ἀνεκηρύχθη ὡς κανονικὸς Ἀρχιερεὺςτῆς Ἐκκλησίας  Πάπας μὲ ἀνταλλαγὴν ἀσπασμοῦ πρὸ τῆςἉγίας Ἀναφορᾶς. Ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ παρηκολούθει ἀπὸ τηλεοράσεως τὸ Συλλείτουργον διερωτήθη «τί συμβαίνει» καὶ εἰς τὰς συζητήσεις ἔλεγον:
 «Μετὰ τοὺς πολιτικοὺς καὶ αἱ κεφαλαὶ τῆς Ὀρθοδοξίας ξεπωλοῦν τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια “τῆς Πίστεως”».  (Αριθ. φ. 2049).