«Ἡ γέννησίς σου Θεοτόκε χαρὰν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ»

Στις 8 Σεπτεμβρίου ἡ ἁγία µας Ἐκκλησία ἑορτάζει λαµπρὰ τὸ Γενέσιο τῆς Θεοτόκου ἐκ στείρων γεροντικῶν λαγόνων. Πρόκειται γιὰ µία πανάρχαια θεοµητορικὴ ἑορτή, ἡ ὁποία εἰσῆλθε στὸν ἑορτολογικὸ ἐνιαυτό, ὡς σηµαντικὸς σταθµὸς πνευµατικοῦ ἀνεφοδιασµοῦ τῶν πιστῶν. Κι’ αὐτὸ διότι ἡ συµβολὴ τῆς Θεοµήτορος στὴν ὑλοποίηση τοῦ θείου σχεδίου γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσµου, ὑπῆρξε καθοριστική. Ἡ Ἴδια ἀξιώθηκε νὰ γίνει τὸ τιµιότατο καὶ καθαρότατο δοχεῖο, ὥστε νὰ κρατήσει στὰ πάναγνα σπλάγχνα Της τὸν «ἀχώρητον παντί», τὸ πῦρ τῆς Θεότητος. Νὰ κυοφορήσει καὶ νὰ γίνει µητέρα καὶ τροφὸς τοῦ Θεοῦ! Νὰ γίνει ἡ νοητὴ γέφυρα, ἡ ὁποία ἕνωσε τὴν γῆ µὲ τὸν οὐρανό, τὸν ἄνθρωπο µὲ τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία µας ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα κιόλας χρόνια καθιέρωσε τὴν κατηγορία τῶν Θεοµητορικῶν Ἑορτῶν πρὸς τιµήν Της. Μία ἀπὸ αὐτὲς εἶναι καὶ τὸ Γενέσιό Της. Γιορτάζουµε, εὐφραινόµαστε καὶ µακαρίζουµε τὴν Παναγία µας αὐτὴ τὴν ἁγία ἡµέρα. Κατὰ τὸν ἱερὸ ὑµνογράφο: «Ἀγάλλονται τὰ πέρατα τῆς οἰκουµένης σήµερον ἐν τῇ γεννήσει σου Κόρη Θεοκυῆτορ Μαρία», διότι πραγµατοποιήθηκε ἡ ἐκπλήρωση «τῆς θείας οἰκονοµίας, δι’ ἧς ἀνεπλάσθηµεν οἱ γηγενεῖς καὶ ἀνεκαινίσθηµεν ἐκ τῆς φθορᾶς πρὸς ζωὴν τὴν ἄληκτον». Καλούµαστε οἱ πιστοὶ νὰ τιµήσουµε καὶ ἐφέτος τὴν Παναγία µας, ἀνυµνώντας Την καὶ παρακαλώνταςΤην µὲ τὰ ἀνυπέρβλητα λόγια του Ἀκαθίστου Ὕµνου: «Ὦ πανύµνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων ἁγιώτατον Λόγον, δεξαµένη τὴν νῦν προσφοράν, ἀπὸ πάσης ρῦσαι συµφορᾶς ἅπαντας». Ἔχουµε ἀπόλυτη ἀνάγκη τὴν ἐξ οὐρανοῦ ἀρωγή Της, ὡς πρόσωπα, ὡς κοινωνία, ὡς ἔθνος, ὡς οἰκουµένη!

Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση

Εμείς οι απλοί πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, ζούμε την δραματική αντινομία μέσα εις την Εκκλησία μας. Zούμε αφ΄ ενός την καθαρότητα, την αγιότητα, την πνευματική ανάταση, τη λυτρωτική φορά προς τα άνω που μας χαρίζει η Μητέρα Εκκλησία με τους λειτουργικούς θησαυρούς Της και τους αξίους εκπροσώπους Της, οι οποίοι ευρίσκονται εις την θέση των με το Ορθόδοξο και Πατερικό ήθος εις «τύπον Χριστού», και αφ΄ ετέρου αντικρίζουμε έντονα και την αθλιότητα της οικουμενιστικής αιρέσεως και φραγκοπαποδουλικής υποταγής. Όλα αυτά, γνωστά από τις παλαιές εποχές της εκκλησιαστικής ιστορίας, έχουν αποκτήσει εις τις ημέρες μας επικίνδυνον έκταση. Εκείνο όμως που προκαλεί εις τας ψυχάς των πιστών πνιγμό και αίσθημα βαθέως και πυκνού σκότους αδιεξόδου είναι η έλλειψη αντιδράσεως εκ μέρους του υγιούς τμήματος της Εκκλησίας μας. Καιρός πλέον να εκδηλωθεί η αντίδραση διότι το μέγεθος της συντελουμένης προδοσίας της Πίστεώς μας πολλές φορές είναι σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται απίστευτη, έστω κι΄ αν αποκαλύπτεται μόλις ένα μέρος της!