Νήφων ο Όσιος πατήρ ημών κατήγετο από εν χωρίον του Αργυροκάστρου, Λουκώβη ονομαζόμενον· ο πατήρ του ήτο ιερεύς, ευλαβέστατος και θεοφοβούμενος· αφού δε έγινε δέκα ετών ο Όσιος, τον επήρεν ο αδελφός του πατρός του εις το Μοναστήριον του Αγίου Νικολάου, εις το οποίον ήτο Εκκλησιάρχης. Το δε Μοναστήριον αυτό το ανοικοδόμησεν ο αοίδιμος βασιλεύς Κωνσταντίνος ο Μονομάχος καλούμενος, εις την τοποθεσίαν όπου λέγεται, έως της σήμερον, Μεσοπόταμον. Και πρώτον μεν εδίδαξεν αυτόν τα ιερά γράμματα, έπειτα του εφόρεσε και μοναχικόν σχήμα. Βλέπων δε ότι επρόκοπτε τόσον εις τα γράμματα, όσον και εις την υπακοήν του Μοναστηρίου, τον εχειροτόνησε και Αναγνώστην· αφού δε ήλθεν εις τελείαν ηλικίαν και ηύξησεν εις την αρετήν, τον εχειροτόνησε και Ιερομόναχον.
Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη
Κυριακή 13 Ιουνίου 2021
Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος Κύριλλου Επισκόπου Γορτύνης της εν τη νήσω Κρήτη.
Κύριλλος ο Άγιος, διανύσας την ζωήν του οσίως και ασκητικώς, εχειροτονήθη Επίσκοπος της εν Κρήτη Γορτύνης, κατά τον εξηκοστόν όγδοον χρόνον της ζωής του. Αφού δε εκυβέρνησε την Εκκλησίαν του Χριστού χρόνους είκοσι πέντε, παρεστάθη εις τον ηγεμόνα Αγριανόν κατά τους χρόνους Διοκλητιανού και Μαξιμιανού εν έτει 299, επειδή εκήρυττε παρρησία τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, και δεθείς ερρίφθη μέσα εις πυράν. Αλλά τα μεν δεσμά εκάησαν, και τα ξύλα όλα της πυράς έγιναν τέφρα, ο δε Άγιος έμεινεν άφλεκτος· δια τούτο τότε μεν αφέθη ελεύθερος, ύστερον δε επειδή πολλούς Έλληνας επέστρεφεν εις την πίστιν του Χριστού, έλαβε την απόφασιν του θανάτου. Βαλόντες λοιπόν οι υπηρέται εις το στόμα του Αγίου χαλινόν, τον εφόρτωσαν εις άμαξαν, επειδή δεν ηδύνατο να βαδίζη, διότι ήτο ενενήκοντα τριών χρόνων γέρων. Ότε δε έφθασαν εις ένα τόπον ονομαζόμενον Ράξον, εκεί εστάθησαν οι βόες της αμάξης μόνοι των, διότι ήλθε φωνή από τον ουρανόν, η οποία επρόσταξεν εκεί να σταθώσιν. Όθεν κλίνας τον λαιμόν του υπό την σπάθην απεκεφαλίσθη και ούτως έλαβεν ο μακάριος διπλούς τους στεφάνους και ως Ιεράρχης και ως αθλητής του Κυρίου.
Τη ΙΔ΄ (14η) Ιουνίου, μνήμη του εν Αγίοις πατρός ημών Μεθοδίου του Ομολογητού Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.
Μεθόδιος Ομολογητής και Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τον θ΄ (9ον) αιώνα, ότε η βασιλίς των πόλεων συνεταράσσετο από την κακόδοξον αίρεσιν των εικονομάχων, πολλοί δε θεοφόροι Πατέρες της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας πολλάς βασάνους υπέρ των αγίων Εικόνων και της αληθούς πίστεως υπέμειναν. Πολυπληθείς είναι οι αγωνισταί ούτοι της Ορθοδοξίας, ων την μνήμην πρεπόντως και δικαίως τιμά η Εκκλησία. Μεταξύ δε της πλειάδος των αγωνιστών υπέρ της Ορθοδόξου πίστεως εξέχουσαν θέσιν κατέχει ο μέγας εν Ιεράρχαις Μεθόδιος· ο λαμπρότατος φωστήρ όλης της οικουμένης· ο στερρότατος στύλος της ομολογίας, ον στέφανον πολυτίμητον εις την ένδοξον αυτής κεφαλήν έχει η βασιλεύουσα. Ουχί δε στέφανον απλούν, αλλά στέφανον πεποικιλμένον εκ λίθων πολυτίμων· αυτή τον εγέννησε, τον ανέθρεψε, και τον ηύξησεν· αυτός με τους ιδικούς του ωραίους άθλους και αγώνας και με τα μαρτυρικά αυτού αίματα την εστόλισε με πορφύραν λαμπράν, ωραιοτάτην μητέρα πλέον ωραιοτάτου υιού· ρίζα θεόφυτος, βλαστού θεοπροβλήτου· δένδρον αείζωον, άνθους ευωδεστάτου.
Τη ΙΔ΄ (14η) μνήμη του Αγίου ενδόξου Προφήτου ΕΛΙΣΣΑΙΟΥ.
Ελισσαίος ο Άγιος του Θεού Προφήτης ήτο υιός Σαφάτ από Αελμούθ εκ της γης του Πατριάρχου Ρουβίμ· συνέβη δε εις τον Προφήτην τούτον εν παράδοξον θαύμα· διότι ότε αυτός εγεννήθη εις τα Γάλγαλα, η χρυσή δάμαλις, η εκεί προσκυνουμένη, εβόησε με τόσον μεγάλην φωνήν, ώστε ηκούσθη εις την Ιερουσαλήμ. Ο δε Αρχιερεύς θεωρήσας εις τας δύο πέτρας τας εν τω στήθει αυτού κρεμαμένας, από τας οποίας η μία ωνομάζετο Δήλωσις και η άλλη Αλήθεια, είπε τον λόγον τούτον. «Σήμερον εγεννήθη προφήτης εις την Ιερουσαλήμ, ο οποίος θέλει κρημνίσει τα γλυπτά και θέλει συντρίψει τα χωνευτά είδωλα». Ότε δε ο Προφήτης ούτος Ελισσαίος έφθασεν εις ηλικίαν και εχρίσθη προφήτης υπό του Ηλιού, πολλά θαυμάσια εποίησεν ο Θεός δια μέσου αυτού· ότε δε απέθανεν ενεταφιάσθη εις την Σεβαστούπολιν την εν Σαμαρεία ευρισκομένην. Ούτος ο Προφήτης επροφήτευσε περί της Χριστού παρουσίας και ιάτρευσε τα ύδατα της Ιεριχώ, τα οποία έκαμνον ατέκνους τους ανθρώπους και τα ζώα όπου έπινον εξ αυτών, τα ιάτρευσε δε ρίψας άλας εις αυτά και ειπών· «Τάδε λέγει Κύριος· ιατρεύω τα νερά ταύτα». Ούτος ανέστησε και δύο νεκρούς, ένα ότε ήτο ακόμη εν ζωή, τον υιόν δηλαδή της Σωμανίτιδος, και άλλον μετά τον θάνατόν του. Ούτος τον μεν Νεεμάν τον Σύρον εκαθάρισεν από την λέπραν, τον δε υπηρέτην του Γιεζήν λεπρόν εποίησε δια την φιλαργυρίαν και παρακοήν του. Ούτος και τα ρείθρα του ποταμού Ιορδάνου κτυπήσας με την μηλωτήν του Ηλιού τα διεχώρισε και τα διαπέρασε και πολλά άλλα εποίησε θαύματα. Τελείται δε η αυτού σύναξις εις τον αγιώτατον και προφητικόν του Ναόν.