Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΗΛΙΟΔΩΡΟΥ του εν Μαγιδοί της Παμφυλίας.

Ηλιόδωρος ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού εν έτει σοβ΄ (272), εκ της πόλεως Μαγιδώ, ηγεμονεύοντος εν αυτή του Αετίου. Τότε ο μακάριος ούτος Ηλιόδωρος, ευρισκόμενος εις την αυτήν πόλιν και τον Χριστόν μετά παρρησίας κηρύττων, διεβλήθη εις τον ηγεμόνα. Παρασταθείς λοιπόν εις αυτόν και ακούσας πολλάς κολακείας, επειδή δεν επείσθη να θυσιάση εις τα είδωλα, κρεμάται και ξέεται και κατακαίεται με αναμμένας λαμπάδας. Επειδή δε η δριμύτης των βασάνων εισέδυσεν εις την καρδίαν του Αγίου, δια τούτο επεκαλέσθη το όνομα του Κυρίου ειπών· «Κύριε Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι». Όθεν παρευθύς ήλθε φωνή εκ του ουρανού λέγουσα:

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΖΗ του θαυματουργού.

Άζης ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού, εν έτει σπθ΄ (289), καταγόμενος από την χώραν των Ισαύρων, στρατιώτης κατά το επιτήδευμα· αφήσας την στρατιωτικήν ζωήν διέτριβεν εις τας ερήμους, εις τας οποίας ευρισκόμενος εποίει πολλάς ιατρείας και θαύματα. Φανερωθείς δε υπό τινων κυνηγών παρέστη εις τον Διοκλητιανόν και την πίστιν του Χριστού ομολογήσας, παρεδόθη εις τον έπαρχον Ακυλίνον μετά των εκατόν πεντήκοντα στρατιωτών, οίτινες, αποσταλέντες όπως συλλάβωσι τον Άγιον, επίστευσαν και αυτοί όλοι εις τον Χριστόν θαυματουργήσαντος καθ’ οδόν του Αγίου· διότι ενώ οι στρατιώται ήσαν δεδιψασμένοι, ανέβλυσεν ύδωρ και τους επότισεν. Τότε ο έπαρχος πορευθείς εις τόπον τινά ετιμώρησε τον Άγιον Άζην με πολλάς πληγάς και τιμωρίας, όπως τάχα ίδωσιν οι λοιποί και φοβηθώσιν. Έπειτα εκρέμασεν αυτόν εις τροχόν και υποκάτω ήναψε πυρ· επειδή δε η φλοξ εσβάσθη και ο Άγιος έμεινεν αβλαβής, επίστευσαν εις τον Χριστόν η γυνή του επάρχου και η θυγάτηρ του. τότε ο έπαρχος προσέταξε πρώτον μεν να αποκεφαλισθώσιν οι εκατόν πεντήκοντα στρατιώται, η γυνή και η θυγάτηρ του, ύστερον δε να δείρωσι τον Άγιον δυνατά και να αποκεφαλίσωσι και αυτόν. Και ούτως έλαβον πάντες τους αμαράντους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΒΑΡΛΑΑΜ.

Βαρλαάμ ο Άγιος Μάρτυς ήτο από την Αντιόχειαν της Συρίας· προβεβηκός δε ων την ηλικίαν και τον Χριστόν ομολογών παρέστη εις τον άρχοντα της Αντιοχείας και μη καταπεισθείς να θυσιάση εις τα είδωλα, εδάρη με βούνευρα, έπειτα δε εξερρίζωσαν τους όνυχάς του. Οδηγηθείς δε εις ένα βωμόν των ειδώλων, διετάχθη βιαίως να απλώση την δεξιάν του, επί της οποίας έθηκαν κάρβουνα αναμμένα και θυμίαμα.

Τη ΙΘ΄ (19η) Νοεμβρίου μνήμη του Αγίου Προφήτου ΑΒΔΙΟΥ.

Αβδιού ο Προφήτης κατήγετο από την Συχέμ, εκ του αγρού Βαθαχαράμ, ήτο δε προ της Χριστού γεννήσεως έτει ω΄ (800). Το όνομά του ερμηνεύεται εις την Ελληνικήν γλώσσαν δούλος Κυρίου ή εξομολογούμενος. Ούτος υπηρέτει πρότερον εις τον βασιλέα της Σαμαρείας Αχαάβ και έπειτα εις τον βασιλέα Οχοζίαν, ότε απέστειλεν Οχαζίας προς τον ένδοξον και μέγαν Προφήτην Ηλίαν τους δύο πεντηκοντάρχους, όπως είπωσιν εις αυτόν να καταβή από το όρος και να υπάγη εις τον βασιλέα, οίτινες δια προσευχής του Προφήτου κατεκάησαν ομού με τους εκατόν ανθρώπους των, πεσόντος πυρός ουρανόθεν και κατακαύσαντος αυτούς· τρίτον δε πεντηκόνταρχον απέστειλε τούτον τον Προφήτην Αβδιού ο ίδιος Οχαζίας, ίνα προσκαλέση τον Ηλίαν και να τον φέρη εις τον βασιλέα. Τούτον τον Αβδιού, λυπηθείς ο Ηλίας, δεν κατέκαυσεν, επειδή προσήλθεν εις αυτόν μετά ταπεινώσεως και πεσών εις τους πόδας του παρεκάλεσεν αυτόν να μη τον κατακαύση, αλλά να καταβή και να υπάγη εις τον βασιλέα· ο και εποίησεν ο του Θεού Προφήτης, καθώς τούτο αναφέρεται εις το πρώτον κεφάλαιον της τετάρτης των Βασιλειών. Έκτοτε δε παραιτήσας τον βασιλέα και την δούλευσιν αυτού, ηκολούθει τον Ηλίαν και υπηρέτει αυτόν· και γενόμενος μαθητής του, προεφήτευσε πολλά. Ύστερον δε αποθανών, ετάφη εις τον τάφον των Πατέρων του.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ, του εξ Ηπείρου, ομού δε και διήγησις περί του Δανιήλ του εξ Ισμαηλιτών.

Αναστάσιος ο νέος του Χριστού Μάρτυς και καλλίνικος της ευσεβείας Αθλητής κατήγετο από την Παραμυθίαν της Ηπείρου. Ημέραν τινά εξήλθε μετ’ άλλων Χριστιανών εις τους αγρούς, έχων μεθ’ εαυτού και την αδελφήν του, δια να θερίσουν. Ο υιός του ηγεμόνος του τόπου, Οθωμανού όντος, Μουσάς λεγόμενος, διήρχετο εκείθεν μαζί με άλλους Αγαρηνούς, αποσταλείς υπό του πατρός του εις τινα υπηρεσίαν. Ιδόντες οι ασεβείς Αγαρηνοί με ακόλαστον οφθαλμόν την αδελφήν τού Αναστασίου, ωραίαν ούσαν και ευειδή, έδραμον κατ’ αυτής προς εκτέλεσιν της κτηνώδους αυτών επιθυμίας. Αλλά προφθάσας ο Αναστάσιος και συμπλακείς μετ’ αυτών, έδωκε της αδελφής αυτού καιρόν και έφυγε.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΖΑΚΧΑΙΟΣ, Διάκονος της εν Γαδείροις Εκκλησίας, και ΑΛΦΑΙΟΣ ξίφει τελειούνται.

Ζακχαίος ο μακάριος Μάρτυς εφέρθη εις το κριτήριον των ειδωλολατρών έχων εις τον τράχηλον αλυσίδα σιδηράν και βαρείαν· και ερωτηθείς από τον κριτήν, ωμολόγησε παρρησία τον Χριστόν. Όθεν βασανίζεται με δεινάς και απανθρώπους τιμωρίας. Έπειτα δεθείς ρίπτεται εις την φυλακήν, και τίθενται οι πόδες του εις τας τρύπας του βασανιστικού ξύλου· και ούτω τεταμένος ων, υπομένει ανδρείως τέσσαρα ημερονύκτια. Μετ’ ολίγον δε παρέστη εις το κριτήριον ο Άγιος Αλφαίος, όστις ήτο γεμάτος από Πνεύμα Άγιον και αφού κατεσχίσθη με δαρμούς καθ’ όλον το σώμα και κατεκάη εις τας πλευράς, ερρίφθη εις την φυλακήν, ίνα υποστή εκεί όσας τιμωρίας έπαθε και ο συναγωνιστής του Άγιος Ζακχαίος· διότι ετεντώθη και αυτός επί εν ημερονύκτιον εις το βασανιστικόν ξύλον. Την δε ερχομένην ημέραν απεκεφαλίσθησαν αμφότεροι δια του ξίφους, και ούτως έλαβον οι μακάριοι τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΡΩΜΑΝΟΥ του εκ Παλαιστίνης.

Ρωμανός ο εκ της Παλαιστίνης Άγιος Μάρτυς ήτο Διάκονος της εκ Καισαρεία της Παλαιστίνης Εκκλησίας, εμαρτύρησε δε κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού εν τη πόλει Αντιοχεία εν έτει 298. Ούτος λοιπόν ο αοίδιμος παρεθάρρυνεν εις το Μαρτύριον με την διδασκαλίαν του τους Χριστιανούς εκείνους, οίτινες φοβούμενοι τας βασάνους δεν ωμολόγουν τον Χριστόν. Δια τούτο και αυτόκλητος παρέστη εις τον κριτήν, ομολογών τον Χριστόν Θεόν αληθινόν· και παρευθύς κατεδικάσθη να ριφθή εις το πυρ. Ο Διοκλητιανός, τούτο μαθών, δεν αφήκε μεν να τον ρίψωσιν εις το πυρ, προσέταξε δε να αποκόψωσι την γλώσσαν του· αλλ’ ο του Χριστού Μάρτυς, καίτοι εστερήθη της γλώσσης του, δυνατώτερα όμως και καθαρώτερα ελάλει, κηρύττων παρρησία τον Χριστόν. Μετά ταύτα ρίπτουσιν αυτόν εν φυλακή, και τεντώνουσι τους πόδας του εις πέντε κεντήματα, έπειτα περιδέσαντες εις τον λαιμόν του σχοινίον απέπνιξαν αυτόν, και ούτω έλαβε παρά του Κυρίου τού Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη ΙΗ΄ (18η) Νοεμβρίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΡΩΜΑΝΟΥ.

Ρωμανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού εν έτει τε΄ (305). Ούτος δια τον ζήλον τον οποίον είχεν υπέρ της του Χριστού Πίστεως, ότε Ασκληπιάδης ο έπαρχος ήθελε να εισέλθη εις τον ναόν των ειδώλων, επήγεν ο Άγιος και τον εκράτησε, λέγων προς αυτόν· «Τα είδωλα δεν είναι θεοί». Δια τούτο λοιπόν δέρεται εις το στόμα, και κρεμασθείς κατεξεσχίσθη. Έπειτα ζητεί ο Άγιος και φέρουσι παιδίον μικρόν προς έλεγχον περισσότερον του επάρχου, υπό του οποίου ερωτηθέν το νήπιον εις ποίον Θεόν πιστεύει, απεκρίθη ότι εις τον Θεόν των Χριστιανών. Όθεν δέρεται το παιδίον, παρεστώσης εκεί και της μητρός του· δερόμενον δε εδίψησε και εζήτησεν ύδωρ. Η δε μήτηρ, ευσεβής ούσα και θεοφιλής, του είπε· «Μη πίης, ω τέκνον μου, από τούτο το φθαρτόν και πρόσκαιρον ύδωρ, αλλ’ υπόμεινον δια να υπάγης να πίης από εκείνο το ζων και αθάνατον ύδωρ της μακαριότητος». Επειδή δε το νήπιον ήλεγχε τον τύραννον, εδάρη και δευτέραν φοράν και έπειτα απεκεφαλίσθη δια ξίφους, λαβόν ούτω το μακάριον τον στέφανον της αθλήσεως. Του δε Αγίου Ρωμανού έκοψαν την γλώσσαν, και μετά την τομήν αυτής πάλιν ελάλει παραδόξως ευχαριστών τον Θεόν. Επειδή δε ηκούσθη το παράδοξον τούτο θαύμα εις τον βασιλέα Μαξιμιανόν, κατά προσταγήν αυτού έπνιξαν τον Μάρτυρα εν τη φυλακή και ελύτρωσαν αυτόν εκ της προσκαίρου ταύτης ζωής. Ούτω δε ο Άγιος έλαβε τον του Μαρτυρίου αμάραντον στέφανον.