Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Γνήσια Ορθοδοξη Φωνη

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Pontiaka Greek TV Karrasavvidis


Άγιος Νικόλαος Άστρους's photo.


Ο ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

--Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία…                                                                                
Όλη η γειτονιά αντηχούσε απ΄ τα χαρμόσυνα κάλαντα, που τραγουδούσαν τα παιδάκια την παραμονή της πρωτοχρονιάς. Και το βράδυ, μαζεμένη γύρω στο τζάκι η οικογένεια του παπα-Θύμιου, καμάρωνε τα δώρα, που χάρισε ο ένας στον άλλο, και περίμενε την ώρα της βασιλόπιτας. Ο Γιώργος, μαθητής της πέμπτης του δημοτικού σχολείου, επάνω κάτω έντεκα χρονών, κρατούσε στα χέρια του ένα χρυσοδεμένο βιβλίο και στριφογύριζε απ΄ όλες τις μεριές και ξεφύλλιζε τις εικόνες του. Και η Μαρία, ένα χρόνο μικρότερη, κρατούσε και χάϊδευε και καμάρωνε μια πανώρια κούκλα. Και πάλι αντήχησαν στη γειτονιά οι χαρούμενες φωνές των παιδιών:                                         
--Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία…                                                                             
--Που είναι η Καισαρεία, μπαμπά; Ρώτησε η Μαρία.                                                                   
–Είναι πέρα στην Ανατολή, παιδί μου. Μα τη λένε Καισάρεια και όχι Καισαρεία.               
 –Και γιατί τα παιδιά τη λένε έτσι;                                                                                                       
--Γιατί έτσι ταιριάζει καλύτερα στο τραγούδι τους.                                                                 
Μήπως θέλετε να σας πω την ιστορία του Άϊ-Βασίλη; Έτσι θα περάση και η ώρα, όσο να κόψωμε τη βασιλόπιτα. Χαρούμενα τα παιδιά τριγύρισαν τον παπα-Θύμιο. Η παπαδιά έριξε κι άλλα ξύλα στη φωτιά, έδωσε σ΄ όλους από έναν κουραμπιέ κι ο παπάς άρχισε την ιστορία.                                                                                                                 
–Όπως σας είπα και πρωτύτερα, η Καισάρεια είναι βαθιά στην Ανατολή, σε μια χώρα, που τη λένε Καππαδοκία. Εκεί γεννήθηκε ο Άϊ-Βασίλης τριακόσια τριάντα χρόνια ύστερα απ΄ την γέννηση του Χριστού. Οι γονείς του, όπως οι περισσότεροι πατριώτες του, ήταν ειδωλολάτρες. Η μητέρα του, η Εμμέλεια, ήταν μια σπάνια γυναίκα κι έδωσε στο παιδί της πολύ καλή ανατροφή. Πόσα χρωστούμε όλοι οι Χριστιανοί στην καλή αυτή μητέρα! Όταν μεγάλωσε ο Βασίλειος, πήγε στην Αθήνα να σπουδάση κι εκεί γνωρίστηκε με τον Άγιο Γρηγόριο. Έγινε στην αρχή δικηγόρος. Στην πατρίδα του ήταν δάσκαλος μερικά χρόνια. Αλλά ούτε το ένα ούτε το άλλο επάγγελμα του γέμιζε την ψυχή. Με το δυνατό του μυαλό είδε, πως η νέα θρησκεία του Χριστού ήταν καλύτερη απ΄ την παλιά. Έβλεπε κάθε μέρα να κυνηγούν τους Χριστιανούς και να τους βασανίζουν. Ο αυτοκράτωρ ήταν κι αυτός ειδωλολάτρης και δεν ήθελε να πληθαίνουν οι Χριστιανοί. Η ψυχή του Βασιλείου δεν μπορούσε να υποφέρη τις αδικίες αυτές. Σε ηλικία 27 χρονών έγινε Χριστιανός, μοίρασε όλη την περιουσία του στους φτωχούς και ξεκίνησε να γνωρίση κι άλλους τόπους, να γνωρίση κι άλλους Χριστιανούς, ν΄ αγωνιστή κι αυτός για την θρησκεία του Χριστού. Θέλοντας να ιδή με τα μάτια του τα μέρη, που γεννήθηκε κι έζησε ο Χριστός, ταξίδεψε στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη, στη Συρία, στη Μεσοποταμία. Στην Αίγυπτο γνώρισε και τον Άγιο Αντώνιο. Βλέπω στα μάτια σας, παιδιά μου, ν΄ αναγαλλιάζη η ψυχή σας ακούοντας τα ταξίδια αυτά, σα να τα ζηλεύετε. Μα λέτε, πως ήταν ευχάριστα τα ταξίδια αυτά; Εκείνον τον καιρό ούτε σιδηρόδρομοι υπήρχαν, ούτε ατμόπλοια, ούτε αυτοκίνητα. Μην ξεχνάτε, πως ούτε χρήματα είχε πια π Βασίλειος. Μην ξεχνάτε και πόσο κυνηγούσανε παντού τους Χριστιανούς και θα καταλάβετε πόσο βασανισμένο ήταν αυτό το μεγάλο ταξίδι του Βασιλείου. Σ΄ ένα άλλο του ταξίδι στον Πόντο, που είχε κι ένα πατρικό του κτήμα, αποφάσισε να ζήση κάμποσο καιρό στην ερημιά, μόνος του σαν καλόγερος. Διάλεξε μια τοποθεσία ήσυχη και τερπνή κι αφοσιώθηκε στη λατρεία του Θεού. Ακούστε, πως περιγράφει ο ίδιος, σ΄ ένα γράμμα στο φίλο του Γρηγόριο, τον τόπο, που διάλεξε να ζήση:                                                                                                                                                        --«Αφού απελπίστηκα πια, ότι θα μ΄ ακολουθήσης, ζήτησα καταφύγιο εδώ, στον Πόντο. Και ο Θεός μ΄ οδήγησε σ΄ έναν τόπο, που μ΄ ευχαριστεί πάρα πολύ. Θυμάσαι καμιά φορά, που παίζοντας πλάθαμε με τη φαντασία μας όμορφες τοποθεσίες; Τέτοιο είναι και το μέρος, που ζω σήμερα. Είναι ένα ψηλό βουνό σκεπασμένο από πυκνό δάσος. Εδώ κι εκεί τρέχουν κρύα και κατακάθαρα νερά. Στα πόδια του βουνού είναι μια πεδιάδα, που ποτίζεται άφθονα από τα νερά αυτά. Στην πεδιάδα αυτή μόνα τους έχουν φυτρώσει όλων των λογιών τα δέντρα και τόσο πυκνά, που καμιά φορά δυσκολεύεται κανένας να περάση. Μπροστά στην τοποθεσία αυτή δεν είναι τίποτε το νησί της Καλυψώς, που τόσο θαύμασε την ομορφιά του ο Όμηρος».                            
Πολλοί φίλοι του πηγαίνανε να τον ιδούν στην ερημική ζωή του• πήγε κι ο Γρηγόριος, μα πολύ λίγο έμεινε μαζί του, γιατί δεν του άρεσε η ζωή της ερημιάς.                                
Αλλά κι ο Βασίλειος αναγκάστηκε ν΄ αφήση τη μοναχική ζωή. Οι διωγμοί των Χριστιανών εξακολουθούσαν αγριώτεροι και η εξάπλωση της νέας θρησκείας του Χριστού κινδύνευε να σταματήση. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός προστάτευε με φανατισμό την ειδωλολατρεία.                                                                                                         
Γύρισε στην πατρίδα του ο Βασίλειος; Και χειροτονήθηκε παπάς, τον ίδιο σχεδόν καιρό με το Γρηγόριο. Με τη ρητορική του δύναμη έδωσε θάρρος στους κατατρεγμένους Χριστιανούς και με την απλή και φιλάνθρωπη ζωή του έδωσε το καλύτερο παράδειγμα του αληθινού Χριστιανού. Και όταν ένας μεγάλος λιμός ξαπλώθηκε σ΄ όλη την Καππαδοκία και τον Πόντο, ο Βασίλειος τρέχοντας παντού, μάζευε βοηθήματα από τους πλουσίους και μοίραζε στους φτωχούς και παρηγορούσε τους δυστυχισμένους, θυσιάζοντας και τη λίγη περιουσία, που του είχε απομείνει. Σε ηλικία σαράντα χρονών, ο Βασίλειος έγινε Επίσκοπος Καππαδοκίας κι έμεινε πάντα ο πατέρας του λαού κι ο φίλος των δυστυχισμένων. Φορώντας πάντα το ίδιο ράσο και τρώγοντας μόνο ψωμί και χόρτα, εξοικονομούσε ό,τι χρειαζόταν για τους φτωχούς κι έχτισε στην Καισάρεια μεγάλο νοσοκομείο και πτωχοκομείο. Κι έτσι όλος ο βίος του ήταν ένα πολύτιμο στήριγμα της χριστιανοσύνης.                                                                            
Ο νέος αυτοκράτορας Ουάλης—εχθρός κι αυτός του Χριστιανισμού—έστειλε στην Καισάρεια έναν αξιωματικό, το Μόδεστο, για να φοβίση το Βασίλειο και να τον αναγκάση να πάψη το κήρυγμά του και τις φιλανθρωπίες του. Ατάραχος έμεινε ο Βασίλειος στις φοβέρες του αξιωματικού.                                                                                        
–Πως, του λέει αυτός, δεν φοβάσαι τη δύναμή μου;                                                                   
--Και γιατί να τη φοβηθώ; Απάντησε ο Βασίλειος. Τι μπορείς να κάμης;                               
--Τι μπορώ να σου κάμω; Όλα είναι στην εξουσία μου. Μπορώ να δημέψω την περιουσία σου, μπορώ να σ΄ εξορίσω, μπορώ να σε βασανίσω ακόμη και να σε θανατώσω.                                                                                                                                             
–Με τίποτε άλλο να με φοβερίσης, γιατί αυτά δεν τα φοβούμαι. Τη δήμευση δεν τη φοβούμαι, γιατί δεν έχω τίποτε άλλο από δυο τριμμένα ράσα και λίγα βιβλία. Την εξορία δεν τη φοβούμαι, γιατί όλη τη γη τη θεωρώ πατρίδα μουθ. Τα βάσανα δεν τα φοβούμαι, γιατί το σώμα μου είναι τόσο αδύνατο, ώστε θα νεκρωθή, πριν προφτάσης να το βασανίσης. Και τέλος, δε φοβούμαι το θάνατο, γιατί αυτός θα με φέρη συντομώτερα κοντά στο Θεό.                                                                                                             
 –Ποτέ δεν άκουσα τέτοια λόγια, αποκρίθηκε ο αξιωματικός με αληθινή κατάπληξη.         
 –Γιατί και ποτέ δεν απάντησες αληθινό Επίσκοπο. Εμείς είμαστε ήσυχοι και ταπεινοί, όχι μονάχα μπροστά στο βασιλιά, αλλά και στον τελευταίο άνθρωπο. Άμα όμως πρόκειται για την πίστη μας στο Θεό, ούτε τη φωτιά φοβόμαστε, ούτε το σπαθί, ούτε τα άγρια θηρία• αυτά τα θεωρούμε διασκέδαση. Αυτά ας τα μάθη ο αυτοκράτορας μια για πάντα.                                                                                                                                                       
 –Τέτοιος, εξακολούθησε ο παπα-Θύμιος, ήταν, παιδιά μου, ο σπάνιος αυτός Επίσκοπος. Και με το ασθενικό του σώμα και μέσα σε πολλές κακουχίες αυτός εξακολούθησε να περιοδεύη παντού, να ελεή τους δυστυχισμένους, να παρηγορή τους θλιμμένους, να δίνη θάρρος στους βασανισμένους Χριστιανούς. Κι από τους κόπους και τις στερήσεις πέθανε σε ηλικία πενήντα χρονών, την ημέρα της πρωτοχρονιάς. Όλος ο τόπος έχασε τον πατέρα του και τον προστάτη του. Χιλιάδες απ΄ όλη την επαρχία έτρεξαν στην κηδεία του. Χριστιανοί και Ιουδαίοι και ειδωλολάτρες έκλαψαν μαζί την ημέρα αυτή. Από τον πυκνό συνωστισμό πολλοί βρήκαν το θάνατο κι οι άλλοι τους καλοτύχιζαν, που πέθαναν μαζί με το Βασίλειο.           
–Και τώρα, παιδιά μου, είπε τελειώνοντας ο παπα-Θύμιος, ας ζητήσωμε την ευχή του Άϊ-Βασίλη και ας κόψωμε τη βασιλόπιτα για την καλή χρονιά.

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟ   Ε΄  ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ
ΕΤΟΣ  1946.

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Προσφυγικά κάλαντα.

Έτος ηχογρ. 1930     Ερμηνεύει η Ειρήνη Μπογιατζή.

Aρχιμηνιά κι αρχιχρονιά δεν έχομε παρηγοριά
κι αρχή κι αρχή καλός μας χρόνος εξορίστηκεν 
o
κόσμος .
Κι αρχή που ήρθε ο Χριστός ήρθε κεμαλικός στρατός
μες την- μες την μικράν Ασία και μας κάναν εξορία
και που να χτίσομε φωλιά ωσάν τα έρημα πουλιά
όλοι, όλοι μας κυνηγούνε και δεν θέ-και δεν θένε να μας δούνε .
Στην πόλη στην Αγιά Σοφιά θα χτίσομε καμπάνες
να βγουν τα μισοφέγγαρα, να στηριχτούν λαμπάδες
να βγουν οι τούρκοι απ τα τζάμια, να φύγουν κι οι χοτζάδες
να ρθουν τα ελληνόπαιδα με τους πατριαρχάδες
τότε θα χομε ελπίδα πως θα πά- πως θα πάμε στην πατρίδα.
Και του χρόνου και έτη πολλά.



Μέ ἁπλᾶ λόγια:

 Στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀνήκουν ὅσοι ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια· ὅσοι δέν ἀκολουθοῦν τήν ἀλήθεια, αὐτοί δέν ἀνήκουν στην Ἐκκλησία. Αὐτό ἰσχύει πολύ περισσότερο γιά ὅσους ἐξαπατοῦν τους ἑαυτούς των αὐτοαποκαλούμενοι καί ἀλληλοαποκαλούμενοι ποιμένες καί ἱεροί ἀρχιποιμένες. Γιατί ἔχουμε διδαχθῆ ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν δίνει σημασία στά πρόσωπα, ἀλλά στήν ἀλήθεια καί στήν ἀκρίβεια τῆς πίστεως.

ΤΟ ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΝ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Ὁ «δεύτερος στὴν τάξη» πατριάρχης, ξεπέρασε τὸν «πρῶτον στὴν τάξη» πατριάρχη, στὸν οἰκουμενιστικὸ κατήφορο! Ὁ πατριάρχης Ἀλεξανδρείας κ. Θεόδωρος πῆγε στὴ Ρώμη, γιὰ νὰ συμμετάσχει στὴν ἐκεῖ διαχριστιανικὴ καὶ διαθρησκειακὴ συνάντηση, ποὺ ὀργάνωσε ὁ θλιβερὸς ἡγετίσκος τοῦ Βατικανοῦ, νομίζοντας πὼς μπορεῖ νὰ ἡγηθεῖ κάποια στιγμὴ ὅλων τῶν δογμάτων καὶ τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου! Τὴν ἀρχὴ τῆς πρωτοφανοῦς οἰκουμενιστικῆς του παρεκτροπῆς τὴν ἔκαμε ὁ κ. Θεόδωρος μὲ τὴν προσφώνησή του πρὸς τὸν «ἅγιο πατέρα», χαρακτηρίζοντας τὸν αἱρεσιάρχη: «ποιμένα καὶ διάκονο τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἀλήθειας» καὶ τὸ παναιρετικὸ καὶ ἁμαρτωλὸ Βατικανό: …ἀρχαία «Ἐκκλησία»! Στὴν ὁμιλία του στὴ συνάντηση ξεπέρασε κάθε ὅριο. Συμπεριέλαβε τὴν Ἐκκλησία στὸ «ἴδιο σακὶ» μὲ τὶς αἱρέσεις καὶ τὶς  θρησκεῖες τοῦ κόσμου! Ἡ θρησκεία (τὸ σακὶ μὲ τὶς θρησκεῖες) κατὰ τὸν κ. Θεόδωρο προσφέρει, σὺν τοῖς ἄλλοις «προοπτικὴ αἰώνιας σωτηρίας»! Ὁ «θρησκευτικὸς αὐτοπροσδιορισμὸς» (βλέπε δο γματικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας) ἀποβαίνει, κατ’ αὐτόν, «παράγων διχασμοῦ καὶ μισαλλοδοξίας, φανατισμοῦ καὶ βίας»! Γι’ αὐτὸ πρότεινε «τὴν ἑνότητα μέσα στὴ  διαφορετικότητα». Πρότεινε στοὺς ἀρχηγοὺς τῶν παρισταμένων αἱρέσεων καὶ θρησκειῶν νὰ «μάθουμε τοὺς πιστούς μας ὄχι μόνον νὰ παραμείνουν στὴν παράδοσή τους, ἀλλὰ καὶ νὰ διατηροῦν τὴν ἰδιοσυστατικὴ τους ταυτότητα»! Καὶ τὸ πλέον ἐξωφρενικό! «Εἶναι καιρὸς νὰ μάθουμε τοὺς πιστούς μας ὅτι ἡ ἀπολυτοποίηση τῆς ἰδιαιτερότητας (βλέπε θεία ἀποκάλυψη στὴν Ἐκκλησία) δὲν συνιστᾶ διάσωση τῆς ἀλήθειας, ἀλλὰ φαλκίδευση τῆς ἀλήθειας καὶ  ὀλίσθηση πρὸς τὴν θρησκειογενῆ νεύρωση τῆς ἀποκλειστικότητας»! Ποιὲς ἄλλες μαρτυρίες χρειαζόμαστε, γιὰ νὰ πεισθοῦμε ὅτι ὁ «ἅγιος» Ἀλεξανδρείας βρίσκεται σὲ οἰκτρὴ πλάνη; Ὅτι μεταβλήθηκε σὲ ἠχηρὸ φερέφωνο τοῦ πανθρησκειακοῦ ὁράματος τῆς «Νέας Ἐποχῆς»;

Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ του Αγίου Ιουστίνου (Πόποβιτς)

Τι είναι ο πυρήν του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα=του ανθρώπου; Η αποθεανθρωποποίησις του ανθρώπου. Αυτό επιδιώκουν όλοι οι ουμανισμοί, ακόμη και οι θρησκευτικοί. Όλοι επαναφέρουν τον άνθρωπον εις την ειδωλολατρίαν, εις την πολυθεϊαν, εις τον διπλούν θάνατον, τον πνευματικόν και τον φυσικόν. Απομακρυνόμενος από τον Θεάνθρωπον, ο κάθε ουμανισμός βαθμηδόν μετατρέπεται εις μηδενισμόν. Αυτό δεικνύει η σύγχρονος χρεωκοπία όλων των ουμανισμών, με επί κεφαλής τον παπισμόν, έμμεσον ή άμεσον, εκούσιον ή ακούσιον πατέρα όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών. Η δε χρεωκοπία, η καταστρεπτική χρεωκοπία του παπισμού, έγκειται εις το δόγμα περί του αλαθήτου του πάπα. Και είναι ακριβώς το δόγμα αυτό το κορύφωμα του μηδενισμού. Δια του δόγματος αυτού ο άνθρωπος της Ευρώπης κατά δογματικώς αποφασιστικόν τρόπον, εκήρυξε το δόγμα της αυταρκείας του ευρωπαίου ανθρώπου και ούτω τελικώς εφανέρωσεν ότι δεν του χρειάζεται ο Θεάνθρωπος και εις την γην δεν υπάρχει θέσις δια τον Θεάνθρωπον. Ο τοποτηρητής του Χριστού---Vicarius  Christi---τον αντικαθιστά πλήρως. Εις την πραγματικότητα από αυτό το δόγμα ζη, το ακολουθεί και επιμόνως το ομολογεί, ο κάθε ευρωπαϊκός ουμανισμός.                                                                    
 Όλοι οι ουμανισμοί του ευρωπαίου ανθρώπου κατ΄ ουσίαν δεν είναι άλλο τι ή αδιάκοπος επανάστασις κατά του Θεανθρώπου Χριστού. Καθ΄ όλους τους δυνατούς τρόπους συντελείται η ανατροπή όλων των αξιών, ο Θεάνθρωπος παντού αντικαθίσταται υπό του ανθρώπου, εις όλους τους ευρωπαϊκούς θρόνους ενθρονίζεται ο άνθρωπος του ευρωπαϊκού ουμανισμού. Εντεύθεν και δεν υπάρχει ένας vicarius Christi, αλλά αναρίθμητοι, μόνον με διαφορετικάς στολάς. Διότι, εν τελευταία αναλύσει, δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα, ανεκηρύχθη αλάθητος ο άνθρωπος γενικώς. Εξ ου και οι αναρίθμητοι πάπαι καθ΄ όλην την Ευρώπην, και του Βατικανού και του προτεσταντισμού. Μεταξύ αυτών δεν υπάρχει ουσιώδης διαφορά, διότι ο παπισμός είναι ο πρώτος προτεσταντισμός, κατά τους λόγους του οραματιστού της αληθείας Χομιάκωφ.

Christmas Canon: Katavasias



O Συναξαριστής της ημέρας.

Δευτέρα, 30 Δεκεμβρίου 2013

Ανυσίας οσιομάρτυρος, Φιλαιτέρου μάρτυρος, Λέοντος οσίου.

Ἡ Ἁγία Ἀνυσία, ἔζησε στὰ χρόνια τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (298 μ.Χ.). Καταγόταν ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἦταν θυγατέρα γονέων εὐσεβῶν καὶ πολὺ πλουσίων. Ὅταν πέθαναν οἱ γονεῖς της, ἡ Ἀνυσία στάθηκε κυρία τοῦ ἐαυτοῦ της. Οὔτε τὰ πλούτη ποὺ κληρονόμησε τὴν μέθυσαν, οὔτε ἡ ὀρφάνια της τὴν παρέσυρε. Ἀλλὰ μὲ φρόνηση καὶ ἐγκράτεια, προσπαθοῦσε πάντα νὰ μαθαίνει «τί ἐστὶν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ». Τί δηλαδή, εἶναι εὐχάριστο καὶ εὐπρόσδεκτο στὸν Κύριο.

Ἡ εὐσέβειά της αὐτή, τὴν ἔκανε γνωστὴ στοὺς εἰδωλολάτρες. Μιὰ φορὰ λοιπόν, ἐνῶ πήγαινε στὴν ἐκκλησία, τὴν συνάντησε κάποιος εἰδωλολάτρης στρατιώτης. Ἀφοῦ τὴν ἔπιασε βίαια, τὴν ἔσυρε στοὺς βωμοὺς τῶν εἰδώλων καὶ τὴν πίεζε νὰ θυσιάσει στοὺς Θεούς. Ἡ Ἀνυσία ὁμολόγησε ὅτι πιστεύει στὸν ἕνα καὶ ἀληθινὸ Θεό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό, καὶ Αὐτὸν ἀγωνίζεται νὰ εὐχαριστεῖ κάθε μέρα. Ὁ στρατιώτης ἐξαγριωμένος, ἄρχισε νὰ βλασφημεῖ τὸ Θεὸ καὶ τότε ἡ Ἀνυσία τὸν ἔφτυσε στὸ πρόσωπο.
Ντροπιασμένος αὐτός, ἔσυρε τὸ σπαθί του καὶ διαπέρασε τὰ πλευρά της. Ἔτσι ἡ Ἀνυσία, πῆρε τὸ ἁμαράντινο στεφάνι τοῦ μαρτυρίου.

Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΝΔΡΙΑΝΟΥ ΤΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ


Θλιβερά διαπίστωσις.

Ύστερα από τόσα χρόνια φαίνεται καθαρά ότι σκοπός της αντιοικουμενιστικής προσπάθειας Κληρικών και Μοναχών είναι η καθησύχαση των πιστών, για την συνεχή ισχυροποίηση της οικουμενιστικής λαίλαπας στον χώρο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, και  η υπόσχεση ότι εγγυόνται την προστασία της Εκκλησίας από τις καταστροφικές, γι’ αυτήν, συνέπειες της οικουμενιστικής δραστηριότητος των Ορθοδόξων ταγών της. Όμως οι βαρείς λύκοι, των αιρέσεων, και, μάλιστα, της λοιμώδους νόσου της οικουμενιστικής παναιρέσεως, δεν εξορκίζονται με έναν χαρτοπόλεμο αντιαιρετικών κειμένων -ανιαρό και ανίερο-, ο οποίος χαρτοπόλεμος, κάθε φορά, πληροφορεί το ποίμνιο, απλώς, τι είναι η αίρεσις και ποια καταστροφικά αποτελέσματα προκαλεί στην ζωή της Εκκλησίας! 
Μέχρι σήμερα, έχει κυκλοφορήσει μεγάλος αριθμός τέτοιων κειμένων, από την ηγουμενική διοίκηση του Αγίου Όρους, από γνωστή ομάδα κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλες αντιοικουμενιστικές προσπάθειες. Έχει χυθεί πολύ μελάνι και έχει ξοδευθεί πολύ χαρτί, για τα ίδια θέματα, το ίδιο μοτίβο, το δήθεν «μαχητικό», χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα εις βάρος των εκκλησιαστικών οικουμενιστών. Ο Οικουμενισμός προχωρεί στον χώρο της Εκκλησίας και συνεχώς ισχυροποιείται, επειδή ακριβώς δεν θίγονται οι ορθόδοξοι οικουμενιστές, αφού δεν αποκαλύπτονται τα ονόματά τους.
Γι’ αυτό και δεν ανησυχούν και είναι σίγουροι ότι θα κερδίσουν τους στόχους τους, χάρη στη αντιοικουμενιστική ανημποριά να αγωνισθεί θεοφιλώς με το πνεύμα της θυσιαστικής σταυρώσιμης μαρτυρίας. Ο αντιοικουμενιστικός αυτός αγώνας δεν γίνεται με τούς όρους και τις απαιτήσεις του Ταμείου των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, αλλά και της αγιοπνευματικής πατερικής παραδόσεως του μαρτυρίου αίματος και ψυχής, με το οποίο, και μόνον, οι θείοι Πατέρες, ως δούλοι γνησιώτατοι Χριστού, «όλην συλλεξάμενοι ποιμαντικήν επιστήμην και θυμόν ιερόν κινήσαντες, τους βαρείς εξεδίωξαν και λοιμώδεις λύκους των αιρέσεων, εκσφενδονήσαντες αυτούς, με την σφενδόνα του πνεύματος, έξω του της Εκκλησίας πληρώματος», κατά τον υμνογράφον της Εκκλησίας! Δυστυχώς η αντιοικουμενιστική προσπάθεια περιορίζεται στα όρια της ασφαλείας, ώστε να μείνουν ανέγγιχτοι από συνέπειες δυσάρεστες οι εις αυτήν μετέχοντες….

The patience and the Kingdom— About (Sunday) the day of the Lord.

Father Athanasios Mitilinaios
Apocalypse
Chapter 6
Revelation 1: 9-11



I John, your brother, who share with you in Jesus the tribulation and the kingdom and the patient endurance. Here we have three characteristics that John uses to show that the Church is advancing on her journey. These three elements will always exist in the Church, even at peaceful times: suffering, patience, and kingdom. However, we must note that the Evangelist here is not referring to the everyday sufferings and patience that even the worldly people need to have. We often hear the statement, “Boy, life is tough, and full of problems.” but this is not what St. John is referring to, as we will see in this lesson.

Η ευθύνη είναι στοιχείο της ζωής μας

Ο Θεός, επειδή, ο άνθρωπος ήτο προικισμένος με ελεύθερη θέληση, μετά την πτώση, ζήτησε ευθύνες. Έτσι η ευθύνη είναι στοιχείο της ζωής μας. Είναι αδιανόητο να θεωρείς το άτομο υπεύθυνο για τις πράξεις του και συγχρόνως να του αρνήσαι το δικαίωμα να αποφασίζει γι’ αυτές. Αλυσοδένουν οι «Γέροντες» τους πιστούς με το πετραχήλι τους και τους μεταβάλλουν σε αυτόματα κινούμενα ( ρομπότ). Καταργείται έτσι το Πρόσωπο.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΙΝ

Το έργο αυτό το ξεκίνησα πριν από περίπου 4 χρόνια, ωθούμενος από την επιθυμία μου να προσφέρω ένα ταπεινό λιθαράκι στον αγώνα υπέρ της Ορθοδοξίας. Προσπάθησα λοιπόν να μαζέψω ΟΛΕΣ τις πηγές που υπάρχουν στην Πατερική γραμματεία και αφορούν το θέμα της διακοπής του μνημοσύνου των αιρετικών επισκόπων. Ο σκοπός ήταν διπλός: αφενός για να τεκμηριώσω με την αγιοπατερική παράδοση την κανονικότητα της αποτείχισης και αφετέρου, να βοηθήσω όποιον στο μέλλον θελήσει να γράψει για το θέμα. Πλέον, δεν χρειάζεται να ανατρέχετε σε εκατοντάδες τόμους αναζητώντας το ποθούμενο χωρίο. Το έχει κάνει ήδη κάποιος άλλος για εσάς.


 Δυστυχώς επιθυμούσα να προσθέσω τουλάχιστον άλλες 30 σελίδες με πηγές, όμως προσωπικοί λόγοι υγείας δεν μου το επιτρέπουν. Θεού θέλοντος θα το κάνω αργότερα, όταν όλα τα προβλήματα θα έχουν ξεπεραστεί. Παρ όλα αυτά, η παρούσα Α' έκδοση του έργου έχει διορθωθεί πλήρως και περιέχει το 90% των πιό σημαντικών πηγών.

 Οι πηγές ακολουθούν χρονολογική και αλφαβητική σειρά. Έτσι, εκτός από την πρακτική ευκολία που προσφέρει η χρονολογική κατανομή, διαφαίνεται επίσης και η διαχρονικότητα της στάσης των Αγίων μας επάνω στο ζήτημα.

 Το βιβλίο δέν έχει πνευματικά δικαιώματα. Παρακαλείστε να το αναπαράγετε και να το διανέμετε προς δόξαν της Αγίας Τριάδος.

Καλά και ευλογημένα Χριστούγεννα.

22 Δεκεμβρίου 2013, Μνήμη Συλλήψεως της Αγίας Άννης.
                     Τσάλλος Παναγιώτης

ΤΟ ΚΑΤΕΒΑΖΕΤΕ ΑΠΟ ΕΔΩ

http://www.scribd.com/doc/193083222/%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CE%A0%CE%B7%CE%B3%CE%AD%CF%82-%CE%B4%CE%B9%CE%AC-%CF%84%CE%AE%CE%BD-%CE%91%CF%80%CE%BF%CF%84%CE%B5%CE%AF%CF%87%CE%B9%CF%83%CE%B9%CE%BD

Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν:

Αν ο προεστώς σου είναι σφαλερός εις την πολιτείαν και τα έργα του, μη περιεργάζεσαι. Αν όμως είναι σφαλερός κατά την πίστιν, φεύγε και παραίτησέ τον, όχι μόνο αν είναι άνθρωπος, αλλά κάν άγγελος είναι από τον ουρανόν» 
(Άγ. Νικόδημος Αγιορείτης, Περί συνεχούς Μεταλήψεως, σ. 175).


«Πρέπει οι ακροαταί να είναι εκπαιδευμένοι στις Γραφές και να κρίνουν αν τα λεγόμενα των διδασκάλων είναι σύμφωνα με τις Γραφές. Κι όσα είναι ξένα να τα αποβάλλουν και εκείνους που επιμένουν σ’ αυτά να τους αποστρέφωνται δυνατά» 
(Μ. Βασίλειος).

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.

Όποιον μνημονεύουμε με εκείνον κοινωνούμε και με όποιον κοινωνούμε τον μνημονεύουμε. Ολα τα άλλα είναι προφάσεις εν αμαρτίαις.
Έλεγε ο άγιος Αθανάσιος «Εάν ο επίσκοπος ή ο πρεσβύτερος, οι όντες οφθαλμοί της Εκκλησίας, κακώς αναστρέφωνται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (=πρέπει) αυτούς εκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ άνευ αυτών συναθροίζεσθαι εις ευκτήριον οίκον, ή μετ' αυτών εμβληθήναι, ως μετά Άννα και Καϊάφα, εις τήν γέενναν του πυρός» (Μ. Αθανασίου, ΒΕΠΕΣ, 33, 199) και "ων το φρόνημα αποστρεφόμεθα, τούτους από της κοινωνίας προσήκει(=αρμόζει) φεύγειν" (PG 26, 1188 Β).

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ - ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΔΟΞΑΣΑΤΕ...


O Συναξαριστής της ημέρας.

Κυριακή, 29 Δεκεμβρίου 2013

Μετά την Χριστού Γέννησιν των υπό του Ηρώδου αναιρεθέντων νηπίων.

Ὅταν οἱ Μάγοι δὲν ἐπέστρεψαν στὸν Ἡρώδη νὰ τοῦ ποῦν ποῦ εἶναι ὁ Χριστός, ὁ πονηρὸς αὐτὸς βασιλιὰς μηχανεύθηκε ἄλλο σχέδιο γιὰ νὰ ἐξοντώσει τὸ Θεῖο Βρέφος.
Εἶχε ἀκούσει ὅτι, σύμφωνα μὲ τὶς Γραφές, τόπος γέννησης τοῦ Χριστοῦ θὰ ἦταν ἡ Βηθλεέμ. Ἐπειδὴ ὅμως δὲ γνώριζε ποιὸς ἦταν ὁ Ἰησοῦς ἂν βρισκόταν μέσα στὴ Βηθλεὲμ ἢ στὰ περίχωρά της καὶ ἐπειδὴ συμπέρανε ὅτι τὸ παιδὶ θὰ ἦταν κάτω ἀπὸ δυὸ χρονῶν, ἔδωσε διαταγὴ νὰ σφαγοῦν ὅλα τὰ παιδιὰ τῆς Βηθλεὲμ καὶ τῶν περιχώρων της, μέχρι τῆς ἡλικίας τῶν δύο ἐτῶν.

Ἡ σφαγὴ ἔγινε ξαφνικά, ὥστε νὰ μὴ μπορέσουν οἱ οἰκογένειες νὰ ἀπομακρυνθοῦν μὲ τὰ βρέφη τους. Καὶ οἱ δυστυχισμένες μητέρες εἶδαν νὰ σφάζονται τὰ παιδιά τους μέσα στις  ἴδιες τὶς ἀγκαλιές τους.
Ἡ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, πολὺ σωστὰ ἀνακήρυξε Ἅγια τὰ σφαγιασθέντα αὐτὰ παιδιά, διότι πέθαναν σὲ μία ἀθώα ἡλικία καὶ ὑπῆρξαν κατὰ κάποιο τρόπο οἱ πρῶτοι μάρτυρες τοῦ χριστιανισμοῦ. Μπορεῖ βέβαια νὰ μὴ βαπτίσθηκαν ἐν ὕδατι, βαπτίσθηκαν ὅμως, μέσα στὸ ἴδιο εὐλογημένο αἷμα τοῦ μαρτυρίου τους.

Τι περίεργη που είναι αυτή η ζωή!

Για τριάντα περίπου χρόνια που εκκλησιαζόμουν στους ναούς του Καναδά, άκουγα τον «Ποιμένα» κ. Σωτήριο να μας διαβεβαιώνει ότι όσοι ακολουθούμε έναν αφορισμένο θα πάμε στη κόλαση.


Τώρα που δεν εκκλησιάζομαι στους ναούς που μνημονεύουν τον αιρετικό «Μητροπολίτη» της τοπικής ελληνορθόδοξης «Εκκλησίας», κάνοντας υπακοή στην Αγία Γραφή και στους Πατέρες της Εκκλησίας, έρχεται ο κ. Σωτηρόπουλος να με διαβεβαιώσει ότι θα πάω στη κόλαση επειδή δεν εκκλησιάζομαι στους ναούς του αιρετικού «Μητροπολίτη» κ. Σωτηρίου!!!

Πιο ευάρεστον στόν Κύριον

Τότε ένας ησυχαστής, μου υπενθύμισε την περίπτωση του ασκητού πού, μετά την άλωση τής Κωνσταντινουπόλεως, είδε επάνω στήν αγία Πρόθεση ερειπωμένου Ναού, μία γουρούνα με τα νεογνά της και άρχισε να κλαίει και νά οδύρεται. Τότε ενεφανίσθη Άγγελος Κυρίου και του λέγει· Αββά, τί κλαίεις; Γνωρίζεις ότι, αυτό πού είδες, είναι πιο ευάρεστον στόν Κύριον από την αναξιότητα τών ιερέων, πού λειτουργούσαν; Και ο Αγγελος εγένετο άφαντος.

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2013

Orthodox Christmas Canon, 9th Ode


O Συναξαριστής της ημέρας.

Σάββατο, 28 Δεκεμβρίου 2013

Των εν Νικομηδεία 2000 μαρτύρων, Δόμνας μάρτυρος.

Τὸν 4ο αἰώνα μ.Χ., ἐπὶ Διοκλητιανοῦ καὶ Μαξιμιανοῦ, οἱ χριστιανοὶ τῆς Νικομήδειας ἦταν ἀρκετὰ πολυπληθείς. Ὁ ἐπίσκοπος Ἄνθιμος, ἄνδρας ἄξιος καὶ μὲ αὐταπάρνηση, κοπίαζε νύχτα – μέρα γιὰ τὶς ψυχὲς τῶν πιστῶν. Ἡ πρόοδος αὐτὴ τῶν χριστιανῶν κέντρισε τὸ φθόνο τῶν εἰδωλολατρῶν ἀρχόντων καὶ θέλησαν νὰ ἐξοντώσουν τὴν χριστιανικὴ Ἐκκλησία, προπάντων στὰ μεγαλύτερα καὶ πολυπληθέστερα κέντρα της.
Σχεδίασαν λοιπόν, ἀνήμερα Χριστούγεννα νὰ κάνουν γενικὴ σφαγὴ τῶν χριστιανῶν τῆς Νικομήδειας. Οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μαζευτεῖ καὶ πανηγύριζαν τὸ κοσμοσωτήριο γεγονὸς τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐπίσκοπος, μόλις πληροφορήθηκε ὅτι τοὺς εἶχαν περικυκλώσει στρατὸς καὶ ὄχλος εἰδωλολατρῶν μὲ ὄπλα καὶ ρόπαλα, διέταξε νὰ γίνει γρήγορα ἡ κοινωνία τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ἔπειτα, βάπτισε τοὺς κατηχουμένους, γιὰ νὰ ἔχουν ἀσφαλὴ ἐφόδια στὴν αἰώνια σωτηρία.
Τότε οἱ εἰδωλολάτρες ἔβαλαν φωτιὰ στὸ ναό, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καοῦν χιλιάδες πιστοί. Τὸ τραγικὸ αὐτὸ γεγονός, ἀντὶ νὰ μειώσει τὸν ἀριθμὸ τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας, ἀντίθετα τὸν πολλαπλασίασε καὶ χαλύβδωσε ἀκόμα περισσότερο τὸ ἠθικὸ τῶν πιστῶν.

Ἔτσι καὶ στὴν περίπτωση αὐτὴ ἀποδείχθηκε περίτρανα αὐτὸ ποὺ εἶπε ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός: «καὶ πύλαι ἅδου οὗ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ὁ θάνατος δηλαδὴ καὶ οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ, δὲ θὰ ὑπερισχύσουν, οὔτε θὰ κατανικήσουν τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

Ισαάκ του Σύρου:

 «Οι πειρασμοί του παρόντος κόσμου είναι πολλοί και τα κακά δεν απομακρύνονται από σου, αλλ΄ αναβρύουσι και εντός σου και υποκάτω των ποδών σου, και όμως μην απομακρυνθής εκ του τόπου, εν ω ευρίσκεσαι, μήτε να αποφύγης τους πειρασμούς, και όταν ο Θεός νεύση, θέλει σε ελευθερώσει από αυτούς. Ταύτα δε πάντα ωκονόμησεν ο Θεός εν σοφία δια την ιδικήν σου ωφέλειαν, όπως κρούης επιμόνως την θύραν του ελέους Αυτού, και δια του φόβου των θλίψεων σπαρή εις τον νου σου η ενθύμησις Αυτού, και πλησιάσης εις Αυτόν δια των δεήσεων, και αγιασθή η καρδία σου δια της ακαταπαύστου ενθυμήσεως Αυτού».

Ο ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι Μ ΚΩΝΣΤΑΜΟΝΙΤΟΥ ΓΙΑ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟ,ΒΟΜΒΑ!!!

http://agiooros.org/viewtopic.php?f=85&t=8714


Η προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως

Μὲ τὸ κείμενο  τῆς Ζ΄ Συνελεύσεως τοῦ Balamand Παπικοὶ καὶ “Ὀρθόδοξοι” Οἰκουμενιστές, κάνοντας ἕνα θεαματικὸ ἅλμα καὶ παρακάμπτοντας πλῆθος αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Παπισμοῦ, φθάνουν ξαφνικὰ στὸ σημεῖο νὰ ἀναγνωρίσουν ἀλλήλους ὡς πλήρεις καὶ ἀληθεῖς “ἀδελφὲς Ἐκκλησίες”, μὲ ἔγκυρα μυστήρια, μὲ ταυτότητα πίστεως, με  ἀποστολικὴ διαδοχὴ καὶ διὰ τοῦτο “ἀπὸ κοινοῦ ὑπευθύνους διὰ τὴν τήρησιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ πιστότητι πρὸς τὴν θείαν οἰκονομίαν, ἰδιαίτατα ὡς πρὸς τὴν ἑνότητα”  (παράγρ. 13 καὶ 14), πρᾶγμα ποὺ συνιστᾶ πραγματικὴ προδοσία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Πέραν τούτου ἡ ἐπιτευχθεῖσα καταδίκη τῆς Οὐνίας στὸ Freising τὸ 1990, ἀνατρέπεται μὲ νέες ἀποφάσεις στὸ Balamand, ὅπου πανηγυρικὰ ἀθωώνεται καὶ ἐπὶ πλέον οἱ Οὐνίτες ἀποκτοῦν τὸ δικαίωμα νὰ συμμετέχουν στὸ διάλογο μὲ ἐκπροσώπους της.

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου 2013

"είχε και Αυτή μικρές προσωπικές αμαρτίες"

Πιστεύω ότι οι πτώσεις του κυρίου Σωτηρόπουλου δεν θα σταματήσουν αν δεν ανακαλέσει την βλασφημία του για το πρόσωπο της Κυρίας Θεοτόκου. Πιστεύει ότι η Πάναγνος ήγουν κατά πάντα αγνή, όχι μόνον κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχήν, όχι μόνον κατά τας σωματικάς αισθήσεις και ενεργείας, αλλά και κατά τας ψυχικάς, πριν τον Ευαγγελισμό: "είχε και Αυτή μικρές προσωπικές αμαρτίες". 
Ο Άγιος Ιουστίνος (Πόποβιτς) γράφει: κάθε αμαρτία είναι μία μικρή κόλασις (Ανθρωπος και Θεάνθρωπος σελ. 96).
 
Κατά τον κύριο Σωτηρόπουλο, έζησε και η Κυρία Θεοτόκος, πριν τον
Ευαγγελισμό, "μικρές προσωπικές κολάσεις"!!!
Ὁ Θεοτοκόφιλος Ἅγιος Γρηγόριος διδάσκει ὅτι ὁ Θεὸς θέλοντας νὰ δημιουργήσει, νὰ ζωγραφίσει μία εἰκόνα, ἕνα πίνακα, πάνω στὸν ὁποῖο θὰ ἦταν συγκεντρωμένα ὅλα τὰ καλά, ἕνα κρᾶμα ὅλων τῶν θείων καὶ ἀνθρωπίνων χαρισμάτων, στολίδι καὶ καλλονὴ καὶ τοῦ ὁρατοῦ καὶ τοῦ ἀοράτου κόσμου, ἀπὸ τὴν ὁποία εἰκόνα θὰ ἀποδεικνυόταν καὶ ἡ δύναμη τοῦ δημιουργοῦ της ὡς καλλιτέχνου, κατασκεύασε τόσο πάγκαλη τὴν Θεοτόκο, ἀφοῦ συγκέντρωσε ἐπάνω Της ὅλα τὰ καλὰ τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν ἀγγέλων.
 
Ο ιερός Κοσμάς ο Μελωδός (ΕΟΡΤΟΔΡΟΜΙΟΝ σελ. 156)γράφει: Η δε του Κυρίου Μήτηρ μηδέ κατά τον νουν μολυνθήναι ποτε πιστεύεται
διο και αμόλυντος κέκληται.
Ο Βρυέννιος Ιωσήφ γράφει: η γαρ εν τω της ζωής αυτής παντί χρόνω και οράσει και γεύσει και ακοή και αφή και οσφρήσει και νω και διανοία και δόξη και φαντασία και αισθήσει και, ενί λόγω, πάσαις δυνάμεσι και ψυχικαίς και σωματικαίς άβατον λογισμοίς ρυπαροίς εαυτήν όλην τηρήσασα, εικότως αν Αειπάρθενος λέγοιτο.
Ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας γράφει: Ης γαρ η αγιωσύνη την κτιστήν πάσαν φύσιν εκβέβηκεν, ουκ αν λόγος κτίσματος ταύτην αξίως υμνήσαι δύναιτο.
Ἅγιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης:
Μιά ἄλλη φορά ἄκουγα στήν ἐκκλησία τήν ἀνάγνωση τῶν προφητειῶν τοῦ Ἡσαΐα, καί στίς λέξεις «Λούσασθε καί καθαροί γίνεσθε» (Ἡσ. α ́ 16) σκέφτηκα: «Μήπως ἡ Παναγία ἁμάρτησε ποτέ, ἔστω καί μέ τό λογισμό;». Καί, ὤ τοῦ θαύματος! Μέσα στήν καρδιά μου μιά φωνή ἑνωμένη μέ τήν προσευχή πρόφερε ρητῶς: «Ἡ Θεοτόκος ποτέ δέν ἁμάρτησε, οὔτε κἄν μέ τήν σκέψη». Ἔτσι τό Ἅγιο Πνεῦμα μαρτυροῦσε στήν καρδιά μου γιά τήν ἁγνότητά Της.
Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης γράφει: Διότι τόσον η Θεοτόκος ήτον καταπεπυκνωμένη κύκλω κατά την ψυχήν και τω σώμα από τας αρετάς και τας θείας και υπερφυσικάς χάριτας, ώστε δεν ευρήκεν ουδέ την παραμικράν είσοδον ο Διάβολος, δια να εμβάση εις το πανάγιον αυτής υποκείμενον καμμίαν προσβολήν πονηρού λογισμού.
Λέγει ο Μέγας Αθανάσιος: Αυτή ήτον όντως η επτάφωτος λυχνία των επτά χαρισμάτων τού αγίου Πνεύματος, με τα οποία έλαμπε από τους πρώτους χρόνους της ηλικίας. Αυτή ήτον η ζωηφόρος τράπεζα του άρτου της ζωής. Αυτή το χρυσούν θυμιατήριον όπου εκράτησεν αφλέκτως το πυρ της Θεότητος. Αυτή η στάμνος η χρυσή, οπού εβάσταξε το ουράνιον μάννα. Αυτή η πλάκα, οπού έφερε σωματούμενον τον ενυπόστατον Λόγον. Αυτή η ράβδος, όπου εβλάστησε παραδόξως το άνθος της αφθαρσίας. Αυτή η κιβωτός, οπού έσωσεν εκ τού κατακλυσμού της αμαρτίας το ανθρώπινον γένος. Αυτή το θείον ιλαστήριον, οπού επεσκίαζεν, όχι τα Χερουβίμ, άλλ' αυτή η δύναμις τού Υψίστου. Αυτή η θεοδόχος γαστήρ, τα όντως άγια των αγίων, οπού άπαξ εισήλθεν ασπόρως και εξήλθεν αφθόρως ο αθάνατος Αρχιερεύς, όταν ο Λόγος σαρξ εγένετο.
Η Κυρία Θεοτόκος ήτο και κατά τα δύο καθαρά και αμόλυντος : και κατά το σώμα και κατά την ψυχήν και κατά την πράξιν και κατά τον λογισμόν. Όθεν ο προφήτης Ιεζεκιήλ αινιγματωδώς είπε περί της Κυρίας Θεοτόκου : Και ιδού δόξα Θεού Ισραήλ ήρχετο κατά την οδόν την προς ανατολάς (ήτοι εις την ψυχήν της Παρθένου), και η γη (ήτοι το σώμα της Παρθένου), εξέλαμπεν ως φέγγος από της δόξης κυκλόθεν.
 


«Ω των υπέρ έννοιαν θαυμάτων σου, Πανάχραντε! Ξένη σου η γέννησις υπάρχει∙ ξένος ο τρόπος ο της αυξήσεως∙ ξένα και παράδοξα τα σα πάντα, Θεονύμφευτε, και βροτοίς ανερμήνευτα».

Μπορεί ο Ορθόδοξος να κοινωνεί με τον παπόδουλο οικουμενιστή;

Μπορεί το άχυρο να είναι μαζί με το σιτάρι; Μπορεί ο λύκος να κοινωνεί με το πρόβατο; Μπορεί ο  Ορθόδοξος να κοινωνεί με τον παπόδουλο οικουμενιστή; «Οὐ δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν, καὶ τραπέζης δαιμονίων. Τίς μετοχὴ δικαιοσύνης καὶ ἀνομίας; ἢ τίς κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος; τίς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαρ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου; τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων;»