Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΚΑΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κορίνθου του εν τη νήσω Χίω ασκήσαντος και εν αυτή οσίως εν έτει αωε΄ (1805) τελευτήσαντος και προς Κύριον μεταστάντος.

Μακάριος ο εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών, ο της Κορίνθου Αρχιεπίσκοπος και της νήσου Χίου το καύχημα, το της αρετής ακροθίνιον, ο εν τοις εσχάτοις καιροίς διαλάμψας, εορτάζεται σήμερον, Οσιώτατοι Πατέρες και αδελφοί ευλαβέστατοι, του οποίου τον Βίον συνέγραψεν ο ρητορικώτατος κάλαμος του πνευματικού αυτού τέκνου και μεγάλου διδασκάλου Αθανασίου του Παρίου, διο εντείνατε την προσοχήν σας, ίνα ακούσητε Βίον γλυκύτατον νέου μεγάλου Αγίου από τοιούτον μέγαν διδάσκαλον γεγραμμένον και μεγάλως θέλετε πνευματικώς ευφρανθή. Eπαινετή βέβαια και λίαν θαυμαστή εστάθη πάντοτε και πανταχού, ως θεός και θεοποιός η ευλογημένη αρετή. Ποίος δεν γνωρίζει τούτο;

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ΑΓΑΠΗΤΟΣ ο Πάπας Ρώμης εν ειρήνη τελειούται.

Αγαπητός Α΄ ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της Ρώμης Επίσκοπος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του μεγάλου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565). Ούτος ανατραφείς μετά πάσης αρετής και ασκήσεως, ανεβιβάσθη εις το της Αρχιερωσύνης αξίωμα και έγινε Πάπας της Ρώμης. Έπειτα ηθέλησε να μεταβή εις Κωνσταντινούπολιν, ίνα συναντήση τον βασιλέα Ιουστινιανόν. Καθ’ οδόν δε ευρισκόμενος ο Άγιος έδωκεν απόδειξιν της αρετής του και της προς τον Θεόν παρρησίας αυτού. Διότι εν ω ήρχετο εις την Ελλάδα, εύρεν άνθρωπον πάσχοντα εκ δύο ανιάτων παθών· ούτε δηλαδή να ομιλήση ηδύνατο, ούτε να περιπατήση, αλλά από της γεννήσεώς του ήτο άλαλος και μόλις και μετά βίας εσύρετο κατά γης ως ερπετόν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΔΡΙΑΝΟΥ του Νέου.

Αδριανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εις εκ των Χριστιανών εκείνων, οι οποίοι, συλληφθέντες υπό των ειδωλολατρών, εφυλακίσθησαν. Εν ω δε οι ειδωλολάτραι προσέφερον θυσίας εις τους ψευδωνύμους θεούς των, εξήγαγον και τούτον τον Άγιον εκ της φυλακής και τον ηνάγκαζον να πλησιάση και αυτός εις τον βωμόν και να προσφέρη λιβανωτόν, ήτοι θυμίαμα εις τους δαίμονας. Ο δε γενναίος Μάρτυς του Χριστού όχι μόνον δεν έπραξε τούτο, αλλ’ ορμήσας εκρήμνισε τον βωμόν, τας επ’ αυτού θυσίας έχυσε και το πυρ διεσκόρπισεν. Όθεν εκίνησε την οργήν του άρχοντος και ήναψε τας καρδίας των παρευρεθέντων ειδωλολατρών, οι οποίοι, κρατήσαντες αυτόν, τον έδειραν ανηλεώς, διότι άλλος μεν δια ράβδων εκτύπα αυτόν, άλλος δε δια λίθων το στόμα του συνέτριβε και άλλος έτυπτεν αυτόν εις την κεφαλήν. Τελευταίον δε, ανάψαντες κάμινον μεγάλην, έρριψαν τον Άγιον εντός αυτής και ούτως ετελείωσεν ο μακάριος τον δρόμον του Μαρτυρίου του, και απήλθε στεφανηφόρος εις τα ουράνια.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΣΥΜΕΩΝ Επισκόπου Περσίας και των συν αυτώ ΑΥΔΕΛΛΑ Πρεσβυτέρου, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και ετέρων Χιλίων Εκατόν Πεντήκοντα.

Συμεών, Αυδελλάς, Γοθαζάτ, Φουσίκ και οι μετ’ αυτών συναθλήσαντες έτεροι χίλιοι εκατόν πεντήκοντα Άγιοι Μάρτυρες έζων εις την Περσίαν κατά τους χρόνους Σαβωρίου του βασιλέως των Περσών 325 – 379 και Κωνσταντίνου του μεγάλου, βασιλέως των Ρωμαίων 307 – 337. Ήσαν δε ο Συμεών Επίσκοπος και πνευματικός προϊστάμενος όλων των εκεί Χριστιανών, ο Αυδελλάς Πρεσβύτερος, οι δε λοιποί άρχοντες και αρχόμενοι του βασιλείου των Περσών.