Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Προφήτου ΙΕΡΕΜΙΟΥ.

Ιερεμίας, ο θαυμάσιος του Κυρίου Προφήτης, ήτο ηγιασμένος εκ κοιλίας μητρός του, διότι ούτω λέγει περί αυτού ο Θεός· «Προ του με πλάσαι σε εν κοιλία, επίσταμαί σε και προ του σε εξελθείν εκ μήτρας, ηγίακά σε, Προφήτην εις έθνη τέθεικά σε» (Ιερεμ. α: 5)· κατήγετο δε εκ της Αναθώθ και ήκμασε χκ΄ (620) έτη προ Χριστού. Ούτος ο Άγιος Προφήτης μετά την άλωσιν της Ιερουσαλήμ υπό του Ναβουχοδονόσορος, βασιλέως της Βαβυλώνος, κατήλθεν εις τας Τάφνας της Αιγύπτου, τας ελληνιστί ονομαζομένας Δάφνας και εκεί, προφητεύων, ελιθοβολήθη υπό του λαού του Ισραήλ, του καταφυγόντος εις Αίγυπτον, αποθανών δε ενεταφιάσθη εις τον τόπον του παλατίου του βασιλέως Φαραώ, οπότε οι Αιγύπτιοι εδόξασαν και ετίμησαν αυτόν, διότι ευηργετήθησαν παρ’ αυτού, επειδή, δια προσευχής του, ενεκρώθησαν αι ασπίδες, αι οποίαι εξωλόθρευον τους Αιγυπτίους, καθώς ενεκρώθησαν επίσης και τα θηρία, τα οποία ευρίσκονται εντός των υδάτων της Αιγύπτου και τα οποία οι μεν Αιγύπτιοι ονομάζουσιν εφώθ, οι δε Έλληνες κροκοδείλους.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη της Αγίας Νεομάρτυρος ΜΑΡΙΑΣ μαρτυρησάσης εν έτει 1826.

Μαρία η καλλιπάρθενος Νεομάρτυς, η επονομαζομένη Μεθυμοπούλα, εγεννήθη από γονείς ευσεβείς, εις τι χωρίον της επαρχίας Μεραμβέλου της Κρήτης, Κάτω Φουρνή ονομαζόμενον. Ταύτης της μακαρίας ηράσθη χωροφύλαξ Τουρκαλβανός, την οποίαν προσεπάθει να προσελκύση εις έρωτα αυτού και λάβη αυτήν ως σύζυγον, επομένως δε εξισλαμίση αυτήν. Αλλ’ η σωφρονεστάτη νεάνις και πιστή προς την πίστιν του Ιησού Χριστού, όταν κατά τύχην έβλεπεν αυτόν, διότι εκείνος έσπευδε προς συνάντησιν αυτής, όταν αντελαμβάνετο ότι αύτη εξήρχετο της οικίας προς οικιακήν υπηρεσίαν, αύτη, λέγω, η μακαρία τόσον απεστρέφετο αυτόν, ως να έβλεπε αποτρόπαιον τινά δαίμονα, αν και ο μιαρός εκείνος εδείκνυεν εις αυτήν συμπάθειαν και προσεπάθει δια κολακειών και υποσχέσεων στολισμών και πλούτου και άλλων απείρων αγαθών, να ελκύση αυτήν εις την αγάπην του.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Οσίου και Θεοφόρου Πατρός ημών ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ του Χίου.

Νικηφόρος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών εγεννήθη το έτος 1750 εις τα Καρδάμυλα της Χίου εξ ευσεβών γονέων, βαπτισθείς δε δια του Αγίου Βαπτίσματος ωνομάσθη Γεώργιος. Ασθενήσας κατά την παιδικήν αυτού ηλικίαν υπό λοιμικής ασθενείας, ήλθεν εις κίνδυνον θανάτου, ιδόντες δε τούτο οι γονείς του προσέτρεξαν μετά δακρύων και πίστεως εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον παρακαλούντες να θεραπεύση τον υιόν των και να τον αφιερώσωσιν εις την Ιεράν Μονήν της Παναγίας την επιλεγομένην Νεαμονήτισσαν, όπως υπηρετή ταύτην.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου: Το Μαρτύριον του Αγίου Νέου Οσιομάρτυρος Ακακίου.

Ακάκιος ο νέος Οσιομάρτυς, ο εν τω Αγίω Βαπτίσματι πρότερον Αθανάσιος κληθείς, κατήγετο από κώμην τινά της Μακεδονίας, Νεοχώριον καλουμένην, πλησίον της Θεσσαλονίκης ευρισκομένην, γεννηθείς από γονείς ευσεβείς, οίτινες, επειδή ήσαν πτωχοί και μη δυνάμενοι να πορίζωνται τα προς το ζην αναγκαία, μετώκησαν εις την πόλιν των Σερρών με τον Αθανάσιον και τους λοιπούς αδελφούς του, των οποίων αυτός ήτο ο μεγαλύτερος, ηλικίας τότε εννέα ετών.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ Αρχιεπισκόπου Πάφου της εν Κύπρω.

Πανάρετος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της περιφήμου Πάφου της Κύπρου Αρχιεπίσκοπος, ο παρ’ ημών σήμερον εορταζόμενος, ανέθαλε κατά τον ιη΄ (18^ον) αιώνα εν τη περιωνύμω νήσω της Κύπρου. Καθώς δε ο κηρός των μελισσών γεννάται εντός των ανθέων πολλών δένδρων, θάμνων, φυτών και βοτάνων, ευρισκομένων εις παν μέρος της γης, εξαγόμενος δε δια της μελίσσης και επεξεργαζόμενος υπ’ αυτής γίνεται χρήσιμος εις πάντα άνθρωπον, τοιουτοτρόπως συνέβη και με τον Άγιον τούτον.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, ο Άγιος Μάρτυς ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ξίφει τελειούται.

Φιλόσοφος, ο μέγας Μάρτυς του Χριστού, είχε μεν πατρίδα την Αλεξάνδρειαν, καθώς διηγήθη περί αυτού ο μέγας εν Ασκηταίς Αντώνιος, ετελείωσε δε το Μαρτύριον με τον ακόλουθον τρόπον: Εις Αλεξάνδρειαν ήτο κήπος τις ωραιότατος, πλήρης πάσης αισθητής χάριτος και εντός αυτού προσέταξεν ο τότε τύραννος να στρωθή κλίνη κεκαλλωπισμένη, επί της οποίας εξήπλωσαν ύπτιον τον Άγιον τούτον Φιλόσοφον, δέσαντες αυτού τας χείρας και τους πόδας. Τότε έφεραν πόρνην τινά, η οποία εστάθη άνωθεν του Αγίου και όχι μόνον δι’ ασέμνων λόγων παρεκίνει τον Άγιον εις αισχράν πράξιν, αλλά και προς τούτοις ενηγκαλίζετο αυτόν δια των μιαρών χειρών της και τον κατεφίλει και ασυστόλως τον ήγγιζεν.

Τη Α΄ (1η) Μαϊου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΤΑ του Πέρσου.

Βατάς ο Άγιος Μάρτυς κατήγετο εκ Περσίας, πατροπαράδοτον έχων την εις Χριστόν πίστιν. Όταν δε έγινε τριακονταετής, ήκουσε του Κυρίου λέγοντος εις το Ευαγγέλιον: «Ει τις έρχεται προς με και ου μισεί τον πατέρα εαυτού και την μητέρα και την γυναίκα και τα τέκνα και τους αδελφούς και τας αδελφάς, έτι δε και την εαυτού ψυχήν, ου δύναταί μου μαθητής είναι» (Λουκ. ιδ:26), επληρώθη τότε Πνεύματος Αγίου και ούτω εγνώρισε τον θεϊκόν πόθον. Όθεν, εγκαταλείψας όλα τα του κόσμου πρόσκαιρα αγαθά, μετέβη εις Μοναστήριον και έγινε Μοναχός.

Τη Λ΄ (30ην) Απριλίου, η Αγία Νεομάρτυς ΑΡΓΥΡΗ η κατά το έτος αψκε΄ (1725) εν Κωνσταντινουπόλει τον Χριστόν ομολογήσασα και βασανισθείσα εν τη φυλακή τελειούται.

Αργυρή η πάγχρυσος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της Προύσης, εις την οποίαν και εγεννήθη εξ ευσεβών γονέων. Ήτο δε ωραία την όψιν και φοβουμένη τον Θεόν. Αύτη λοιπόν η μακαρία ενυμφεύθη· νεόνυμφος δε έτι ούσα, ηγαπήθη από Τούρκον τινά γείτονά της, όστις ζητών να την φέρη εις την κακήν γνώμην του και μη δυνηθείς, εψευδομαρτύρησεν κατ’ αυτής εις τον κριτήν της Προύσης, ότι είπε να γίνη Τούρκισσα. Τότε ο κριτής εφυλάκισεν ευθύς την Αγίαν. Ο δε σύζυγός της εθεώρησε καλλίτερον να μεταφέρη την δίκην εις την Κωνσταντινούπολιν. Ήλθε λοιπόν εκεί και ο εχθρός της Αγίας και εψευδομαρτύρει κατ’ αυτής ισχυριζόμενος έμπροσθεν του κριτού την ιδίαν κατά της Μάρτυρος κατηγορίαν. Η δε Μάρτυς απεκρίθη, ότι δεν γνωρίζει να είπε ποτέ τοιούτον λόγον αρνουμένη την Πίστιν της και ότι είναι Χριστιανή και Χριστιανή θέλει να αποθάνη. Όθεν, δια προσταγής του κριτού, αφού έδειραν την Αγίαν, την έκλεισαν εις την φυλακήν.

Τη Λ΄ (30η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΔΟΝΑΤΟΥ Επισκόπου Ευροίας.

Δονάτος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήτο Επίσκοπος πόλεως τινός Ευροίας καλουμένης, ήτις κείται κατά την παλαιάν Ήπειρον, την άχουσαν Μητρόπολιν τα Ιωάννινα, ζήσας κατά τους χρόνους Θεοδοσίου του Μεγάλου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 379 – 395. Έχει δε η πόλις αύτη κώμην ονομαζομένην Σωρείαν, όπου ευρίσκετο πηγή τις ύδατος, εκ του οποίου όσοι ήθελον πίει, απέθνησκον με πικρόν θάνατον. Τούτο μαθών ο αγιώτατος ούτος Δονάτος μετέβη εις την πηγήν μετά των Ιερέων και Κληρικών του, ως δε έφθασεν εκεί, βροντή μεγάλη ηκούσθη, μετά δε ταύτην εξήλθεν εκ της πηγής θανατηφόρος δράκων, όστις, πλησιάσας τον Άγιον, προσεπάθει να περιπλέξη δια της ουράς του τους πόδας του όνου, επί του οποίου εκάθητο ο μακάριος.

Τη Λ΄ (30η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΙΑΚΩΒΟΥ, αδελφού Ιωάννου του Θεολόγου.

Ιάκωβος ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος ήτο υιός του Ζεβεδαίου και αδελφός πρεσβύτερος Ιωάννου του Θεολόγου. Μετά δε την κλήσιν των Αγίων Αποστόλων Ανδρέου και Πέτρου προσεκλήθη υπ’ Αυτού του Κυρίου, ίνα μαθητεύση παρ’ Αυτώ μετά του αδελφού του Ιωάννου. Ευθύς λοιπόν αφήσαντες τον πατέρα και το πλοίον των, ως και όλα τα υπάρχοντά των, ηκολούθησαν τον Κύριον. Τόσον δε πολύ ηγάπησεν αυτούς ο Δεσπότης Χριστός, ώστε εις μεν τον ένα αδελφόν, τον Ιωάννην, προσέφερε το στήθος του, ίνα ανακλιθή επ’ αυτού, εις δε τον άλλον αδελφόν, τούτον δηλαδή τον θείον Ιάκωβον, έδωκε την τιμήν να πίη το ποτήριον του θανάτου, το οποίον Αυτός ο ίδιος ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έπιεν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ Μητροπολίτου Θηβών και εξάρχου πάσης Βοιωτίας του Καλοκτένους και νέου Ελεήμονος.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, Επίσκοπος Θηβών και πάσης Βοιωτίας, ο Καλοκτένης, εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΒ΄ αιώνος εις την πρωτεύουσαν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, εξ ευγενών και πλουσίων γονέων καλουμένων του μεν πατρός αυτού Κωνσταντίνου, την επωνυμίαν Καλοκτένης, της δε μητρός Μαρίας, οίτινες και ανέθρεψαν το τέκνον των τούτο εν πάση παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Πριν ή όμως προχωρήσωμεν εις την εξιστόρησιν των λεπτομερειών του Βίου τού ευλογημένου τούτου Πατρός, καλόν θεωρούμεν να περιγράψωμεν εν γενικαίς γραμμαίς την κατάστασιν του καιρού εκείνου. Διότι δια να μάθη τις τον βίον ανθρώπου παλαιοτέρας εποχής, πρέπει να γνωρίση την κοινωνικήν και πολιτικήν κατάστασιν των χρόνων εκείνων, να γνωρίζη τον τρόπον της ζωής των τότε ανθρώπων, την χώραν, εις την οποίαν εκείνος έζησε, και επί τούτων στηριζόμενος ως επί ασφαλών θεμελίων να μελετήση και περιγράψη τον Βίον του προσώπου, περί ου πρόκειται.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, οι Άγιοι Μάρτυρες ΕΥΣΕΒΙΟΣ, ΖΗΝΩΝ, ΒΙΤΑΛΙΟΣ και ΝΕΩΝ πυρί τελειούνται.

Ευσέβιος, Ζήνων, Βιτάλιος και Νέων οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες κατήγοντο εκ της νήσου Κερκύρας, εις την οποίαν και έζων κατά τον καιρόν της εκεί διδασκαλίας των Αγίων Αποστόλων Ιάσονος και Σωσιπάτρου, υπό των οποίων και κατηχηθέντες επίστευσαν εις τον Χριστόν. Κατηγορηθέντες δε δια τούτο εις τον Κερκυλλίνον τον της νήσου βασιλέα, συνελήφθησαν και δεθέντες υπό των ειδωλολατρών με βαρείας αλύσεις, ωδηγήθησαν προ αυτού. Ερωτηθέντες δε και ομολογήσαντες τον Χριστόν, εγυμνώθησαν των ιματίων αυτών και εξαπλωθέντες επί της γης με δεδεμένας δια σχοινίων τας χείρας και τους πόδας εδάρησαν δια ράβδων επί ώρας πολλάς, ίνα εξαναγκασθούν να αρνηθούν τον Χριστόν και να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα. Αλλά μη πεισθέντες ουδέ δια λόγου να θυσιάσωσιν εις τους δαίμονας, ενεκλείσθησαν εις την φυλακήν, ως νεκροί. Μετά ταύτα, αναφθείσης μεγάλης καμίνου, εξεβλήθησαν της φυλακής και ριφθέντες εντός της φλεγομένης καμίνου, ετελειώθησαν.

Τη ΚΘ΄ (29η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων ΙΑΣΟΝΟΣ και ΣΩΣΙΠΑΤΡΟΥ.

Ιάσων και Σωσίπατρος οι Άγιοι του Χριστού Απόστολοι εγένοντο απ’ αρχής γνήσιοι μαθηταί και ακόλουθοι του μακαρίου Αποστόλου Παύλου, έφθασαν δε και μέχρι των ημερών καθ’ ας εβασίλευεν ο Κερκυλλίνος εις την νήσον Κέρκυραν, φόρου τότε υποτελή υπάρχουσαν εις τους Ρωμαίους. Πολλοί  δε τότε εκ των πιστευόντων εις τον Κύριον, σκληρώς παρά τούτου βασανιζόμενοι, ανελάμβανον τον της αθανασίας αγώνα και κατηξιούντο των στεφάνων του Μαρτυρίου, μεταξύ των οποίων πρώτοι υπήρξαν οι ένδοξοι ούτοι Άγιοι Απόστολοι Ιάσων και Σωσίπατρος. Κατά την εποχήν εκείνην ο μακάριος Παύλος, το πολύτιμον σκεύος της εκλογής, το στόμα του Χριστού, το φως εις τον κόσμον, έως εσχάτων την οικουμένην άπασαν διατρέχων και τον λόγον της αληθείας πανταχού σπείρων, εξορίζων ούτω εκ της οικουμένης τον διάβολον ώστε ουδέν σημείον της γης να μείνη άνευ της γνώσεως της Πίστεως του Χριστού, έφθασε και εις την πόλιν της Θεσσαλονίκης.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΜΕΜΝΟΝΟΣ του Θαυματουργού.

Μέμνων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών αποταξάμενος τον κόσμον και τα εν κόσμω δια την αγάπην του Θεού, δικαίως και ευαρέστως διήρχετο τον βίον με υπακοήν και υποταγήν· διο έγινε και Ηγούμενος Μοναχών. Αποκτήσας δε πραότητα και αγάπην, έγινε και θαυματουργός. Επιπεσόντων δε ποτέ ακρίδων εις τους αγρούς του Μοναστηρίου, εξελθών ο Άγιος εκ του Μοναστηρίου και προσευχηθείς, ω του θαύματος! εξηφανίσθησαν, ως να κατέκαυσε ταύτας πυρ ή να επνίγησαν εις ποταμόν. Ούτος ανέβλυσε δια προσευχής του και ύδωρ εις τόπον άνυδρον, το οποίον μέχρι της σήμερον αναβρύει εις δόξαν Χριστού. Φανείς δε εις ναύτας τινάς, οίτινες εν ώρα τρικυμίας τον επεκαλέσθησαν και εζήτουν την βοήθειάν του, εκυβέρνα το πλοίον και τους παρεθάρρυνε, μετ’ ολίγον δε διέσωσεν αυτούς αβλαβείς εις λιμένα. Δια τοιούτων θαυμασίων κοσμών τον βίον του ο αοίδιμος παρείχε παντοίας ευεργεσίας εις τους αυτόν επικαλουμένους. Ευαρεστήσας λοιπόν τω Θεώ μέχρι τέλους, απήλθε προς Αυτόν, φέρων μεθ’ εαυτού τον πλούτον και τα εφόδια της αρετής.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου, διήγησις ΘΑΥΜΑΤΟΣ γενομένου εν τη πόλει της εν Αφρική Καρθαγένης.

Θαύμα εξαίσιον και πάσης διηγήσεως άξιον εγένετο κατά τους χρόνους Ηρακλείου του βασιλέως και Νικήτα Πατρικίου εν έτει χκε΄ (625) εις την Καρθαγένην της Αφρικής, έχει δε τούτο ως εξής: Εις την Καρθαγένην ευρίσκετο κατά την εποχήν εκείνην στρατιώτης τις βασιλικός, επειδή δε επέπεσεν εις την πόλιν λοιμός πανώλους, παραλαβών ούτος την σύζυγόν του έφυγεν εις τι προάστιον, ίνα σωθή εκ του θανάτου. Ο διαβολος όμως παρακινήσας αυτόν εις σαρκικήν αμαρτίαν, τον ηνάγκασε να μοιχεύση την γυναίκα του γεωργού του. Μετά δε την αμαρτίαν προσβληθείς υπό της νόσου ταύτης, ήτις προσβάλλει τον βουβώνα, ήτοι τας βάσεις των μηρών, απέθανε και ετάφη.

Τη ΚΗ΄ (28η) Απριλίου μνήμη των Αγίων Εννέα Μαρτύρων, των εν Κυζίκω μαρτυρησάντων, ΘΕΟΓΝΙΔΟΣ, ΡΟΥΦΟΥ, ΑΝΤΙΠΑΤΡΟΥ, ΘΕΟΣΤΙΧΟΥ, ΑΡΤΕΜΑ, ΜΑΓΝΟΥ, ΘΕΟΔΟΥΛΟΥ, ΘΑΥΜΑΣΙΟΥ και ΦΙΛΗΜΟΝΟΣ.

Θέογνις ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς και οι μετ’ αυτού εν Κυζίκω συμμαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες Ρούφος, Αντίπατρος, Θεόστιχος, Αρτεμάς, Μάγνος, Θεόδουλος, Θαυμάσιος και Φιλήμων κατήγοντο μεν εκ διαφόρων τόπων, συνελήφθησαν δε υπό των ειδωλολατρών εν Κυζίκω και ερωτηθέντες περί της του Χριστού Πίστεως, κατήσχυναν τον άρχοντα της Κυζίκου δια της γενναίας αυτών γνώμης, εμπαίξαντες την πλάνην των ειδώλων. Ετιμωρήθησαν τόυε με διαφόρους βασάνους, δεν εθυσίασαν όμως εις τα είδωλα, αλλά προσέφερον εαυτούς θυσίαν ζώσαν εις τον ζώντα Θεόν, αποκεφαλισθέντες δια ξίφους. Όθεν και μετά θάνατον εγένοντο άμισθοι ιατροί διαφόρων παθών εις τους μετά πίστεως προς τούτους προσερχομένους.

Τη ΚΖ΄ (27η) Απριλίου, ο Άγιος ΕΥΛΟΓΙΟΣ ο Ξενοδόχος εν ειρήνη τελειούται.

Ευλόγιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ούτος, ο δια την περιάκουστον αρετήν της φιλοξενίας του αποκληθείς Ξενοδόχος, ήκμαζεν εις την Θηβαϊδα της Αιγύπτου κατά τους ευλογημένους εκείνους χρόνους, καθ’ ους ήκμαζε και ήνθει εκεί ο Χριστιανισμός, η δε περιώνυμος Σκήτη της Θηβαϊδος ήτο κατάμεστος από χιλιάδας ευσεβών Μοναχών, οι οποίοι μετήρχοντο εν αυτή παν είδος αρετής και ασκήσεως. Ανάμεσα εις τους μεγάλους εκείνους ασκητικούς Πατέρας, οι οποίοι τότε εφημίσθησαν και θα φημίζωνται μέχρι συντελείας των αιώνων δια τας υπέρ άνθρωπον αρετάς των, διέλαμψε και ο Άγιος ούτος Πατήρ ημών Ευλόγιος.

Τη ΚΖ΄ (27Η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΙΩΑΝΝΟΥ Ηγουμένου της Μονής των Καθαρών.

Ιωάννης ο μακάριος ούτος Πατήρ ημών κατήγετο εκ της Ειρηνουπόλεως, ήτις ήτο μία εκ των δέκα πόλεων της εν τη Κοίλη Συρίας Δεκαπόλεως, μεταξύ των οποίων ήτο η Καισάρεια η του Φιλίππου, η Καπερναούμ και η Τιβεριάς, αίτινες και εις τα Ιερά Ευαγγέλια αναφέρονται. Ήτο δε ο μακάριος ούτος υιός γονέων Χριστιανών και θεοφιλών, Θεοδώρου και Γρηγορίας ονομαζομένων, ήκμασε δε κατά τους χρόνους Κωνσταντίνου και Ειρήνης των βασιλέων (780 – 802). Εννεαετής δε γενόμενος ο Άγιος εθερμάνθη υπό του προς Θεόν πόθου και μετέβη εις Κοινόβιον, όπου εκουρεύθη Μοναχός.

Τη ΚΖ΄ (27η) Απριλίου μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΣΥΜΕΩΝ συγγενούς, ήτοι αδελφού, του Κυρίου, Επισκόπου Ιεροσολύμων.

Συμεών ο Άγιος Ιερομάρτυς ήτο υιός Ιωσήφ του Μνήστορος, εις εκ των τεσσάρων υιών τους οποίους εγέννησε με την προτέραν αυτού γυναίκα, ήτοι τους Ιάκωβον, Ιωσήν, Ιούδαν και Σίμωνα, τουτέστι τούτον τον Συμεών, επειδή το Σίμων του Συμεών είναι υποκοριστικόν όνομα. Διότι ούτω και ο Απόστολος Πέτρος εν τη αρχή της δευτέρας Καθολικής αυτού Ε[ιστολής και Σίμων και Συμεών γράφεται (Β΄ Πέτρου α:1). Τούτον λοιπόν τον Συμεών ή Σίμωνα οικειοποιήθη ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός και Θεός και καταδέχθη να ονομάζεται αδελφός Αυτού κατά σάρκα, καθόσον ο Ιωσήφ ενομίζετο υπό των αγνοούντων ως Πατήρ Του. Εκείνος έχρισε τούτον και Ιερέα, ίνα κηρύττη την επί της γης παρουσίαν Αυτού και, μετά τον αδελφόθεον Ιάκωβον, έγινεν ούτος δεύτερος Πατριάρχης των Ιεροσολύμων, ως γνήσιος μαθητής του Χριστού και ουχί ως μισθωτός. Αφ’ ου δε μετέβαλε τον εαυτόν του εις ναόν του Αγίου Πνεύματος, κατεκρήμνισε τους ναούς των ειδώλων και τους πεπλανημένους ειδωλολάτρας και Ιουδαίους ωδήγησεν, εις το φως της θεογνωσίας. Πολλάς δε και διαφόρους βασάνους υπομείνας δια την του Χριστού Πίστιν, τελευταίον εσταυρώθη, εις ηλικίαν ετών εκατόν είκοσι και ούτως από του Σταυρού ανήλθεν προς τον παρ’ αυτού ποθούμενον Χριστόν, ίνα λάβη τον αμάραντον στέφανον της δόξης. Εσταυρώθη δε επί της βασιλείας Τραϊανού (98 – 117) και δη εν έτει 98ω.

Τη ΚΣΤ΄ (26η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΒΑΣΙΛΕΩΣ Επισκόπου Αμασείας.

Βασιλεύς ο ένδοξος του Χριστού Ιερομάρτυς ήτο Επίσκοπος Αμασείας της εν τω Ευξείνω Πόντω ευρισκομένης ζων κατά τους χρόνους του Λικινίου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τη΄ - τκγ΄ (308 – 323), γαμβρού εξ αδελφής όντος του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου. Και ήτο μεν το όνομά του Βασιλεύς, ανταξίως δε προς το όνομα επολιτεύθη ο μακάριος, διο και νυν εν ουρανοίς βασιλεύει αιωνίως. Και εκείνοι μεν οίτινες έτυχον επιγείου δυνάμεως και ανέλαβον βασιλικά ηνία και σκήπτρα, όταν καταλάβουν πόλιν τινά, αφού μάλιστα καταγάγουν νικηφόρον θρίαμβον, ευθύς ως εισέλθωσι νικηταί εξωραϊζουσι και κοσμούσι την πόλιν και λαμπροτέραν αυτήν παρουσιάζουσι.

Τη ΚΕ΄ (25η) Απριλίου, ο Άγιος ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως εν ειρήνη τελειούται.

Μακεδόνιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του κακοδόξου βασιλέως Αναστασίου, του καλουμένου Δικόρου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 491 – 518.Είχε δε ούτος δώσει πρότερον ιδιόχειρον ενυπόγραφον υπόσχεσιν, ότι θέλει φυλάξει απαρασαλεύτως τα της Αγίας Ορθοδόξου Πίστεως δόγματα. Κατόπιν όμως, γενόμενος υπερασπιστής της κακοδοξίας του Ευτυχούς, εζήτει παρά του τότε Πατριάρχου Ευφημίου (489-495) να του επιστρέψη την έγγραφον εκείνην ομολογίαν του. Επειδή όμως ο Ευφήμιος ηρνείτο, εξώρισε μεν αυτόν ο βασιλεύς, έκαμε δε Πατριάρχην τον Μακεδόνιον τούτον εν έτει 495, Πρεσβύτερον μέχρι τότε όντα της Εκκλησίας και εφάμιλλον του Ευφημίου κατά την αρετήν και την οσιότητα. Αποχωρών δε ο Ευφήμιος του θρόνου παρέδωσε την έγγραφον ομολογίαν του βασιλέως εις τον Μακεδόνιον τούτον, όστις προ της εκλογής του ως Πατριάρχου ήτο Σκευοφύλαξ της Μεγάλης Εκκλησίας, εμπεπιστευμένος δηλαδή εις την φύλαξιν των κειμηλίων αυτής.

Τη ΚΕ΄ (25η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Αποστόλου και Ευαγγελιστού ΜΑΡΚΟΥ.

Μάρκος ο πανεύφημος Απόστολος του Χριστού εκήρυξε το Ευαγγέλιον της Νέας Χάριτος καθ’ όλην την Αίγυπτον, την Λιβύην, την Βαρβαρίαν και την Πεντάπολιν από τους χρόνους του βασιλέως Τιβερίου (14 - 37) μέχρι της εποχής του Νέρωνος (54 – 68), συνέγραψε δε και το κατ’ αυτόν Άγιον Ευαγγέλιον, του οποίου το περιεχόμενον διηγείτο εις αυτόν ο Κορυφαίος των Αποστόλων μακάριος Πέτρος. Πορευθείς δε ο θείος ούτος Απόστολος εις την Κυρήνην της Πενταπόλεως, εποίησεν εκεί πολλά και εξαίσια θαύματα. Αναχωρήσας δε εκείθεν, μετέβη εις Αλεξάνδρειαν και έπειτα εις Πεντάπολιν, ενεργών πανταχού θαυμάσια. Αφού δε εστήριξεν ικανώς τας του Χριστού Εκκλησίας και εχειροτόνησεν Επισκόπους και διαφόρους άλλους Κληρικούς, επέστρεψε και πάλιν εις Αλεξάνδρειαν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΝΙΚΟΛΑΟΥ του εν Μαγνησία μαρτυρήσαντος εν έτει αψοστ΄ (1776) σφοδρώς τυφθέντος και τελειωθέντος.

Νικόλαος ο γενναίος Μάρτυς του Χριστού κατώκει μετά του πατρός αυτού, Χατζή Κανέλλου ονομαζομένου, εις την κωμόπολιν την τουρκιστί καλουμένην Γιαγιά Κιοϊ, εις την οποίαν είχε την κατοικίαν και καθέδραν του ο περίφημος κατά την εποχήν εκείνην αγάς Καρά Οσμάνογλους. Επειδή δε ο πατήρ του Αγίου ήτο επιστάτης και διοικητής εις τα ποίμνια και προάστια, ήτοι τα αγροκτήματα, του αγά τούτου, είχεν επομένως και μεγάλην επιρροήν και εκτίμησιν από τους εκεί Τούρκους. Ευρισκόμενος λοιπόν ο Άγιος εις την υπακοήν του πατρός του, ων ευπειθέστατος κατά πάντα και με την άδειαν τούτου, ηρραβωνίσθη μετά γυναικός σεμνής και τιμίας. Όταν δε έφθασεν εις ηλικίαν είκοσι δύο ετών, ητοίμασε τα προς τον γάμον επιτήδεια και εμελέτα να στεφανωθή κατά την νέαν Κυριακήν του Θωμά. Επειδή δε είχε ανάγκην ο νέος να μεταβή εις την πόλιν της Μαγνησίας, λαβών την άδειαν του πατρός του, μάλιστα δε και του προρρηθέντος αγά, εις του οποίου την υπηρεσίαν ευρίσκοντο, ανεχώρησε δια την Μαγνησίαν.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΔΟΥΚΑ, ράπτου Μυτιληναίου, μαρτυρήσαντος εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει αφξδ΄ (1564), αποδερματισθέντος ζώντος και τελειωθέντος.

Δούκας ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς, ο Μυτιληναίος, ήτο νέος πολύ ωραίος, σώφρων και εχθρός των σαρκικών ηδονών. Επειδή δε ήτο ράπτης την τέχνην, τον εκάλουν οι αγάδες και οι μεγιστάνες και έρραπτε τα ενδύματά των. Ως εκ τούτου εισήρχετο συχνάκις εις τας οικίας των Αγαρηνών. Βλέπουσα δε τούτον μεγάλη τις κυρία καταγομένη εκ γένους ευγενούς αξιωματούχων, ηράσθη τούτου. Και πρώτον μεν ήρχισε να του προσφέρη διάφορα δώρα, μετέπειτα δε του έλεγε λόγους δαιμονικούς και ερωτικούς. Ο δε κατά την ψυχήν και το σώμα καθαρός Δούκας, ακούων τους ασέμνους εκείνους λόγους εξεπλήσσετο, διότι δεν ήλπιζε ποτέ από τοιαύτην κυρίαν να ακούση τοιούτους λόγους.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Οκτώ Μαρτύρων ΕΥΣΕΒΙΟΥ, ΝΕΩΝΟΣ, ΛΕΟΝΤΙΟΥ, ΛΟΓΓΙΝΟΥ και ετέρων τεσσάρων των δια του Αγίου Γεωργίου πιστευσάντων τω Χριστώ και μαρτυρησάντων.

Ευσέβιος, Νέων, Λεόντιος, Λογγίνος και οι έτεροι τέσσαρες Άγιοι Μάρτυρες, οι δια του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου πιστεύσαντες εις τον Χριστόν, ήσαν κατά τον καιρόν κατά τον οποίον εμαρτύρησεν ο Άγιος Γεώργιος. Αφού δε εκείνος ετελειώθη, διέταξεν ο ασεβής Διοκλητιανός, όπως όλοι οι απανταχού ευρισκόμενοι Χριστιανοί και μάλιστα όσοι είναι φυλακισμένοι εξ αιτίας του Μαρτυρίου και των θαυμάτων του Αγίου Γεωργίου, υποχρεωθώσι να θυσιάζωσιν εις τους ψευδωνύμους θεούς και ούτω να αφήνωνται ελεύθεροι. Εάν όμως τούτο δεν πράττωσι, να βασανίζωνται ασπλάγχνως και τελευταίον να θανατώνωνται.

Τη ΚΔ΄ (24ην) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΠΑΣΙΚΡΑΤΟΥΣ και ΒΑΛΕΝΤΙΩΝΟΣ.

Πασικράτης και Βαλεντίων οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες κατήγοντο εκ του Δοροστόλου της εν τη Ευρώπη Μοισίας· ήσαν δε στρατιώται εις λεγεώνα τινά, ήτοι τάγμα στρατιωτικόν, απαρτιζόμενον από εξ χιλιάδας ανδρών· ήτο δε κατά την εποχήν εκείνην έπαρχος τις εις τα μέρη εκείνα Αυλοζάνης καλούμενος. Βλέποντες δε οι Άγιοι ούτοι τους τότε ειδωλολάτρας, ότι ήσαν έκδοτοι εις την πλάνην των ειδώλων και ότι όλοι, κυριευμένοι υπό του φόβου, επείθοντο εις τας προσταγάς των ειδωλολατρών βασιλέων, τούτου ένεκα, παρουσιάσθησαν δημοσία και εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς. Όθεν, συλλαβόντες αυτούς οι ειδωλολάτραι, τους ωδήγησαν εις τον ηγεμόνα, ο οποίος ηνάγκαζεν αυτούς να θυσιάσωσιν εις τα είδωλα.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΒΑ του Στρατηλάτου Γότθου.

Σάββας ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Αυρηλιανού του κατά τα έτη σο΄- σοε΄ (379 – 275) βασιλεύσαντος. Ούτος κατήγετο εκ της Γοτθίας, είχε δε το αξίωμα του Στρατηλάτου εν Ρώμη. Πιστός δε ων Χριστιανός επεμελείτο τους Αγίους Μάρτυρας του Χριστού, τους ευρισκομένους εις τας φυλακάς, αγωνιζόμενος συγχρόνως δια την άσκησιν της αρετής και την εν γένει καθαρότητα του βίου, ων ένεκα έλαβε παρά Θεού την χάριν να εκδιώκη τα πονηρά πνεύματα μακράν των ανθρώπων. Διαβληθείς λοιπόν προς τον βασιλέα, ότι είναι Χριστιανός, ωδηγήθη έμπροσθεν αυτού και ρίψας την ζώνην, ωμολόγησε τον Χριστόν. Όθεν εκρέμασαν αυτόν και έκαυσαν με τας λαμπάδας, κατόπιν δε έθηκαν αυτόν εντός λέβητος πλήρους πίσσης βεβρασμένης.

Τη ΚΔ΄ (24η) Απριλίου μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΕΛΙΣΑΒΕΤ της Θαυματουργού.

Ελισάβετ η Οσία Μήτηρ ημών η Θαυματουργός, εκ νεαράς ηλικίας υποβληθείσα εις ασκητικούς αγώνας, έλαβε παρά Κυρίου την Χάριν των ιαμάτων, θεραπεύουσα διάφορα πάθη και ασθενείας. Ταύτης της Οσίας η γέννησις εδηλώθη άνωθεν δια θείας αποκαλύψεως και προεμηνύθη παρά Θεού, ότι μέλλει να γίνη σκεύος εκλογής. Εφόρει δε η μακαρία ένα μόνον χιτώνα, ταλαιπωρουμένη υπό του ψύχους και παγετού του χειμώνος· δεν έπλυνε ποτέ το σώμα της δι’ ύδατος· ενήστευσε τεσσαράκοντα ημέρας· επί τρία έτη είχε τον νουν της όλως προσηλωμένον εις τον Θεόν και με τους σωματικούς οφθαλμούς της δεν έβλεπε τελείως το κάλλος και το μέγεθος του ουρανού· εθανάτωσε δια προσευχής της όφιν μέγιστον φαρμακερόν· δεν εγεύθη ελαίου εις διάστημα πολλών ετών· δεν εφόρεσεν υποδήματα εις τους πόδας της· και πλείστα άλλα θαυμάσια επετέλεσε. Μετά λοιπόν τους τοιούτους και τοσούτους αγώνας και αρετάς, θεαρέστως διαλάμπουσα, η τρισολβία, ανεπαύθη εν Κυρίω, χαρίζουσα μέχρι σήμερον εις τους μετά πίστεως προς αυτήν προστρέχοντας, χάριν πολλών δωρεών και ιαμάτων, διότι και χώμα μόνον εκ του τάφου αυτής λαμβανόμενον ιατρεύει πάσαν ασθένειαν.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νεομάρτυρος ΛΑΖΑΡΟΥ του εκ Βουλγαρίας, αθλήσαντος εν έτει αωβ΄ (1802).

Λάζαρος ο γενναίος του Χριστού στρατιώτης και Μάρτυς καλλίνικος κατήγετο από τα μέρη της Βουλγαρίας, εκ πόλεως καλουμένης Γαμπροβον, υιός υπάρχων γονέων Χριστιανών Ορθοδόξων. Αναχωρήσας δε από την πατρίδα του την Βουλγαρίαν, επορεύθη εις την Ανατολήν και κατέληξεν εις πόλιν καλουμένην Σώμα, πλησίον της Περγάμου, όπου και έγινε ποιμήν προβάτων. Ενώ δε έβοσκε τα πρόβατα εις υψηλόν τινα και έρημον τόπον, εν μια των ημερών, ενώ εκοιμάτο, διήλθεν εκείθεν τυχαίως γυνή τις Τούρκισσα, εναντίον της οποίας ώρμησε, με πολλήν αγριότητα, ο κύων της ποίμνης.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΓΕΩΡΓΙΟΣ ο μαρτυρήσας εν τη πόλει της Πτολεμαϊδος, εν έτει αψνβ΄ (1752), μαχαίραις κατακοπείς, τελειούται.

Γεώργιος ο του Χριστού καλλίνικος Νεομάρτυς ήτο Κύπριος την πατρίδα, νέος κατά την ηλικίαν, ωραίος κατά την όψιν, φρόνιμος κατά τον νουν και σώφρων εις τα ήθη. Αναχωρήσας δε από την πατρίδα του μετέβη εις την Πτολεμαϊδα, την νυν λεγομένην Άκρι, όπου προσελήφθη ως υπηρέτης παρά τινος ευρωπαίου πρέσβεως. Συχνάκις δε μετέβαινεν εις τούρκισσάν τινα, πτωχήν, δια να αγοράζη αυγά δια τον οίκον του αυθέντου του. Είχε δε αύτη και κοράσιον εις νόμιμον ηλικίαν. Προϊόντος δε του χρόνου εξήρχετο πολλάκις προς υποδοχήν του και η κόρη συνωμίλει ελευθέρως μετ’ αυτού, αν και απουσίαζεν η μήτηρ της.

Τη ΚΓ΄ (23η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Μεγαλομάρτυρος ΓΕΩΡΓΙΟΥ του Τροπαιοφόρου.

Γεώργιος ο ένδοξος και θαυμαστός και μέγας Μάρτυς του Χριστού ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284-305), κατήγετο δε εκ της Καππαδοκίας της Μικράς Ασίας. Γονείς του υπήρξαν περιφανείς και λαμπροί άρχοντες, διέλαμψε δε και ο ίδιος εις τα αξιώματα, πρότερον μεν έχων το αξίωμα του Τριβούνου, ύστερον δε, όταν έμελλε να μαρτυρήση, το του κόμητος (ήτοι επάρχου ή ηγεμόνος ή και στρατηλάτου). Όταν δε ο ασεβής Διοκλητιανός εκίνησε διωγμόν κατά των Χριστιανών και επρόσταξεν, όσοι μεν Χριστιανοί αρνούνται τον Χριστόν, να αξιούνται βασιλικών τιμών, όσοι δε δεν πείθονται να τον αρνηθώσιν, αυτοί να θανατώνωνται, τότε ο μέγας Γεώργιος, παρουσιασθείς προ του Διοκλητιανού, διεκήρυξεν εαυτόν Χριστιανόν και ήλεγξε την των ειδώλων πλάνην και ασθένειαν, μυκτηρίζων τους εις αυτά πιστεύοντας.

Τη ΚΒ΄ (22α) Απριλίου, μνήμη της προς Χριστόν γνωρίσεως του Αγίου ενδόξου Αποστόλου ΝΑΘΑΝΑΗΛ, ος εστι Σίμων ο Ζηλωτής.

Ναθαναήλ ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος εγεννήθη εν Κανά της Γαλιλαίας όπου και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, προσκληθείς εις τον γάμον μετά της Παναχράντου Μητρός Του, εποίησε το πρώτον του θαύμα δια της μεταβολής του ύδατος εις οίνον. Παραδέχετο δε και επίστευε και αυτός την ένσαρκον παρουσίαν του Χριστού, επειδή ήτο νομομαθής και εμάνθανεν εκ των Προφητών, ότι μέλλει να έλθη ο Μεσσίας, δηλαδή ο Χριστός. Τούτον λοιπόν ευρών ο Φίλιππος και γνωρίζων ότι προσμένει την παρουσίαν του Χριστού, είπεν εις αυτόν μετά χαράς και αγαλλιάσεως· «Ον έγραψε Μωσής εν τω νόμω και οι Προφήται ευρήκαμεν Ιησούν τον Υιόν του Ιωσήφ τον από Ναζαρέτ» (Ιω. α:46). Πορευθείς λοιπόν μόνος και ιδών τον Κύριον, επίστευσεν εις Αυτόν και τον ηκολούθει. Όθεν μετά το Πάθος και την Ανάστασιν εκήρυττεν Αυτόν Θεόν αληθινόν εις τα έθνη και ούτως εν τω κηρύγματι ετελειώθη. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.                                            

Τη ΚΒ΄ (22α) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Συκεώτου Επισκόπου Αναστασιουπόλεως.

Θεόδωρος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο Επίσκοπος Αναστασιουπόλεως, εγεννήθη κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565) εις χωρίον της Γαλατίας Συκεοί καλούμενον, εξ ου και Συκεώτης απεκλήθη. Γονείς του υπήρξαν ο βασιλικός αποκρισάριος Κοσμάς και πόρνη τις γυνή ονόματι Μαρία. Παρά το γεγονός όμως ότι ο μακάριος ούτος ανήρ υπήρξε νόθος υιός τοιούτων γονέων, αυτός ανήλθεν εις την ανωτάτην βαθμίδα της αρετής και ηξιώθη όχι μόνον να γίνη Επίσκοπος και να διαπρέψη εις τον έντιμον βίον, αλλά και να καταταγή μετά των Αγίων δια τας πολλάς αυτού αρετάς τε και χάριτας. Ακούσατε όμως τον κατά πλάτος Βίον αυτού, ίνα πολλήν την ωφέλειαν λάβητε.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ του Σιναϊτου.

Αναστάσιος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, απαρνηθείς τον κόσμον και τα εν τω κόσμω και τον Σταυρόν αυτού επ’ ώμων αναλαβών, κατά την εντολήν του Κυρίου (Ματθ. ιστ: 24, Μάρκ. η:34, Λουκ. θ:23), ηκολούθησε προθύμως τον Χριστόν καρείς Μοναχός. Γενόμενος δε εραστής των μεγαλυτέρων αγώνων της αρετής, μετέβη εις Ιεροσόλυμα και αφ’ ου προσεκύνησε τους Αγίους και σεβασμίους Τόπους επορεύθη εις το Σίναιον Όρος. Ευρών δε εκεί Μοναχούς, οι οποίοι διέτριβον εν ασκητική πολιτεία, έμεινε μετ’ εκείνων υποτασσόμενος και υπηρετών αυτούς. Όθεν επειδή εγένετο πολύ ταπεινόφρων, έλαβε παρά Θεού δωρεάς γνώσεως και σοφίας πολλής, δια της οποίας συνέγραψε Βίους Αγίων Πατέρων και συνέθεσε ψυχωφελείς λόγους. Φθάσας δε εις βαθύτατον γήρας προς Κύριον εξεδήμησε. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΞΙΜΙΑΝΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Μαξιμιανός ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ήκμασε κατά τους χρόνους Θεοδοσίου Β΄ του βασιλέως του καλουμένου Μικρού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη υη΄ - υν΄ (408 – 450), κατήγετο δε εκ της παλαιάς Ρώμης, εξ ης και μετέβη εις Κωνσταντινούπολιν. Εκεί λοιπόν διαλάμπων δια πλείστων αρετών και αυστηρού βίου και γνωσθέντος ότι ήτο αρκούντως ευφυής και πολυμαθής, εχειροτονήθη Πρεσβύτερος υπό του αοιδίμου Σισινίου, του τότε πατριαρχεύοντος (426 – 427). Μετά δε τον θάνατον του Σισινίου ανελθόντος εις τον θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως του αιρετικού Νεστορίου (428 – 431) και εκδηλώσαντος τας αιρετικάς αυτού δοξασίας, ο θείος Μαξιμιανός αντέδρασε κατά του Νεστορίου.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ ή ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑΣ της βασιλίσσης και των θεραπόντων αυτής ΑΠΟΛΛΩ, ΙΣΑΑΚΙΟΥ και ΚΟΔΡΑΤΟΥ.

Αλεξάνδρα ή Αλεξανδρία η του Χριστού Μάρτυς ήτο σύζυγος του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305). Βλέπουσα δε τον Άγιον Μεγαλομάρτυρα Γεώργιον γενναίως αντεπεξερχόμενον κατά των επιβαλλομένων εις αυτόν τιμωριών και απρόσβλητον μένοντα, κτυπώμενον εις την κοιλίαν με το ακόντιον και ουδόλως βλαπτόμενον, δενόμενον εις τον τροχόν εκείνον, τον έχοντα πέριξ αυτού εμπεπηγμένα σίδηρα κοπτερά και διαμελιζόμενον κατά το σώμα εις πολλά τεμάχια, κατόπιν δε πάλιν υγιά και ακέραιον γενόμενον και εμφανισθέντα εις τον βασιλέα καθ’ ην στιγμήν εκείνος εθυσίαζεν εις τα είδωλα και ότι, εξ αιτίας του παραδόξου τούτου θαύματος, έκαμε πολλούς να πιστεύσωσιν εις τον Χριστόν, εκ των οποίων άλλοι μεν απεκεφαλίσθησαν, άλλοι δε εκλείσθησαν εις φυλακάς, ταύτα, λέγω, τα παράδοξα και υπερφυσικά θαύματα βλέπουσα η μακαρία Αλεξάνδρα κατεφρόνησε την δόξαν της βασιλείας και πιστεύσασα εις τον Χριστόν ωμολόγησε εαυτήν Χριστιανήν ενώπιον του συζύγου της Διοκλητιανού.

Τη ΚΑ΄ (21η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Επισκόπου, ΠΡΟΚΟΥΛΟΥ, ΣΩΣΣΟΥ και ΦΑΥΣΤΟΥ Διακόνων, ΔΙΣΙΔΕΡΙΟΥ Αναγνώστου, ΑΚΟΥΤΙΟΥ και ΕΥΤΥΧΙΟΥ.

Ιανουάριος ο Επίσκοπος και Μάρτυς του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και οι συν αυτώ Άγιοι Ιερομάρτυρες Πρόκουλος, Σώσσος και Φαύστος οι Διάκονοι και οι Άγιοι Μάρτυρες Ακούτιος και Ευτύχιος ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ -τε΄ (284-305) . Ευρίσκοντο δε οι Άγιοι ούτοι εις την Καμπανίαν της Ιταλίας, της οποίας ηγεμόνευε τότε ο άρχων Τιμόθεος. Συλληφθέντες λοιπόν τότε οι Άγιοι ούτοι κατεδικάσθησαν εις πικράς και διαφόρους τιμωρίας και συνεπλήρωσαν τον δρόμον του Μαρτυρίου.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου ΙΩΑΣΑΦ του βασιλέως, του συνασκητού του Οσίου Αθανασίου του εν τω Μετεώρω εν ειρήνη τελειωθέντος.

Ιωάσαφ ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ούτος εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΔ΄ (14^ου) αιώνος. Πατήρ του ήτο ο σερβικής καταγωγής αλλ’ εξ Ελληνίδος μητρός γεννηθείς ευλαβέστατος και χριστιανικώτατος δεσπότης της Ηπείρου και Θεσσαλίας Συμεών Ούρεσης, σερβιστί Ουρώς, και μήτηρ του η Θωμαϊς, θυγάτηρ του δεσπότου της Ηπείρου Ιωάννου Β΄ του Παλαιολόγου, έλαβε δε ο Όσιος κατά το Άγιον Βάπτισμα το όνομα Ιωάννης. Εκ παιδικής ηλικίας ο χαριτώνυμος ούτος Ιωάννης απεστράφη τον κόσμον και τα τερπνά του κόσμου τούτου, έχων διαρκώς τον νουν του εστραμμένων προς τον Θεόν και ουδέν άλλο φανταζόμενος ειμή τα αιώνια εκείνα αγαθά, τα οποία από καταβολής κόσμου ητοίμασεν ο Θεός δια τους αγαπώντας Αυτόν. Ήτο τακτικώτατος εις την παρακολούθησιν των ιερών Ακολουθιών της Εκκλησίας και συχνάκις επεσκέπτετο Ιεράς Μονάς και Κοινόβια, ουδέν άλλο ποθών ειμή να συναναστρέφεται ονομαστούς Πατέρας της Μοναχικής ζωής και να αθροίζη ως ακούραστος μέλισσα παρ’ ενός εκάστου εξ αυτών το μέλι των πνευματικών αρετών.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ του κτίσαντος την Μονήν του Μετεώρου εν ειρήνη τελειωθέντος.

Αθανάσιος ο Όσιος και Θεοφόρος Πατήρ ημών ο Μετεωρίτης κατήγετο από την Ελλάδα, πατρίδα έχων την Νέαν Πάτραν ήτοι την νυν καλουμένην Υπάτην της Φθιώτιδος, εν η και εηεννήθη περί το έτος ατε΄ (1305), υιός υπάρχων γονέων πλουσίων και επιφανών, ονομασθείς κατά το άγιον Βάπτισμα Ανδρόνικος. Και η μεν μήτηρ του, αφού τον εγέννησε, από τας πολλάς οδύνας και τους πόνους του τοκετού, ανεπαύθη εν Κυρίω, ο δε πατήρ του, ζήσας ολίγον, αργότερον ανεπαύθη και αυτός, εγκαταλείψας τον υιόν του εις τον ίδιον αυτού αδελφόν, όστις ανέτρεφε και επεμελείτο τούτον ως γνήσιον τέκνον του, παρέχων εις αυτόν όλα τα προς συντήρησιν αναγκαία. Ακόμη δε εφρόντιζεν όπως ούτος σπουδάση τα ιερά γράμματα. Όταν δε κατελήφθη η Νέα Πάτρα από τους Φράγκους και πάντα τα εν αυτή ελεηλατήθησαν υπό τούτων μαζί με τους άλλους κατοίκους ηχμαλωτίσθη και το παιδίον.

Τη Κ΄ (20ην) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ του Παλαιολαυρίτου.

Ιωάννης ο Όσιος Πατήρ ημών ο καλούμενος Παλαιολαυρίτης, τρωθείς εκ νεαράς ηλικίας από την αγάπην του Χριστού, προσεκολλήθη εις Αυτόν, εγκαταλείψας δε την τρυφήν και την υπερηφάνειαν της παρούσης ζωής, απεξενώθη από την πατρίδα και τους συγγενείς του και άρας επί των ώμων αυτού τον Σταυρόν του Κυρίου, μετέβη εις ξένην και άγνωστον χώραν. Διότι και ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός εξενιτεύθη και εγεννήθη εις ξένον τόπον. Ελθών δε εις τα Ιεροσόλυμα και προσκυνήσας τους Αγίους Τόπους, μετέβη εκείθεν εις την Μονήν του Οσίου Χαρίτωνος και απεδύθη εις πνευματικούς αγώνας. Όθεν, καλώς τελέσας πάσαν πράξιν αρετής, απήλθε προς Κύριον.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, ο Άγιος Ιερομάρτυς ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ο Αντιοχείας Επίσκοπος ξίφει τελειούται.

Αι περί του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Αναστασίου σωζόμεναι πληροφορίαι συγχέονται μετά περιστατικών του Βίου και άλλων συνωνύμων Αγίων και μάλιστα του Οσίου Πατρός ημών Αναστασίου του Σιναϊτου, ούτινος η μνήμη επιτελείται κατά την αύριον 21^ην Απριλίου. Οι Συναξαρισταί εις τον σήμερον εορταζόμενον Άγιον Αναστάσιον ουδένα υπόμνημα παραθέτουσιν, τουτ’ αυτό ακολουθεί και εν τοις Μηναίοις.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Αποστόλου ΖΑΚΧΑΙΟΥ.

Ζακχαίος ο Άγιος του Χριστού Απόστολος ήτο ο σπουδαίος και πλούσιος εκείνος αρχιτελώνης, περί του οποίου ομιλεί ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Λουκάς εις το κατ’ αυτόν Ευαγγέλιον (ιθ: 1-10), διωρισμένος ων εις το αξίωμα του αρχιτελώνου υπό των Ρωμαίων. Ούτος, ως μανθάνομεν εκ της περικοπής ταύτης του Ιερού Ευαγγελίου, επειδή ήτο πολύ μικρός κατά το ανάστημα και δεν ηδύνατο ένεκεν του συρρεύσαντος πλήθους να ίδη δια των ιδίων αυτού οφθαλμών, ως επόθει, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν διερχόμενον εκ της Ιεριχούς, ανέβη επί τινος συκομορέας, όπως ίδη Αυτόν. Την προαίρεσιν ταύτην του Ζακχαίου και την ειλικρινή αυτού πίστιν γνωρίσας ο Κύριος, κατά την εκείθεν διέλευσίν του, εκάλεσε τούτον εξ ονόματος και του ανεκοίνωσε την πρόθεσίν του να φιλοξενηθή εις τον οίκον του, ειπών προς αυτόν·

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΒΙΚΤΩΡΟΣ, ΖΩΤΙΚΟΥ, ΖΗΝΩΝΟΣ, ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ, ΚΑΙΣΑΡΙΟΥ, ΣΕΒΗΡΙΑΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, ΘΕΩΝΑ και ΑΝΤΩΝΙΝΟΥ.

Βίκτωρ ο ένδοξος Μάρτυς του Χριστού και οι λοιποί μετ’ αυτού συμμαρτυρήσαντες Άγιοι Μάρτυρες εμαρτύρησαν κατά τους χρόνους του ασεβούς Διοκλητιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305), ότε και ο τροπαιοφόρος και πολύαθλος Μάρτυς του Χριστού Γεώργιος συνελήφθη και εβασανίζετο, τελών, αν και εν βασάνοις, τα παράδοξα εκείνα θαυμάσια. Και οι μεν Άγιοι Βίκτωρ, Ακίνδυνος, Ζωτικός, Ζήνων και Σεβηριανός, βλέποντες τον ρηθέντα μέγαν Γεώργιον, ότι, μολονότι εδέθη εις τον τροχόν, καθόλου δεν εβλάβη, με μίαν φωνήν και οι πέντε εκήρυξαν εαυτούς Χριστιανούς. Ευθύς τότε απεκεφαλίσθησαν και έλαβον τους στεφάνους του Μαρτυρίου. Οι δε Χριστοφόρος, Θεωνάς, Καισάριος και Αντωνίνος ήσαν δορυφόροι του βασιλέως, παρόντες δε ήσαν όταν ο βασιλεύς ετιμώρει ασπλάγχνως και ανελεημόνως τον Άγιον Γεώργιον και εζήτει παρά του Αγίου να αναστήση τον προ πολλού αποθανόντα και ήδη νεκρόν Έλληνα δια της επικλήσεως του Χριστού. Ιδόντες λοιπόν οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες, ότι ο Μέγας Γεώργιος δια της προσευχής του ανέστησεν αμέσως τον νεκρόν εκείνον, έρριψαν ευθύς τας ενδεικτικάς τού αξιώματός των ζώνας και τα όπλα των ενώπιον του βασιλέως και όλου του πλήθους και ωμολόγησαν τον Χριστόν Θεόν αληθινόν, διο κρατηθέντες ερρίφθησαν εις φυλακήν. Μετά τινας ημέρας ωδηγήθησαν προ του Διοκλητιανού και κρεμασθέντες εξεσχίσθησαν, κατακαιόμενοι με ανημμένας λαμπάδας. Τελευταίον ριφθέντες εις το πυρ, έλαβον παρά Κυρίου τους στεφάνους της αθλήσεως.

Τη Κ΄ (20η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΘΕΟΔΩΡΟΥ του Τριχινά.

Θεόδωρος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος πατρίδα μεν είχε την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, γονείς δε πλουσίους και ευσεβείς. Έχων δε από της παιδικής του ηλικίας κλίσιν προς την Μοναχικήν πολιτείαν απεσύρθη εις μίαν των εν Κωνσταντινουπόλει Μονών, ήτις μετά ταύτα εκ της προσωνυμίας του Οσίου τούτου Πατρός ωνομάσθη του Τριχινά. Εις αυτήν λοιπόν την Μονήν καρείς Μοναχός ο Όσιος υπεβάλλετο εις πάσαν κακουχίαν και σκληραγωγίαν του σώματος. Και κατά μεν τον χειμώνα απελιθούτο από το ψύχος, κατά δε το θέρος εφλογίζετο από τον υπερβολικόν καύσωνα. Εκάλυπτε δε το σώμα του με ενδύματα τρίχινα, διο και εκ τούτου έλαβε την επωνυμίαν Τριχινάς. Όθεν δια των πόνων τούτων όχι μόνον ενίκησε τας μηχανάς και απάτας των δαιμόνων, αλλά και χάριν έλαβε παρά Θεού ο αοίδιμος εν τη προσκαίρω ταύτη ζωή ευρισκόμενος. Μετά δε τον θάνατόν του αναβρύει μύρον ευώδες ο τάφος του εις όλους όσοι μετά πόθου και ευλαβείας προστρέχουσιν εις αυτόν και δια του μύρου εκείνου λαμβάνουσι την ιατρείαν παντός πάθους ψυχής τε και σώματος.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου ενδόξου Οσιομάρτυρος ΑΓΑΘΑΓΓΕΛΟΥ του Εσφιγμενίτου.

Αγαθάγγελος ο ένδοξος του Χριστού νέος Οσιομάρτυς, της Αίνου το βλάστημα και της σεβασμίας Μονής του Εσφιγμένου το καύχημα, ήθλησεν εν Σμύρνη ολίγον προ της Ελληνικής Επαναστάσεως. Τούτου τον θαυμάσιον Βίον και το υπέρ της αγάπης του Χριστού Μαρτύριον μετά πολλής της προσοχής ακούσατε, ίνα πολλήν και υμείς την ωφέλειαν λάβητε. Διότι και ειδικώτερον δια το Μαρτύριον του μακαρίου τούτου Νεομάρτυρος Αγαθαγγέλου, αλλά και γενικώτερον δι’ όλα τα Μαρτύρια και τους Βίους των επί Τουρκοκρατίας διαλαμψάντων Αγίων γνωστόν είναι εις πάντας ποίαν ωφέλειαν επροξένησαν ταύτα εις το πολυπαθές γένος ημών, κατά τους σκοτεινούς χρόνους της δουλείας.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, ο Όσιος ΣΥΜΕΩΝ ο Ηγούμενος της εν Άθω Ιεράς Μονής του Φιλοθέου, ο μονοχίτων και ανυπόδητος, ο και κτίτωρ της εν τω όρει του Φλαμουρίου Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, εν ειρήνη τελειούται.

Συμεών ο εν Οσίοις Οσιώτατος και εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών ο της εν Άθω Ιεράς Μονής του Φιλοθέου ηγουμενεύσας πρώην και είτα κτίτωρ γενόμενος της εν τω όρει Φλαμούριον του Πηλίου και πλησίον της Ζαγοράς Ιεράς Μονής της Αγίας Τριάδος, ο μονοχίτων και ανυπόδητος, ο ουράνιος αυτός άνθρωπος και επίγειος Άγγελος, εγεννήθη εις το χωρίον Βαθύρρευμα το πλησίον της Αγυιάς του Βόλου κείμενον περί το έτος αφ΄ (1500) από Χριστού, απ’ αυτού δε και ωρμήθη εις τους δι’ αγάπην Χριστού ασκητικούς και υπέρ άνθρωπον αγώνας, περί των οποίων καταλεπτώς ακούσατε.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΤΡΥΦΩΝΟΣ Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως.

Τρύφων ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ο Κωνσταντινουπόλεως Αρχιεπίσκοπος έζησεν επί του βασιλέως Ρωμανού του νέου, του υιού Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογεννήτου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη 959 – 963. Μοναχός δε ων πρότερον, έγινε Πατριάρχης με συμφωνίαν ότι μετά παρέλευσιν ωρισμένου χρονικού διαστήματος θα παραιτηθή δια να γίνη Πατριάρχης ο Θεοφύλακτος  (ο Θεοφύλακτος υπήρξεν εκ των αναξιωτέρων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως. Ήτο υιός του αυτοκράτορος Ρωμανού Α΄ του Λεκαπηνού 920- 944, δεκαεξαετής δε ανήλθεν εις τον θρόνον κατόπιν ανεντίμου πράξεως του πατρός του αυτοκράτορος Ρωμανού κατά του αγιωτάτου Πατριάρχου Τρύφωνος, εις την οποίαν συνήργησεν ή μάλλον επρωτοστάσησεν ο Καισαρείας Θεοφάνης. Ούτος εξηπάτησεν εντέχνως τον απλούν τους τρόπους Πατριάρχην αποσπάσας υπογραφήν αυτού επί λευκού χάρτου επί του οποίου έγραψε μετά ταύτα την δήθεν παραίτησιν του Τρύφωνος. Ο Επίσκοπος αυτός Θεοφάνης τόσον ποταπός εθεωρείτο παρά τω λαώ, ώστε προσωνομάζετο «χοίρος» δια την κτηνώδη δίαιταν αυτού. Αλλά και ο Θεοφύλακτος κακίστην ζωήν έζησε και ουκ ολίγον προσήψε μώμον εις τον ευκλεέστατον και σεπτόν της Κωνσταντινουπόλεως Πατριαρχικόν θρόνον. Κυριωτέρα μέριμνα του Θεοφυλάκτου υπήρξεν η διατήρησις πολυτελούς και αξιολόγου ιπποστασίου, αποτελουμένου εξ ίππων δρομώνων. Έτρεχε δε εις τους αγώνας και αυτός ούτος ο Πατριάρχης, όστις και κακόν έλαβε τέλος αντάξιον της κακίας του. Διότι τρέχων ατάκτως μετά του ίππου του ημέραν τινά επέπεσεν επί των θαλασσίων τειχών της πόλεως, συνεπεία δε της πτώσεως αυτής τοσούτον ετραυματίσθη, ώστε ενοσηλεύετο επί δύο έτη και τέλος εύρε τον θάνατον την 27^ην Φεβρουαρίου 956, αφού επατριάρχευσε χρόνους 25. Παρά ταύτα επί των ημερών του προσήλθον εις την Πίστιν του Χριστού οι Ούγγροι, εχειροτόνησε δε ο Θεοφύλακτος τον πρώτον αυτών Επίσκοπον Ιερόθεον κατά το έτος 951.), ο υιός του βασιλέως Ρωμανού. Επειδή δε αντέστη και δεν ηθέλησε να παραιτηθή, δια δολιότητος και απάτης του Καισαρείας Θεοφάνους εξεβλήθη του θρόνου, αφού επατριάρχευσε χρόνους δύο και μήνας τινάς (928 – 931). Τελείται δε η αυτού Σύναξις εν τη αγιωτάτη Μεγάλη Εκκλησία.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ Επισκόπου Πισιδίας του Ομολογητού.

Γεώργιος ο Όσιος Πατήρ ημών ο Επίσκοπος Πισιδίας έζησε κατά τους χρόνους των εικονομάχων, αφιερωμένος ων παιδιόθεν εις τον Θεόν. Ένεκα δε της υπερβολικής αρετής του εχειροτονήθη Επίσκοπος Πισιδίας. Επειδή δε εκ συνεργείας του διαβόλου εκινήθη εις την Εκκλησίαν του Θεού η αίρεσις των εικονομάχων και επέμποντο πανταχού γράμματα, ίνα συναχθώσι ταχέως εις την Κωνσταντινούπολιν άπαντες οι Αρχιερείς, μετέβη εκεί και ο Άγιος ούτος· επειδή δε δεν εδέχθη να συμφωνήση με τους αιρετικούς και να αρνηθή την των αγίων Εικόνων προσκύνησιν, τούτου ένεκα κατεδικάσθη εις εξορίαν και κακοπάθειαν, εις την οποίαν διανύσας το υπόλοιπον της ζωής του, απήλθε προς Κύριον, ίνα παρ’ Εκείνου λάβη της ομολογίας τον στέφανον.

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΘΕΟΔΩΡΟΥ του εν Πέργη της Παμφυλίας.

Θεόδωρος ο Άγιος ούτος Μάρτυς του Χριστού ήτο επί της βασιλείας Αντωνίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ρλη΄ - ρξα΄ 9138 – 161), καταγόμενος εκ Πέργης της Παμφυλίας. Κατά την εποχήν εκείνην ήτο ηγεμών τις εις την Πέργην, Θεόδωρος καλούμενος, όστις συνήθροιζε τους νέους της επαρχίας και τους έστελλεν εις τον βασιλέα της Ρώμης Αντωνίνον, δια να τους κάμνη στρατιώτας του. Ελθόντες δε οι στρατολόγοι εις την Πέργην απήντησαν καθ’ οδόν και τον μακάριον τούτον Θεόδωρον, ιδόντες δε αυτόν ανδρείον είπον μεταξύ των· «Ίδε αληθώς νεανίας, ο οποίος δύναται να σώση και άλλους εν πολέμω». Ταύτα δε ειπόντες έσπευσαν να θέσουν εις έργον την σκέψιν των· δι’ ο και συνέλαβον αυτόν. Ο δε Άγιος τους ηρώτησε· «Τι θέλετε, αδελφοί;» Και εκείνοι του απήντησαν· «Ο ηγεμών σε θέλει».

Τη ΙΘ΄ (19η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΠΑΦΝΟΥΤΙΟΥ του Ιεροσολυμίτου.

Συγκεχυμένα φέρονται παρά τοις Συναξαρισταίς τα περί του Αγίου τούτου Ιερομάρτυρος Παφνουτίου, καθότι άλλοι μεν ταυτίζουν τούτον προς τον μέγαν Αιγύπτιον Αναχωρητήν Παφνούτιον, τον κατά την κε΄ (25^ην) του Σεπτεμβρίου εορταζόμενον (βλ. τομ. Θ΄ έκδ. α΄ σελ. 492 – 505, έκδ. β΄ σελ. 534- 548), έτεροι δε άλλον θεωρούσι τούτον από εκείνον. Παρά τισι Συναξαρισταίς διαφέρει και η ημέρα της μνήμης αυτού, καθότι άλλοι μεν σημειούσι ταύτην κατά την σήμερον ιθ΄ (19^ην) Απριλίου (Συναξαριστής Οσίου Νικοδήμου, Μηναία κ.λ.π.), άλλοι δε κατά την αύριον κ΄ (20^ην) Απριλίου αναγράφουσιν αυτήν (Λαυρεωτικός Κώδιξ Ι΄ 70 ΙΔ΄ αιώνος, Κώδιξ 53 Μονής Βλατέων ΙΕ΄ αιώνος και άλλοι). Εν τω Συναξαριστή του Οσίου Νικοδήμου η μνήμη αυτού σημειούται άνευ τινός Υπομνήματος· τούτ’ αυτό ακολουθεί και εις τα Μηναία. Εν τω Συναξαριστή όμως του Οσίου Νικοδήμου ακολουθεί η ένδειξις «του Ιεροσολυμίτου», ήτις εις τα Μηναία δεν απαντά. Εις τινας χειρογράφους Συναξαριστάς (Λαυρεωτικόν Κώδικα Ι  70 φ. 159^α,  Απριλ. κ΄ και άλλους) παρατίθεται μικρόν Υπόμνημα, εν ω γράφεται ότι ήτο Μοναχός καταγόμενος εκ Γεντυρίας της Αιγύπτου κ.λ.π., άπερ ανήκουσιν εις τον κατά την κε΄ (25^ην) Σεπτεμβρίου εορταζόμενον. Εκ τούτου πολλοί ωδηγήθησαν εις τον συνταυτισμόν των δύο τούτων Οσίων. Ο Κ. Δουκάκης μάλιστα παραθέτει κατά την σήμερον τον Βίον εκείνου. Ημείς την τοιαύτην άποψιν δεν θεωρούμεν ορθήν. Εάν συνέβαινε τοιούτον τι, δεν υπήρχε λόγος ιδιαιτέρας εν τοις Συναξαρισταίς διασαφήσεως παρά το όνομα εκάστου. Εκείνος μεν δηλαδή γράφεται Αναχωρητής, Αιγύπτιος, Οσιομάρτυς, αν και εις τον Βίον του γράφεται, ότι ήτο Ιερεύς, (Διατί όμως; Μήπως εκ συγχύσεως προς τον σήμερον εορταζόμενον; ) ούτος δε Ιερομάρτυς Ιεροσολυμίτης. Η έλλειψις βεβαίως στοιχείων του Βίου επέφερε την συσκότισιν, αλλά και εν τη κατά την σήμερον ψαλλομένη Ακολουθία αυτού ως Ιεράρχης γεραίρεται (ωδή α΄ τροπ. γ΄ ) και Μάρτυς Χριστού δια ξίφους και θηρίων και πυρός τελειωθείς (ωδή ε΄ τροπ. γ΄ ), ενώ ο Οσιομάρτυς Παφνούτιος δια τροχού πρότερον εις τέσσαρα κατακοπείς τεμάχια και αναστάς σταυρικώ τέλος θανάτω εθανατώθη. Προσθέτει δε ενταύθα ο Όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης ότι «Ο Οσιομάρτυς Παφνούτιος ίσως είναι ο ίδιος Αββάς Παφνούτιος, περί του οποίου γράφει ο «Ευεργετινός» (έκδοσις Βενετίας σελ. 596, ημετέρα έκδοσις ΣΤ΄ τομ. Γ΄ σελ. 47 και 59 @24 ότι περιπατών παρεπλανήθη καθ’ οδόν και έφθασε πλησίον χωρίου τινός, εκεί δε έτυχε να ίδη άνδρα πορνεύοντα γυναίκα, αντί δε να τους κατακρίνη, ευθύς παρεκάλεσε τον Θεόν δια τας αμαρτίας του. Και ιδού εστάθη έμπροσθεν αυτού Άγγελος Κυρίου, κρατών μάχαιραν, όστις και είπε προς αυτόν· «Παφνούτιε, όλοι εκείνοι οίτινες κατακρίνουσι τους αδελφούς των μέλλουν να θανατωθώσι με την μάχαιραν ταύτην. Επειδή όμως συ δεν κατέκρινας, αλλ’ εταπεινώθης έμπροσθεν του Θεού, ως να είχες κάμει συ την αμαρτίαν, δια τούτο εγράφη το όνομά σου εις το Βιβλίον της ζωής».

 

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, ο Άγιος Οσιομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο Κουλικάς, ο μαρτυρήσας εν έτει αφξδ΄ (1564), ογκίνοις τελειούται.

Ιωάννης ο ευλογημένος Άγιος Οσιομάρτυς ήτο άνθρωπος κατά πολύ φρόνιμος και ζηλωτής. Ημέραν δε τινά συνωμίλει περί Πίστεως μετά των Αγαρηνών, αυτοί δε φθονούντες τον Άγιον Οσιομάρτυρα έδειραν αυτόν και κατόπιν τον ωδήγησαν εις τον κριτήν, εις τον οποίον εμαρτύρησαν ψευδώς, ότι ύβρισε την πίστιν των. Τότε ο κριτής του είπε να αρνηθή τον Χριστόν δια να τον αφήση ελεύθερον. Ο δε Μάρτυς απεκρίθη μετά μεγάλου θάρρους και είπε· «Να μη το δώση ο Θεός να αρνηθώ εγώ ποτέ τον Κύριόν μου Ιησούν Χριστόν, έστω και αν εις μυρίους θανάτους με καταδικάσητε». Τότε ώρισεν ο κριτής και τον έρριψαν εις τας σιδηράς ακάνθας, ούτως δε ετελειώθη ο μακάριος και έλαβε του Μαρτυρίου τον στέφανον. Ταις των σων Αγίων πρεσβείαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.                                        

Τη ΙΗ΄ (18η) Απρολίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο εξ Ιωαννίνων, ο εν Κωνσταντινουπόλει μαρτυρήσας, εν έτει αφκστ΄ (1526), πυρί και ξίφει τελειούται.

Ιωάννης, ο γενναιότατος και χαριτώνυμος Μάρτυς του Χριστού, πατρίδα είχε τα περίφημα Ιωάννινα· γεννηθείς δε από γονείς ευσεβείς και φιλοθέους, ανετράφη υπ’ αυτών εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου, συντρέχων πάντοτε εις τας Εκκλησίας και ακροώμενος μετά προσοχής τους θείους λόγους. Εξέμαθε δε και την ραπτικήν τέχνην, τα εκ της οποίας εξοικονομούμενα διένεμεν εις τρία μέρη και το μεν εν μέρος εξώδευεν εις ελεημοσύνας, το άλλο διέθετε δια τους γονείς του και το τρίτον εδαπάνα δια την συντήρησίν του. Αφού δε απέθανον οι γονείς του, μετέβη εις την Κωνσταντινούπολιν επί του Πατριάρχου Ιερεμίου Α΄ (1522 – 1545) , Ιωαννίτου και τούτου όντος, και εκεί ενοικιάσας εργαστήριον ειργάζετο την τέχνην του.

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, η Οσία μήτηρ ημών ΑΘΑΝΑΣΙΑ η Θαυματουργός εν ειρήνη τελειούται.

Αθανασία η Οσία Μήτηρ ημών, η Θαυματουργός, η της αθανασίας επώνυμος, εγεννήθη εις την νήσον Αίγιναν υπό γονέων ευσεβών και ευγενών, υπό των οποίων και ανετράφη εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αφού δε η μακαρία εξέμαθε καλώς το Ψαλτήριον και πάσαν την Εκκλησιαστικήν Ακολουθίαν, εσπούδαζε να αφιερώση εαυτήν εις τον Θεόν. Οι γονείς της όμως την υπάνδρευσαν και μη θέλουσαν, αλλά δεκαέξ ημέρας μετά τον γάμον εισέβαλον βάρβαροι εις την Αίγιναν, οίτινες ευρόντες τον σύζυγόν της εις εξωτερικήν υπηρεσίαν κατέσφαξαν αυτόν.

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών και Ομολογητού ΚΟΣΜΑ Επισκόπου Χαλκηδόνος.

Κοσμάς ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμασε κατά τον Θ΄ αιώνα. Ανατραφείς δε δια του γάλακτος της ασκήσεως και καθαρίσας εαυτόν δια των πνευματικών αγώνων της αρετής, έγινε κατοικητήριον του Αγίου Πνεύματος. Διο και όταν αργότερον ετιμήθη με το αξίωμα της Ιερωσύνης, κατέστη και Ποιμήν θεοπρόβλητος της εν Χαλκηδόνι Αγίας Εκκλησίας. Θωρακισθείς λοιπόν ούτω δια των όπλων της Πίστεως, κατέβαλε μεν την υπερηφάνειαν και την δύναμιν των αθετούντων και μη προσκυνούντων την σεπτήν Εικόνα του Χριστού, εδίδαξε δε αυτούς να τιμώσι και προσκυνώσιν αυτήν, αυτός πρώτος τιμών και προσκυνών ταύτην, εξ ου και τον στέφανον της ομολογίας έλαβεν. Ούτος διεφύλαξεν έως τέλους την ευλάβειαν, ην έτρεφε παιδιόθεν προς τα θεία, χωρίς να κρατηθή υπό του ύπνου της αμελείας· διότι επιμελώς διανύσας την ζωήν του ο αοίδιμος, έφθασεν εις τους λιμένας της απαθείας μεθ’ ετέρου τινός συνασκητού του, του σοφού Αυξεντίου, μεθ’ ου ετέλεσε τους αγώνας της ασκήσεως και εσαββάτισε καλώς, ήτοι ανεπαύθη εις την ουράνιον ανάπαυσιν, παραδούς το πνεύμα του εις χείρας Θεού. Το δε τίμιον αυτού και σεβάσμιον Λείψανον κατετέθη εν τω Ναώ των Αγίων Αποστόλων.

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΣΑΒΒΑ του Στρατηλάτου, του Γότθου.

Σάββας ο Άγιος Μάρτυς, ο Γότθος, ήκμασε κατά τους χρόνους των βασιλέων Ουαλεντιανού του μεγάλου (364 – 375) και Ουάλεντος (364 – 378), των αυταδέλφων, διέτριβε δε  εις την Γοτθίαν, την κατά Κριμαίαν, πκησίον του Καφά. Μικρόν δε παιδίον ακόμη προετίμησε την Πίστιν του Χριστού και εχλεύαζε τους λατρεύοντας τα είδωλα, όχι δε μόνον δεν εδέχετο να φάγη από τα σφάγια, τα οποία προσέφερον εις τα είδωλα, αλλά προς τούτοις ημπόδιζε και τους θέλοντας να τρώγωσι ταύτα ειδωλολάτρας, διδάσκων αυτούς την εις Χριστόν Πίστιν.

Τη ΙΗ΄ (18η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΙΩΑΝΝΟΥ, μαθητού του Αγίου Γρηγορίου του Δεκαπολίτου.

Ιωάννης ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ήκμασε κατά τον Η΄ αιώνα, μισήσας δε τον κόσμον εκ νεαράς ηλικίας, ηγάπησε τον Χριστόν και πορευθείς προς τον μέγαν Γρηγόριον τον Δεκαπολίτην, έγινε παρά τούτου Μοναχός, εις το εξής δε παρέμενε μετ’ αυτού, αγωνιζόμενος καθ’ όλα και υπηρετών τον Θεόν. Τόσον δε περιβόητος έγινεν ο αοίδιμος εις την υπακοήν και την υποταγήν και τόσον εστάθη ευπειθής και πρόθυμος υπηρέτης, ώστε ο θείος Γρηγόριος, ο Πνευματικός του Πατήρ, έχαιρε δι’ αυτόν και εδόξαζε τον Θεόν. Αφ’ ου δε εκοιμήθη ο Άγιος Γρηγόριος, μετέβη ο θείος ούτος Ιωάννης εις άλλον ξένον και αγνώριστον τόπον, δια την αγάπην του ξενιτεύσαντος και εις την ξενιτείαν γεννηθέντος Χριστού και εκεί ηγωνίζετο ο τρισόλβιος. Πορευθείς δε κατόπιν εις Ιεροσόλυμα και προσκυνήσας τους Αγίους Τόπους μετέβη εκείθεν εις την Λαύραν του Οσίου Χαρίτωνος. Εκεί λοιπόν, επιδοθείς εις περισσοτέρους αγώνας αρετής, εκοιμήθη εν ειρήνη.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΚΑΡΙΟΥ Αρχιεπισκόπου Κορίνθου του εν τη νήσω Χίω ασκήσαντος και εν αυτή οσίως εν έτει αωε΄ (1805) τελευτήσαντος και προς Κύριον μεταστάντος.

Μακάριος ο εν Αγίοις Αγιώτατος Πατήρ ημών, ο της Κορίνθου Αρχιεπίσκοπος και της νήσου Χίου το καύχημα, το της αρετής ακροθίνιον, ο εν τοις εσχάτοις καιροίς διαλάμψας, εορτάζεται σήμερον, Οσιώτατοι Πατέρες και αδελφοί ευλαβέστατοι, του οποίου τον Βίον συνέγραψεν ο ρητορικώτατος κάλαμος του πνευματικού αυτού τέκνου και μεγάλου διδασκάλου Αθανασίου του Παρίου, διο εντείνατε την προσοχήν σας, ίνα ακούσητε Βίον γλυκύτατον νέου μεγάλου Αγίου από τοιούτον μέγαν διδάσκαλον γεγραμμένον και μεγάλως θέλετε πνευματικώς ευφρανθή. Eπαινετή βέβαια και λίαν θαυμαστή εστάθη πάντοτε και πανταχού, ως θεός και θεοποιός η ευλογημένη αρετή. Ποίος δεν γνωρίζει τούτο; Και ποίος δεν το ομολογεί; Είναι τούτο γεγονός αναμφισβήτητον.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, ο εν Αγίοις Πατήρ ημών ΑΓΑΠΗΤΟΣ ο Πάπας Ρώμης εν ειρήνη τελειούται.

Αγαπητός Α΄ ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της Ρώμης Επίσκοπος, ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του μεγάλου, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄ - φξε΄ (527 – 565). Ούτος ανατραφείς μετά πάσης αρετής και ασκήσεως, ανεβιβάσθη εις το της Αρχιερωσύνης αξίωμα και έγινε Πάπας της Ρώμης. Έπειτα ηθέλησε να μεταβή εις Κωνσταντινούπολιν, ίνα συναντήση τον βασιλέα Ιουστινιανόν. Καθ’ οδόν δε ευρισκόμενος ο Άγιος έδωκεν απόδειξιν της αρετής του και της προς τον Θεόν παρρησίας αυτού. Διότι εν ω ήρχετο εις την Ελλάδα, εύρεν άνθρωπον πάσχοντα εκ δύο ανιάτων παθών· ούτε δηλαδή να ομιλήση ηδύνατο, ούτε να περιπατήση, αλλά από της γεννήσεώς του ήτο άλαλος και μόλις και μετά βίας εσύρετο κατά γης ως ερπετόν.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΑΔΡΙΑΝΟΥ του Νέου.

Αδριανός ο Άγιος Μάρτυς ήτο εις εκ των Χριστιανών εκείνων, οι οποίοι, συλληφθέντες υπό των ειδωλολατρών, εφυλακίσθησαν. Εν ω δε οι ειδωλολάτραι προσέφερον θυσίας εις τους ψευδωνύμους θεούς των, εξήγαγον και τούτον τον Άγιον εκ της φυλακής και τον ηνάγκαζον να πλησιάση και αυτός εις τον βωμόν και να προσφέρη λιβανωτόν, ήτοι θυμίαμα εις τους δαίμονας. Ο δε γενναίος Μάρτυς του Χριστού όχι μόνον δεν έπραξε τούτο, αλλ’ ορμήσας εκρήμνισε τον βωμόν, τας επ’ αυτού θυσίας έχυσε και το πυρ διεσκόρπισεν. Όθεν εκίνησε την οργήν του άρχοντος και ήναψε τας καρδίας των παρευρεθέντων ειδωλολατρών, οι οποίοι, κρατήσαντες αυτόν, τον έδειραν ανηλεώς, διότι άλλος μεν δια ράβδων εκτύπα αυτόν, άλλος δε δια λίθων το στόμα του συνέτριβε και άλλος έτυπτεν αυτόν εις την κεφαλήν. Τελευταίον δε, ανάψαντες κάμινον μεγάλην, έρριψαν τον Άγιον εντός αυτής και ούτως ετελείωσεν ο μακάριος τον δρόμον του Μαρτυρίου του, και απήλθε στεφανηφόρος εις τα ουράνια.

Τη ΙΖ΄ (17η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΣΥΜΕΩΝ Επισκόπου Περσίας και των συν αυτώ ΑΥΔΕΛΛΑ Πρεσβυτέρου, ΓΟΘΑΖΑΤ, ΦΟΥΣΙΚ και ετέρων Χιλίων Εκατόν Πεντήκοντα.

Συμεών, Αυδελλάς, Γοθαζάτ, Φουσίκ και οι μετ’ αυτών συναθλήσαντες έτεροι χίλιοι εκατόν πεντήκοντα Άγιοι Μάρτυρες έζων εις την Περσίαν κατά τους χρόνους Σαβωρίου του βασιλέως των Περσών 325 – 379 και Κωνσταντίνου του μεγάλου, βασιλέως των Ρωμαίων 307 – 337. Ήσαν δε ο Συμεών Επίσκοπος και πνευματικός προϊστάμενος όλων των εκεί Χριστιανών, ο Αυδελλάς Πρεσβύτερος, οι δε λοιποί άρχοντες και αρχόμενοι του βασιλείου των Περσών. Τινές δε Πέρσαι κακοπροαίρετοι έγραψαν εις τον βασιλέα αυτών Σαβώριον, ότι ο Αρχιερεύς των Χριστιανών Συμεών και άλλοι πολλοί μετ’ αυτού δεν καταδέχονται να είναι υποκείμενοι εις αυτόν και λέγουν, ότι προτιμούν μάλλον να αποθάνουν ενδόξως δια τον Χριστόν, ή να υπηρετώσιν ατίμως και αδόξως παράνομον βασιλέα και ηγεμόνας.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΜΙΧΑΗΛ ο Βουρλιώτης, ο εν Σμύρνη μαρτυρήσας εν έτει αψοβ΄ (1772), ξίφει τελειούται.

Μιχαήλ ο Άγιος Νεομάρτυς κατήγετο από τα Βουρλά της Μικράς Ασίας, ήτο δε χαλκουργός την τέχνην, νέος εις την ηλικίαν έως δέκα οκτώ ετών και ωραίος πολύ εις την όψιν. Απατηθείς δε ούτος από χαλκουργόν τινα Αγαρηνόν, ηρνήθη, φεύ! την Πίστιν του Χριστού, κατά το πρώτον Σάββατον των Νηστειών και υπηρέτει τον Αγαρηνόν με μισθόν. Όταν δε ήλθεν η Αγία Ανάστασις του Κυρίου, ακούων τους συνομηλίκους του και όλους τους Χριστιανούς να εορτάζουν την λαμπροφόρον ημέραν και να ψάλλουν με αγαλλίασιν και χαράν, εντός πανδοχείου τινός, το κοσμοπόθητον τροπάριον «Χριστός Ανέστη», ήλθεν εις αίσθησιν του κακού όπερ έπαθε και μετανοήσας καθ’ εαυτόν δια τούτο, εγκατέλειψε την υπηρεσίαν του και συνέψαλλε και αυτός μετά των άλλων το «Χριστός Ανέστη». Τούτο ακούοντες οι εκεί παρευρισκόμενοι, ημπόδιζον αυτόν λέγοντες, ότι είναι ανοίκειον εις Τούρκον να λέγη τοιούτους λόγους, οι οποίοι αρμόζουν μόνον εις τους Χριστιανούς.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΕΙΡΗΝΗΣ.

Ειρήνη η Αγία Μάρτυς αύτη ευρίσκετο κατά τον καιρόν του Πάσχα εις την Ελλάδα, όταν εμαρτύρησεν ο Άγιος Λεωνίδης και αι συν αυτώ Άγιαι Γυναίκες. Αύτη λοιπόν, δοξολογούσα τον Θεόν μετά των τότε Χριστιανών εις ιδιαιτέραν τινά Εκκλησίαν, επροδόθη εις τον άρχοντα και συλληφθείσα ερρίφθη εις την φυλακήν. Έπειτα εξαγαγόντες αυτήν εκ της φυλακής, έκοψαν την γλώσσαν της και εξερρίζωσαν τους οδόντας αυτής. Τελευταίον δε την απεκεφάλισαν και ούτως ανήλθεν η μακαρία εις τα ουράνια στεφανηφόρος.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΛΕΩΝΙΔΟΥΣ, ΧΑΡΙΣΣΗΣ, ΝΙΚΗΣ, ΓΑΛΗΝΗΣ, ΚΑΛΛΙΔΟΣ, ΝΟΥΝΕΧΙΑΣ, ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ και ΘΕΟΔΩΡΑΣ.

Λεωνίδης ο Άγιος Μάρτυς μετά των συναθλησασών μετ’ αυτού Αγίων Γυναικών Χαρίσσης, Νίκης, Γαληνής, Καλλίδος, Νουνεχίας, Βασιλίσσης και Θεοδώρας, έζων επί της βασιλείας του Δεκίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σαν΄ (249 – 251), κατήγοντο δε εκ της Πελοποννήσου, ήτο δε ο Άγιος ούτος Λεωνίδης έξαρχος πνευματικού χορού. Ούτος συνελήφθη κατά τας εορτασίμους ημέρας της Αγίας του Χριστού Αναστάσεως εν Τροιζηνία, ήτις κείται εν τη Πελοποννήσω εις την αντικρύ των Αθηνών και προς τον Σαρωνικόν κόλπον πλευράν αυτής και ήτις κοινώς τώρα λέγεται Φανάρι, ή κατ’ άλλους Πεδιάδα, υπαγομένη υπό την Επισκοπήν Κορίνθου (πρόκειται περί της περιοχής ένθα νυν εύρηται η Νέα Επίδαυρος).

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΦΗΛΙΚΟΣ Επισκόπου, ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ Πρεσβυτέρου, ΦΟΥΡΤΟΥΝΑΤΟΥ και ΣΕΠΤΕΜΙΝΟΥ.

Φήλιξ, Ιανουάριος, Φουρτουνάτος και Σεπτεμίνος οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες έζων εις την πόλιν Τουβιουκάν της Λυκαονίας κατά τον καιρόν των αντιχρίστων βασιλέων Διοκλητιανού 384 – 305 και Μαξιμιανού 286 – 305. Ήσαν δε ο μεν Φήλιξ Επίσκοπος, ο δε Ιανουάριος Πρεσβύτερος. Κατά δε το όγδοον έτος της βασιλείας του ζεύγους εκείνου του διαβόλου, ήτοι εν έτει 294, εξεδόθη διάταγμα αυτών δια του οποίου επροστάσσετο να καίωνται εις πάσαν πόλιν και χώραν όλα τα βιβλία των Χριστιανών.

Τη ΙΣΤ΄ (16η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων Παρθένων και αυταδέλφων ΑΓΑΠΗΣ, ΕΙΡΗΝΗΣ και ΧΙΟΝΙΑΣ.

Αγάπη, Ειρήνη και Χιονία αι Άγιαι του Χριστού Παρθενομάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του Διοκλητιανού του κατά τα έτη σπδ΄ - τε΄ (284 – 305) βασιλεύσαντος. Ήσαν δε και αι τρεις αδελφαί κατά σάρκα, εκ Θεσσαλονίκης καταγόμεναι, τέκνα υπάρχουσαι ευγενών και πλουσίων γονέων. Επειδή δε εσέβοντο τον Χριστόν ως Θεόν αληθινόν, αναχωρήσασαι εκ της πατρίδος αυτών, όταν εκηρύχθη ο κατά των Χριστιανών διωγμός, κατέφυγον εις το όρος και εκρύπτοντο πλησίον λίμνης τινός. Κατά την εποχήν εκείνην συλληφθείς ο Άγιος Μάρτυς Χρυσόγονος απεκεφαλίσθη υπό του Διοκλητιανού εν έτει 295 δια την εις Χριστόν Πίστιν και ομολογίαν, παρά την λίμνην εκείνην, πλησίον της οποίας έμενον, ως είπομεν, αι τρεις αύται αδελφαί, η Αγάπη, η Ειρήνη και η Χιονία, μετά του δούλου του Θεού Ζωϊλου.

Τη ΙΕ΄ (15η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων γυναικών ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ και ΒΑΣΙΛΙΣΣΗΣ.

Αναστασία και Βασίλισσα αι Άγιαι Μάρτυρες ήκμασαν κατά τους χρόνους του βασιλέως Νέρωνος του κατά τα έτη νδ΄ - ξη΄ (54 – 68) βασιλεύσαντος, κατήγοντο δε εκ της μεγαλοπόλεως Ρώμης και ήσαν ευγενείς και πλούσιαι, εχρημάτισαν δε και μαθήτριαι των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, οίτινες και αυτοί εθανατώθησαν υπό του Νέρωνος. Μετά δε τον θάνατον των Αγίων τούτων Αποστόλων, λαβούσαι αι Άγιαι αύται εν καιρώ νυκτός τα τίμια και αποστολικά Λείψανα αυτών και ενταφιάσασαι αυτά, κατηγορήθησαν δια τούτο εις τον δυσσεβή Νέρωνα και ωδηγήθησαν προ αυτού, κατά προσταγήν δε τούτου ερρίφθησαν εις την φυλακήν. Κατόπιν ερωτηθείσαι εάν αρνούνται την του Χριστού Πίστιν και αποκριθείσαι ότι εμμένουσιν εις αυτήν, εκρεμάσθησαν υψηλά. Έπειτα απέκοψαν τους μαστούς αυτών, τας χείρας, τους πόδας και τας γλώσσας των και τελευταίον τας κεφαλάς των και ούτως ανήλθον αι μακάριαι στεφανηφόροι εις τα ουράνια.                                                                                    

Τη ΙΕ΄ (15η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΡΗΣΚΕΝΤΟΣ.

Κρήσκης ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ των Μύρων της Λυκίας, εκ γένους λαμπρού και περιφανούς, ήτο δε κατά την ηλικίαν προβεβηκώς. Βλέπων δε εντεινομένην την ασέβειαν και αυξανομένην την θρησκείαν των ειδώλων και ότι πολλοί ήσαν οι δεδουλωμένοι εις την πλάνην και προσέφερον θυσίας εις τα άψυχα ξόανα, ζήλω θείω κινούμενος, ο μακάριος, ήλθεν εις το μέσον των ειδωλολατρών και ενουθέτει αυτούς να απέχωσι μεν από της πλάνης ταύτης, να επιστρέψωσι δε προς τον Θεόν, ο οποίος πιστεύεται υπό των Χριστιανών και είναι δημιουργός πάσης πνοής και χορηγός πάσης ζωής.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, ο Άγιος Μάρτυς ΑΡΔΑΛΙΩΝ ο μίμος, πυρί τελειούται.

Αρδαλίων ο Άγιος Μάρτυς έζη κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), κατεγίνετο δε εις τα θέατρα και τας κωμωδίας και εμιμείτο τας κινήσεις ενός εκάστου, υποκρινόμενος τα των άλλων πάθη και δράματα. Επειδή δε ποτε ηθέλησε να μιμηθή καθ’ υπόκρισιν την αντίστασιν την οποίαν εδείκνυον οι Χριστιανοί κατά των τυράννων, όταν εμαρτύρουν, τούτου ένεκα εκρεμάσθη υψηλά και εξεσχίζετο κατά την τέχνην των ηθοποιών, επειδή δήθεν δεν ήθελε να προσφέρη θυσίαν εις τους θεούς. Όταν λοιπόν ο λαός βλέπων ταύτα εχειροκρότει και επήνει την επιτηδείαν αυτού μίμησιν, συγχρόνως δε και την φαινομένην γενναιοκαρδίαν αυτού, τότε ο Αρδαλίων, φωτισθείς παρά Θεού, εβόησε μεγαλοφώνως και είπε προς τον λαόν να σιωπήσωσιν. Αφού δε εσιώπησαν, εκήρυξε λαμπρά τη φωνή, ότι πιστεύει τη αληθεία εις τον Χριστόν. Τότε ο άρχων του τόπου συνεβούλευσεν αυτόν να μεταβάλη γνώμην· αλλ’ ο Αρδαλίων δεν ηθέλησε να πεισθή και επιμένων εις την ομολογίαν του Χριστού ερρίφθη εν μέσω πυράς εκεί αναφθείσης και ούτως ετελειώθη ο μακάριος και έλαβε τον στέφανον του Μαρτυρίου.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη της Αγίας Μάρτυρος ΘΩΜΑΪΔΟΣ.

Θωμαϊς η Αγία Μάρτυς εγεννήθη εις την Αλεξάνδρειαν, όπου και ανετράφη καλώς και εξεπαιδεύθη υπό των γονέων της. Έπειτα συζευχθείσα μετ’ ανδρός έζη εις τον οίκον της ηγαπημένη με τον άνδρα της και διάγουσα την ζωήν της με κοσμιότητα και σωφροσύνην. Επειδή δε συγκατώκουν μετά του πενθερού της, ημέραν τινά, καθ’ ην απουσίαζεν ο σύζυγός της, ο των ψυχών φθορεύς διάβολος ενέπνευσεν αισχρούς λογισμούς εις τον γέροντα κατά της νύμφης του Θωμαϊδος και επεδίωκε να συνέλθη μετ’ αυτής, μηχανευόμενος πάντα τρόπον, ίνα επιτύχη του μοχθηρού σκοπού του.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Νέου Μάρτυρος ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ του Πελοποννησίου, αθλήσαντος εν έτει αωγ΄ (1803).

Δημήτριος ο νεοφανής Μάρτυς του Χριστού κατήγετο από την Πελοπόννησον εκ χωρίου τινός της Αρκαδίας Λιγούδιστα καλούμενον, υιός ων Χριστιανών γονέων. Ο πατήρ αυτού ωνομάζετο Ηλίας, η δε μήτηρ του απέθανεν, ότε ο Άγιος ήτο ακόμη βρέφος μικρόν και δεν την εγνώρισε καθόλου, είχε δε και αδελφόν μεγαλύτερον. Ο πατήρ του, μετά τον θάνατον της πρώτης του συζύγου, έλαβε και δευτέραν τοιαύτην, η οποία, καθό μητρυιά, όχι μόνον δεν είχε καμμίαν επιμέλειαν δια τους προγονούς της, αλλ’ όλως αντιθέτως, εφέρετο ως μητρυιά. Όθεν, στενοχωρημένοι οι παίδες από την πτωχείαν και περιφρονημένοι και μεμισημένοι από την μητρυιάν, ανεχώρησαν εκείθεν και ο μεν πρώτος αδελφός μετέβη εις την Τρίπολιν και έγινεν υπηρέτης εις τουρκικήν τινά οικογένειαν, ο δε Δημήτριος προσεκολλήθη εις τινας κτίστας, οι οποίοι κατά το σύνηθες εις αυτούς περιεπάτουν από τόπου εις τόπον δια να κτίζουν οικοδομάς.

Τη ΙΔ΄ (14η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα, ΑΡΙΣΤΑΡΧΟΥ, ΠΟΥΔΗ και ΤΡΟΦΙΜΟΥ.

Αρίσταρχος, Πούδης και Τρόφιμος οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν εκ των Εβδομήκοντα Αποστόλων, ηκολούθησαν δε τον μέγαν Απόστολον Παύλον, κηρύττοντες το Ευαγγέλιον του Χριστού και συγκακοπαθούντες μετά του διδασκάλου αυτών Παύλου εις όλους τους διωγμούς αυτού και τους πειρασμούς. Αφ’ ου δε ο μακάριος Παύλος απεκεφαλίσθη, τότε και αυτοί απεκεφαλίσθησαν υπό του Νέρωνος. Ταύτα διηγείται ο μακάριος και πανόλβιος Δωρόθεος, ο Τύρου Επίσκοπος, ούτινος η μνήμη εορτάζεται κατά την ε΄ (5^ην) Ιουνίου, ο οποίος, πορευόμενος εις την Ρώμην, επληροφορήθη ταύτα και τα περιέγραψεν εις την Λατινικήν γλώσσαν, καταλιπών ταύτα εις Υπομνήματα. Δεν έγραψε δε ο μακάριος Δωρόθεος δια τούτους μόνον, αλλά και δι’ όλους τους Αποστόλους και δια πολλούς άλλους Αγίους, ως και δια τους ιερούς Προφήτας, διότι έγινεν ο Άγιος, δια της ευφυϊας και αγχινοίας του, φιλομαθής και πολυμαθής και πολυϊστωρ, ως ουδείς άλλος.

Τη ΙΓ΄ (13ην) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΥΝΤΙΛΙΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ και ΔΑΔΑ, ων η Σύναξις τελείται εν τοις Βιγλεντίου.

Κυντιλιανός, Μάξιμος και Δάδας οι Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Διοκλητιανού (284 – 305) και Μαξιμιανού (286 – 305), έζων δε εις το Δορόστολον της δευτέρας Μοισίας. Εκδοθέντων δε τότε διαταγμάτων υπό των αντιχρίστων εκείνων βασιλέων, δι’ ων εκηρύττετο αμείλικτος κατά των Χριστιανών διωγμός, συνελήφθησαν και ούτοι οι μακάριοι εις τι κτήμα αυτών καλούμενον Οζοβία και παρεδόθησαν εις τους υπάτους Ταρκυϊνον και Γαβίνιον. Κριθέντες δε υπ’ αυτών και ομολογήσαντες τον Χριστόν, ερρίφθησαν εις την φυλακήν. Κατά δε την νύκτα, ενώ εκοιμώντο, εφάνη εις αυτούς ο διάβολος και τους συνεβούλευε να αρνηθώσι τον Χριστόν.

Τη ΙΓ΄ (13η) Απριλίου μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΜΑΡΤΙΝΟΥ Πάπα Ρώμης.

Μαρτίνος ο εν Αγίοις Πατήρ ημών, ο της Ρώμης μακάριος Επίσκοπος, έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Κώνσταντος Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη χμα΄ - χξη΄ (641- 668), όστις εφονεύθη εις τας εν Σικελία Συρακούσας, εντός του λουτρού του λεγομένου Δάφνη, δεχθείς τραύμα εις την κεφαλήν δια τινος κάδου, υπό του Ανδρέου Τρωϊλου. Ούτος λοιπόν ο θεσπέσιος Μαρτίνος, δια την Ορθόδοξον Πίστιν ωδηγήθη βιαίως από της Ρώμης εις την Κωνσταντινούπολιν, μετ’ άλλων δυτικών Επισκόπων, κατά προσταγήν του βασιλέως και πολλάς θλίψεις και κακοπαθείας υπέμεινε μετ’ εκείνων καθ’ οδόν ο μακάριος, έως ότου φθάσωσιν εις Κωνσταντινούπολιν.

Τη ΙΒ΄ (12η) Απριλίου, ο Όσιος ΑΚΑΚΙΟΣ ο Νέος, ο εν τη κατά το Άγιον Όρος Σκήτη του Καυσοκαλυβίου ασκήσας, εν ειρήνη τελειούται εν έτει αψλ΄ (1730).

Ακάκιος ο εν Οσίοις Οσιώτατος Πατήρ ημών κατήγετο από χωρίον τι των Αγράφων Γόλιτζα καλούμενον, γεννηθείς από γονείς ευσεβείς, οίτινες κατά το Άγιον Βάπτισμα ωνόμασαν αυτόν Αθανάσιον. Όταν δε ο Όσιος ήτο εισέτι νήπιον, έμεινεν ορφανός από πατέρα ομού με τινα μικρότερον αδελφόν του, ανετρέφοντο δε και οι δύο υπό της μητρός αυτών, η οποία και τους εξεπαίδευε πτωχικά αναλόγως των δυνάμεών της. Ο Αναστάσιος όμως, ως μεγαλύτερος, κατεγίνετο και εις την φροντίδα του οίκου των και ως εκ τούτου δεν είχε την δυνατότητα να υπάγη εις τας πόλεις προς αναζήτησιν διδασκάλων. Όθεν έμεινεν αγράμματος, μεταβαίνων όμως εις την Εκκκλησίαν και ακούων τους Βίους των Αγίων, κατεφλέχθη υπό θείου έρωτος και εγένετο ζηλωτής της πολιτείας εκείνων ακριβέστατος κατά δύναμιν αγωνιζόμενος.

Τη ΙΒ΄ (12ην) Απριλίου, μνήμη της Οσίας ΑΝΘΟΥΣΗΣ θυγατρός του βασιλέως Κωνσταντίνου του Κοπρωνύμου.

Ανθούσα  η βασιλόπαις και Οσία Μήτηρ ημών ήτο θυγάτηρ του μισοχρίστου βασιλέως Κωνσταντίνου Ε΄ του Κοπρωνύμου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη ψμα΄ - ψοε΄ (741-775). Μολονότι δε η μακαρία αύτη ανετράφη εις τα βασιλικά ανάκτορα εν μέσω των ασεβώς εικονομάχων και των φιλοσάρκων ανθρώπων, αύτη υπήρξεν ευσεβεστάτη της Ορθοδοξίας υπέρμαχος σεβομένη και προσκυνούσα τας αγίας Εικόνας και αποστρεφομένη τας απολαύσεις της σαρκός και τας εν γένει αναπαύσεις του σώματος. Καίτοι δε αναγκασθείσα πολλάκις η μακαρία υπό του πατρός της να υπανδρευθή, δεν επείσθη.

Τη ΙΒ΄ (12η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών και Ομολογητού ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Επισκόπου Παρίου.

Βασίλειος ο Όσιος Πατήρ ημών έζη κατά τους χρόνους των δυσσεβών εικονομάχων, δια δε την υπερβολικήν αρετήν του και την ένθεον ζωήν την οποίαν διήλθεν, έγινεν Επίσκοπος Παρίου· μη θελήσας δε να συμφωνήση εις την αίρεσιν των εικονομάχων και να υπογράψη εις την αθέτησιν των αγίων Εικόνων, διήλθεν ο αοίδιμος όλην την ζωήν του με θλίψεις διωγμούς και στενοχωρίας, φεύγων πάντοτε από τόπου εις τόπον και υπερμαχών μεν δια τα δόγματα των θείων Πατέρων, εναντιούμενος δε και μισών τας συναγωγάς των κακοδόξων. Όθεν τον Θεόν θεραπεύσας και ευάρεστος Αυτώ εις όλα φανείς, εκοιμήθη εν ειρήνη.

Τη ΙΑ΄ (11η) Απριλίου μνήμη του Αγίου Ιερομάρτυρος ΑΝΤΙΠΑ Επισκόπου Περγάμου.

Αντίπας ο Άγιος Ιερομάρτυς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Δομετιανού, του κατά τα έτη 81 – 96 βασιλεύσαντος, σύγχρονος ων των Αγίων Αποστόλων. Υπήρχε δηλαδή κατά την εποχήν εκείνην κατά την οποίαν ο θείος Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος ήτο εξόριστος εις την Πάτμον, καθώς περί τούτου ο ίδιος ο Θεολόγος γράφει εις την Αποκάλυψιν, μάρτυρα πιστόν ονομάζων τον Αντίπαν. Διότι ούτω γράφει, ως εκ προσώπου του Χριστού λέγοντος προς τον Άγγελον της εν Περγάμω Εκκλησίας· «Και εν ταις ημέραις αις Αντίπας ο μάρτυς μου ο πιστός, ος απεκτάνθη παρ’ υμίν, όπου ο σατανάς κατοικεί» (Αποκάλ. β:13). Ούτος λοιπόν ο μακάριος εχειροτονήθη υπό των Αγίων Αποστόλων Επίσκοπος Περγάμου, πολύ δε πρεσβύτης κατά την ηλικίαν συνελήφθη υπό των εν Περγάμω αθέων ειδωλολατρών, διότι φανέντες προς αυτούς οι παρ’ αυτών λατρευόμενοι δαίμονες, τους είπον, ότι δεν δύνανται να κατοικώσιν εις τον τόπον εκείνον, ούτε να δέχωνται τας προσφερομένας προς αυτούς θυσίας, επειδή τους διώκει εκείθεν ο Αντίπας.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, μνήμην επιτελούμεν του εν Αγίοις Πατρός ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ του Ε΄ του Νέου Ιερομάρτυρος, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Οικομενικού Πατριάρχου,

του δι’  αγχόνης μαρτυρήσαντος εν αυτή κατά το έτος αωκα΄ (1821), υπέρ της ελευθερίας, της Πίστεως και του Ελληνικού Έθνους, επί της βασιλείας του Ασιάτου Σουλτάνου Μαχμούτ.                                                                        

Γρηγόριος Ε΄ ο Αγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης και Μάρτυς του Χριστού εγεννήθη κατά το έτος αψδε΄ (1745) εις Δημητσάναν της Πελοποννήσου εξ ευλαβών γονέων Ιωάννου Αγγελοπούλου και Ασημίνας το γένος Παναγιωτοπούλου καλουμένων, ωνομάσθη δε κατά το άγιον Βάπτισμα Γεώργιος. Τα εγκύκλια γράμματα εξεπαιδεύθη ο Άγιος εις την πατρίδα αυτού υπό του θείου και αναδόχου του Ιεροδιδασκάλου Μελετίου Ιερομονάχου και Αθανασίου Ιερομονάχου Ρουσοπούλου, εικοσαέτης δε γενόμενος απεδήμησεν εν έτει αψξε΄ (1765) μετά του δευτέρου των διδασκάλων του εις Αθήνας όπου και εμαθήτευσε δύο σχεδόν έτη πλησίον του μεγάλου διδασκάλου Δημητρίου Βόδα. Ύστερον αυτός μεν απέπλευσεν εις Σμύρνην, ο δε Ρουσόπουλος παρέμεινεν εις Αθήνας διδάσκων εις την εν αυταίς σχολήν μέχρι της αποβιώσεώς του (1780). Φθάσας δε εις Σμύρνην ο Γεώργιος συγκατώκησε μετά του εκεί διαμένοντος θείου του Μελετίου Ιερομονάχου, υπηρετών αυτόν και διακούων άμα καρποφόρως τα μαθήματα της Ευαγγελικής Σχολής.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΔΗΜΟΣ, ο μαρτυρήσας εν Σμύρνη εν έτει αψξγ΄ (1763) ξίφει τελειούται.

Δήμος ο ευλογημένος του Χριστού Νεομάρτυς κατήγετο από την περιφέρειαν της Αδριανουπόλεως, εκ χωρίου καλουμένου τουρκιστί Ουρτζούν Κιοπρού, επειδή δε ήτο αλιεύς κατά την τέχνην ευρίσκετο πάντοτε εις τα ιχθυοτροφεία. Συνέπεσε δε να εργασθή ποτε επί ένα ολόκληρον χρόνον εις εν τοιούτον ιχθυοτροφείον, πλησίον της Σμύρνης κείμενον και καλούμενον Τσακάλ Μπουρνού, από το οποίον όμως όχι μόνον ουδέν κέρδος απήλαυσεν, αλλά έμεινε και χρεωμένος εις τον Οθωμανόν ιδιοκτήτην του. Κατά δε τον επόμενον χρόνον ηγόρασεν άλλος Τούρκος το ίδιον ιχθυοτροφείον και το ειργάζετο, ηνάγκαζε δε τον Μάρτυρα να μεταβή και πάλιν και να εργασθή και να λάβη και αυτός ανάλογον μερίδιον εκ του κέρδους, όπως θα ελάμβανον και όλοι οι άλλοι, οι εις αυτό εργαζόμενοι.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Ιερομαρτύρων ΙΑΚΩΒΟΥ Πρεσβυτέρου και ΑΖΑ Διακόνου.

Ιάκωβος και Αζάς οι Άγιοι Μάρτυρες έζων εν Περσία κατά τους χρόνους του βασιλέως των Περσών Σαβωρίου Β΄ του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τκε΄ - τοθ΄ (325 – 379) και του μεγάλου βασιλέως των Ρωμαίων Κωνσταντίνου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τστ΄ - τλζ΄ (306 – 337). Και ο μεν Ιάκωβος ήτο Πρεσβύτερος και κατήγετο εκ τινος κώμης της Περσίας Φαργαθά ονομαζομένης, ο δε Αζάς ήτο Διάκονος και κατήγετο εκ της περσικής επίσης κώμης Βιθνηρή. Ούτοι λοιπόν συλληφθέντες παρέστησαν εις τον αρχιμάγον των Περσών Αργωγκισχήρ. Επειδή δε ωμολόγησαν παρρησία τον Χριστόν, έχυσαν οι Πέρσαι εις την ρίνα των όξος με σινάπιον μεμιγμένον. Έπειτα έδειραν αυτούς και τους εκρέμασαν γυμνούς εις τόπον ανοικτόν και αστέγαστον, όπου εξηράνθησαν οι αοίδιμοι υπό του ψύχους της νυκτός. Είτα κατεβίβασαν αυτούς και επειδή παρά ταύτα δεν επείθοντο να θυσιάσωσιν εις τον ήλιον και εις το πυρ, επρόσταξεν ο αιμοβόρος άρχων να αποκεφαλίσουν αυτούς και ούτως οι μακάριοι ούτοι Μάρτυρες ανήλθον στεφανηφόροι εις τα ουράνια.

Τη Ι΄ (10η) Απριλίου μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΤΕΡΕΝΤΙΟΥ, ΑΦΡΙΚΑΝΟΥ, ΜΑΞΙΜΟΥ, ΠΟΜΠΗΪΟΥ και ετέρων Τριάκοντα Έξ, αλλά δη και ΖΗΝΩΝΟΣ και των περί αυτόν και ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ και ΘΕΟΔΩΡΟΥ.

Τερέντιος ο Άγιος Μάρτυς και οι μετ’ αυτού αξιωθέντες των μαρτυρικών στεφάνων Άγιοι Μάρτυρες ήσαν κατά τους χρόνους του Δεκίου του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σμθ΄ - σνα΄ (249 – 251) και του ηγεμόνος Φουρτουνιανού, κατήγοντο δε άπαντες οι μακάριοι ούτοι εκ της Αφρικής. Επειδή δε κατ’ εκείνον τον καιρόν εδημοσιεύθη πρόσταγμα βασιλικόν δια του οποίου ωρίζετο, ότι οι Χριστιανοί ή πρέπει να αρνηθούν δημοσία τον Χριστόν ή αν επιμένουν  εις την Πίστιν των και δεν εννοούν να πεισθούν εις τον βασιλέα να τιμωρώνται δια διαφόρων βασάνων, δια τούτο οι Άγιοι ούτοι Μάρτυρες, όντες τον αριθμόν τεσσαράκοντα, βλέποντες πολλούς Χριστιανούς εξαπατωμένους και παραδιδομένους αυθορμήτως εις την πλάνην των ειδώλων, συνεφώνησαν μεταξύ των να αντισταθώσι κατά των ειδωλολατρών και να προβάλωσι την ανδρείαν της ψυχής και του σώματος αυτών δια την Πίστιν και την αγάπην του Χριστού.

Τη Θ΄ (9η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων ΜΑΡΤΥΡΩΝ των εν τη αιχμαλωσία αναιρεθέντων εν Περσία.

Μάρτυρες οι εκ Βιζάβδης αιχμάλωτοι και εν Περσία αναιρεθέντες· τούτους εθανάτωσεν ο βασιλεύς των Περσών Σαβώριος Β΄ ο βασιλεύσας κατά τα έτη τκε΄ - τοθ΄ (325 – 379). Ούτος κατά το πεντηκοστόν τρίτον έτος της βασιλείας του διήλθε πολεμών τους τόπους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας· αλώσας δε την χώραν την ονομαζομένην Βιζάβδην, τους μεν εν αυτή ευρισκομένους στρατιώτας και εκείνους όσοι ηδύναντο να φέρωσιν όπλα εθανάτωσε, τον δε απειροπόλεμον λαόν, ήτοι τας γυναίκας, τους γέροντας και τα παιδία, τον Επίσκοπον Ηλιόδωρον και τους Πρεσβυτέρους Δησάν και Μαριάβ και όλους τους Κληρικούς, δεν εθανάτωσεν, αλλά αφήκεν αυτούς ζωντανούς. Όταν δε ο Επίσκοπος Ηλιόδωρος έμελλε να αποθάνη, εχειροτόνησεν αντ’ αυτού τον Πρεσβύτερον Δησάν.

Τη Θ΄ (9η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Οσιομάρτυρος ΒΑΔΙΜΟΥ του Αρχιμανδρίτου και των Επτά μαθητών αυτού.

Βάδιμος ο Άγιος Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους Σαβωρίου Β΄ μέν του βασιλέως των Περσών του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τκε΄- τοθ΄ (325 – 379), Κωνσταντίνου δε του μεγάλου βασιλέως των Ρωμαίων του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τστ΄- τλζ΄ (306 – 337) έχων πατρίδα την Βηθλαπάτην, καταγωγής δε τυγχάνων περιφανούς και ενδόξου. Καταφρονήσας λοιπόν την λαμπρότητα του γένους του και τον πολύν πλούτον, έγινε Μοναχός και Αρχιμανδρίτης Μοναστηρίου. Δια την εις Χριστόν όμως ομολογίαν συλληφθείς υπό των εν Περσία πυρσολατρών, μετά επτά μαθητών αυτού, εφυλακίσθη επί τέσσαρας μήνας. Κατόπιν εξαγαγόντες οι Πέρσαι τον Άγιον εκ της φυλακής παρέδωκαν αυτόν, ίνα τον αποκεφαλίση, εις τινα δήμιον Νιρσάν ονομαζόμενον, ο οποίος πρότερον μεν ήτο Χριστιανός, αλλά δια τον φόβον των βασάνων ηρνήθη τον Χριστόν. Τούτον ιδών ο Άγιος Βάδιμος τον εταλάνισε και τον ελεεινολόγησε δια την άρνησίν του. Τότε ο αρνησίχριστος εκείνος δήμιος κατέφερε με τρέμουσαν χείρα τετράκις το ξίφος κατά του Αγίου και ούτω εθανάτωσε τον Άγιον με φρικτόν πόνον και τρομερόν Μαρτύριον. Ούτος δε ο μακάριος παρέδωσε το πνεύμα του εις τον Θεόν. Κατόπιν δε και αυτός ο δήμιος δια ξίφους εθανατώθη, αφ’ ου πρότερον ετιμωρήθη με πολλά δεινά παρά Θεού, διότι μέχρι τέλους έμεινεν εις την άρνησιν. Αποκεφαλίσθησαν δε μετά του Αγίου Βαδίμου και οι επτά ως άνω μαθηταί του και ούτως έλαβον άπαντες τους στεφάνους του Μαρτυρίου.

Τη Θ΄ (9η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΕΥΨΥΧΙΟΥ του εν Καισαρεία.

Ευψύχιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς κατήγετο εκ της χώρας των Καππαδοκών, έζησε δε κατά τους χρόνους του παραβάτου Ιουλιανού του βασιλεύσαντος κατά τα έτη τξα΄ -  τξγ΄ (361 – 363). Ζων δε ο μακάριος βίον άμεμπτον, έλαβε και γυναίκα νόμιμον, κατόπιν όμως θερμανθείς υπό θείου ζήλου και παραλαβών πολλούς Χριστιανούς εκρήμνισεν εκ θεμελίων τον ειδωλολατρικόν ναόν τον επονομαζόμενον της Τύχης, τον οποίον είχεν εις ιδιαιτέραν συμπάθειαν και αγάπην ο επάρατος Ιουλιανός, όστις και προσερχόμενος εις αυτόν καθ’ εκάστην προσέφερε τας θυσίας του. Αφ’ ου δε απεκαλύφθη η πράξις αύτη του Αγίου, προσέταξεν ο Παραβάτης οι μεν άλλοι Χριστιανοί να υποβληθώσιν εις εξορίας και βασάνους, ο δε Άγιος Ευψύχιος να αποκεφαλισθή, καθ’ ο αυτουργός της τοιαύτης πράξεως· όθεν αποκεφαλισθείς έλαβεν ο αοίδιμος του Μαρτυρίου τον στέφανον.

Τη Η΄ (8η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΙΩΑΝΝΗΣ ο ναύκληρος, ο εν τη Κω μαρτυρήσας εν έτει αχξθ΄ (1669), πυρί τελειούται.

Ιωάννης ο του Χριστού Άγιος Νεομάρτυς ηξιώθη των μαρτυρικών στεφάνων εν τη νήσω Κω κατά το έτος 1669, έλαβε δε χώραν το Μαρτύριον αυτού ούτως: Αγαρηνοί τινες, άγνωστον δια ποίαν αιτίαν, μεταχειρισθέντες επ’ αυτού μαγικάς τινας τέχνας, τον έκαμαν έξω φρενών και έπειτα τον ετούρκευσαν. Μετ’ ολίγας δε ημέρας, ελθών εις αίσθησιν και αντιληφθείς εαυτόν περιτετμημένον και λευκόν σαρίκιον φέροντα εις την κεφαλήν, ελυπήθη δια το κακόν το οποίον έπαθε και απορρίψας το σαρίκιον έζη πάλιν χριστιανικώς και μετανοών ενώπιον του Θεού με δάκρυα και στεναγμούς δια το ακούσιον πταίσμα του.

Τη Η΄ (8η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΚΕΛΕΣΤΙΝΟΥ Πάπα Ρώμης.

Κελεστίνος Α΄ ο μακάριος Πατήρ ημών έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Θεοδοσίου Β΄ του μικρού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη υη΄ - υν΄ (408 – 450). Ήτο δε ο μακάριος ούτος καλώς ανατεθραμμένος εν πράξει και θεωρία. Όθεν δια τας αρετάς του ταύτας ηξιώθη να αναβή επί του θρόνου της πρεσβυτέρας Ρώμης (423 – 432), διαδεχθείς τον τελευτήσαντα Πάπαν Βονιφάτιον Α΄ (418 – 423), όστις Βονιφάτιος είχε διαδεχθή τον Πάπαν Ζώσιμον (417 – 418) και ούτος πάλιντον μέγαν Ιννοκέντιον Α΄ (402 – 417).

Τη Η΄ (8η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Αποστόλων εκ των Εβδομήκοντα ΑΓΑΒΟΥ, ΡΟΥΦΟΥ, ΦΛΕΓΟΝΤΟΣ και ΑΣΥΓΚΡΙΤΟΥ.

 Άγαβος ο Άγιος ούτος Απόστολος εκ των Εβδομήκοντα είναι ο αναφερόμενος υπό του Ευαγγελιστού Λουκά εν ταις Πράξεσι των Αποστόλων, όστις λαβών την ζώνην του Αποστόλου Παύλου έδεσεν αυτού τας χείρας και τους πόδας και προεφήτευσε περί αυτού ταύτα: «Τάδε λέγει το Πνεύμα το Άγιον. Τον άνδρα, ου εστιν η ζώνη αύτη, ούτω δήσουσιν εις Ιερουσαλήμ οι Ιουδαίοι και παραδώσουσιν εις χείρας εθνών» (Πραξ. κα:11). Εξεπληρώθη δε η προφητεία αύτη και διατων έργων, διότι όχι μόνον έδεσαν τον Παύλον οι Ιουδαίοι, αλλά και επεχείρησαν να τον θανατώσωσιν. Ούτος λοιπόν ο ένδοξος του Χριστού Απόστολος κηρύξας το Ευαγγέλιον εις το μέρος εκείνο της οικουμένης, εις τον οποίον εκληρώθη, απήλθε προς Κύριον.   

Τη Ζ΄ (7η) Απριλίου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών ΓΕΩΡΓΙΟΥ Επισκόπου Μυτιλήνης.

Γεώργιος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος εκ νεαράς ηλικίας ποθήσας τον Χριστόν, ενεδύθη το Άγιον Σχήμα των Μοναχών και ηγωνίσθη ολοψύχως εις την άσκησιν των αρετών, δι’ ο και απέκτησεν όλας τας αρετάς ο αοίδιμος, εξαιρέτως δε μάλιστα την ταπεινοφροσύνην, εγένετο δε και πολύ ελεήμων. Δια τας τοιαύτας λοιπόν αρετάς του εχειροτονήθη Αρχιερεύς και ανήλθεν εις τον θρόνον της νήσου Μυτιλήνης, εις τον οποίον καλώς διαλάμψας, ήλεγξε τους εικονομάχους της εποχής του δια της μεγάλης σοφίας του, ώστε εξηνάγκασεν αυτούς να γνωρίσωσι την πλάνην των και την κακοδοξίαν των. Εν ολίγοις δε ούτος εν τω σώματι υπάρχων, ημιλάτο μετά των ασωμάτων Αγγέλων δια της υπερβολικής εγκρατείας του. Όθεν εις τοιαύτας αρετάς διαπρέψας ο μακάριος Γεώργιος απήλθε προς Κύριον. Προεμηνύθη δε το τέλος αυτού παρά Θεού δια θείου αστέρος και εις αυτόν τον ίδιον και εις όλον το ποίμνιόν του. Όχι μόνον δε ζων ήτο εις όλους ποθητός ο Άγιος ούτος, αλλά και μετά τον θάνατον εις όλους είναι αξιαγάπητος δια τα εκ του θείου αυτού Λειψάνου αναβλύζοντα θαύματα.     

Τη Ζ΄ (7η) Απριλίου, μνήμη του Αγίου Μάρτυρος ΚΑΛΛΙΟΠΙΟΥ.

Καλλιόπιος ο Άγιος του Χριστού Μάρτυς ήκμασε κατά τους χρόνους του βασιλέως Μαξιμιανού, του βασιλεύσαντος κατά τα έτη σπστ΄ - τε΄ (286 – 305), υιός μεν υπάρχων Θεοκλείας, η οποία ήτο δεδιδαγμένη την του Χριστού Πίστιν, καταγόμενος δε εκ Πέργης της Παμφυλίας. Ανατραφείς λοιπόν ούτος ευσεβώς παρά της μητρός του, εμελέτησε καλώς τας θείας Γραφάς, όταν δε εκινήθη ο κατά των Χριστιανών διωγμός υπό του Μαξιμιανού, τότε και ο γενναίος ούτος αγωνιστής ενδυναμωθείς τω πνεύματι και ακολουθών εις τας συμβουλάς της μητρός του, η οποία τον συνεβούλευε να αποθάνη δια τον Χριστόν με Μαρτύριον, προσήλθεν αυτόκλητος εις τον ηγεμόνα Μάξιμον, όστις διέτριβεν εις την εν τη Γαλατία Πομπηϊούπολιν, ήτις ωνομάσθη ούτως εκ του μεγάλου Πομπηϊου, του πέριξ ταύτης νικήσαντος τον Μιθριδάτην και η οποία το πάλαι εκαλείτο Ευπατορία.

Τη ΣΤ΄ (6η) Απριλίου, ο Όσιος ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο ασκήσας εν τοις ορίοις της Μεγίστης Λαύρας του Άθω εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο Όσιος Πατήρ ημών ούτος κατήγετο εκ του Βυζαντίου, ήτοι την περιφανή Κωνσταντινούπολιν, εις την οποίαν και εγεννήθη περί τα μέσα του ΙΓ΄ (13^ου) αιώνος, εκ τούτου δε και απεκαλείτο Βυζάντιος. Ποθήσας δε ο μακάριος την κατά Χριστόν ζωήν και δη την αγγελομίμητον τοιαύτην, αφήκε τον κόσμον και τα εν τω κόσμω τερπνά και μεταβάς εις το Αγιώνυμον Όρος, εγκατεστάθη εις τα όρια της Μεγίστης Λαύρας, όπου και τον άπαντα αυτού ασκητικόν διήλθε δίαυλον διάγων εν άκρα ησυχία, συντόνω νηστεία και αδιαλείπτω νοερά προσευχή, της οποίας μάλιστα ανεδείχθη μύστης θερμότατος.

Τη ΣΤ΄ (6η) Απριλίου, ο Όσιος Πατήρ ημών ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ο Σιναϊτης, ο και εν Αγίω Όρει ασκήσας εν ειρήνη τελειούται.

Γρηγόριος ο θείος Πατήρ ημών εγεννήθη εν έτει ασνε΄ (1255) εις χωρίον τι της Ασίας, ονομαζόμενον Κούκουλον, κείμενον πλησίον των Κλαζομενών. Οι γονείς του ήσαν μεν πλούσιοι και έντιμοι, αλλά θεοσεβείς και ενάρετοι. Από τούτους ανατραφείς επιμελώς, εδόθη εις διδασκάλους ευσεβείς, υφ’ ων και εδιδάχθη καλώς τα θεία και ιερά Γράμματα. Κατ’ εκείνον τον καιρόν, βασιλεύοντος του μεγάλου Ανδρονίκου Β΄ του Παλαιολόγου (1282 – 1328), το γένος των Αγαρηνών ενήργει επιδρομάς εις την Ασίαν και λεηλατούντες τα μέρη εκείνα, έπαιρνον ως δούλους όλους σχεδόν τους εκεί ευρισκομένους Χριστιανούς. Μεταξύ τούτων συνελήφθη και εκρατήθη ως δούλος και ο θείος ούτος Γρηγόριος, καθώς και οι γονείς του και οι αδελφοί του, οι οποίοι, εν ω μετεφέροντο εις την Λαοδίκειαν, κατ’ οικονομίαν Θεού έλαβον άδειαν από τους βαρβάρους και μετέβησαν εις την Εκκλησίαν των Λαοδικέων εν ώρα θείας Λειτουργίας.

Τη ΣΤ΄ (6η) Απριλίου, μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών ΕΥΤΥΧΙΟΥ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως.

Ευτύχιος ο μέγας άνθρωπος του Θεού και λαμπρός Αρχιερεύς έζησε κατά τους χρόνους του βασιλέως Ιουστινιανού Α΄ του μεγάλου, βασιλεύσαντος κατά τα έτη φκζ΄- φξε΄  (527 – 565), κατήγετο δε εκ χωρίου της Φρυγίας καλουμένου Θεία Κώμη. Οι γονείς αυτού ήσαν λαμπροί και περίβλεπτοι κατά τε τον πρόσκαιρον πλούτον και τον της αρετής, μάλιστα δε τούτου επλούτουν περισσότερον, εκαλούντο δε Αλέξανδρος και Συνεσία, ήτο δε ο πατήρ αυτού τετιμημένος με το αξίωμα του Σχολαρίου.

Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, ο Άγιος Νεομάρτυς ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ο αθλήσας εν τη Νέα Εφέσω κατά το έτος αωα΄ (1801), ξίφει τελειούται.

Γεώργιος ο ένδοξος του Χριστού Νεομάρτυς ήτο γέννημα και θρέμμα της εν Μικρά Ασία πόλεως Νέας Εφέσου, εις την οποίαν κατά το έτος αψνστ΄ (1756) εγεννήθη εκ πατρός ονόματι Νικολάου και εις την οποίαν ήθλησεν εν έτει αωα΄ (1801), αφού προηγουμένως ανένηψεν εκ του πτώματος της αμαρτίας. Διότι, ευλογητός ο Θεός. Όσον οι εχθροί μαίνονται εναντίον του Χριστιανισμού, άλλο τόσον η Ανατολή κηρύττει λαμπρώς και μεγαλύνει με αθλητικούς αγώνας Θεόν αληθινόν, Σωτήρα του κόσμου και Κριτήν των απάντων, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν. Δια τούτο πλησίον των Βίων εκείνων των Αγίων, τους οποίους αναγινώσκετε, αδελφοί μου Χριστιανοί, ακούσατε και πως ανένηψεν εκ του πτώματος και πως ηγωνίσθη και ήθλησε δια τον Χριστόν ο Νεομάρτυς ούτος Γεώργιος, δια να μη μείνη υστερημένη η υμετέρα αγάπη από την εξ αυτής ωφέλειαν.

Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΘΕΟΔΩΡΑΣ και ΔΙΔΥΜΟΥ.

Θεοδώρα και Δίδυμος οι Άγιοι του Χριστού Μάρτυρες ήκμαζον κατά τους χρόνους των ασεβών βασιλέων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού των βασιλευσάντων μεταξύ των ετών σπδ΄- τε΄ (284 – 305), ηγεμονεύοντος δε της Αλεξανδρείας του Ευστρατίου. Κινηθέντος δε τότε διωγμού κατά των Χριστιανών, συλληφθείσα η παρθένος αύτη Θεοδώρα και ομολογήσασα Θεόν τον Χριστόν ενώπιον πάντων, εδάρη και ερρίφθη εις την φυλακήν. Μετά παρέλευσιν δε ημερών τινών απεφυλακίσθη η Αγία και κριθείσα εκ νέου εκλείσθη κατ’ απόφασιν του ηγεμόνος εις τι πορνοστάσιον. Έστειλε δε τότε ο ηγεμών ακολάστους νέους, όπως την ατιμάσωσι· και ούτοι μεν εφώρμων ως άλογα θηλυμανή κατά της Αγίας, αύτη δε εδέετο του Θεού να την διαφυλάξη αβλαβή από της δοκιμασίας ταύτης.

Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, μνήμη της Οσίας Μητρός ημών ΘΕΟΔΩΡΑΣ της εν Θεσσαλονίκη.

Θεοδώρα η Οσία Μήτηρ ημών, αγαπήσασα τον Χριστόν εκ νεαράς ηλικίας, ηρνήθη τον κόσμον και τα εν κόσμω και εισελθούσα εις Κοινόβιον έγινε Μοναχή· εκεί δε αγωνισθείσα απέκτησεν όλας τας αρετάς. Τόσην δε υπερβολικήν υπακοήν και τιμήν προσέφερεν η μακαρία εις όλας τας αδελφάς και μάλιστα εις την Προεστώσαν και Ηγουμένην, ώστε και μετά θάνατον εφέρθη ως να ήτο ζώσα. Επειδή λοιπόν εφύλαξε την ζωήν της καθαράν και ακηλίδωτον, αφήκεν εαυτήν στήλην ζώσαν και παράδειγμα έμψυχον αρετής δια τας λοιπάς αδελφάς του Μοναστηρίου. Μετά τον θάνατον της Θεοδώρας απέθανε και η Ηγουμένη, ήτις και αυτή έζησε με καθαράν και πνευματικήν ζωήν· δια τούτο κατά τον ενταφιασμόν της συνέρρευσε πλήθος λαού άπειρον, ως και ονομαστοί άρχοντες.

Τη Ε΄ (5η) Απριλίου, μνήμη των Αγίων Μαρτύρων ΚΛΑΥΔΙΑΝΟΥ και των συν αυτώ ΔΙΟΔΩΡΟΥ, ΟΥΪΚΤΩΡΟΣ, ΟΥΪΚΤΩΡΙΝΟΥ, ΠΑΠΠΙΟΥ, ΣΕΡΑΠΙΩΝΟΣ και ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ.

Εις τους Αγίους τούτους Μάρτυρας ουδέν Υπόμνημα παρατίθεται εις τους Συναξαριστάς. Ο Σωφρόνιος Ευστρατιάδης ( «Αγιολόγιον», σελ. 252), η «Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαιδεία» (τόμος 7^ος σ. 612) και άλλοι φρονούν, ότι οι Άγιοι ούτοι είναι οι αυτοί με τους κατά την λα΄ (31^ην) Ιανουαρίου εορταζομένους, καθότι και εκείνοι τα αυτά ονόματα έχουσι, πλην τινών ελαφρών παραλλαγών. Ο Κλαυδιανός φερ’ ειπείν ονομάζεται εκεί Κλαύδιος, αλλά και ο σήμερον εορταζόμενος γράφεται εν τοις Μηναίοις Κλαύδιος. (Βλέπε τόμος Α΄, έκδ. α΄ και β΄ σελ. 722 – 723, έκδ. γ΄ σελ. 743 – 744).